องก์ที่ ๓
ตอนที่ ๑
เวโรนา. ลานแห่งหนึ่ง,
เมอร์คิวชิโอ, เบ็นโวลิโอ, ออก พร้อมด้วยเด็กรับใช้และทนาย.
เบ็น. ฃ้าขอชวนเพื่อนยา, เมอร์คิวชิโอ, จงกลับหลัง :
วันนี้มันร้อนจัง, และพวกคาปุเล็ตพล่าน,
และ, ถ้าเราพบ, เราคงไม่พ้นพิพาทพาล;
บัดนี้, คิมหะกาล, เลือดร้อนมักจะเดือดบ้า.
เมอร์. เพื่อนเหมือนคนจำพวกที่พอเฃ้าไปในโรงสุราก็เอาดาพวางโครมลงที่บนโต๊ะและพูดว่า, “ขอพระเจ้าจงโปรดอย่าทำให้ฃ้าต้องใช้เจ้าเลย !” แล้วก็ด้วยฤทธิ์แห่งถ้วยที่สอง ชักดาพนั้นออกท้าผู้ฃายสุรา, เมื่อแท้จริงไม่มีความจำเปนอะไรเลย.
เบ็น. ฉันเปนคนเช่นนั้นหรือ ?
เมอร์. นี่แน่, นี่แน่, ในเวลาโกรธเพื่อนเองก็เปนคนเลือดร้อนไม่น้อยกว่าใคร ๆ ในอิตาลี, และยั่วให้โกรธก็ง่าย, และโกรธก็ง่ายเมื่อยั่ว.
เบ็น. อะไรอีกเล่า ?
เมอร์. มิได้, แต่ถ้ามีคนเช่นนั้นสองคน, ในไม่ช้าคงไม่มีเหลือ, เพราะคนหนึ่งคงฆ่าอีกคนหนึ่ง. เพื่อนหรือ! เพื่อนอาจที่จะวิวาทได้กับชายอีกคนหนึ่งเพราะเฃามีเครามากกว่าเพื่อนเส้นหนึ่งหรือน้อยกว่าเส้นหนึ่ง. เพื่อนอาจจะวิวาทกับคนที่บีบเปลือกลูกไม้, โดยไม่มีสาเหตุอื่นนอกจากที่ตาของเพื่อนเปนสีน้ำตาล; ตาไหน, นอกจากตา
อย่างนั้น, จะสามารถเสาะแสวงหาเหตุวิวาทได้ดังนั้น? หัวของเพื่อนเต็มไปด้วยข้อวิวาทเท่า ๆ กับใข่เต็มไปด้วยเนื้อ, แต่หัวของเพื่อนก็ถูกตีเสียจนเปื่อยเหมือนใข่เน่าเพราะวิวาท. เพื่อนได้เคยวิวาทกับคนคนหนึ่งในการที่เฃาไอกลางถนน, เพราะเฃาได้
ทำให้หมาของเพื่อนที่นอนตากแตดอยู่นั้นตื่นขึ้น. จริงไหมเพื่อนได้เคยขัดใจกับช่างตัดเสื้อคนหนึ่งเพราะเฃาใส่เสื้อใหม่ก่อนวันอีสเตอร์ ? กับอีกคนหนึ่ง, เพราะเฃาผูกเกือกใหม่ด้วยแพรแร่งเก่า ? แต่กระนั้นเพื่อนยังจะมีหน้ามาสอนฉันไม่ให้ก่อวิวาท!
เบ็น. ถ้าฉันมักวิวาทเท่า ๆ กับเพื่อนละก็, ใคร ๆ จะเช่าชีวิตของฉันไปสักชั่วโมงกับ
หนึ่งภาคก็เห็นจะได้โดยง่ายเทียวละ.
เมอร์. เช่าหรือ! เฉาว่าไม่ถูก!
ติบอลต์ กับ พรรคพวก ออก.
เบ็น. ให้หายหัวสิ, พวกคาปุเล็ตมาแล้ว.
เมอร์. ให้ส้นตีนหายสิ, ฉันไม่อินังเลย.
ติบ. ตามมาใกล้ ๆ, เพราะฉันจะพูดกับเฃานา.-
สบายหรือ, นายจ๋า; พูดสักคำด้วยหนึ่งนาย.
เมอร์. และคำเดียวกับคนหนึ่งในสองเท่านั้นหรือ ? เอาควบกับอะไรอีกด้วยเถิด; เอาเปนพูดคำหนึ่งกับตีทีหนึ่งเปนไร.
ติบ. ท่านคงจะเห็นว่าผมเต็มใจเพียงพอละขอรับ, ถ้าท่านจะให้โอกาศแก่ผม.
เมอร์. ก็ท่านจะฉายเอาโอกาศโดยไม่ต้องให้บ้างไม่ได้เทียวหรือ ?
ติบ. เมอร์คิวชิโอ, ท่านชอบผสมวงกับโรเมโอ,-
เมอร์. ผสมวง ! อะไร, ท่านเกณฑ์ให้เราเปนนักดนตรีหรือ? ถ้าท่านมาเกณฑ์ให้เราเปนนักดนตรีละก็, อย่าพึงหวังว่าจะได้ฟังอื่นนอกจากเสียงเพี้ยนเลย: นี่คันซอของฉัน: นี่แหละเปนเครื่องที่จะทำให้ท่านเต้นรำละ. ฉิ ๆ, ผสมวง!
เบ็น. เรามาพูดกันอยู่ณที่ผู้คนผันผาย :
จงพากันยักย้ายไปสู่ที่ระโหฐาน,
หรือพูดอย่างใจเย็นแถลงเรื่องเคืองรำคาญ,
หรือพรากกันไป, ลานแห่งนี้ตามากมวลมอง.
เมอร์. ตาคนก็มีไว้สำหรับดู, เชิญเฃาจ้อง:
ฉันนี้ไม่ขอต้องหลีกไปเพื่อชอบใจใคร.
โรเมโอ ออก.
ติบ. เออ, นาย, ขอเลิกกัน; คนของฉันมาแล้วไซร้.
เมอร์. ให้ตายสิ, ฉันไม่เห็นแต่งเครื่องแบบทนาย :
หากท่านเฃ้าสนาม, เฃาอาจตามท่านผันผาย;
เช่นนั้นเท่านั้นนายอาจเอาเฃาตามหลังจร.
ติบ. โรเมโอ, ความรักฃ้ามิอาจหาซึ่งสุนทร
พจน์กล่าวกว่านี้ก่อน,-อันตัวมึงแสนจัญไร.
โรเมโอ. ติบอลต์, สาเหตุมีที่ฉันควรรักเพื่อนไซร้
ช่วยฉันให้อภัยณความโกรธอันควรที่
เพราะคำปราไสยฉนั้น: ความจัญไรฉันไม่มี:
ดังนั้นขอลาที; เพื่อนนี้ไม่รู้ใจฉัน.
ติบ. อ๊ะ, นี่ไม่ลบล้างความเจ็บแค้นแสนมากครัน
ที่เจ้าทำแก่ฉัน; ฉนั้นมาชักดาพไว.
โรเมโอ. ฉันขอยืนยันไม่ได้ให้ร้ายเพื่อนอย่างใด,
แต่รักเพื่อนยิ่งใหญ่กว่าเพื่อนเองอาจล่วงรู้,
จนกว่าจะรู้เหตุที่ฉันควรรักเพื่อนอยู่;
ฉนั้นคาปุเล็ตผู้เลิด, นามนั้นฉันรักไซร้
เสมอด้วยนามของฉันเอง, เพื่อนจงพอใจ
เมอร์. โอ้, นิ่ง, ยอมเฃาได้อย่างเสื่อมเสียกิติคุณ!
อัลละส๎ตอคคาตะ [๒๘] ต้องเปนไปตามแต่บุญ. [ชักดาพ.]
ติบอลต์, แมวทารุณ, เดินด้วยกันเถิดเปนไร.
ติบ. ท่านจะต้องประสงค์สิ่งใดที่ฃ้าเจ้า ?
เมอร์. ท่านพญาแมวเอ๋ย, ฃ้าเจ้าไม่ต้องการอะไรนอกจากชีวิตของท่านชีวิตหนึ่งในเก้าที่ท่านมีอยู่ [๒๙] และ, ถ้าท่านให้โอกาศแก่ฃ้าเจ้าต่อไป, ฃ้าเจ้าก็จะทุบชีวิตที่เหลืออีกแปดนั้นให้งอมทีเดียว. ท่านจะฉวยหูดาพดึงออกมาจากซองหรือยัง? ไว ๆ
เฃ้า, หาไม่ดาพของฃ้าเจ้าจะไปเฉี่ยวอยู่ริมหูของท่านก่อนที่ดาพของท่านชักออกมา.
ติบ. ฃ้าเจ้าเล่นกับท่านละ. [ชักดาพ.]
โรเมโอ. เมอร์คิวชิโอเพื่อน, จงเก็บดาพเสียหันใด.
เมอร์. มา, นาย, ปัสสาโด ! [๓๐] [ต่อสู้กัน.]
โรเมโอ. เบ็นโวลิโอ, ไว; ช่วยปัดดาพคนโมโห.
นาย, นาย, น่าอายนัก, จงงดการอันโยโส !
ติบอลต์, เมอร์คิวชิโอ, เจ้านายทรงกำชับไว้
มิให้วิวาทกลางถนนแห่งเวโรนไซร้.
ติบอลต์, เลิกทันใด! เมอร์คิวชิโอ!
เมอร์. ฉันเจ็บแท้.
ห่ากินเถิดทั้งสองสกุล! ฉันนี้เสร็จแน่.
เฃาไปเสียแล้ว, แลไม่เจ็บ.
เบ็น. เพื่อนเจ็บหรือไฉน ?
เมอร์. เออ, เออ, ถูกข่วนหน่อย; แต่มันก็พอใช้ได้.
เด็กของฉันอยู่ไหน ! เฮ้ย, อ้ายถ่อย, ตามหมอมา.
[เด็กเฃ้าโรง.]
โรเมโอ. ใจดีไว้เถิด, เพื่อน; แผลคงไม่ร้ายหนักหนา.
เมอร์. จริง, มันไม่ลึกเท่าบ่อ, หรือกว้างเท่าประตูโบถ, แต่ก็คงพอแล้ว: ถามหาฉันพรุ่งนี้, คงจะได้ข่าวว่าฉันศพแล้ว. ฉันน่ะมันหมดเวลาละสำหรับโลกนี้.- ห่ากินทั้งสอง
สกุล !- ตายโหงสิ ! อ้ายหมา, อ้ายหนูพุก, อ้ายหนูผี, อ้ายแมว, ข่วนเอาคนตายได้! อ้ายนักเลงโต, อ้ายระยำ, อ้ายจัญไร, ที่ต่อสู้ราวกับท่องสูตร์เลข !- ก็กงการอะไรของเพื่อนจึ่งได้เฃ้ามาแซกแซง? ฉันถูกเจ็บใต้แขนของเพื่อนเทียวนะ.
โรเมโอ. ฉันนี้เจตนาทุกอย่างเพื่ออย่างยอดดี.
เมอร์. เบ็นโวลิโอ, ช่วยพาฉันเฃ้าในเรือนที,
ฉันสลบณบัดนี้. ห่ากินทั้งสองสกุล!
เฃาทำฉันเปนเหยื่อของหนอนแล้ว: จริงพ่อคุณ,
ฉันนี้แลสิ้นบุญ: โอย, สองวงศ์จงฉิบหาย!
[เมอร์คิวชิโอกับเบ็นโวลิโอเฃ้าโรง.]
โรเมโอ. สุภาพบุรุษนี้, ผู้พระญาติของเจ้านาย,
และยอดมิตร์สหายของเรา, เจ็บเจียนมรณา
เพราะเราเองเปนเหตุ: ทั้งเกียรติ์เราก็ถูกพร่า
โดยคำติบอลต์ด่า,- ติบอลต์, ซึ่งเร็ว ๆ นี้
ได้เปนญาติของเรา. โอ้จูเลียตสวาทศรี,
ความงามของหล่อนนี้ทำฉันกลายเปนหญิงไป,
และหล่อนบันดาลความกล้าหาญอ่อนหย่อนลงได้.
เบ็นโวลิโอกลับออก.
เบ็น. โรเมโอ, โอ้อาลัย, เมอร์คิวชิโอม้วยชีวัน !
วิญญาณอันหาญกล้าได้ลอยแล้วสู่แดนสวรรค์,
จากภพนี้โดยพลันและโดยด่วนเกินควรแท้.
โรเมโอ. ลางร้ายณวันนี้ถึงวันน่ามีผลแผ่;
นี่เริ่มประเดิมแน่ซึ่งโศกอื่นอันจำมี.
ติบอลต์กลับออก.
เบ็น. ติบอลต์เจ้าโทโษเดินกลับมาอีกแล้วนี่.
โรเมโอ. อยู่ดี, และอวดดี ! และเมอร์คิวชิโอมรณ !
ไปสู่สวรรค์เถิด, ความใจดีอย่างโอนอ่อน,
และโกรธเหมือนไฟฟอนเปนกิจกูแต่นี้ไป!
นี่แน่, ติบอลต์, จงรับคืนคำว่า “จัญไร”
ซึ่งมึงเมื่อกี้ให้! อันวิญญาณเมอร์คิวชิโอ
อยู่เหนือหัวของเรามิเท่าใดดอก, อโห,
คอยมึงผู้พาโลเพื่อเปนเพื่อนเดินทางไป:
ไม่มึงก็กู, หรือทั้งคู่ต้องไปด้วยไซร้.
ติบ. มึง, เด็กอัปรีย์ใหญ่, ตัวมึงเคยเปนเกลอมัน,
จะไปกับมันซี.
โรเมโอ. บัดเดี๋ยวนี้ได้เห็นกัน.
[ต่อสู้กัน; ติบอลต์ล้ม.]
เบ็น. โรเมโอ, รีบไปพลัน ! เร็ว ๆ พี่, จงรีบไป!
พวกนาครระอึง, และติบอลต์ก็บรรลัย :
ยืนงงอยู่ทำไม : เจ้าคงสั่งผลาญชีวี
แม้เฃาจับพี่ได้ : ไป! รีบไป! ไปบัดนี้!
โรเมโอ. โอ้, เคราะห์ทำแก่พี่เหมือนของเล่น !
เบ็น. คงอยู่ไย?
[โรเมโอเฃ้าโรง.]
นาคร, ฯ ล ฯ, ออก.
นาครที่ ๑. ผู้ฆ่าเมอร์คิวชิโอนั้นวิ่งหนีไปทางไหน ?
ติบอลต์, ผู้ร้ายไซร้, ไปทางใดยามวิ่งหนี ?
เบ็น. ติบอลต์นอนอยู่นั่น.
นาครที่ ๑. เชิญนายมาด้วยฃ้านี้;
ในนามจอมบุรีฃ้าสั่งนายจงทำตาม.
เจ้าและบริวารออก; มอนตะคิว, คาปุเล็ต, กับภรรยา, และคนอื่น ๆ ออกด้วย.
เจ้า. ไหนเล่าบุคคลโหดผู้ก่อโทษกลีลาม ?
เบ็น. พระจอมบุรีราม, ฃ้าทูลได้ทุกสิ่งอัน
แจ้งเหตุอันแรงร้ายแห่งวิวาทฉกาจฉกรรจ์:
บุรุษนอนอยู่นั่น, ซึ่งโรเมโอได้ประหาร,
คือผู้ฆ่าเมอร์คิวชิโอพระญาติวายปราณ.
คุณหญิง ค. ติบอลต์, โอ้ว่าหลาน ! โอ้ว่าบุตร์อนุชา !
โปรดก่อน ! โอ้หลานรัก! สามี! ดูเลือดไหลบ่า
จากหลานรักของฃ้า!- ทรงยศ, แม้พระทรงธรรม์,
เพราะเลือดพวกฃ้าตก, เอาเลือดมอนตะคิวพลัน.
โอ้หลาน, หลาน!
เจ้า. ใครก่อวิวาทฉกรรจ์, เบ็นโวลิโอให้การไป.
เบ็น. ติบอลต์, ผู้ตาย, ซึ่งโรเมโอผลาญบรรลัย :
โรเมโอ, ผู้ที่ได้พูดด้วยดี, บอกเฃาคิด
ว่าเหตุนั้นแสนน้อย, และกล่าวถ้อยที่เตือนจิต
ถึงข้อที่ทรงฤทธิ์จะพิโรธ : คำเจรจา
ล้วนพูดเบา ๆ, เรียบ, และเฃ่าคู้คารวา,
มิอาจระงับพาละโทโษโมโหหัน
แห่งติบอลต์ผู้ไม่ใยดีสงบ, กลับแทงพลัน
ด้วยเหล็กแหลมฉกรรจ์ที่น่าอกเมอร์คิวชิโอ;
ผู้หันปลายดาพแหลมสู้ปลายดาพ, โดยโทโษ,
และ, ด้วยเย้ยเยาะโอ่อย่างนักรบ, ด้วยหนึ่งหัดถ์
ปัดความประลัยพ้น, และด้วยมืออีกฃ้างถนัด
ส่งคืน, ติบอลต์ปัดโดยไวว่องคล่องนักหนา
แทงโต้, โรเมโอจึ่งตะโกนดังขึ้นว่า,
“เลิก, เพื่อน ! เพื่อน, แยกนา!” และ, เร็วยิ่งกว่าคำเฃา.
กรไวของเฃาตีปลายดาพร้ายให้ทำเนา,
และวิ่งเฃ้าห้ามเฃา; ขณะนั้นติบอลต์แทง
โดยโกงลอดใต้แขนไปสังหารโดยเต็มแรง
เมอร์คิวชิโอแขง, แล้วติบอลต์ก็หนีไป;
แต่ในไม่ช้าหวลมาหาโรเมโอไซร้,
ผู้บัดนี้มีใจอยากแก้แค้นแทนเพื่อนยา,
และเฃาก็รบราญปานฟ้าแลบ; เพราะ, กว่าฃ้า
จะทันห้ามสองรา, ติบอลต์หาญก็บรรลัย;
และเมื่อเฃาล้ม, โรเมโอหันแลหนีไป:
สัตย์จริงถ้าหาไม่เบ็นโวลิโอขอวายปราณ.
คุณหญิง ค. เฃานี้สิเปนญาติ์ของก๊กมอนตะคิวพาล,
ฉันทะแหละบันดาลอะคติ, เฃากล่าวเท็จ:
ในการวิวาทมีพวกเฃาญี่สิบเบ็จเสร็จ,
และญี่สิบเผด็จได้แต่เพียงหนึ่งชีวิต.
ฃ้าขอประทานธรรม. พระองค์โปรดประกาศิต;
โรเมโอ, ผลาญชีวิตติบอลต์. ยอมเฃาอยู่ไฉน.
เจ้า. โรเมโอฆ่าเฃา, เฃาฆ่าเมอร์คิวชิโอไซร้;
บัดนี้เล่าคือใครควรใช้ค่าชีวิตนั้น ?
มอน. ไม่ใช่โรเมโอ, มิตร์เมอร์คิวชิโอมั่น;
โทษเฃามีเพียงพลันแย่งกฎหมายลงอาญา,
คือปลงชีพติบอลต์.
เจ้า. และเพราะโทษนั้นเองฃ้า
เนรเทศจากภาราแต่บัดนี้เปนต้นไป:
เรานี้พลอยมีส่วนในความชังของท่านไซร้,
โลหิตญาติ์เราไหลเพราะวิวาทฉกรรจ์นี้;
แต่เราจะปรับด้วยพินัยมากอย่างเต็มที่
เพื่อท่านจะได้มีความเสียดายญาติ์ของเรา:
เราจะไม่ยอมฟังคำวิงวอนแก้ข้อเค้า;
น้ำตาและถ้อยเร้าไม่ยอมให้ไถ่โทษา;
ฉนั้นอย่าวอน; ให้โรเมโอไปเร็วรา,
หาไม่ใครพบหน้าณบัดนั้นเฃาจักตาย.
หามศพนี้ไปและจงทำตามเราภิปราย:
เมตตาเหมือนทำร้าย, อภัยผู้ผลาญชีวี, [เฃ้าโรงหมด.]
ตอนที่ ๒
ถิ่นเดิม. สวนของคาปุเล็ต.
จูเลียต. ควบไวเถิด, สินธพอันมีบาทกอบอัคคี,
ไปสู่วิมานศรีแห่งอาทิตย์: ผู้ขับรัถ
เช่นองค์อรุณอาจขับเจ้าสู่ปัจฉิมบัด
เดียวจนเลยรีบรัดราตรีมืดมาทันใด.
ราตรีที่เพาะรักปิดวิสูตร์รูดเร็วไว,
เพื่อเนตร์ทิวาได้หลับ, [๓๑] และโรเมโอพลัน
โลดสู่วงแขนนี้, ปราศผู้ท้วงและผู้หัน. [๓๒]
คู่รักอาจเห็นมั่นเพื่อกอบระติมงคล
โดยแสงแห่งความสรวย; หรือหากรักตามืดมล,
ก็เหมาะกับคืนหม่น. ราตรีเรียบ, ขอเชิญมา,
เหมือนนางแม่เรือนผู้เสงี่ยม, แต่งดำทั่วนา,
และโปรดสอนดูฃ้าให้รู้เสียกิฬาดี,
ซึ่งเล่นแข่งพนันพรหมจาริสุทธี :
บังเลือดอันใหม่ที่จะขึ้นสู่ณปรางฉัน,
ด้วยเสื้อสีดำมืด, จนรักหายกระดากนั้น
เห็นว่าความรักกันจริงแท้ย่อมสุภาพดี.
มาค่ำ, มาโรเมโอ, มาทิวาในราตรี;
เพราะเธอจะนอนที่บนปีกรัชนีกาล
ฃาวยิ่งหิมะใหม่บนหลังกาอันสามาญ.
มา, ราตริแสนหวาน, มา, ราตรีสีดำสนิท,
ให้โรเมโอฃ้า; และ, เมื่อเฃาสิ้นชีวิต,
จงรับเฃาไปปลิดเปนดาราดวงน้อย ๆ,
แล้วเฃาก็จะทำพื้นนภานั้นแพรวพร้อย
จนโลกทั้งใหญ่น้อยจะรักราตริโสภา,
และเลิกเคารพพระสุริยันอันก่าหว่า.
โอ้, เราได้ซื้อหาคฤหาสน์แห่งระตีไว้,
แต่ยังมิได้ครอง, และเราแม้ฃายแล้วไซร้,
ยังมิได้พอใจ; วันนี้หนอแสนรำคาญ
เหมือนคืนก่อนจะถึงซึ่งวันนักฃัตตะกาล,
เราเหมือนหนึ่งกุมารใจร้อนตื่นปวงพัสตรา
ซึ่งยังถูกห้ามแต่ง.-อ้อ, แม่นมมาแล้วนา,
นางนม, ถือเชือก, ออก.
และหล่อนนำฃ่าวมา, และทุกลิ้นที่พาที
ออกนามโรเมโอคีอพูดอย่างประเสริฐดี.-
นม, ข่าวอะไรมี ? ถือใดมา? เชือกนั่นหรือ
ที่โรเมโอให้นมไปรับ?
นางนม. เชือกสิอือ ! [ทิ้งเชือกลง.]
จูเลียต. แล้วกัน ! ฃ่าวใดหือ ? ทำไมสั่นมือเช่นนั้น ?
นางนม. โอ้, อนิจจาเอ๋ย ! เฃาตาย, ตาย, ตายแล้วมั่น
เราจอด, คุณของฉัน, เราจอดแล้ว, อนิจจา.
โอ้โอ๋!-เฃาเสียแล้ว, ถูกฆ่าแล้ว, ตายแล้วนา!
จูเลียต. อ๊ะเทวะบนฟ้าแกล้งได้หรือ?
นางนม. โรเมโอ,
ไม่ใช่สวรรค์แกล้ง, โรเมโอทำได้ โอ้!
ใครจะนึก, อะโห, ว่าโรเมโอจะเปนไป ?
จูเลียต. นมนี้เปนผีหรือจึ่งยั่วฉันเช่นนี้ได้ ?
ข่าวร้ายอย่างนี้ไซร้ควรประกาศในโลกันต์:
โรเมโอฆ่าตัวหรือ? ตอบแต่เพียง “เออ” เท่านั้น,
ศัพท์ “เออ” ก็จะพลันเปนพิษร้ายรุนแรงกว่า
ตาแห่งมังกรไฟอันจ้องใครก็มรณา:
ฃ้านี้มิใช่ฃ้าแม้ว่า “เออ” เช่นนั้นมี,
หรือตานั้นหลับแล้วซึ่งทำให้นมตอบฉนี้.
ถ้าตายตอบ “เออ” ซี; ถ้าไม่ตายตอบว่าไม่ :
ศัพท์สั้นอาจให้ผลฉันยินดีหรือเสียใจ.
นางนม. ดิฉันเห็นแผลใหญ่, ด้วยดวงตาของดิฉัน,-
พระเจ้าช่วยด้วยเถิด ! - ที่น่าอกของเฃานั้น :
ศพน่าสงสารครัน, เลือดโซมศพน่าสงสาร;
ซีด, ซีด, ราวขี้เท่า, ล้วนเปื้อนเลือดที่ไหลพล่าน,
เลือดข้นเหลือทนทาน; ฉันดูแล้วสลบไป.
จูเลียต. อ้า, ฟังเถิดจิตฃ้า! หมดราคา, พังทันใด!
ตาขังในตรุใหญ่, อย่าแลอีกซึ่งเสรี!
ปัถวีคืนสู่ดิน, ชีวิตสิ้นเถิดทันที,
โรเมโอกับตูนี้นอนโลงหนักอันเดียวกัน !
นางนม. ติบอลต์, ติบอลต์, โอ้, มิตร์ประเสริฐของดิฉัน !
ติบอลต์ใจดีครัน ! ผู้ดีสุจริตดี !
ฉันไม่นึกว่าจะต้องอยู่เห็นเฃาตายฉนี้ !
จูเลียต. พายุอะไรนี่ที่พัดมาแสนกล้าหาญ !
โรเมโอตายแล้วหรือ, ติบอลต์ด้วยหรือวายปราณ ?
ญาติ์ผู้ยอดรักลาญ, และสามียิ่งยาใจ ?
ฉนั้น, แตรอันแรงฤทธิ์, จงเป่ากัลปะบรรลัย! [๓๓]
เพราะว่าจะเหลือใครแม้สองนั้นมรณา ?
นางนม. ติบอลต์ตาย, โรเมโอก็ถูกขับจากภารา;
โรเมโอ, ผู้ที่ฆ่า, เฃาถูกเนรเทศไป.
จูเลียต. พระเจ้า.-โรเมโอหรือทำโลหิตติบอลต์ไหล ?
นางนม. เช่นนั้น, เช่นนั้นไซร้; อนิจจา, เปนเช่นนี้ !
จูเลียต. โอ้, ใจอสรพิษ, แฝงในหน้าราวมาลี!
มังกรใดเคยมีอยู่คูหางามเช่นนั้น?
ดัสกรวิไลยเลิด! รากษสเฉิดเฉกเทวัน!
กาแม้นนกเฃาขัน ! ลูกแกะดุราวหมาป่า!
เนื้อในอันน่าเกลียดแห่งเปลือกนอกแสนโสภา !
ตรงฃ้ามกับที่ตาได้แลเห็นควรเปนไป;
นักบุญอันมวลบาป, สุจริตแต่จัญไร!
อ้าธรรมะชาติ, ในนรกทำอะไรเล่า
จึ่งฉวยซึ่งมะโนของรากษสมาใส่เฃ้า
ในกายเฉิดเฉลาแห่งมนุษย์สุดโสภณ ?
สือใดมีเรื่องทรามอยู่ได้ในปกวิมล
เช่นนี้ ? โอ้เล่ห์กลอันร้ายหรือบังอาจสถิต
ภายในนิเวศน์งามเพียงนี้!
นางนม. อันความวางจิต,
ความมั่น, สุจริต, ชายไม่มี, ล้วนมุสา,
เสียสัตย์, และเหลวไหล, ดีแต่ลวงเล่นดอกนา.
อยู่ไหน, คนใช้ฃ้า? ฉันขอ อัควะวิตี: [๓๔]
โศกศัลย์และเสียใจทำให้ฉันแก่เช่นนี้.
โรเมโอฉิบหายซี !
จูเลียต. พุพองจงขึ้นลิ้นคาย
ที่แช่งเช่นนั้น ! เฃาไม่เกิดมาเพื่อฉิบหาย:
ความชั่วย่อมละอายที่จะนั่งบนหัวเฃา;
เพราะเปนภัทรบิฐกิติรับภิเษกเพรา
เพริดเปนองค์พระเจ้าจักรพรรดิ์ณสากล.
โอ้, ฉันเปนสัตว์ชั่วที่ติผัวเสียเหลือล้น !
นางนม. คุณจะชมหรือคนที่ฆ่าพี่คุณบรรลัย ?
จูเลียต. ฉันหรือจะกล่าวร้ายถึงสามีของฉันได้ ?
อ้า, คุณของฃ้า, ใครจะสรรเสริญซึ่งนามคุณ,
เมื่อฃ้า, เมียเพียงสามชั่วโมง, ติเตียนออกวุ่น ?
แต่ไฉน, คนทารุณ, จึ่งบังอาจฆ่าญาติ์ฉัน ?
ญาติ์ทารุณนั้นอาจฆ่าผัวของฃ้าเหมือนกัน :
น้ำตาแห้งไปพลัน, กลับคืนสู่แหล่งเดิมไป;
หยาดเจ้าอันไหลหลั่งนั้นควรแก่โศกาลัย,
ซึ่งเจ้า, บ่เฃ้าใจ, จึ่งออกมาเพื่อสุขี.
ผัวฃ้ายังอยู่, ซึ่งติบอลต์อาจผลาญชีวี;
ติบอลต์ตายแล้ว, ที่อาจฆ่าผัวฃ้าบรณา.
นี่ล้วนโสมนัส; ไฉนฃ้าจึงโศกา?
มีคำหนึ่งคำนา, ร้ายยิ่งกว่าติบอลต์ตาย,
ซึ่งมาพิฆาฎฃ้า: ฃ้าอยากลืมให้สูญหาย;
แต่, โอ้, มันแสนร้ายระกำอยู่ณจิตฉัน,
เหมือนบาปะกรรมชั่วประหารจิตคนบาปฉนั้น :
“ติบอลต์วายชีวัน, และโรเมโอนั้น - ถูกขับ !”
“ถูกขับ” นั้นแลร้าย, “ถูกขับ” หนึ่งนี้เปนศัพท์,
ฆ่าหมื่นติบอลต์ยับ. อันติบอลต์ม้วยชีวัน
ก็เปนโศกพอแล้ว, แม้หมดอยู่แต่เพียงนั้น:
หรือ, โศกที่เปรี้ยวครันปราถนาหาสหาย
และอยากจะเฃ้าพวกกับโศกอื่นอีกมากหลาย,
เมื่อบอก “ติบอลต์ตาย,” ไฉนไม่บอกต่อไป,
คุณพ่อ, หรือคุณแม่, หรือแม้ทั้งสองบรรลัย,
ซึ่งอาจบันดาลให้บังเกิดโศกอย่างสามัญ ?
แต่นี่ต่อจากข่าวว่าติบอลต์วายชีวัน,
“โรเมโอถูกขับ”: นั่นเหมือนบอกฃ่าวร้ายแรงว่า
พ่อ, แม่, และติบอลต์, โรเมโอ, จูเลียต, อ้า,
ม้วยหมดตายหมดนา: “โรเมโอถูกขับ!” ฉนี้,
อันปลาย, หรือที่สุด, มาตรา, ขอบเขตบ่มี
ณภัยแห่งศัพท์นี้; เปนโศกสุดบรรยายได้.
คุณพ่อและคุณแม่ของฉันอยู่ไหน, นม?
นางนม. โศกปริเทวะอยู่ที่ศพติบอลต์ไซร้:
อยากพบหรือไฉน ? ฉันจะพาคุณไปพลัน.
จูเลียต. ท่านสิชะแผลเฃาด้วยน้ำตา : เมื่อท่านนั้น
หยุดโศก, ฃ้าจะศัลย์เพราะโรเมโอถูกขับไกล.
หยิบเชือกนี้ขึ้น: โอ้, เชือกเอยถูกหลอกกระไร,
ทั้งฃ้าและเจ้าไซร้, เพราะโรเมโอถูกขับนา:
เฃาหวังใช้เจ้าเปนวิถีสู่ที่นอนฃ้า,
แต่ฃ้า, พรหมจาริ, จะตายสาวหม้าย, โอ้ ! [๓๕]
มา, เชือก, มา, นม; ฉันจะไปเตียงสมรสโอ่,
มัจจุ, ไม่ใช่โรเมโอ, จะเปนสามี !
นางนม. กลับห้อง : ฉันจะตามโรเมโอมาทันที
เพื่อปลอบประโลมศรี : ฉันรู้แล้วเฃาอยู่ไหน.
ฟังนะ, โรเมโอ, คงมานี่คืนนี้ได้:
ฉันไปละ; เฃาไซร้แฝงอยู่กุฎลอเรนซ๎นั้น.
จูเลียต ไปเถิด! ให้แหวนนี้แก่พ่อรักยอดชีวัน,
และบอกเธอมาพลันเพื่อลาเมียก่อนจากไป.
[ต่างคนเฃ้าโรง.]
ตอนที่ ๓
ถิ่นเดิม กุฎีของภาตาลอเรนซ๎.
ภาตาลอเรนซ๎ ออก.
ลอ. โรเมโอ, ออกมาเถิด; ออกมาเถิด, ผู้คร้ามภัย:
เคราะห์ร้ายทั้งหลายไซร้แสนรักคุณเจ้านักหนา,
และเจ้าราวสมรสด้วยภยันตรายา.
โรเมโอ ออก.
โรเมโอ. หลวงพ่อ, ฃ่าวใดนา? จอมเวียงตรัสว่าฉันใด ?
ทุกข์โทษอย่างไรบ้างจะมาถับจับมือไว้,
ซึ่งตูฃ้านี้ไซร้ไม่เคยพบ?
ลอ. อันลูกรัก
คุ้นเคยกับภยันตรายามากมวลนัก :
พ่อนำคำทรงศักดิ์ดำรัสลงอาญามา.
โรเมโอ. อาญาของท่านใดหย่อนกว่าการผลาญชีวา ?
ลอ. วินิจฉัยอ่อนกว่าได้เผยจากโอษฐทรงธรรม์,
มิใช่สังหารกาย, เปนแต่ขับตูเท่านั้น.
โรเมโอ. อ๊ะ ! เนรเทศ ! พลันเมตตา, กล่าวเถิดว่า “ตาย”;
เพราะเนรเทศมีพหุภัยอันแรงร้าย,
มากยิ่งกว่าความตาย: อย่ากล่าวว่า “เนรเทศ.”
ลอ. ตัวเจ้าถูกขับพ้นเวโรนานคเรศ;
ขันตีเถิด, เพราะเฃตสากลกว้างใหญ่หนักหนา.
โรเมโอ. สากลบ่มีแล้วนอกกำแพงเวโรนา,
มีแต่อบายา, ทรมาน, และโลกันต์.
ถูกขับจากแห่งนี้เหมือนถูกขับจากโลกฉนั้น.
และจากโลกเท่ากันกับตาย; คำว่า “ถูกขับ”
คือตายแต่เรียกเพี้ยน; “ถูกขับ” ใช้แทนตายดับ,
ท่านตัดเศียรฃ้าฉับด้วยขวานทองผ่องโสภา,
แล้วยิ้มยินดีในการประหารชีวิตฃ้า.
ลอ. โอ้บาปแสนหยาบช้า ! เนรคุณอย่างแรงร้าย !
โทษเจ้าตามกฎหมายถึงฆาฎ; แต่ว่าเจ้านาย,
เมตตาเจ้า, ทรงย้ายโยกกฎหมายนั้นหลีกไป,
และแก้คำว่าตายอันแรงร้ายเปนขับไซร้:
นี่พระการุญใหญ่, แต่เจ้าไม่รู้สึกฉนี้.
โรเมโอ. เปนทรมานไม่ใช่การุญ; สรวงอยู่นี้,
ที่จูเลียตอยู่ดี, และวิลาและสุนัก.
และหนูตัวน้อย ๆ, ทุก ๆ สิ่งอัประลักษณ์,
อยู่นี้ในแดนสัคค์และดูหล่อนเฉลิมตา,
แต่โรมิโอไม่ได้ดู: อันว่าราคา,
และเกียรติยศา, มรรยาทประมวลนับ
ในแมลงวันมากกว่าโรเมโอ: มันอาจจับ
ที่หัดถ์ฃาวระยับแห่งจูเลียตเลิดวิไลย,
และฉวยพรพิสิฐจากริมโอษฐของหล่อนได้.
โอษฐซึ่ง, เพราะอายไซร้สอาดเยี่ยงสาวโสภา,
เลือดขึ้นแดง, เพราะเห็นจุมพิตเปนบาปอยู่นา;
แต่โรเมโออย่าได้แตะต้อง; เฃาถูกขับ:
แมลงวันมันชมได้, โรเมโอต้องไปลับ:
มันมีเสรีสรรพ, แต่ฃ้าเจ้าถูกขับไป:
แล้วท่านว่าถูกขับมิใช่ตายได้ฉันใด ?
ไม่มียาพิษไว้ หรือมีดลับอันคมดี,
ไม่มีวิธีฆ่าโดยด่วน, เลวก็ตามที,
นอกจาก “ถูกขับ” นี้ประหารหรือ ?- “ถูกขับ” นั้น.
พระคุณ, สัตว์นรกใช้คำนั้นในโลกันต์;
เสียงโหยเปนเพื่อนมัน: ท่านนี้หรือมีแก่ใจ,
ท่านผู้เปนนักบวช, เปนครูบาอาจารย์ใหญ่,
ล้างบาปมนุษย์ได้, อีกว่าเปนมิตรของฃ้า,
ไฉนจึ่งทรมานด้วยคำ “ถูกขับ” นั้นนา ?
ลอ. เจ้าเอยผู้คลั่งบ้า, จงฟังคำฃ้ารำพรรณ.
โรเมโอ. อ๋อ, ท่านก็จะกล่าวถึงถูกขับอีกเท่านั้น.
ลอ. ฃ้าจะให้เกราะกันภัยแห่งคำอันเกลียดนี้;
เกษียรรสสำหรับเคราะห์อันร้าย, กล่าวคือขันตี,
เพื่อช่วยปลอบฤดี, แม้ตัวเจ้าถูกขับไป.
โรเมโอ. แต่ก็ “ถูกขับ” เล่า ? เก็บขันตีเสียเปนไร !
เว้นแต่ขันตีไซร้อาจสร้างโฉมจูเลียตศรี,
ย้ายเวียง, และฟื้นคำดำรัสแห่งจอมบุรี,
มันช่วยไม่ได้นี่, ไม่ลบร้าย: พูดอีกใย.
ลอ. โอ้, คนวิกลจิตจะมีโสตก็หาไม่.
โรเมโอ. จะมีได้อย่างไร, เมื่อนักปราชญ์ไม่มีตา ?
ลอ. อันฐานะของเจ้าฃ้าขอช่วยพิจารณา.
โรเมโอ. ท่านไม่อาจเจรจาถึงสิ่งซึ่งไม่รู้จัก:
แม้ท่านหนุ่มเท่าฃ้า, และจูเลียตเปนที่รัก,
แต่งงานไม่นานนัก, แล้วติบอลต์ถูกฆ่าดับ,
กำลังหลงเช่นฃ้า, และอย่างฃ้าถ้าถูกขับ,
เมื่อนั้นจะส่งศัพท์, เมื่อนั้นจะรึ้งเกศา,
และนอนเกลือกกลิ้งอยู่ที่กลางพื้น, อย่างเช่นฃ้า,
เอากายเปนมาตราวัดหลุมเพื่อฝังเผื่อตาย.
[เสียงเคาะในโรง.]
ลอ. ลุกขึ้น; มีผู้เคาะ; โรเมโอ, จงแฝงกาย.
โรเมโอ. ไม่ละ; เว้นแต่หายใจทอดถอนร้อนอุรา,
เหมือนหมอก, จะห่อตัวมิให้ใครเห็นได้นา.
[เสียงเคาะ.]
ลอ. ฟัง, เฃาเคาะหนักหนา ! - นั่นใคร ? - โรเมโอไว;
เจ้าอาจจะถูกจับ. - รอประเดี๋ยว ! - ยืนทันใด.
[เสียงเคาะ.]
เฃ้าห้องหนังสือไป ! - ประเดี๋ยวก่อน ! - อ้า, เทวา,
นี้ดื้ออะไรเล่าเช่นนี้! - ฉันกำลังมา !
[เสียงเคาะ.]
ใครเคาะดังหนักหนา ? มาแต่ไหน ? ประสงค์ใด ?
นางนม. [ในโรง.] โปรดเปิดรับดิฉัน, จะพลันทราบทุกสิ่งไป;
ดิฉันนี้รับใช้คุณจูเลียต
ลอ. อ้อ, ยินดี.
นางนม ออก.
นางนม. ภาตาผู้ประเสริฐ, ภาตาเลิด, โปรดบอกที,
โรเมโอผู้สามีของคุณนายอยู่ไหนเล่า ?
ลอ. นั่นแน่นอนกับพื้น, กลืนน้ำเนตร์ตนเองเมา.
นางนม. โอ้, แสนจะโศกเศร้าอย่างเดียวกับคุณนายฉัน,
เหมือนกันทีเดียวนา !
ลอ. อนิจจาโศกเท่ากัน !
ช่างน่าสงสารครัน.
นางนม. คุณนายนอนอยู่เช่นนี้,
สอึกสอื้นไห้, ร้องไห้อีกสอื้นมี.
ลุกขึ้น, ลุกขึ้นที; ลุกขึ้นเถิดถ้าเปนชาย:
นึกถึงคุณจูเลียต, ลุกขึ้น, นึกถึงคุณนาย;
เหตุใดจึิ่งปล่อยกายให้ตกลึกในโศกา ?
โรเมโอ. นม!
นางนม. อ้าคุณ ! อ้าคุณ ! ในที่สุดปวงต้องตายนา.
โรเมโอ. กล่าวถึงจูเลียต, อ้า ! ก็หล่อนนั้นเปนอย่างไร ?
หล่อนเห็นฉันเปนอ้ายผู้ร้ายเลวหรือฉันใด,
เพราะทำประถมวัยแห่งรักของเราเปื้อนปอน
ด้วยเลือดญาติ์สนิธสาโลหิตของตัวหล่อน ?
ภรรยาฉันผู้ซ่อนอยู่ไหน ? หล่อนเปนอย่างไร ?
และพูดถึงเรื่องรักที่เลิกกันว่าฉันใด ? [๓๖]
นางนม. อ๋อ, เธอหาพูดไม่, เปนแต่ไห้อยู่เท่านั้น;
และนอนลงบนเตียง; แล้วกลับผุดลุกขึ้นพลัน,
และเรียกติบอลต์ลั่น; แล้วก็ออกชื่อโรเมโอ,
แล้วกลับนอนลงอึก.
โรเมโอ. ประหนึ่งนามอันพาโล,
ยิงออกมาแรงโร่จากปากปืนอันร้ายครัน,
พิฆาฎตัวหล่อน, เช่นมือจัญไรของชื่อนั้น
ฆ่าญาติ์ของแจ่มจันทร์. โอ้, พระคุณโปรดบอกที,
ในอวัยะวะใดอันจัญไรแห่งกายนี้
เปนที่นามหลบลิ๊ ? บอกหน่อย, จะได้ทำลาย
ล้างที่อัปรีย์นั้น. [ชักดาพ.]
ลอ. จงยั้งมืออันมุ่งร้าย:
เจ้านี้หรือเปนชาย ? รูปประกาศเปนบุรุษ:
เหมือนหญิงนองน้ำตา; กิริยานั้นทรามสุด
เหมือนความโทโษยุดวิญญาณแห่งเดรัจฉาน :
สัตรีอย่างเลวอยู่ในรูปชายโฉมตระการ !
และสัตว์อันสามาญเหมือนทั้งชายและนาร็ !
เจ้าทำให้ฃ้าแสนสลดจิต : คุณพระดี,
ฃ้านึกว่าเจ้านี้มีอัชฌาสัยวิมล :
เจ้าฆ่าติบอลต์แล้ว ? บัดนี้หรือจะฆ่าตน ?
และฆ่านิรมลผู้ยังชีพในชีพตู,
โดยทำระยำยับแก่ตนเองหรือดูดู๋ ?
ไฉนบ่นออกวามวู่โทษกำเนิด, และฟ้าดิน ?
เพราะชาติและฟ้าดิน, ทั้งสามย่อมประชุมชิน
อยู่ในเจ้าทั้งสิ้น, ซึ่งทั้งหมดจะปลดปลิด.
ชะ ! ชะ ! เจ้าหลู่รูป, อีกความรัก, และความคิด;
ซึ่ง, เหมือนอย่างพานิชรับจำนำ. ทั้งมวลมี,
แต่ไม่ใช้สิ่งใดโดยอาการอันควรที่
เพื่อตกแต่งอินทรีย์, และความรัก, ความคิดฉนั้น:
ร่างงามประหนึ่งรูปที่ช่างพิมพ์ขี้ผึ้งปั้น,
ถดถอยถ่อยทางธรรม์มีพระภาพแห่งผู้ชาย;
ความรักที่สาบาล, ทวนสบถอย่างชั่วร้าย,
ฆ่ารักซึ่งเผยผายพจีจะถนอมไว้:
ความคิด, คืออาภรณ์แห่งรูปอีกระตีไซร้,
ผิดลักษณ์ในเชิงใช้ผดุงทั้งสองประการ,
เหมือนดินในเขนงของทหารไม่ชำนาญ,
ลูกอัคคิเผาผลาญเพราะความเขลาของตนพลัน,
และตัวแตกกระจายเพราะเครื่องควรใช้ป้องกัน.
ปลุกตัวขึ้นโดยพลัน ! จูเลียตเมียยังอยู่ดี,
หล่อนซึ่งเมื่อกี้เจ้าเกือบปลงชีพเปนพลี;
ข้อนี้เจ้าเคราะห์ดี: ติบอลต์อาจฆ่าเจ้าได้,
แต่เจ้าฆ่าติบอลต์; ณข้อนี้เคราะห์ดีไซร้:
กฎหมายกำหนดไว้ว่าโทษตายกลายเปนมิตร์,
เปลี่ยนตายเปนเพียงขับ; เคราะห์ดีหนอควรพอจิต:
อันพรปวงประสิทธิ์มาตกบนหลังเจ้านา;
ความสุขประดับเพราเพริดพร้อมเพียงก็เมียงมา;
เหมือนหญิงกิริยาแสนชั่วและดื้อดึงนัก,
เจ้าบึ้งสบัดหน้าต้อนรับโชคและความรัก:
ระวัง, ระวัง, มักจะตายร้ายคนเช่นนี้.
ไปเถิด, ไปหาคู่สิเน่ห์, ตามสัญญามี,
ขึ้นสู่ห้องโฉมศรี, จงไปปลอบฤดีสมร;
แต่จงอย่าอยู่จนเฃาวางยามในนคร,
เพราะจะมิอาจจรไปสู่เมืองมันตุวา;
ที่นั้นเจ้าจะอยู่จนเราอาจโอกาศหา
เพื่อเผยเรื่องวิวาห์, และชวนมิตร์ปรองดองสรรพ,
ทูลขออภัยแห่งเจ้านาย, และเรียกเจ้ากลับ
ด้วยความรื่นรมย์นับสองแสนส่วนประมวลได้
ยิ่งกว่ายามเจ้าจรจากไปด้วยโศกาลัย.-
แม่นม, เชิญหล่อนไป: ฝากคิดถึงยังโฉมศรี,
และบอกหล่อนให้เร่งทั้งเรือนนอนเสียด้วยดี,
ซึ่งความเศร้าโศกีย่อมเดือนเฃาทำเช่นนั้น:
โรเมโอจะไปหา.
นางนม. คุณพระ, ฃ้าอยากอยู่นี่ทั้งคืนเปนแม่นมั่น
เพื่อฟังคำเทศน์ธรรม์: เออ, ปัญญามากกระไร!
คุณคะ, ฉันจะบอกคุณนายว่าคุณจะไป,
โรเมโอ. ดีแล้ว, บอกชื่นใจใช้เตรียมตัวไว้ต่อว่า.
นางนม. อ้อนี่, เจ้าฃ้า, แหวนคุณฝากมาให้, เจ้าฃ้า:
ไปเถิด, อย่าชักช้า, เพราะบัดนี้ก็ราตรี. [เฃ้าโรง.]
โรเมโอ. ดดวงจิตฃ้าใสแจ่มชื่นแช่มขึ้นเพราะสิ่งนี้!
ลอ. ไปเถิด. สวัสดี; และข้อนี้จงจำไว้:
รีบไปเสียถ่อนที่เฃาวางยามในเวียงชัย,
หรือพออรุณใขจงปลอมกายรีบผายผัน:
ไปอยู่มันตุวา: ฃ้าจะตามทนายพลัน,
เพื่อใช้ทนายนั้นเปนครั้งคราวแจ้งคดี
ให้เจ้าได้ทราบเหตุที่เกิดขึ้นณที่นี้:
จงยื่นมือมาที, ค่ำมืดแล้ว, จงรีบไป.
โรเมโอ. แม้สุขประเสริฐยิ่งกว่าปวงสุขมิเรียกไซร้,
ฃ้าคงแสนเศร้าใจ, ที่จำจากพระอาจารย์,
ขอลาก่อน. [ต่างเฃ้าโรง.]
ตอนที่ ๔
ถิ่นเดิม, ห้องหนึ่งในเรือนของคาปุเล็ต.
คาปุเล็ต, คุณหญิงคาปุเล็ต, และปารีสออก.
คาปุ. ทั้งปวงได้เปนไปโดยเคราะห์ร้ายแรงบันดาล,
เราจึ่งยังไร้กาลโอกาศพูดกับบุตรี:
แน่ท่าน, เจ้าหล่อนรักติบอลต์ญาติ์จ่อฤดี,
และฉันก็รัก: นี่, เราเกิดแล้วต้องตายแท้:
บัดนี้ดึก, ลูกคงไม่ลงมาคืนนี้แน่:
ฉันขอบอกว่าแม้ตัวท่านไซร้ไม่มาหา,
ฉันเองก็คงจะนอนแล้วได้ชั่วโมงกว่า.
ปารีส. บัดนี้เปนเวลาวิโยคไม่ควรเกี้ยวศรี.
คุณหญิง, ฃ้าขอลา: ฝากคิดถึงแด่บุตรี.
คุณหญิง ค. เจ้าคะ, และหรุ่งนี้แต่เช้าจะฟังหล่อนดู;
คืนนี้บุตรีฃ้าความโศกาครอบงำอยู่.
คาปุ. เออ, ท่านปารีส, ตูฃ้าขอหาญรับรองให้
ความรักของลูกฃ้า: เฃ้าใจว่าคงตามใจ
ตูฃ้าทุกอย่างไซร้: ยิ่งกว่านั้น, ฃ้ามั่นจิต.-
เมียรัก, หล่อนจงไปหาบุตรีก่อนไปนิทร์;
จงเล่าให้ทราบจิตปารีสลูกสิเนหา,
และจำไว้, จงบอกให้ทราบว่าวันพุธน่า-
แต่, เดี๋ยว! วันนี้นาวันใดหนอ ?
ปารีส. อ๋อ, วันจันทร์.
คาปุ. วันจันทร์! ฮะ, ฮะ! เออ, วันพุธเร็วไปเช่นนั้น.
พฤหัสก็แล้วกัน: วันพฤหัส, บอกบุตรี,
ว่าจะได้สมรสกับขุนนางผู้เลิดนี้.
เตรียมการทันหรือนี่ ? ชอบเร็วเช่นนี้หรือไฉน ?
ไม่ต้องมีงานโต; เชิญเพื่อนคนสองคนไซร้;
เพราะ, นี่แน่เฃ้าใจ, ติบอลต์พึ่งม้วยชีวี,
คนอาจจะเห็นเราไม่เคารพและใยดี,
เฃาก็ญาติ์เรานี้, ถ้าเรารื่นเริงมากนัก.
ฉนั้นเชิญเพียงราวสิบสองคนที่เพื่อนรัก,
คงไม่กระไรนัก.-เหมาะหรือพฤหัสบดี ?
ปารีส. ใต้ท้าว, ฃ้าเจ้าอยากให้พฤหัสเปนพรุ่งนี้.
คาปุ. ดีแล้ว. เชิญไปดี: พฤหัสเปนตกลงนา.-
หล่อนไปหาจูเลียตก่อนที่หล่อนไปนิทรา,
บอกลูกเตรียมกายาพร้อมเพื่อวันอาวาห์นั้น.-
ไปดีเถิดนะท่าน.-ไฟนำกูสู่ห้องพลัน !
เชิญเดินไปก่อนฉัน, เวลานี้ดึกนักหนา,
จนเกือบจะเรียกว่าเช้าแล้วได้ในไม่ช้า:-
ไปดีเถิดในราตริสวัสดิ์เกษมศรี. [เฃ้าโรงหมด.]
ตอนที่ ๕
ถิ่นเดิม. ห้องนอนของจูเลียต.
โรเมโอและจูเลียต ออก.
จูเลียต. เธอจะไปละหรือ ? ยังไม่จวนรุ่งระวี:
นกไนติงเกลนี่, มิใช่ล๊าร์กที่เริงร้อง, [๓๘]
เสียงดังกระทบโสตอันหวาดหวั่นของเธอก้อง;
ทุกคืนมันร่ำร้องอยู่ที่ต้นทับทิมนั้น:
เชื่อเถิด, ชื่นใจ, คือไนติงเกลที่ร้องลั่น.
โรเมโอ. นกล๊าร์กเปนแม่นมั่น, ประกาศสุริโยทัย,
ไม่ใช่ไนติงเกล: ดูริ้วร้ายเถิด, ชื่นใจ,
รุ่งเรืองประเทืองในกลีบเมฆภาคบุรพา:
อันเทียนของราตรีดับหมด, และทิวาร่า
เริงยืนณยอดผาพยับหมอกอยู่รำไร.
พี่จำต้องจรเพื่อคงชีพ, หรืออยู่บรรลัย.
จูเลียต. อันแสงนั้นมิใช่แสงทอง, น้องรู้อยู่ดี:
เปนเพียงดาวหางซึ่งประทุจากพระสุรีย์,
สำหรับในคืนนี้เปนคบเพลิงนำพี่ยา
เหมือนส่องวิถีให้ดำเนินสู่มันตุวา:
ดังนั้นอยู่ก่อนนา; ยังไม่จำจะจากจร.
โรเมโอ. พี่ยอมให้เฃาจับ, ยอมเฃาผลาญชีวีมรณ;
พี่เต็มใจแล้วหล่อน, แม้น้องชอบเช่นนั้นนา.
พี่จะว่าแสงเงินมิใช่เนตร์แห่งทิวา,
เปนเพียงแสงส่องมาจากนะลาศแห่งดวงจันทร์;
และว่านั้นมิใช่นกล๊าร์ก, ซึ่งส่งเสียงลั่น
ในห้องคูหาสวรรค์เหนือศีร์ษะของเราไซร้.
อันพี่นี้มีจิตอยากอยู่มากกว่าอยากไป:
เชิญมา, มัจจุภัย! จูเลียตหล่อนชอบเช่นนั้น,
อย่างไร, ดวงใจพี่? ยังไม่รุ่ง; มาพูดกัน.
จูเลียต. รุ่งแล้ว, รุ่งแล้ว: พลันไปเถิด, พี่จงไคลคลา !
นั่นคือนกล๊าร์กร้องสำเนียงเพี้ยนหนวกหูนา,
เสียงแตกเลวนักหนาและเสียงหลงน่ารำคาญ.
บางคนว่านกล๊าร์กมักร้องเสียงเสนาะหวาน;
เช่นนี้ไม่เฃ้าการ, เพราะมันพรากเราจากพลัน:
เฃาว่านกล๊าร์คกับคางคกร้ายแลกตากัน; [๓๙]
อ้า, น้องอยากให้มันแลกเสียงกันด้วยแหละดี!
เพราะเสียงมันเตือนพรากแขนน้องจากวงแขนพี่,
ต้อนพี่จากที่นี้ด้วยเห่เพรียกพระสุริยา.
อ้า, ไปเถิดบัดนี้; สว่างขึ้นทุกทีนา
โรเมโอ. สว่างขึ้นทุกที, อ้า; โศกเรายิ่งมืดมวลทวี!
นางนมออก.
นางนม. คุณคะ!
จูเลียต. อะไร, นม?
นางนม. คุณหญิงมารดาคุณจะมายังห้องคุณนี้ :
รุ่งแล้ว, ระวังดีเถิด, จงมองดูทั่วไป. [เฃ้าโรง.]
จูเลียต. ฉนั้น, บัญชร, ปล่อยทิวามา, ปล่อยชีพไคล.
โรเมโอ. ลาก่อน ! จำลาไป! จุมพิตที, แล้วพี่จร.
[ปีนออกทางน่าต่าง.]
จูเลียต. ไปแล้วหรือ? ชู้ผัว, อ้า. ผัวชู้คู่สมร !
น้องขอทราบสุนทรจากพี่ทุกทิวากาล,
เพราะในนาทีเดียวย่อมมีอยู่เปนหลายวาร :
โอ้ว่า, โดยประมาณเช่นนี้น้องจะชรา
กว่าน้องจะได้พบโรเมโอผู้ภรรดา!
โรเมโอ. ลาก่อน!
พี่คงไม่ปล่อยราเริดโอกาศอันพึงมี
เพื่อฝากความคิดถึงมายังน้องยอดชีวี.
จูเลียต. โอ้, นึกอยู่หรือพี่ว่าแล้วเราจะพบกัน ?
โรเมโอ. พี่ไม่สงสัยเลย; และทุกข์โศกปัจจุบัน
จะเปนข้อพูดกันในเบื้องน่าของเราไซร้.
จูเลียต. คุณพระ! ตัวน้องมีมะโนทายร้ายกระไร,
บัดนี้พี่อยู่ใต้, น้องรู้สึกว่าเห็นพี่
เหมือนผู้ตายแล้วนอนอยู่กันหลุมฝังซากผี :
สายตาของน้องนี้เสีย, หรือพี่หน้าซีดเซียว,
โรเมโอ. และเชื่อพี่เถิด, น้อง, พี่เห็นน้องเช่นกันเทียว:
ความโศกแน่ทีเดียวดูดเลือดเรา. พี่ขอลา !
[หายเฃ้าโรง.]
จูเลียต. อ้า เคราะห์, เคราะห์ ! ปวงชนว่าเจ้าไม่ยั่งยืนนา:
ถ้าโลเลเช่นว่า, เคราะห์จะทำสถานใด
แต่ผู้ขึ้นชื่อว่ามั่นคง ? จงโลเลไป,
เช่นนั้นเคราะห์จะได้ไม่กักเฃาไว้เนิ่นนาน,
แต่ส่งเฃาคืนมา.
คุณหญิง ค. [ในโรง.] ลูกหญิงจ๋า ! ตื่นจงฃาน.
จูเลียต. ใครเรียกสำเนียงฉาน ? คุณแม่ฃ้าหรือไฉน ?
ท่านยังมิได้นอน, หรือตื่นเช้านักทำไม ?
มีเหตุประหลาดใดที่นำท่านมาที่นี้ ?
คุณหญิงคาปุเล็ต ออก.
คุณหญิง ค. จูเลียต, เปนอย่างไร?
จูเลียต. ไม่สู้จะสำราญดี.
คุณหญิง ค. ยังคงร่ำโศกีถึงพี่ผู้มรณา ?
หรือลูกจะชลอเฃาจากหลุมด้วยน้ำตา ?
แม้หากทำได้นา, เฃาจะฟื้นก็หาไม่;
ฉนั้นหยุด: อันโศกน้อยเปนพยานรักมากได้:
แต่โศกมากเกินไปเปนพยานสติน้อย.
จูเลียต. เพราะเหตุวิโยคหนักลูกขอโศกอีกสักหน่อย.
คุณหญิง ค. วิโยคนั้น, ลูกน้อย, รู้สึกเถิด, แต่ส่วนมิตร์ที่ลูกครวญถึงนั้นทำเนาเถิด.
จูเลียต. ว้าเหว่จิต.
ลูกจำต้องโศกนิตย์เพราะมิตร์พรากจากกันไป.
คุณหญิง ค. เออ, ลูก, โศกามากมิใช่เพราะเฃาบรรลัย,
แต่เพราะคนจัญไรที่ฆ่าเฃายังอยู่ดี.
จูเลียต. จัญไรไหนเจ้าฃา?
คุณหญิง ค. โรเมโอจัญไรซี.
จูเลียต. [ป้อง.] จัญไรกับเฃานี้ห่างไกลกันหลายพันไมล์.-
[ดัง.] พระเจ้ายกโทษเฃา ! ลูกยกโทษโดยเต็มใจ;
แต่ใครจะทำให้ลูกโศกเท่าเฃาไม่มี.
คุณหญิง ค. ก็เพราะผู้ร้ายไซร้ฆ่าเฃาแล้วคงชีวี.
จูเลียต. จริงคะ, อันเฃานี้อยู่ไกลมือของดิฉัน :
ไม่อยากให้ใครแก้แค้นแทนพี่ที่ตายนั้น.
คุณหญิง ค. คงได้แก้แค้นมั่น, อย่าวิตกอีกเลยนา:
อย่าโศก : แม่จะใช้คนไปยังมันตุวา,
ที่อ้ายผู้ร้ายอาธรรม์ถูกเนรเทศสถิต,
และจะให้วางยาอันรุนแรงกำแหงพิษ,
จนมันต้องม้วยมิดเปนเพื่อนตามติบอลต์ไป:
ดังนี้, เมื่อสมหมาย, หวังว่าลูกคงพอใจ.
จูเลียต. อันตัวของลูกไซร้จะพอจิตอย่าพึงหมาย,
จนกว่าลูกจะได้เห็นตัวโรเมโอ - ตาย -
ลูกนี้แสนใจหายโศกถึงญาติ์ผู้ล่วงลับ.
ถ้าหากคุณแม่เพียงแต่หาคนไว้คอยรับ
ถือยาพิษไปฉับ, ติฉันจะผสมให้,
และโรเมโอนั้น, เมื่อกินยาพิษแล้วไซร้,
คงต้องม้วยทันใด. โอย, จิตลูกนี้ชังครัน
ยามยินออกนามเฃา, แต่ลูกไม่อาจผายผัน,
ไปแสดงความรักอันมีอยู่ในติบอลต์พี่,
ที่ตัวผู้ประจนประจันเฃาวายชีวี.
คุณหญิง ค. ลูกจงหาวิธี, ส่วนมารดาจะหาคน.
แต่แม่มีฃ่าวมาบอกลูกให้ชื่นกมล.
จูเลียต. ฃ่าวดีมายามจนย่อมเปนเครื่องบำรุงใจ :
อันฃ่าวอะไรมี, ขอคุณแม่โปรดฃานใข ?
คุณหญิง ค. นั่นแหละ, ลูกนี้ไซร้บิดาเอื้อเฟื้อนักหนา;
ท่านมีความจงใจจะเปลื้องทุกข์ของธิดา,
ท่านจึ่งได้ด่วนหาวันนำสุขสู่ลูกขวัญ,
ซึ่งลูกมิมุ่งหา, และแม่เองนึกมิทัน.
จูเลียต. คุณแม่, แสนอัศจรรย์, กล่าวถึงวันอะไรเล่า ?
คุณหญิง ค. อ๋อ, ลูกรัก, คือวันพฤหัสน่าเวลาเช้า,
ขุนนางร่างเฉลา, หนุ่ม, และศักดิ์สูงพิศาล,
คือเคานติปารีส, ที่เสนต์ปีเตอร์วิหาร, [๔๐]
จะให้ลูกสุขสานต์เปนเจ้าสาวสราญใจ.
จูเลียต. โดยปีเตอร์วิหารและตัวปีเตอร์เองไซร์,
เฃาจะบันดาลให้ลูกเปนสุขฉันใดหนอ.
ลูกนึกประหลาดใจที่เร่งรัด, จะเฃ้าหอ
กับเฃาก่อนผู้ขอเคยแสดงสิเนหา.
อันตัวลูกนี้ขอคุณแม่เรียนคุณบิดา,
ลูกยังไม่วิวาห์, และแม้แต่ง, ขอยืนยัน,
ก็กับผู้ที่ฃ้าเกลียด, คือโรเมโอนั้น,
ดีกว่าปารีสมั่น, นี้แหละฃ่าวพิลึกละ !
คุณหญิง ค. คุณพ่อมานี่แล้ว, ลองเรียนท่านเองเถิดนะ,
แล้วดูว่าท่านจะเห็นด้วยหรือกับโฉมยง.
คาปุเล็ต และ นางนม ออก.
คาปุ. เมื่อหมดแสงระวี, อากาศโปรยหิมะลง;
แต่ยามอัษฎงคต์แห่งโอรสของน้องไซร้
ฝนตกเปนห่าใหญ่.
อย่างไร ! เด็กน้ำตาฟาย ? ยังโศกาอีกหรือไฉน ?
น้ำตายังหลั่งไหล ? ดูในกายน้อยเอกา
ลูกเลียนทั้งนาวี, และสมุท, และวาตา;
เพราะเนตร์ของธิดา, พ่อเปรียบด้วยสมุทใส,
น้ำตายังขึ้นลง; กายลูกคือนาวาไซร้,
ในน้ำเค็มแล่นไป; ถอนใจเปรียบพายุผัน;
ซึ่งพัดอย่างแรงกล้า, พร้อมด้วยอัสสุชลนั้น,
แม้ไม่สงบพลัน, อาจบันดาลความล่มได้
แด่ตัวลูกผู้ต้องพายุเพลีย.-เมียคู่ใจ !
บอกลูกแล้วหรือไฉนให้ทราบข้อเราวินิศจย์ ?
คุณหญิง ค. บอกแล้ว; แต่หล่อนไม่เต็มใจ, อีกขอขอบจิต,
อยากให้เด็กสิ้นคิดแต่งงานเสียกับหลุมฝัง!
คาปุ. ช้า! เล่าให้ฉันฟัง, เถิดเมีย, เล่าให้ฉันฟัง.
ไม่ยอมหรือ, โอหัง? ไม่ขอบใจเราหรือนี่ ?
ไม่ตื่นเต้นดอกหรือ? ไม่เห็นหรือว่าโชคดี,
ทั้งๆ ตัวเลวฉนี้, ที่เราช่วยแสวงหา
บุรุษผู้เลิดดีมาเพื่อให้เปนภัสดา?
จูเลียต. ไม่ตื่น, ที่ช่วยหา, ที่หาแล้ว, ขอบคุณจัง:
เปนพ้นวิสัยฃ้าจะตื่นสิ่งซึ่งตนชัง;
แต่ถึงเกลียดก็ยังรู้สึกคุณท่านรักไซร้.
คาปุ. อะไร ! อะไร, เล่นแต่สำนวน ! นี่อย่างไร?
“ตื่น” อีกทั้ง ” ขอบใจ,” และ “ไม่ขอบคุณ” ดังนี้;
แล้วก็ “ไม่ตื่น” เล่า: แม่เจ้าเอย, แม่ตัวดี,
อย่าขอบคุณกูนี้, และอย่าตื่นแก่กูเลย,
เตรียมข้อไว้เผื่อวันพฤหัสน่านี้เถิดเหวย,
ไปกับปารีส, เฮ้ย, ที่เสนต์ปีเตอร์วิหาร,
หาไม่จะเอาตัวขึ้นรั้วลากไปประจาร. [๔๑]
เลิกที, อีสามาญซากไข้เขียว! อีสู่รู้ [๔๒]
เลิกที, อีหน้าใข!
คุณหญิง ค. อะไร! ท่านคลั่งหรือ, ดู?
จูเลียต. คุณพ่อ, ลูกขอคู้เฃ่าวิงวอนเถิดเจ้าฃ้า,
โปรดงดโทษะฟังสักคำเดียวขอเจรจา.
คาปุ. ตายโหง, อีชาติฃ้า! อีหัวดื้อแสนอัปรีย์ !
นี่แน่: วันพฤหัสจงไปวัดเถิดโดยดี,
หาไม่ต่อไปนี้อย่าดูหน้ากูต่อไป:
อย่าพูด, อย่าตอบมา, อย่าโต้เถียงวินิจฉัย,
กูคันมือกระไร.-คุณหญิง, เราเคยบ่นกัน
ในข้อที่พระผู้เปนเจ้าให้ลูกเดียวนั้น;
แต่ว่าบัดนี้ฉันเห็นคนเดียวนี้มากไป,
และเห็นว่าเรามีเคราะห์ร้ายเพราะมีมันไซร้.
ตายโหง, อีจัญไร!
นางนม. โปรดเธอเถิด, พระจอมสวรรค์!-
เจ้าคุณแหละผิดแท้ที่ด่าลูกมากมายฉนั้น.
คาปุ. ทำไม, แม่รู้สรรพ์ ? จงหยุดพูดบ้างเปนไร,
แม่คุณ; ไปสูสีกับพวกเพื่อนนินทา; ไป.
นางนม. ฃ้าพูดไม่ผิดใด.
คาปุ. คุณพระช่วยด้วยเถิดนา.
นางนม. ห้ามพูดด้วยหรือนี่ ?
คาปุ่. หยุดทีเถิดพึมพำบ้า !
จงไปสนทนากับพวกเพื่อนเสมอพักตร์,
เพราะเราที่นี่ไม่อยากฟังเลย.
คุณหญิง ค. ท่านฉุนนัก.
คาปุ. จอมสรวง! ฉันจวนคลั่งละ.
วัน, คืน, โมง, ขณะ, เวลา, ทำงาน, หยุดพัก,
อยู่เดียว, พร้อมเพื่อนรัก, ฉันเปนห่วงทุกเวลา
หาผัวให้บุตรี; และบัดนี้เมื่อได้หา
สุภาพบุรุษมาผู้กำเนิดประเสริฐศรี,
มีทรัพย์บริบูรณ, เยาว์วัย, อีกประพฤติ์ดี,
อีกตามเฃากล่าว, มีคุณะเลิดทุกอย่างไป,
ปันส่วนตามควรที่จะเห็นควรแก่ชายไซร้;
แล้วก็มาต้องได้ฟังเด็กโง่โยเยหาญ,
เหมือนหุ่นเสียงออด ๆ, เมื่อพบโชคงามตระการ,
ตอบว่า “ไม่แต่งงาน,” “ดิฉันนี้รักไม่ได้,”
“ดิฉันยังเยาว์นัก,” “ดิฉันขอโปรดอภัย.”
แต่, ถ้าไม่เต็มใจจะแต่งงาน, ก็ตามที:
ไปไหนได้ก็ไป, แต่อย่าอยู่บ้านกูนี้:
ระวัง, คิดจงดี, กูไม่พูดเปนเล่นละ.
จวนวันพฤหัสแล้ว; ใคร่ครวญดูให้มากนะ.
ถ้าเปนลูกกู, จะจัดยกให้สหายยา;
หาไม่, ไป, ขอทาน, อด, ตายเลิดกลางภารา,
เพราะให้กูตายห่า, กูไม่รับเปนบุตรี,
อีกทรัพย์ของกูจะบำรุงมึงบ่พึงมี.
เชื่อเถิด, คิดจงดี; กูไม่ยอมคืนวาจา. [เฃ้าโรง.]
จูเลียต. อันความการุญหมดไม่มีหรือในเมฆา,
ซึ่งหยั่งรู้ทุกฃาของฃ้าลึกในดวงใจ ?
อ้า, มาตุใจดี, อย่าขับลูกจากอกไป!
รอการแต่งงานไว้สักหนึ่งเดือน, หนึ่งสัปดาห์,
หรือ, แม้มิยอมรอ, ขอโปรดจัดเตียงวิวาห์
ในห้องอนุสสาวรีย์ที่ติบอลต์นอน.
คุณหญิง ค. อย่าพูดกับฉันเลย, ไม่ขอเผยพจน์สุนทร.
จงทำตามใจหล่อน, เพราะฉันไม่เกี่ยวต่อไป. [เฃ้าโรง.]
จูเลียต. คุณพระ!-โอ้, นมจ๋า! จะป้องกันได้ฉันใด ?
ผัวฉันยังอยู่ในแดนดิน, สัตย์อยู่ในสวรรค์;
ค้าสัตย์นั้นจะกลับคืนมาโลกอย่างไรกัน,
เว้นเสียแต่ผัวนั้นจะส่งคืนจากนภางค์
โดยละโลกนี้ไป?- [๔๓] ปลอบฉัน, และช่วยแนะทาง.-
อกเอ๋ย, เห็นใจบ้าง, สวรรค์ใยใช้อุบาย
แก่ตัวฉันผู้เปนคนอ่อนแอและแพ้ง่าย!
ว่าไร ! ไม่เผยผายพจีช่วยให้จิตหรรษ์ ?
ช่วยปลอบบ้างสินม.
นางนม. เอาเถิด, โรเมโอนั้น
ถูกขับ; และดิฉันพนันได้อย่างทนง,
ว่าเฃามิอาจมาท้วงท้าได้ดังใจจง;
หรือ, หากกลับ, ก็คงจะต้องกลับโดยลับครัน
ฉนั้น, เมื่อความเปนดังเช่นกล่าวมาแล้วนั้น,
ฉันเห็นว่าแจ่มจันทร์ควรแต่งกับท่านเคานตี.
เออ, เฃาเปนชายโฉมเฉลา.
โรเมโอเปรียบเฃาเหมือนผ้าเก่า, นกอินทรีย์
เนตร์เขียวไม่สดสี, หรือไว, งาม, เท่าดวงตา
ของท่านปารีสนั้น. ให้ฉันตายดิ้นเถิดนา,
ควรคุณจะปรีดารับสามีที่สองนี้.
เพราะดีกว่าที่หนึ่ง: หรือถึงแม้จะไม่ดี,
ที่หนึ่งตายแล้วนี่, หรือเท่า ๆ กับเฃาตาย
เพราะอยู่ก็ไม่เปนประโยชน์เลยแก่คุณนาย.
จูเลียต. นี่พูดอย่างขยายจริงใจหรือ?
นางนม. อย่างจริงใจ;
หาไม่ให้ตายดิ้นสิคะ
จูเลียต. สาธุ!
นางนม. อะไร ?
จูเลียต. นั่นแหละ, แม่นมได้ปลอบจิตฉันมากนักหนา.
ไปเถิด; บอกคุณแม่ว่าฉันนี้จะขอลา,
เพราะทำท่านบิดาโกรธ, จะไปกุฎิ์ลอเรนซ๎.
เพื่อจะได้ปลงบาปรับอภัยพอใจเย็น.
นางนม. ดีแล้ว; ดิฉันเห็นเปนการถูกและงดงาม. [เฃ้าโรง.]
จูเลียต. ยายเถ้าจัญไรเหลือ ! โอ้ยายยักขินีทราม !
บาปใดจะเปนความชั่วร้ายยิ่งไปกว่ากัน,
คือให้เราเสียสัตย์, หรือติผัวของเรานั้น
ด้วยลิ้นที่รำพรรณชมเฃาเลิดประเสริฐดี
เปนหลายพันครั้งแล้ว ? - ที่ปรึกษา, เลิกกันที;
สูกับอกฃ้านี้แต่นี้พรากจากกันไป.-
เราจะไปหาท่านภาตา, เรียนทางแก้ใข.
ถ้าหมดหนทางไซร้, เราก็อาจปลงชีวา. [เฃ้าโรง.]
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
