องก์ที่ ๒
ตัวเบิกโรงออก.
ตัวเบิกโรง. ความใคร่เหมือนคนแก่จวนจะตายนอนนิ่งแซ่ว,
ความรักหนุ่มสาวแน่วนั่งคอยรับทรัพย์สินไซร้:
หญิงงามซึ่งความรักร่ำหาอีกยอมตายให้,
เปรียบจูเลียตทรามวัย, ก็พลันเสื่อมซึ่งราศี.
อันโรเมโอมีหญิงรักและรักอีกที,
ทั้งสองต่างคนมีความหลงรูปพิไลยงาม,
แต่กับศัตรูฝ่ายผู้ชายจะต้องกล่าวความ,
ฝ่ายหญิงพยายามลักเหยื่อรักจากเบ็ดแหลม:
เพราะเปนอรี, ชายไม่สามารถเฃ้าแนบแนม
เพื่อเผยพจีแซมสาบาลรักอย่างชู้ชาย;
และนางก็รักมาก, แต่มีน้อยในอุบาย
ที่จะได้สมหมายพบคู่รักที่ใด ๆ.
แต่ว่าสิเน่ห์ช่วยให้แรง, หาทางพบได้,
ช่วยตัดสิ่งขัดใจด้วยชื่นจิตสุปรีดี. [เฃ้าโรง.]
ตอนที่ ๑
เวโรนา. ตรอคริมกำแพงสวนของคาปุเล็ต.
โรเมโอ ออก.
โรเมโอ. จะเลยไปอย่างไรเมื่อดวงใจจอดอยู่นี่ ?
กลับหลังเถิด; อินทรีย์, และมุ่งหาแม่เหล็กพลัน.
[เฃาปีนฃ้ามกำแพง, และโดดลงไปทางด้านใน.]
เบ็นโวลิโอ และ เมอร์คิวชิโอ ออก.
เบ็น. อ้า, โรเมโอ, พี่ ! โรเมโอ ! ไปไหนกัน ?
พี่โรเมโอ !
เมอร์. ฉันเห็นว่าเฃาฉลาดแท้;
แล้วก็, ให้ตายโหง, แอบกลับบ้านเสียแล้วแฮ้.
เบ็น. เฃามาทางนี้แน่, และปีนฃ้ามกำแพงไป:
เมอร์คิวชิโอเรียกทีเถิด.
เมอร์. ฉันจะเชิญให้.-
โรเมโอ ! โลเล ! ไฮ้, คนบ้า ! คลั่ง ! พ่อเจ้าชู้ !
จงมาเพียงเปนรูปถอนใจใหญ่ให้เราดู:
กล่าวกลอนท่อนหนึ่งตูฃ้าจะเห็นพอใจนัก,
ร้องเพียงแต่ “โอ้ว่า!” หรือว่า “รัก” คล้องกับ “พักตร์”;
พูดถึงวีนัสสักคำเดียวเถิดพ่อเพื่อนยา,
หรือทักเด็กตามืดผู้เปนลูกนางนั้นนา,
อะดัมคิวปิดนามะผู้ยิงศรแม่นครัน
เมื่อท้าวโคเฟตุวารักนางสาวยาจกนั้น.- [๑๒]
เฃาไม่ได้ยินฉัน, ไม่แกรกกรากกระดิกเลย;
เฃาแสร้งทำเปนตาย, ต้องเชิญผีละเพื่อนเอ๊ย.-
ขอเชิญพ่อผีเอยด้วยตารอสะไลนวาม,
ด้วยหน้าผากหล่อนกว้าง, และโอษฐ์หล่อนแดงอร่าม,
ด้วยตีนของหล่อนงาม, ฃาเรียว, อีกฃาอ่อนลไม,
อีกทั้งสถานซึ่งสถิตอยู่แถบนั้นไซร้
ผีเอยมาไว ๆ ให้เราเห็นเปนขวัญตา !
เบ็น. ถ้าเฃาได้ยินเพื่อน, ก็จะทำเฃาโกรธา.
เมอร์. หาโกรธไม่ดอกนา: ถ้าจะทำให้โกรธเรา
ต้องปลุกปิศาจโผล่ขึ้นใกล้คู่รักของเฃา
อย่างแปลกมากไม่เบา, ทั้งให้มันยืนโด่ไว้
จนหล่อนต้องข่มมัน, และปราบมันลงจนได้;
เช่นนั้นจะขัดใจ: อันคำเชิญของฉันนี้
ไพเราะและซื่อตรง, และออกนามแม่ตัวดี
ก็เพราะฉันหวังที่จะให้เฃาลุกขึ้นมา.
เบ็น. ไปเถิด, เฃาเฃ้าแฝงเสียแล้วในหมู่พฤกษา,
เพื่อจะเสวะนากับราตรีที่ชื้นแฉะ
ความรักเฃาตามืดและเหมาะกับมืดมลแหละ.
เมอร์. ถ้ารักตามืดแฮะ, รักจะยิงถูกสิ่งไร.
บัดนี้เฃาคงนั่งอยู่ใต้ต้นเม็ดล่าร์ใหญ่,
และนึกให้ทรามวัยเปนลูกไม้ชนิดที่
สาว ๆ เรียกเม็ดล่าร์เวลาอยู่ลำพังซี. [๑๓]
เออโรเมโอ, นี่, ให้หล่อนเปนนั่นเถิด, โอ,
ละสูตที่เปิดอยู่และสูเองเปนตุ้มโผล่ !
ลาก่อน, โรเมโอ: ฉันขอลาสู่เตียงน้อย;
เตียงดินจะนอนหลับจะเย็นเกินไปสักหน่อย:
ไปเถิด, หรือจะคอย ?
เบ็น. ไปเถิดเพื่อน, เพราะฉันเห็น
ว่ารอหาเฃาผู้ไม่อยากพบก็ลำเค็ญ. [พากันเฃ้าโรง]
ตอนที่ ๒
ถิ่นเดิม. ในสวนของคาปุเล็ต.
โรเมโอ ออก.
โรเมโอ. เฃาเย้ยซึ่งแผลเปนเพราะมิเคยต้องบาดแผล.-[๑๔]
[จูเลียตโผล่น่าต่างฃ้างบน]
ช้าก่อน! นั้นแสงใดสว่างใสจากช่องแกล?
นั่นบุรพาแน่, และจูเลียตคือตวัน !-
ขึ้นเถิด, ตวันงาม, ปรามอิจฉาแห่งดวงจันทร์,
ซึ่งไข้อยู่มากครันและผิวเผือดเพราะตรอมใจ,
ด้วยหล่อนผู้เปนฃ้างามกว่าเธอมากมายไซร้:
เปนฃ้าเธออยู่ใย, เพราะเธอนั้นขี้อิจฉา;
เครื่องแต่งของพระจันทร์นั้นสีเขียวซีดอยู่นา,
และมีแต่คนบ้าชอบแต่ง; หล่อนอย่าแต่งเลย.-
แน่แล้วนางแก้วพี่; โอ้, ที่รักของพี่เอย !
โอ้, โฉนเจ้าทรามเชยจะรู้แจ้งณดวงใจ !
หล่อนพูด, แต่ไม่เผยพจีเลย: ก็เปนไร ?
เนตร์นางสิฃานใข; ฃ้าจะตอบแม่นงเยาว์.-
อ๊ะ เราทนงเกิน; หล่อนมิได้พูดกับเรา;
ดาราอันเพริดเพราสองดวงเด่นแดนเวหา,
มีกิจธุระอื่น, มาวานเนตร์นงพงา
ไปอยู่ประดับฟ้าจนกว่าดาวจะกลับไป.
หรือเนตร์หล่อนอยู่โน่น, แล้วดาวอยู่ที่ทรามวัย ?
แสงปรางของนางไซร้จะแข่งดาวจนดาวแพ้
เช่นโคมแพ้แสงแดด; ในท้องฟ้าตาของแม่
แสงจะสว่างแผ่ไปทั่วพื้นนภาศรี
จนนกจะร่อนร้องและไม่รู้ว่าราตรี.-
อ้า, ดูเจ้าโฉมศรีเอาปรางแนบณหัดถา !
เราใคร่เปนถุงมือที่สรวมมือของกัญญา,
เพื่อต้องปรางโสภา!
จูเลียต. โอ้อกเอ๋ย!
โรเมโอ. หล่อนเผยพจน์
อ้า, พูดอีกคำ, เทพะธิดา! หล่อนปรากฎ
ในราตริหมดจด, อยู่สูงเกินกว่าหัวฉัน,
เหมือนเทพะธิดาอันลงมาจากแดนสวรรค์
ปรากฎรูปะพรรณแด่ดวงเนตร์อันพิศวง
ของคน, ซึ่งแหงนหน้าขึ้นแลเพ่งพิศดูองค์
ยามเธอระเห็ดตรงฃ้ามเมฆลอยละล่องมา
และลีละลิ่วในนภากาศประหลาทตา.
จูเลียต. โอ้โรเมโอ! อ้า, เธอเปนโรเมโอใย ?
ตัดฃาดจากบิดา และแปลงนามเสียเปนไร;
หรือเธอยอมมิได้. ขอเพียงปฏิญญารัก,
แล้วฃ้าจะเลิกเปนคาปุเล็ตด้วยใจภักดิ์.
โรเมโอ. [ป้อง.] จะรอฟังนงลักษณ์, หรือเฉลยบัดนี้ดี ?
จูเลียต. นามเธอเท่านั้นหนอที่นับว่าเปนอรี;
เธอเปนตัวเธอนี่, มิใช่มอนตะคิวนา.
ใดเปนมอนตะคิว? ไม่ใช่หัดถ์หรือบาทา,
หรือแขน, หรือใบหน้า, หรืออวัยวะใด
ที่เปนของบุรุษ. เปนนามอื่นเถิดเปนไร!-
นามนั้นสำคัญไฉน ? ที่เราเรียกกุหลาบนั้น
แม้เรียกว่าอย่างอื่นก็หอมรื่นอยู่เหมือนกัน;
โรเมโอก็ฉันนั้น, แม้โรเมโอมิใช่นาม,
ก็คงจะยังพร้อมบริบูรณ์ด้วยสิ่งงาม
โดยไม่ต้องใช้นาม.-โรเมโอ, ทิ้งนามไกล.
และแทนนามที่ทิ้ง, ซึ่งมิใช่ส่วนกายไซร้,
รับฉันทั้งตัวไป.
โรเมโอ. ฉันขอรับตามวาที:
เรียกฉันแต่ว่ารัก, ฉันเปลี่ยนชื่อเปนไรมี,
ตั้งแต่เพลานี้ไม่เปนโรเมโอพาล.
จูเลียต. ท่านคือบุรุษใด, ผู้แฝงในราตรีกาล,
และโดยเหตุนั้นท่านฟังวาจา ?
โรเมโอ. ฃ้านี้ไซร้
มีนามอันไม่รู้จะบอกหล่อนว่าเปนใคร:
เออ, นามนั้น, ทรามวัย, เปนสิ่งชังของตัวฉัน,
เพราะมันบังอาจเปนปัจจามิตร์ของแจ่มจันทร์:
แม้เขียนไว้แล้ว, ฉันจะฉีกคำนั้นบัดนี้.
จูเลียต. หูฉันมิทันฟังถึงร้อยคำพร่ำพาที
แห่งลิ้นของคุณนี้, แต่ก็รู้กระแสใส:
คุณคือโรเมโอ, มอนตะคิวถูกหรือไม่ ?
โรเมโอ. ทั้งสองอย่างไม่ใช่, ถ้าแม้หล่อนไม่ชอบมัน.
จูเลียต. คุณมานี่อย่างไร, และเหตุใด, จงบอกฉัน.
กำแพงแห่งสวนขวัญก็แสนสูงฃ้ามลำเค็ญ,
อีกเปนเช่นคุณนี้, แม้พี่น้องฉันพบเห็น
ที่นี้จะกลายเปนที่ตายของคุณแน่แท้.
โรเมโอ. ด้วยปีกของรักฉันได้บินฃ้ามกำแพงแน่,
เพราะรั้วศิลาแผ่บ่มิอาจกันรักไว้,
สิ่งใดรักอาจทำรักทนงลองทำได้;
เช่นนั้นพี่น้องใดของหล่อนหรือจะห้ามฉัน.
จูเลียต. แม้ว่าเฃาพบคุณ, คงพิฆาฎเปนแม่นมั่น.
โรเมโอ. อ้าอันตรายนั้นมีมากมวลณนัยนา
ของหล่อนยิ่งกว่าดาพญี่สิบเล่ม: หล่อนเมตตา
ฉันแล้วก็ความอาฆาฎของเฃาแคล้วกายี.
จูเลียต. ดิฉันไม่อยากเลยให้ใครพบคุณแห่งนี้.
โรเมโอ. ผ้าดำแห่งราตรีปกป้องฉันจากตาเฃา;
ขอเพียงให้หล่อนรัก, ใครพบฉันก็ทำเนา:
ชีวิตวอดลงเล่าเพราะความชังของเฃาไซร้.
ดีกว่าชีวิตยืด, แต่ไร้รักของยาใจ,
จูเลียต. คุณทราบมาจากใครจึ่งมาพบที่สวนนี้ ?
โรเมโอ. รักแนะในชั้นแรกให้พี่ถามถึงโฉมศรี;
รักแหละเปนมนตรี, และพี่ให้ยืมนัยนา.
พี่ไซร้มิใช่คนนำร่อง; แต่ถึงแม้ว่า
หล่อนอยู่ณฝั่งสาคะระโพ้นที่สุดไกล,
พี่ก็คงกล้าเดินเพื่อหาทรัพย์อันเลิดไกร.
จูเลียต. คุณทราบว่ามืดไซร้เหมือนหน้ากากบังหน้าฉัน,
หาไม่จะเห็นเลือดแห่งหญิงอายณพักตร์นั้น
เพราะนึกถึงถ้อยอันคุณแอบยินณคืนนี้.
อยากนักที่จะพูดไพเราะ, อีกถอนคำที่
พูดแล้วเมื่อกี้นี้: แต่เลิกทีการพูดยอ!
คุณรักดิฉันหรือ ? รู้แล้วคุณคงเออออ,
และฉันจะเชื่อหนอ; แต่หากคุณปฏิญญา,
คุณอาจจะกลับคำ; เฃากล่าวว่าเทวดา
เย้ยคำเจ้าชู้นา. โรเมโอผู้การุญ,
ถ้าแม้ว่ารักฉัน, บอกตรง ๆ เถิดเปนบุญ;
หรือหากว่าตัวคุณเห็นฉันรักตอบง่ายไป,
ฉันจะขมวดคิ้วทำงอนอีกแสร้งทำไล่,
เพื่อคุณวอนอีกไซร้; แต่นอกนั้นไม่ถดถอย.
จริง, มอนตะคิวสรวย, ฉันอวยรักเร็วไปหน่อย;
ดังนี้ตูฃ้าน้อยคุณอาจเห็นเปนใจเบา:
แต่เชื่อเถิดนะคุณ, คงเห็นฉันซื่อกว่าเฃา
ผู้รู้และมีเชาวน์สามารถแสร้งทำเปนงอน.
ฉันรับว่าตัวฉันควรเล่นตัวอีกหน่อยก่อน,
แต่คุณพะเอินจรมาฟัง, โดยฉันไม่รู้,
ยินคำฉันร่ำรัก: ขออภัยแด่ดนู,
อย่าปรับว่าฟังสูเพราะมักมากในกามา,
โดยเหตุที่ราตรีให้คุณทราบในใจฃ้า.
โรเมโอ. โฉมงาม, พี่ขอสาบาลโดยอ้างศศิธร,
ซึ่งส่องยอดพฤกษาเปนแสงเงินสลับสสอน -
จูเลียต. อย่าอ้างเลยจันทร, ดวงเดือนอันบ่เที่ยงตรง,
ซึ่งทุก ๆ เดือนย้ายโคจรจากในแวดวง,
เกลือกรักของคุณลงรอยโลเลไปเช่นนั้น.
โรเมโอ. จะให้อ้างสิ่งไร?
จูเลียต. อย่าสาบาลก็แล้วกัน;
หรือจะสาบาลฉนั้น, ก็อ้างตัวของคุณเถิด,
เพราะฉันนับว่าคุณเปนเทวะสุดประเสริฐ,
จะเชื่อคุณผู้เลิด.
โรเมโอ. ถ้าความรักยอดดวงใจ -
จูเลียต. เออ, อย่าสาบาลเลย. ถึงใจฉันรักคุณไซร้,
ฉันไม่สดวกใจในกิจการณคืนนี้;
เพราะเห็นว่าด่วนนัก, ไร้สติ, เร็วเกินที่,
เร็วปานอสุนี, ซึ่งสิ้นแสงลงเร็วรา
ก่อนเราทักท้วงทันว่า “ฟ้าแลบ”. ฉันขอลา !
รักเหมือนดอกบุบผาซึ่งตูม, บ่มในคิมหัน,
อาจเปนดอกสง่าในคราหลังเมื่อพบกัน.
ลาก่อน, ลาก่อน ! อันความสงบสบายใจ
จงมาสู่จิตคุณเหมือนอยู่ทรวงฉันแล้วไซร้.
โรเมโอ. โอ้, น้องจะด่วนไปเมื่อพี่ยังหวังยินดี.
จูเลียต. คุณจะได้พอใจอย่างไรได้ในคืนนี้?
โรเมโอ. โดยแลกความรักพี่กับความรักของนวลน้อง.
จูเลียต. ฉันให้แก่คุณแล้วแต่ก่อนคุณได้ใฝ่ปอง;
แต่ฉันก็อยากครองดวงจิตไว้ให้อีกครา.
โรเมโอ. หล่อนจะเอาคืนหรือ? เพื่อเหตุใดนะแก้วตา?
จูเลียต. เพื่อแผ่กรุณา, และให้คุณไปอีกที.
แต่ฉันก็อยากได้แต่สิ่งซึ่งตัวฉันมี:
เมตตาของฉันนี้เหมือนสมุทสุดกว้างไกล,
ความรักก็ลึกเหมือน: แก่คุณนั้นฉันยิ่งให้
ยิ่งมีมากขึ้นไซร้, เพราะทั้งสองมากมวลนัก.
[เสียงนางนมเรียกในโรง.]
เออ, ฉันได้ยินเสียง; ขอลาก่อนละ, ยอดรัก!-
เดี๋ยวก่อน, นมดีนัก!-มอนตะคิว, จงซื่อตรง.
คอยอีกสักครู่เถิด, ฉันมาอีกเปนมั่นคง. [เฃ้าโรง.]
โรเมโอ. ราตรีน่าพิศวง! ฃ้าออกพรั่นประหวั่นใจ,
เพราะเปนราตรี, นี่จะเปนฝันทั้งนั้นไซร้,
ชื่นจิตจนเกินไปจะไม่จริงเสียแล้วแล.
จูเลียตกลับออกอีกฃ้างบน.
จูเลียต. สามคำ, นะโรเมโอ, แล้วต้องลาไปจริงแน่.
ความรักของคุณแม้เปนความเจตนาดี,
และตั้งใจสมรส, จงบอกข่าวพรุ่งนี้,
โดยคนผู้หนึ่งที่ฉันจะใช้ให้ไปหา,
นัดที่และวันเหมาะเพื่อได้ทำการอาวาห์,
แล้วชีพของตูฃ้าจะวางแทบบาทสามี,
ขอตามคุณภรรดาไปทั่วทั้งถิ่นโลกีย์.
นางนม. [ในโรง.] คุณคะ! เชิญมานี่! คุณเจ้าฃาโปรดมาไว.
จูเลียต. จะไปเดี๋ยวนี้แล.-ถ้าแม้คุณไม่ตั้งใจ,
ฉันขอวิงวอนให้-
นางนม. คุณคะ!
จูเลียต. จ๋า, จะไปพลัน:-
เลิกเกี้ยวเสียดีกว่า, และทิ้งฃ้าให้โศกศัลย์:
พรุ่งนี้ได้เห็นกัน.
โรเมโอ. ขอให้พี่ดับวิญญา,-
จูเลียต. ลาก่อน, ลาตั้งพันหนละ, น้องต้องจำลา. [เฃ้าโรง.]
โรเมโอ. ราตรีมืดลงกว่าพันส่วนไร้แสงทรามวัย.
รักไปสู่รักนา, เหมือนเด็กจากสมุดไป,
แต่รักจากรักไซร้, เหมือนแบกสิ่งซึ่งหนักคลาน.
[เดินไปช้าๆ.]
จูเลียตออกอีกฃ้างบน.
จูเลียต. นี่, โรเมโอ, นี่ !-อยากยืมเสียงของนายพราน,
เรียกเหยี่ยวผู้พิศาลคืนมาสมมะโนหวัง ! [๑๕]
ผู้ถูกกักเสียงแหบ, เพราะมิอาจจะพูดดัง;
หาไม่จะริ้งรั้งกังวาลจากคูหาสวรรค์,
และเกณฑ์กังวาลกู่จนแหบยิ่งกว่าเสียงฉัน,
โดยเรียกนามสำคัญโรเมโอหลายหลายที.
โรเมโอ. นี่คือวิญญาณฉันได้ออกนามของฉันนี้.
ไพเราะซึ่งวาทีแห่งรักในราตรีกาล,
ราวดูริยางค์จับโสตซึ่งคอยสดับสาร!
จูเลียต. โรเมโอ!
โรเมโอ. ยอดนงคราญ.
จูเลียต. พรุ่งนี้เมื่อโมงใดนา
จะให้คนออกไป ?
โรเมโอ. เวลาเก้านาฬิกา.
จูเลียต. น้องจะไม่ลืม; กว่าจะพรุ่งนี้ญี่สิบปี.
น้องลืมเสียแล้วว่าเพื่อเหตุใดจึ่งเรียกพี่.
โรเมโอ. ขอยืนอยู่เช่นนี้จนกว่าน้องจะจำได้.
จูเลียต. น้องคงยังหลงลืม, แม้พี่คงยืนอยู่ไซร้,
น้องคงรำลึกได้แต่ว่าชอบพี่ชวนเชย.
โรเมโอ. และพี่ขอคงอยู่, เพื่อให้น้องต้องลืมเลย,
ลืมบ้านอื่น, แม่เอย, นอกจากที่แห่งนี้ไซร้.
จูเลียต. จวนรุ่งสุรีย์หนอ; น้องต้องขอให้พี่ไป;
แต่ไม่อยากให้ไกลกว่านกเลี้ยงของนารี,
ซึ่งปล่อยให้โดดไปจากหัดถ์เพียงสักแค่นี้,
เหมือนหนึ่งนักโทษมีทั้งโช่ตรวนพันธนา,
แล้วด้วยสายไหมบิดดึงตัวนกนั้นกลับมา,
เพราะรักและหึงสาเสรีภาพแห่งนกนั้น,
โรเมโอ. พี่ใคร่เปนปักษาของหล่อน.
จูเลียต. น้องจะชอบครัน:
แต่อาจฆ่าพี่พลันเพราะพนอจนเกินไป.
ลาก่อน, ลาก่อน! อ้า, การลานี้โศกชื่นใจ,
จนน้องนี้อยากใคร่ร่ำลาจนอุษาสาง. [เฃ้าโรง.]
โรเมโอ. นิทราสู่เนตร์น้อง, และสันตีสู่ทรวงนาง!
อยากเปนทั้งสองอย่าง, จะได้อยู่วิเศษสถาน!
จำเราจะไปยังกุฎีแห่งท่านอาจารย์,
เพื่อขออุปะการ, อีกแถลงซึ่งข่าวดี. [เฃ้าโรง.]
ตอนที่ ๓
ถิ่นเดิม. กุฎีของภาตาลอเรนซ๎.
ภาตาลอเรนซ๎, ถือกระเช้า, ออก.
ลอเรนซ๎. ตาหม่นแห่งทิวายิ้มกับมลราตรี,
แผ่ผ่องซึ่งรัศมีณเมฆพ่างบุรพา;
และมืดกระจายพร้อยเหมือนคนเมาเซไปมา
จากทางแห่งทิวาและล้อเพลิงแห่งระพี:
บัดนี้ก่อนภาณุส่องแสงจากตาอัคคี
เพื่อวันสว่างดีและน้ำค้างคืนแห้งไป,
เราต้องหาของเต็มในตะกร้าของเราไซร้
คือหาต้นยาใส่อีกบุบผารสหอมหวาน.
ธรณีอันเปนแม่ของโลกเปรียบเหมือนสุสาน;
และจากครรภ์นั้นบุตร์ต่าง ๆ พรรณบังเกิดมี
ซึ่งเราณที่นี้เหมือนทารกย่อมได้ยล,
หลายอย่างบ้างมีคุณะวิเศษสุดวิมล,
บ้างดีเพื่อบางคน, แต่ทุกอย่างต่างๆ กัน.
อ้า, คุณวิเศษมวลมีอยู่มากอยู่มายครัน
ในหญ้า, พฤกษะพรรณ, ศิลา, อีกสรรพคุณ:
เพราะว่าในโลกนี้ไม่มีสิ่งใดทารุณ
จนปราศะจากคุณสำหรับโลกรับผลดี;
หรือสิ่งใดดีเลิด, แต่หากใช้ไม่ถูกที,
กลับร้ายไปก็มี, เพราะเหตุผิดทำนองใช้:
คุณนั้นแม้ใช้ผิดก็อาจกลายเปนโทษได้,
และโทษบางอย่างไซร้อาจงามเพราะประพฤติดี.
ในกลีบอันอ่อนแห่งดอกไม้ดอกหนึ่งนี้
พิษแฝงอยู่ก็มีอีกทั้งแรงภิสัชมาก:
เพราะนี่, ถ้าแม้ดม, สุคนธ์รมรื่นทุกภาค;
แม้ลิ้ม, ก็อาจพรากวิญญาณสิ้นจากดวงใจ.
เหมือนสองกษัตร์คู่อริตั้งค่ายอยู่ไซร้
ในคนอีกทั้งในพฤกษา, คือโทษและคุณ;
และแม้แห่งใดโทษะเปนใหญ่ก็ทารุณ
เหมือนหนอนบ่อนฆ่าคุณและพฤกษาล้มระเน.
โรเมโอ ออก.
โรเมโอ. ฃ้าขอคำนับน้อม, หลวงพ่อ.
ลอ. เบเนดิซิเต [๑๖]
ชิวหาใครณเวลาเช้ามากล่าวปราไสย ?
ลูกเอย, อันเศียรเจ้าจะมีป่วยประการใด
จึ่งจากที่นอนไคลคลาแต่เช้าถึงปานนี้:
วิตกย่อมสิงอยู่ที่ตาคนชราซี,
และใครวิตกมี, นิทระย่อมบ่เนานาน;
แห่งใดเยาว์วัยปราศจากวิตกและวิจารณ
นอนอยู่เกษมสานด์, ที่นั้นนิทระอยู่ยง:
ดังนี้การตื่นเช้าของเจ้านี้ฃ้าเห็นคง
เปนเพราะต้องฟื้นองค์ขึ้นโดยเหตุพยาธี;
หรือมิฉนั้น, ฃ้าคงทายถูกละครานี้,
โรเมโอในราตรีนี้คงไม่ได้นิทรา.
โรเมโอ. ข้อหลังนี้ถูก; ลูกได้พบสิ่งสำราญกว่า.
ลอ. พระโปรดยกบาปนา! อยู่กับรอสะไลนหรือ ?
โรเมโอ. กับรอสะไลน, อ๋อ, เปล่าหลวงพ่อที่นับถือ;
ลูกลืมนามนั้น, รื้อถอนโศกปวงแห่งนามนั้น.
ลอ. ดีแล้วละลูกรัก: แต่ก็ลูกไปไหนกัน ?
โรเมโอ. ฃ้าขอแถลงพลัน, ก่อนหลวงพ่อถามอีกครา.
ฃ้าได้ไปกินเลี้ยงกับศัตรูของตูฃ้า,
และต้องบาดแผลมาเพราะคนหนึ่งณที่นั้น,
ทั้งเฃาก็บาดเจ็บ: การเยียวยาต้องรวมกัน
อยู่ที่หลวงพ่ออันอาจช่วยด้วยโอสถดี;
ลูกนี้ไม่อาฆาฎเลย, เจ้าฃ้า; เพราะครานี้,
ความขอของลูกมีผลแด่เฃาด้วยปานกัน.
ลอ. พูดตรง ๆ, ลูกชาย, ขยายความแจ่มแจ้งพลัน;
สารภาพเคลือบคลุมนั้นจะรับยากซึ่งอภัย.
โรเมโอ. เช่นนั้นขอเรียนตรงว่าจิตฃ้ารักจอดใจ
ที่บุตรีทรามวัยคาปุเล็ตตะเศรษฐี:
ทั้งนางก็รักฃ้า, เช่นฃ้ารักยอดนารี;
พร้อมหมด, เว้นแต่ที่ท่านจะทำให้พร้อมได้
โดยเษกสมรสฉนั้น; อันการพบกันเมื่อใด,
แห่งไหน, และอย่างไร, ทั้งการเกี้ยวตกลงกัน,
ลูกจะขอเรียนเมื่อภายหลัง; แต่จงโปรดฉัน,
ขอจงตกลงพลันแต่งงานใช้เราวันนี้.
ลอ. เสนต์ฟรานซิสประเสริฐ, ช่างกลับกลายไปเร็วรี่ !
อันรอสะไลนที่ลูกเคยรักเปนหนักหนา,
ทั้งได้เสียพลันหรือ ? รักของชายหนุ่มเฃาว่า
อยู่เพียงที่ดวงตา, มิใช่แน่วณดวงใจ.
เยสูมารียา, อันน้ำตามากกระไร
ได้อาบแก้มเจ้าไซร้เพราะรักรอสะไลนเฉลา !
น้ำเค็มมากมายใขให้หลั่งไหลลงเปลืองเปล่า,
เพื่อดองรักนั้นเล่า, แต่มันก็ไม่รู้รส !
ตวันยังมิทันไล่เมฆถอนใจจากฟ้าหมด,
เสียงครวญยังปรากฎในกรรณแก่ของฃ้านี้;
ที่แก้มของลูกยาดูเหมือนรอยจะยังมี
แห่งอัสสุชลที่ยังมิลบมิเลือนไป.
ถ้าเจ้าเคยเปนตัวและโศกเปนของเจ้าไซร้,
เจ้าและโศกาลัยเปนของรอสะไลนนั้น:
และกลับใจแล้วหรือ ? จงกล่าวภาษิตนี้พลัน:
สัตรีต้องล้มมั่น, เมื่อชายไร้ความมั่นคง.
โรเมโอ. หลวงพ่อเคยติฃ้าเพราะรักรอสะไลนยง.
ลอ. ฃ้าติแต่การหลง, มิใช่รักนะศิษย์เอย.
โรเมโอ. และสอนให้ฃ้าฝังรัก.
ลย. ไม่ใช่ในหลุมเลย
ฝังหนึ่งแล้ว, เชิดเชยอีกหนึ่งรักแทนขึ้นมา,
โรเมโอ. ฃ้าขออย่าตินัก : ผู้ที่รักบัดนี้นา
เมตตาตอบเมตตาและรักตอบรักฃ้านี้;
นางโน้นมิได้เปนเช่นนั้น.
ลอ. อ๋อ, หล่อนรู้ดี
ว่ารักของลูกนี้เหมือนเพ้อพล่อยบ่รู้สาร.
แต่มาเถิด, เจ้าหนุ่มผู้โลเล, ไปอย่านาน,
ฃ้าจะอุปะการในส่วนหวังและตั้งใจ;
เพราะการสมรสนี้อาจมีผลพิสิฐได้,
โดยปราบโทษะให้สองสกุลสมานฉันท์์.
โรเมโอ. ไปเถิดจากที่นี้; ตูฃ้ามีจิตร้อนครัน.
ลอ. ช้ากอบสัมปะชัญญ์; ใครวิ่งนักมักล้มไป. [พากันเฃ้าโรง.]
ตอนที่ ๔
ถิ่นเดิม. ถนนแห่งหนึ่ง.
เบ็นโวลิโอ และ เมอร์คิวชิโอ ออก.
เมอร์. ให้ตกนรกซีโรเมโออยู่ที่ไหน ?
อันเฃานั้นมิได้กลับบ้านเลยหรือคืนนี้ ?
เบ็น. มิได้ไปบ้านพ่อ; ฉันถามบ่าวเฃาเมื่อกี้.
เมอร์. เออ, หญิงหน้าซีดนี่ช่างใจแขงเต็มประดา,
โฉมเฉิดเลิดเหลืองาม, ผู้นามรอสะไลนา,
ข่มเหงเพื่อนหนักหนา, จนเฃาจวนจะคลั่งละ.
เบ็น. ติบอลต์, ผู้เปนหลานท่านขรัวคาปุเล็ตตะ,
ได้ส่งสาราฉะไปยังบ้านท่านบิดา.
เมอร์. หนังสือท้า, ให้ตายโหง.
เบ็น. และโรเมโอคงตอบแน่.
เมอร์. ใครที่เขียนหนังสือเปนก็อาจตอบหนังสือได้.
เบ็น. ไม่ใช่, เฃาคงตอบผู้เขียนหนังสือนั้น, ให้รู้ว่าเฃาอาจทำอย่างไร, เมื่อมีใครบังอาจท้า.
เมอร์. อนิจจา, สงสารโรเมโอ, เฃาเท่ากับตายเสียแล้ว ! ถูกแทงด้วยตาดำของหญิงผิวนวล; ถูกยิงหูทลุด้วยเพลงสังวาศ; สูนย์แห่งหัวใจของเฃาแยะเสียแล้วด้วยลูกศรของกามะเทพผู้ตามืด; แล้วก็เฃาหรือจะเปนผู้ควรรับมือกับติบอลต์ ?
เบ็น. ทำไม, ติบอลต์เปนอย่างไร ?
เมอร์. ยิ่งกว่าพญาแมวอีก, ขอบอกให้. อ๋อ, เฃาละเปนเจ้าแบบเจ้าแผนนักละ, เฃาทำการต่อสู้เหมือนกับร้องลำนำ, ไว้จังหวะ, ไว้ระยะ, และกะส่วน; คเณที่หมายได้อย่างมั่นเหมาะ, หนึ่ง, สอง, และสามเฃ้าน่าอกเรา; เฃาเปนผู้พิฆาฎกระดุมหุ้มแพร, [๑๗] เปนนักกระบี่, นักกระบี่; เปนผู้ดีชั้นที่ ๑ แท้ ๆ, และรู้จักเหตุที่ ๑ และที่ ๒ ของ
การก่อวิวาท. [๑๘] เออ, อีท่าหลบละเปนเอกอุ ! อีท่ากลับมือแทง ! อีท่าเฮะ !
เบ็น. อะไร ?
เมอร์. เฃามันเปนยอดของพวกอวดดี, พูดไม่ชัด, แสร้งมารยา, พวกพูดสำเนียงสมัยใหม่ ! “พระเยสูช่วย, กระบี่นี่เก่งจริง ! พ่อคนนั้นเก่งจริง ! แม่รูปงามคนนั้นเก่งจริง ! นี่
แน่ะ, มันไม่น่าอนาถใจหรือ, คุณตา, ที่พวกเราต้องทนดูอ้ายแมลงแปลก ๆ เหล่านี้, พวกเจ้าแบบแผน, พวก “ปาร๎ดอนเนซ์ -มัว,” ซึ่งเคร่งครัดในแบบแผนนักจนนั่งสบาย ๆ ไม่ได้บนเก้าอี้เก่า ? โอย, อ้าย “บ็อง” ของเฃา, อ้าย “บ็อง” ของเฃา ! [๑๙]
โรเมโอ ออก.
เบ็น. โรเมโอมาแล้ว, โรเมโอมาแล้ว.
เมอร์. ไม่มีไข่ติดตัว, เหมือนปลาเฮร์ริงแห้ง. อนิจจา, มังสํ, มังสํ, ทำไมกลายเปนปลาไปได้ ! เวลานี้ละเฃาจะขันสู้โบราณประวัติของเปตราร์คเทียวละ [๒๐] ลอราเปรียบกับแม่โฉมงามของเฃาละก็เท่ากับหญิงคนใช้ในครัว; จริงนะ, หล่อนมีคู่รักที่ดี
กว่าสำหรับแต่งเพลงยาวสรรเสริญหล่อน; ไดโด, เปนนางขี้ริ้ว; เค๎ลโอปาตรา, เปนแขกดำ; เฮเล็นและเฮียโร, คือคนเลวและหญิงคนชั่ว; ทิสบี, มีแต่ตาเทา ๆ สักตาหนึ่งสองตา, แต่ไม่เปนเรื่องอะไร. - สินยอร์โรเมโอ, บ็องยูร๎ ! นี่เปนคำปราไสยฝรั่งเศส สำหรับกางเกงฝรั่งเศสของเพื่อน. เพื่อนได้ลวงเราเสียจังนักเมื่อคืนนี้.
โรเมโอ. จำเริญเถิดทั้งสองคน. ฉันลวงเพื่อนอย่างไร ?
เมอร์. หนีน่ะสิ, หนีน่ะสิ; เพื่อนแลไม่เห็นเทียวหรือ ?
โรเมโอ. ขอโทษ, เมอร์คิวชิโอคนดี, ธุระของฉันสำคัญมาก; ใครตกอยู่ในที่อย่าง
ฉันแล้วก็ควรหย่อนได้บ้างในทางมรรยาท.
เมอร์. ก็เท่ากับพูดว่า, ใครตกอยู่ในที่อย่างเพื่อนละก็ทำให้เฃาจำเปนต้องคู้เฃ่า.
โรเมโอ. แปลว่าคำนับอย่างหญิงหรือ ?
เมอร์. เพื่อนละเดาเหมาะนักเที่ยว.
โรเมโอ. อธิบายแจ่มแจ้งดีนักละ.
เมธร์. หามิได้, ฉันแหละเปนงามวิไลยในมรรยาท.
โรเมโอ. งามวิไลยก็ดอกไม้สิ.
เมอร์. ถูก.
โรเมโอ. ถ้าเช่นนั้นเกือกของฉันก็เปนดอกไม้เหมือนกัน, เพราะมันก็งามวิไลย.
เมอร์. ว่าดี; เล่นสำนวนตามฉันไปเช่นนี้จนเกือกของเพื่อนสึก, จนฝ่าเหลืออยู่ฃ้างเดียว, สำนวนก็ยังฝืนขัน, เมื่อสิ้นฝ่าแล้ว, เหลือความขันอันเดียว.
โรเมโอ. เออ, ก็ขันเด็ดเดี่ยว, ขันทีเดียวอย่างเดี่ยวเด็ด,
เมอร์. ช่วยเฃ้าแทรกกลางระหว่างเราหน่อย, เบ็นโวลิโอคนดี; ใจฉันอ่อนเพลียแล้ว.
โรเมโอ. ลงแส้และเดือย, แส้และเดือย; หาไม่ฉันจะท้าแข่งขัน.
เมอร์. ไม่ละ, เพราะถ้าวาจาของเราจะต้องวิ่งแข่งบ้ากันละก็, ฉันยอมแพ้; เพราะจิตของเพื่อนมีส่วนบ้ามากกว่าฉันตั้งห้าส่วน. นี่ฉันเสมอหน้าเพื่อนหรือยัง ?
โรเมโอ. เพื่อนยังไม่เคยเสมอหน้ากับฉันในทางใดเลยนอกจากในทางบ้า.
เมอร์. ฉันจะกัดหูเพื่อนละ ที่ล้อเช่นนี้.
โรเมโอ. อย่าเลย, พ่อบ้าดี, อย่ากัดเลย.
เมอร์. การล้อของเพื่อนมักขม ๆ หวาน ๆ; เปนยาแรงนัก.
โรเมโอ. แล้วก็ไม่เหมาะหรือเพื่อรักษาบ้า ?
เมอร์. นี่แหละ, คำพูดเหมือนหนังลูกแพะ, ที่ยืดได้จากแคบนิ้วเดียวแผ่ออกไปตั้งศอก !
โรเมโอ. ฉันยืดมันออกไปสำหรับคำว่า “แผ่” นั่นเอง; ซึ่งเมื่อผสมกับบ้าเฃ้าแล้ว, ก็เปนข้อแสดงเผยแผ่ว่าเพื่อนบ้าใหญ่แท้ ๆ.
เมอร์. เออ, เช่นนี้ไม่ดีกว่าครวญครางถึงความรักหรือ ? บัดนี้สิเพื่อนน่าคบ, บัดนี้สิเพื่อนเปนโรเมโอ; บัดนี้สิเพื่อนเปนตัวเพื่อน, อย่างที่เปนมาโดยศิลปะและโดยธรรมดา: เพราะอ้ายการรักผู้หญิงอย่างเหลวไหลก็เหมือนคนบอ, ที่วิ่งโขยกไปมาเพื่อเอาตุ๊กะตาเฃ้าซุกในรู.
เบ็น. หยุดที, หยุดที
เมอร์. เพื่อนให้ฉันหยุดพูดโดยฝืนใจเทียว.
เบ็น. หาไม่เพื่อนก็จะพูดหยาบเท่านั้นแอง.
เมอร์. อ๋อ, เพื่อนเฃ้าใจผิด; ฉันตั้งใจจะพูดแต่สั้นๆ; เพราะฉันพูดถึงที่สุดกระแสความแล้ว, และไม่ตั้งใจที่จะโต้สำนวนต่อไป.
โรเมโอ. นี่แหละเฃาเรียกว่าพูดเหลวดีละ,
นางนม กับ ปีเตอร์ ออก.
เมอร์. ใบมา, ใบมาใบหนึ่ง.
เบ็น. สอง. สอง, เสื้อสั้นกับเสื้อยาว.
นางนม. ปีเตอร์!
ปีเตอร์. ขอรับ.
นางนม. พัดของฃ้า, ปีเตอร์.
เมอร์. ปีเตอร์คนดี, เอาไปให้บังหน้าหล่อน; เพราะพัดของหล่อนงามกว่าหน้าอีกนะ.
นางนม. พระเจ้าให้ท่านสบายบ่ายนี้เถิด, ท่านผู้ดี.
เมอร์. พระเจ้าให้หล่อนสบายบ่ายนี้เถิด, แม่โฉมงาม.
นางนม. นี้บ่ายแล้วหรือเจ้าคะ ?
เมอร์. ฉันขอบอกว่าเปนเช่นนั้นเทียว, เพราะเข็มสัประดนแห่งนาฬิกาตำอยู่ตรงช่องเที่ยงละเวลานี้
นางนม. ไปให้พ้น! คุณนี่ละพิลึกจริง ๆ.
โรเมโอ. อ๋อ, แม่คุณ, เฃาเปนคนที่พระเจ้าทรงสร้างขึ้นสำหรับให้ตัวเฃาเองเปนผู้
ทำลาย.
นางนม. ให้ตายสิ, ว่าดีนัก; คุณว่า “ให้ตัวเองเปนผู้ทำลาย” หรือเจ้าคะ ? ก็คุณคนไหนจะบอกดิฉันได้บ้างว่าดิฉันจะพบพ่อหนุ่มโรเมโอได้ที่ไหน !
โรเมโอ. ฉันบอกได้, แต่เมื่อพบเฃาพ่อหนุ่มโรเมโอจะแก่ไปกว่าเมื่อหล่อนถามหาเฃาสักหน่อย: ฉันนี้เองเปนชายหนุ่มที่สุดที่มีชื่อเช่นนั้น, แทนที่จะเปนอะไรเลวกว่านั้น.
นางนม. คุณพูดดี.
เมอร์. เอ๊ะ, ของเลวก็ดีได้หรือ? ก็ดีไปสิ, ให้ตกนรก; ฉลาด, ฉลาด.
นางนม. ถ้าคุณเปนผู้นั้นละก็ดิฉันใคร่จะพูดกับคุณโดยลำพัง.
เบ็น. จะเชิญเฃาไปกินอาหารแห่งใดแห่งหนึ่งกระมัง ?
เมอร์. แม่สื่อ, แม่สื่อ, แม่สื่อ ! นั่นแน่ !
โรเมโอ. เห็นอะไรหรือ ?
เมอร์. ไม่ใช่กระต่ายดอกนาย; [๒๑] หรือถ้าจะเปนก็เพียงกระต่ายในขนมเวลาเล็นต์ [๒๒] ที่ออกจะจืดและราขึ้นเสียแต่ก่อนกินหมด. - [ร้องลำ.]
สักระวากระต่ายราน่าใจหาย,
กระต่ายแก่จนราขึ้นแล้วหนอ,
ถึงยามเล็นต์เปนของที่ดีพอ
(เพราะเนื้อทุกอย่างหนอต้องห้ามไซร้):
แต่กระต่ายแก่ราขึ้นแล้วนั้น,
แม้กินกันญี่สิบก็ไม่ไหว,
เมื่อราขึ้นเสียก่อนกินหมดไป
(กินไม่ได้เหม็นเน่าไม่เฃ้าเอย).- [๒๓]
โรเมโอ, จะไปบ้านท่านบิดาหรือ ? เราจะไปกินอาหารที่นั้น.
โรเมโอ. ฉันจะตามไป.
เมอร์. ลาก่อน, คุณแม่เถ้า, ลาก่อน. [ร้อง.] “คุณแม่, คุณแม่, คุณแม่.” [เมอร์คิวชิโอและเบ็นโวลิโอเฃ้าโรง.]
นางนม. ก็เชิญสิพ่อ ! - ดิฉันขอถามหน่อยเถิดเจ้าคะ, คนที่ช่างล้อนั้นคือใคร, ที่พูดจาสัประดนนัก?
โรเมโอ. เฃาหรือแม่นม, เฃาเปนคนที่ชอบฟังเสียงตัวเฃาเองพูด, และในนาทีเดียว
พูดได้มากกว่าที่จะทำได้ในเดือนหนึ่ง.
นางนม. แล้วก็ถ้าเฃาพูดว่าดิฉันอย่างไรละก็, ดิฉันเปนได้รับมือเฃาละ, ถึงจะเปนคนแขงแรงกว่าที่เปนอยู่ หรือคนชนิดนั้นสักญี่สิบก็ไม่กลัว; แล้วก็ถ้าดิฉันรับมือไม่ได้เอง, ดิฉันก็จะหาคนอื่นช่วยรับมือได้. คนอะไร ! ดิฉันไม่ใช่อีทะเล้นของเฃา; ดิฉันไม่ใช่
เพื่อนเล่นของเฃา.- [พูดกับปีเตอร์.] แล้วมึงก็มัวแต่ยืนเหม่ออยู่, แล้วปล่อยให้ใครต่อมิใครเล่นฃ้าได้ตามชอบใจเทียวหรือ?
ปีเตอร์. ผมไม่ได้เห็นใครเล่นนายตามชอบใจเลย; ถ้าได้เห็น, อาวุธของผมคงได้ชักออกมาเร็วนักเทียว, ผมขอบอกให้. ผมกล้าชักได้ว่องไวไม่น้อยกว่าคนอื่น, ถ้าผมเห็น
โอกาศเหมาะในเวลาวิวาท, และถ้ากฎหมายอยู่ฃ้างผม.
นางนม. นี่, พระเจ้าช่วย, ฃ้าเคืองเหลือเกินจนตัวสั่นไปทุก ๆ ส่วน. อ้ายคนอัปรีย์!- [พูดกับโรเมโอ.] คุณเจ้าคะ, ขอพูดสักคำ; และตามที่ดิฉันได้บอกคุณแล้ว, คุณนายสาวของดิฉันสั่งให้ดิฉันเที่ยวตามหาคุณ; ส่วนข้อที่คุณนายสั่งให้ดิฉันพูดนั้นดิฉันจะ
เก็บไว้ในใจของดิฉันเอง; แต่ก่อนอื่นดิฉันขอบอกคุณว่า, ถ้าคุณมาจูงเอาเธอไปเฃ้ารก, อย่างที่เฃาว่ากันละก็, จะเปนความประพฤติอย่างที่เฃาเรียกกันว่าชั่วมากละ: เพราะคุณผู้หญิงนี้เธอยังสาวอยู่, และเหตุฉนั้น, ถ้าคุณทำการไม่ตรงไปตรงมากับเธอ
ละก็มันจะเปนการร้ายกาจมากที่จะทำต่อหญิงผู้ดี, และเปนการเหลวไหล.
โรเมโอ. แม่นม, ฉันขอฝากความคิดถึงไปยังแม่สาวนายของหล่อน. ฉันขอยืนยันต่อหล่อน-
นางนม. ดีแล้ว, ให้ตายสิเจ้าคะ, ดิฉันจะบอกแก่เธอเช่นนั้น. คุณพระ, คุณพระ, หล่อนคงจะเปนผู้ที่พอใจมากละ.
โรเมโอ. หล่อนจะไปบอกเธอว่ากระไรนะ, แม่นม ? หล่อนยังไม่ได้ฟังคำของฉันเลย.
นางนม. ดิฉันจะบอกเธอว่าคุณยืนยัน; ซึ่งตามความเฃ้าใจของดิฉันว่าเปนการสมควรสำหรับชายผู้ดี
โรเมโอ. บอกหล่อนให้หา
อุบายอย่างหนึ่งเพื่อไปล้างบาปบ่ายนี้นา; [๒๔]
ณ กุฏิภาตาลอเรนซ๎แล้วหล่อนจะได้
ล้างบาปและแต่งงาน. ค่าป่วยการฉันขอให้.
นานม. ไม่, เจ้าคะ, จริง ๆ; แม้แต่เปนนีเดียว.
โรเมโอ. อะไร; ฉันว่าหล่อนต้องรับ.
นางนม. บ่ายนี้หรือไฉน ? เถอะ, เธอคงไม่เสียการ.
โรเมโอ. แม่นม, ประเดี๋ยวก่อน; หลังกำแพงแห่งวิหาร
บ่าวฉันจะเดินผ่านไปพบหล่อนณโมงนี้,
และให้เชือกที่ถักเปนบรรไดไว้อย่างดี;
ซึ่งจะได้ผูกที่ยอดเสาแห่งความปลื้มใจ
เพื่อเปนทางฉันจรระหัสในราตรีได้.
ลาก่อน; ซื่อตรงไว้, ฉันคงสมะณาพลัน;
ลาก่อน, ฝากวาทีคิดถึงยังนายหล่อนนั่น.
นางนม. พระเจ้าบนสวรรค์จงโปรดคุณ ! นี่เจ้าฃา.
โรเมโอ. อัอ, นมคนดีเรียก, ว่ากระไรนะหล่อนจ๋า !
นางนม. บ่าวปากน้อยหรือว่า? คุณเคยยินบ้างหรือไม่ -
สองเก็บความลับมั่น, แม้คนอื่นอยู่ห่างไกล ?
โรเมโอ. ฉันรับประกันได้บ่าวฉันมั่นเหมือนเหล็กดี.
นางนม. นั่นแหละเจ้าคะ; คุณนายของดิฉันเปนหญิงที่น่ารักที่สุดในโลก.-เจ้าประคุณ, เจ้าประคุณ ! เมื่อเธอยังเปนเด็กพึ่งสอนพูด-อ้อ, มีขุนนางคนหนึ่งในเมืองนี้, ชื่อปารีส, ที่อยากจะได้เฃ้าถึงตัวเธอ; แต่เธอนั้น, แม่คุณ, ถ้าได้เห็นคางคก, อ้ายตัวคางคก, จะ
ชอบมากกว่าพบเฃา. ดิฉันทำให้เธอเคืองบางคราว, และบอกเธอว่าปารีสเปนชายที่สรวยกว่า; แต่, ดิฉันจะบอกให้, เมื่อใดดิฉันกล่าวเช่นนั้น, ดูหน้าเธอซีดไปราวกับผ้าฃาวอะไรทั้งโลกนี้. ทั้งโร๊สมะรีและโรเมโอตั้งต้นด้วยตัวอักษรเดียวกันไม่ใช่หรือ ? [๒๕]
โรเมโอ. จริง, แม่นม; แล้วก็อย่างไร ? มันตั้งต้นด้วยตัว อาร๎ ทั้งสองอย่างละ.
นางนม. ดูสิ, ช่างเยาะ ! -นั่นเปนชื่อหมาต่างหาก; [๒๖] อาร๎ ก็คือ- ไม่ใช่; ดิฉันรู้อยู่ว่าตั้งตันด้วยตัวอักษรอะไรอื่นต่างหาก - และคุณนายได้พูดอะไรเพราะที่สุดเกี่ยวกับอักษรนั้น, กล่าวถึงคุณและโร๊สมะรี, ซึ่งคุณจะยินดีมากถ้าหากได้ฟัง.
โรเมโอ. ขอฝากความระลึกถึงไปยังนายของหล่อน. [เฃ้าโรง.]
นางนม. เจ้าคะ, ตั้งพันหนทีเดียว. ปีเตอร์ !
ปีเตอร์. ขอรับ.
นางนม. นำไป, ไว ๆ. [พากันเฃ้าโรง.] [๒๗]
ตอนที่ ๕
ถิ่นเดิม สวนของคาปุเล็ต.
จูเลียต ออก.
จูเลียต. ตีเก้าเมื่อเราใช้แม่นมไปจากที่นี้ :
รับปากไว้แล้วดีว่ากึ่งโมงจะกลับมา.
บางที่นมจะไม่สามารถพบ : ไม่ใช่นา.
อ๋อ, หล่อนนั้นฟกฃา ! ทูตรักควรเปนความคิด,
ซึ่งแล่นโดยรวดเร็วกว่าสิบเท่าแสงอาทิตย์
ขับต้อนฉายาสถิตณยอดกาละคีรี :
นกเฃาอันปีกคล่องจึ่งใช้ลากรถระตี,
และฉนั้นคิวปิดที่เร็วราวลมมีปีกบิน.
บัดนี้ระวีถึงณสุดยอดสีขรินทร์
แห่งการเดินผ่านดิน, และแต่เก้าถึงเที่ยงวัน
ก็นานถึงสามโมง, แต่นมยังมิผายผัน.
แม้หล่อนรู้รักมั่น, อีกเลือดร้อนอย่างเยาว์วัย,
หล่อนคงจะเร็วเช่นลูกกลมยามไปมาไซร้;
คำเราคงเดาะใช้หล่อนพลันถึงพ่อมิ่งมิตร์,
และคำเฃาเดาะมา.
แต่คนชรา, ชอบทำประหนึ่งไร้ชีวิต;
อุ้ยอ้าย, ช้า, หนักติดและซีดราวตะกั่วฮือ.-
นางนมออก, พร้อมด้วยปีเตอร์.
คุณพระ, อ้อหล่อนมา ! - เออ, นมจ๋า, ว่าดังฤา ?
นมพบเฃาแล้วหรือ ? บอกให้บ่าวมันหลีกไป.
นางนม. ปีเตอร์, คอยที่ประตู. [ปีเตอร์เฃ้าโรง.]
จูเลียต. นมจ๋า, ว่าไปสิ !- คุณพระ, นมหน้าเศร้าไย ?
ถึงข่าวจะเศร้าไซร้, จงเล่าโดยสนุกสนาน;
ถ้าดี, นมพร่าความไพเราะแห่งสวาทสาร
โดยมาแถลงการณ์ด้วยหน้าเปรี้ยวเบี้ยวดังนี้.
นางนม. ดิฉันนี้เหน็ดเหนื่อย, ขอผ่อนพักเสียสักที:
โอย, ปวดกระดูกนี้ ! ดิฉันเดินถึงไหน ๆ !
จูเลียต. ฉันอยากให้กระดูกของฉันแลกเอาฃ่าวไว;
เล่าหน่อยเถิด, ฉันไหว้; นมดีนัก, นมเล่ามา.
นางนม. เยสู, ช่างเร่งร้อน ! รอก่อนไม่ได้หรือฃา ?
ไม่เห็นเลยหรือว่าดิฉันหายใจไม่ทัน ?
จูเลียต. หายใจไม่ทันไฉน, เมื่อลมมีอยู่มากครัน
จนบอกได้แด่ฉันว่าไม่มีลมหายใจ ?
อันคำแก้ตัวที่อ้างเพื่อรีรออยู่ไซร้
ยาวยิ่งหนักขึ้นไปกว่าฃ่าวที่ไม่แถลง.
ฃ่าวที่นมนำมาดีหรือร้าย ? จงเร่งแจ้ง;
ตอบพลัน, ฉันไม่แย้งจะรอฟังความพิสดาร;
ขอเพียงฉันได้ทราบ, ดีหรือร้ายเปนประมาณ.
นางนม. นั่นแหละ คุณได้เลือกเหลวไหลเสียแล้วละคะ, คุณไม่รู้จักเลือกผู้ชายเลย. โรเมโอนั่นหรือ ! ไม่ได้, ไม่เหมาะละ, ถึงหน้าของเฃาจะสรวยกว่าหน้าชายใด ๆ ก็จริง, แต่ฃาของเฃามันเลิดกว่าฃาชายใด ๆ: และส่วนมือ, ตีน, และตัว, ถึงแม้ว่าจะไม่น่ากล่าวถึงก็จริง, แต่ก็หาที่เปรียบมิได้. เฃาไม่ใช่ยอดแห่งคนมรรยาทงาม, แต่, ดิฉัน
รับรองแทน, เฃาเปนคนอ่อนโยนราวกับลูกแกะ. “เชิญเถิด, แม่คุณ; ไหว้พระเถิด.” เออ, คุณรับประทานอาหารแล้วหรือที่บ้านนี้ ?
จูเลียต. ยัง, ยัง, แต่ก็การเหล่านี้ฉันรู้แก่ใจ.
เฃาว่ากระไรเรื่องสมรส ? เรื่องนั้นอย่างไร ?
นางนม. โอย, หัวฉันปวดใหญ่ ! โอย, แสนปวด, หัวดิฉัน !
เต้นราวจะแตกแยะสักญี่สิบเสี่ยงโดยพลัน.
โอย, หลังของดิฉัน- โอย, หลัง, หลัง, เมื่อยเหลือใจ !
คุณนี้ช่างใจดำที่แสร้งใช้ดิฉันไป
เที่ยวเดินอยู่ขวักไขว่จนจวนเจียนจะต้องตาย.
จูเลียต. จริงนะ, ฉันเสียใจที่แม่นมไม่สบาย.
นมดี, ดีใจหาย, พ่อรักเฃาว่ากระไร ?
นางนม. พ่อรักของคุณพูด, อย่างชายผู้สุจริตดี, และมรรยาทดี, และใจดี, และรูปสรวย, และ, ดิฉันรับประกัน, เปนคนดี,-คุณแม่อยู่ไหนนี่ ?
จูเลียต. คุณแม่อยู่ไหนหรือ ? คุณแม่ก็อยู่ฃ้างใน;
ท่านจะอยู่ไหนได้ ? แต่ใยตอบพิกลฉนี้ !
“พ่อรักของคุณพูด, อย่างผู้สุจริตดี.
คุณแม่อยู่ไหนนี่ ?”
นางนม. โอ, แม่พระประเสริฐสรรค์ !
คุณใจร้อนนักหรือ ? ให้ตายซิ, คุณของฉัน;
นี่หรือยาพอกพันแก้เมื่อยขบกระดูกไซร้ ?
แต่นี้คุณจงเดินสื่อสารเองเถิดเปนไร.
จูเลียต. ยุ่งจริง !- จงฃานใขคำโรเมโอพาที.
นางนม. ได้รับอนุญาตไปล้างบาปหรือวันนี้ ?
จูเลียต. ได้รับ.
นางนม. ฉนั้นจงจรลีไปกุฎิ์ลอเรนซ๎ภาตา;
ที่นั้นมีสามีคอยรับคุณเปนภรรยา:
บัดนี้ดูสินาโลหิตแล่นสู่สองปราง,
ดูคอยจะแดงเรื่อเมื่อรับข่าวดี ๆ บ้าง.
คุณไปยังวัดพลาง, อีกทางหนึ่งฉันต้องไป.
รับเอาบรรไดซึ่งพ่อรักของคุณจะได้
ปีนสู่รังนกในเมื่อราตรีมืดสนิท;
ดิฉันเปนทาสี, ทนยากเพื่อคุณพอจิต,
แต่คุณแหละต้องคิดเตรียมทนหนักณคืนนี้.
ไป; ฉันจะกินฃ้าว; คุณจงรีบสู่กุฎี.
จูเลียต. ไปสู่โศลกศรี !- แม่นมซื่อ, ลูกขอลา. [ต่างคนเฃ้าโรง.]
ตอนที่ ๖
ถิ่นเดิม.กุฎีของภาตาลอเรนซ๎.
ภาตาลอเรนซ๎ กับ โรเมโอ ออก.
ลอ. สรวงจงบันดาลสุขแก่กิจการสุธรรมมา,
และต่อไปนี้อย่าลงโทษเราด้วยเสียใจ !
โรเมโอ. สาธุ, สาธุ ! แต่ถึงทุกข์โศกจะมาไซร้
ก็คงไม่ล้างได้ซึ่งความสุขที่แลกกัน
เมื่อยามได้เห็นหล่อนแม้เพียงหนึ่งนาทีนั้น.
ขอเพียงเชื่อมมือกันโดยท่านกล่าวสุมนตรา,
แล้วมัจจุล้างรักจะทำไมก็ตามนา,
ขอเพียงแต่ให้ฃ้าได้เรียกหล่อนว่าเมียขวัญ.
ลอ. ปวงโสมะนัสแรงมักสิ้นลงด้วยแรงครัน,
และตายยามสิทธิ์สรรพ์, เหมือนดินปืนถูกเปลวไฟ,
ซึ่งไหม้เมื่อยามจูบ: น้ำผึ้งหวานที่สุดไซร้
ย่อมน่าระอาไปเพราะโอชะนั้นเองหนอ
และรสที่หวานล้างความอยากกินที่ได้ก่อ:
ฉนั้นรักแต่พอ ๆ; ความรักยืดเช่นนั้นดี;
ถึงเร็วเกินไปกลับเปนเนิ่นราวถึงช้าฉนี้.
จูเลียต ออก.
มาแล้วยุพะดี: อ้า, บาทาเบานั้นไซร้
คงบ่มิอาจทำศิลาแขงให้สึกไป.
ผู้รักอาจขี่ได้แม้สายใยแมลงมุมอัน
ลอยล่องอยู่ในกลางอากาศอ่อนแห่งคิมหัน,
และบ่มิตกฉนั้น; ความโอ่เบาหาใดปาน.
จูเลียต. ฃ้าขอประณตพระวรศาสนาจารย์,
ลอ. โรเมโอจะกล่าวสารขอบใจลูกแทนทั้งสอง.
จูเลียต. ส่วนเฃาก็เท่ากัน, หาไม่เกินไปก่ายกอง.
โรเมโอ. อ้า, จูเลียต, นวลน้อง, แม้ความปลื้มของนงเยาว์
เต็มอยู่เหมือนของพี่, และน้องมีปรีชาเชาน์
เพื่อโฆษนา, เจ้าจงช่วยเผยลมปราณอบ
อากาศณแห่งนี้,และให้วาทิเลิดลบ
แถลงถึงปรารภเรื่องความสุขแห่งเราสอง
ได้รับเพราะได้มาประสบกันสมใจปอง.
จูเลียต. ความคิด, ราคากองมากในเนื้อยิ่งกว่าคำ,
อวดความมั่งคั่งแท้, ไม่อวดเครื่องแต่งประจำ :
ยาจกสินั่งคลำคำณวนทรัพย์ที่ตนมี.
แต่ความรักของน้องที่จริงมากมวลทวี
จนน้องมิอาจที่จะบอกแม้กึ่งราคา.
ลอ. มาเถิด, มากับอาตมา, และเราคิดว่าไม่ช้าจะเสร็จพิธี;
เพราะ, ขออภัยใจดี, อันสองเจ้านี้มิควรจะอยู่เคียงกัน
จนกว่าพระศาสนาอันอุดมจะพันธะเจ้าปนคู่อยู่ยัง.
[พากันเฃ้าโรง.]
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
