จะว่าคนมูเป็นคนดีก็พูดไม่เต็มปาก จะว่าคนเห็นแก่ได้ก็ดูแรงไป แต่ถ้าพูดตามหลักพระพุทธเจ้าจริงๆ มันคือ “ความเห็นผิด” ที่เกิดจากความอยากดีโดยไม่เข้าใจเหตุของความดี
คืออยากได้ผล โดยไม่อยากทำเหตุ
อยากมีโชค แต่ไม่อยากสร้างบุญ
อยากพ้นทุกข์ แต่ไม่อยากเรียนรู้
ว่าทุกข์มันเกิดจากอะไร
พระพุทธเจ้าท่านไม่ได้สอนให้ “มู”
แต่ท่านสอนให้ “รู้”
รู้ว่าอะไรเป็นเหตุ อะไรเป็นผล
เพราะถ้ายังไม่รู้เหตุ
แล้วไปหวังผลจากสิ่งภายนอก
มันก็เท่ากับเอาชีวิตไปฝากกับความบังเอิญ
บางคนบอกว่า ก็ไม่ได้ทำร้ายใคร
แค่ไหว้ขอให้ชีวิตดีขึ้น
แต่พุทธศาสนาไม่ได้วัดความดีด้วยการไม่ทำร้ายใครเพียงอย่างเดียวแค่นั้น แต่วัดด้วย “ความไม่หลง” เพราะความหลงนี่แหละ คือรากของทุกข์ทั้งหมด
คนมูเลยไม่ใช่คนเลว แต่ก็ยังไม่ใช่คนดีในทางพุทธแท้
เพราะยังหลงคิดว่ามีใครหรืออะไรมาบันดาลโชคให้ได้ ทั้งที่จริงทุกอย่างมันอยู่ในกรรมของตัวเองทั้งนั้น
พูดกันแบบไม่ต้องอ้อม
“มู” ก็คืออยากได้ แต่ไม่อยากเข้าใจ
อยากพ้นความจน แต่ไม่อยากทำงาน
อยากได้คู่ดี แต่ไม่อยากฝึกใจให้ดี
อยากได้บุญ แต่ไม่อยากละกิเลส
แบบนี้จะเรียกว่าคนดีคงไม่ใช่
จะเรียกว่าเห็นแก่ได้ก็เกือบจะตรง
แต่ให้แม่นๆตามธรรมะคือ “เห็นผิด”
คือ ผิดจากทางแห่งเหตุและผล ผิดจากมรรค
มูคือความโลภที่แต่งตัวเป็นศรัทธา
ฟังดูเหมือนศรัทธา แต่ในใจแอบหวังผลตลอด เหมือนคนที่ยกมือไหว้พระ แต่ในใจคิดถึงหวยงวดหน้า
ศาสนาพุทธไม่เคยมีคำว่า “สิ่งศักดิ์สิทธิ์”
มีแต่ “ธรรมะ” คือกฎที่ไม่ต้องอ้อนวอนใคร
ใครทำเหตุดีก็ได้ผลดี ใครทำชั่วก็ได้ผลชั่ว ไม่ต้องมีเทพไหนมาเซ็นรับรอง
เพราะฉะนั้น คำตอบสั้นๆ คือ
คนมูไม่ใช่คนดี และก็ไม่ใช่คนเลว
แต่เป็น “คนที่ยังไม่รู้จริง”
ยังเอาความศักดิ์สิทธิ์มาทับความจริงอยู่
ถ้าวันหนึ่งเขาเห็นว่า
สิ่งที่ศักดิ์สิทธิ์ที่สุดคือ
“ใจที่ไม่โลภ ไม่หลง ไม่กลัว”
วันนั้นเขาจะเลิกมูเอง
เพราะจะเข้าใจว่า พระพุทธเจ้าท่านให้ทางไว้แล้ว
ไม่ต้องบน ไม่ต้องไหว้ แค่เข้าใจแล้วลงมือทำ
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
