สมัยเราเรียนอนุบาล แม่บอกว่า เป้าหมายย่อย (Target) คือ อ่านให้ออก เขียนให้ได้ นอนกลางวันให้หลับ ใส่รองเท้าไม่สลับข้าง และไม่อุจจาระ/ปัสสาวะรดกระโปรง เพื่อจะได้มุ่งสู่เป้าหมายหลัก(Goal) นั่นก็คือ สอบเข้าป. 1 ให้ได้
สมัยเราได้เรียนป. 1 เราดีใจมาก รู้สีกว่า"ประสบฟาร์มสำเร็จ" แล้วเว้ย! แต่ที่สุดแม่ก็กดดันเรา แม่บอกว่า เป้าหมายย่อย (Target) คือ คัดลายมือให้สวยๆ เรียนหนังสือให้เก่งๆ คิดเลขให้ไวๆ เพื่อจะมุ่งสู่เป้าหมายหลัก (Goal) นั่นก็คือ สอบเข้าม. 1 รร.ดีๆ ให้ได้ (เพิ่มคำว่ารร.ดีๆ เข้ามาอีก)
แต่เรื่องจริงที่เกิดขึ้นคือระหว่าง ป. 1 ถึง ป. 3
เราเรียนงั้นๆ เราจึงแทบจดจำอะไรไม่ได้
เพราะมันมีแค่ความงั้นๆ เรื่อยๆ กระโดดยาง เป่ากบสนุกๆ
(เราจึงไม่แน่ใจว่า การใช้ชีวิตงั้นๆ เป็นการใช้ชีวิตไหม)
...................
จนขึ้นป. 4 แม่จึงเริ่มกดดันหนัก
ซึ่งก็ทำให้เรารักคณิต และเก่งคณิตคิดในใจ
มาตั้งแต่ตอนที่ถูกแม่กดดัน
สมัยเราสอบเข้าม. 1 ได้ เราดีใจมาก รู้สึกว่า "ประสบฟาร์มสำเร็จ" ไปอีกระดับ แต่ที่สุดแม่ก็กดดันเรา แม่บอกว่า เป้าหมายย่อยๆ (Target) คือ เก่งคณิตให้มากกว่านี้ ภาษาอังกฤษต้องได้ให้มากกว่านี้ ภาษาไทย สังคม ก็ทิ้งไม่ได้ ที่สำคัญ ห้ามมีแฟน เพื่อจะมุ่งสู่เป้าหมายหลัก (Goal) นั่นก็คือ สอบเข้าม. 4 สายวิทย์ ในรร.ดีๆ ให้ได้ (เพิ่มคำว่าสายวิทย์ เข้ามาอีก)
แต่เรื่องจริงที่เกิดขึ้นคือ ระหว่างม. 1 ถึง ม.3
เราเรียนงั้นๆ แต่เริ่มมีจริตอยากเต้น Breakdance!
ทั้งที่เป็นเด็กผู้หญิงเรียบร้อย แต่แอบฝึกท่า Toprock!
อยากไปดูหนัง ดูคอนเสริ์ต
อยากไปเที่ยวตามลำพังกับเพื่อนๆ
อยากนอนค้างบ้านเพื่อนๆ
จนถึงขั้นอยากให้มีผู้มาจีบ!
(เราจึงไม่แน่ใจว่า จริตร้ายๆในวัยนี้ เป็นการใช้ชีวิตไหม)
.....................
จนขึ้นม. 4 ไม่เพียงแต่แม่ แต่เรายังถูกกดดันจากพี่ๆ
ว่าน้องอย่างเรา ต้องทำให้แม่ภาคภูมิใจเหมือนพี่ๆ ให้ได้
จนกระทั่งเราสอบเข้ามหาวิทยาลัยคณะดังได้
ตอนอยู่ปี. 1 เรายังคงรู้สึกเหมือนเดิม แถมเต็มไปด้วยอีโก้ ว่าเรา "ประสบฟาร์มสำเร็จ" เด็กสาวปี. 1 ผิวพรรณผุดผาดทุกคน ความสวยละมุนในวัยสาว แม้ใบหน้าไม่สวยก็ดูสวยทุกคน และตอนนี้แหละ ที่เราได้เริ่มต้น "ใช้ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัย" การต้องคบหาเพื่อน คบหาแฟน และคบหากับตำรับตารา เราต้องสร้างสมดุลให้กับสิ่งเหล่านี้ด้วยตัวเอง
แต่ทุกอย่างตรงกันข้าม เพราะแม่และพี่ๆ
กลับไม่ได้กดดันเราเหมือนเคยอีกต่อไปแล้ว
แม่บอกว่าเอาตัวเองให้รอด เรียนให้จบ
เพื่อจะได้ลองใช้ชีวิตตัวเอง
ไม่อยากช่วยงานที่บ้าน ก็ลองไปทำงานที่อื่นดู
"...ลองดูว่าจะรอดไหม?.."
................
วลีแม่คำนี้ ทรงพลังสำหรับเรามากจริงๆ
สรุปความเห็นเราก็คือ
ชีวิตมันใช้ได้ทุกตอนแหละครับผม
ไม่ต้องรอม.ต้น ม.ปลาย หรือมหาวิทยาลัย
เพราะที่สุดแล้วความมันส์มหาประลัยจะอยู่ช่วงทำงาน
แต่ขอเพียงให้มีสติกับคำว่า "คุ้ม/เต็มที่"
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
