ผมเริ่มกลัวแมลงสาบ ตั้งแต่วันที่รู้ว่าสิ่งที่มันทำให้เราขยะแขยงที่สุดไม่ใช่หนวดมัน ไม่ใช่ปีกมัน แต่คือความสามารถในการเอาตัวรอดของมันต่างหาก
มันไม่ตายง่ายๆ ต่อให้ตีหัวแตกมันก็ยังเดินได้ เหมือนคนบางกลุ่มในประเทศนี้ที่ต่อให้โดนแฉ โดนขุด โดนสาป ก็ยังกลับมาอยู่ได้เหมือนเดิม บางทียังได้ตำแหน่งเพิ่มอีกต่างหาก
ผมไม่แน่ใจว่าผมกลัวหรือไม่ชอบแมลงสาบตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่รู้แค่ว่าตั้งแต่เห็นมันวิ่งหนีแสง วิ่งลงท่อ วิ่งเข้ามุมมืด ผมก็รู้สึกเหมือนกำลังดูภาพจำลองของสังคมไทยอยู่
คนดีชอบแสง แต่คนบางพวกชอบมุมมืด เหมือนมันเลย ต่างกันแค่แมลงสาบไม่เคยตั้งพรรคการเมือง
หลายคนกลัวแมลงสาบเพราะมันบิน แต่ผมกลัวเพราะมันรู้ทิศทางของอำนาจ มันไม่บินมั่วๆ มันบินเข้าหาคนที่กำลังกลัว เหมือนนักการเมืองบางพวกที่รู้ว่าใครกลัว ใครอ่อน ใครพร้อมถูกซื้อ พอเห็นช่องก็โฉบเข้าหาทันที
สุดท้ายเราก็ต้องยืนกลั้นหายใจอยู่ในมุมห้อง
ปล่อยให้มันเดินเต็มพื้นบ้านเหมือนเดิม
ถามว่าทำไมไม่ชอบแมลงสาบ คงเพราะมันกินของเสียแล้วทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ เหมือนคนที่ได้ผลประโยชน์จากความสกปรก แต่พูดจาเหมือนคนสะอาดศีลธรรมสูงส่ง
พูดถึงความดี ความโปร่งใส แต่พอเปิดฝาท่อดูก็เห็นมันวิ่งวุ่นอยู่ข้างในเต็มไปหมด
แล้วถ้าถามว่ากลัวมันไหม ก็กลัวนะ แต่ไม่ใช่เพราะมันกัดหรือมันบิน แต่กลัวเพราะมันอยู่รอดได้ทุกยุคทุกสมัย ไม่ว่าจะยุคใครขึ้น ยุคใครลง มันก็ยังอยู่ในบ้านเราเหมือนเดิม ไม่ว่าจะเปลี่ยนเฟอร์นิเจอร์กี่รอบ ยกบ้านใหม่กี่ครั้ง แมลงสาบก็กลับมาเสมอ เหมือนอำนาจบางกลุ่มที่ต่อให้สังคมจะขับไล่กี่รอบ สุดท้ายมันก็จะคลานกลับมาทุกครั้ง
ดังนั้นผมคงไม่รู้หรอกว่าผมกลัวหรือไม่ชอบแมลงสาบตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่รู้แค่ว่าเมื่อไหร่ที่เห็นมันคลานอยู่ในบ้าน ผมจะคิดถึงประเทศนี้ทันที
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
