กลิ่นที่ปลายจมูก
...
วันนี้ผมมีเรื่องสั้น ๆ มาฝาก
พึ่งจะไปเจอได้ไม่นาน
และคิดว่าจนถึงวันนี้
สิ่งนั้นมันก็ยังคงอยู่กับผมอยู่
ชื่อที่ระบุในเรื่องผมจะขอใช้เป็นชื่อสมมุตินะครับ
...
ผมชื่อ "นนท์" ครับ
อาชีพของผมคือพนักงานส่งของออนไลน์
อยู่กับมอเตอร์ไซค์คู่ใจ รับงานทุกวัน
เรียกได้ว่าถ้าไม่ได้ขี่รถส่งของ ผมคงเหมือนคนไม่มีชีวิต
บ้านผมอยู่ชานเมือง ค่อนข้างเงียบ
รอบ ๆ มีบ้านอยู่ไม่มาก
บางคืนถ้าออกไปขี่รถตอนดึก ๆ จะเห็นแต่แสงไฟถนนห่าง ๆ
กับเงาต้นไม้โยกไหวตามแรงลม
มันเป็นความเงียบที่คุ้นชิน... จนกระทั่งวันหนึ่ง
วันนั้นผมรับงานส่งของตอนเกือบ ๆ สี่ทุ่ม
ลูกค้าสั่งให้ไปส่งของที่บ้านหลังหนึ่งในหมู่บ้านเก่า
ชื่อหมู่บ้าน "รุ่งเรืองธานี"
พอได้ยินชื่อก็นึกแปลกใจ เพราะหมู่บ้านนี้ปิดขายไปตั้งแต่หลายปีก่อน
แต่ยังมีคนอาศัยอยู่ประปราย
ลูกค้าบอกให้ไปส่งของหน้าบ้านหลังที่ 57
เสียงผู้หญิงพูดจาเรียบ ๆ ไม่ได้บอกชื่อ
แค่กำชับว่า "ให้เอาของไปวางไว้หน้าประตู แล้วจะมีคนออกมารับเอง"
ฟังดูแปลกแต่ผมก็ไม่คิดอะไรมาก
งานคือเงิน
แถมอยู่ไม่ไกลจากบ้านผมมากนัก
...
ขี่รถไปถึงหน้าหมู่บ้าน
รั้วสนิมเขรอะประตูเปิดแง้มไว้
ข้างในมืดสนิท มีเพียงไฟถนนบางดวงที่กระพริบเป็นระยะ
ผมเร่งเครื่องเข้าไปอย่างช้า ๆ
บ้านสองข้างทางเงียบกริบ
บางหลังก็เหมือนถูกทิ้งร้าง บางหลังก็มีม่านปิดแน่น
จนมาถึงบ้านเลขที่ 57
มันเป็นบ้านสองชั้นสีขาวเทา
ไฟหน้าบ้านเปิดอยู่หนึ่งดวง
และนั่นคือแสงเดียวในทั้งซอย
ผมดับเครื่อง เดินไปวางกล่องไว้หน้าประตู
แล้วเงยหน้าขึ้นมองไปรอบ ๆ
รู้สึกเหมือนมีใครบางคนกำลังมองอยู่จากในเงามืดของบ้าน
ขนแขนผมลุกพรึ่บโดยไม่รู้เหตุผล
พอหันจะเดินกลับ
ลมเย็น ๆ ก็พัดมาปะทะหน้า
พร้อมกับ “กลิ่นบางอย่าง”
มันไม่เหมือนกลิ่นอะไรที่ผมเคยได้กลิ่นมาก่อนเลย
กลิ่นนั้น...
หอม...แต่ไม่ใช่กลิ่นน้ำหอมที่ใช้ทั่วไป
มันออกแนวกลิ่นดอกไม้แห้งปนกับกลิ่นของเหล็กสนิม
เหมือนกลิ่นเลือดที่เจืออยู่ในกลิ่นหอมหวานอ่อน ๆ
ผมยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นนานมาก
รู้สึกเหมือนหัวมันเบา ๆ เหมือนโดนสะกดให้อยู่เฉย ๆ
…
ก่อนที่เสียงโทรศัพท์ของผมจะดังขึ้น
“ของถึงรึยังคะ”
เป็นเสียงลูกค้าคนเดิม
ผมตอบกลับไปว่าผมวางไว้แล้ว
“ดีค่ะ เดี๋ยวจะมีคนออกมารับ”
น้ำเสียงเธอเรียบเหมือนเดิม
แล้วก็วางสายไป
ผมเดินขึ้นรถ หันไปมองอีกที
เห็นประตูบ้านเปิดออกช้า ๆ
มีเงาร่างหนึ่งโผล่มาแค่ตรงขอบประตู
แล้วกลิ่นหอมแปลก ๆ นั่นก็แรงขึ้นจนแทบคลื่นไส้
ผมบิดคันเร่งออกไปทันที
ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา
กลิ่นนั้นมันติดอยู่ที่ปลายจมูกผม
ไม่ว่าจะอาบน้ำแค่ไหน
มันก็ยังอยู่
ผมพยายามไม่คิดมาก
คิดว่าอาจเป็นกลิ่นจากกล่องสินค้าที่เอาไปส่ง
แต่พอผ่านไปหลายวัน
กลิ่นนั้นมันกลับชัดขึ้นเรื่อย ๆ
มันจะมาในเวลาที่ไม่คาดคิด
ตอนขี่รถอยู่ดี ๆ
ตอนนอน
หรือแม้แต่ตอนกินข้าว
ทุกครั้งที่กลิ่นนั้นลอยมา
ผมจะรู้สึกเหมือนมีใครยืนอยู่ข้างหลัง
อยู่ใกล้จนถึงขั้นรู้สึกได้ถึงลมหายใจเบา ๆ
รินรดต้นคอ
…
คืนหนึ่ง ผมฝัน
ผมฝันว่าตัวเองกำลังยืนอยู่หน้าบ้านหลังนั้นอีกครั้ง
บ้านเลขที่ 57
ไฟหน้าบ้านกระพริบ
และมีเงาผู้หญิงยืนอยู่ตรงบันได
กลิ่นหอมนั้นลอยมาก่อน
แรงจนรู้สึกเหมือนจมูกไหม้
ผู้หญิงคนนั้นเดินลงบันไดมาช้า ๆ
แต่ผมกลับมองไม่เห็นหน้าเธอเลย
เพราะมีเงาดำบางอย่างคลุมอยู่
ทุกครั้งที่เธอก้าวลงมา
กลิ่นหอมนั้นจะยิ่งแรงขึ้น
แรงจนแทบหายใจไม่ออก
ผมสะดุ้งตื่นในทันที
เหงื่อแตกทั่วตัว
และสิ่งที่ทำให้ผมขนลุกจนตัวสั่นก็คือ
กลิ่นนั้น...มันยังอยู่ในห้องนอนของผม
หลังจากคืนนั้น
ผมเริ่มนอนไม่หลับ
กลิ่นนั้นจะลอยมาเสมอในตอนประมาณตีสาม
บางคืนได้ยินเสียงเหมือนมีคนเดินลากเท้าอยู่ข้างนอกห้อง
หรือเสียงหายใจแผ่ว ๆ ที่ข้างหู
จนผมเริ่มจะเป็นบ้า
…
ผมไปหาพระ
ท่านบอกว่าผม “เผลอรับของจากคนที่ตายไปแล้ว”
ผมบอกว่าผมไม่ได้รับของจากใคร
ท่านเลยถามว่า “กลิ่นน่ะ ของมันก็เป็นกลิ่นได้”
คำพูดนั้นทำให้ผมหนาวไปทั้งตัว
พระท่านให้ตะกรุดมา
บอกให้ใส่ติดตัวไว้
แล้วสวดมนต์ทุกคืนก่อนนอน
ผมทำตาม
กลิ่นนั้นค่อย ๆ จางลง
จนผมคิดว่าทุกอย่างคงจบลงแล้ว
จนกระทั่งเมื่อคืนนี้
ผมตื่นขึ้นมากลางดึก
เพราะได้กลิ่นหอมนั้นอีกครั้ง
คราวนี้มันแรงกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา
ผมหันไปดูรอบห้อง — ไม่มีอะไร
แต่ทันใดนั้น
กระจกข้างเตียงเริ่มมีฝ้าขึ้น
เป็นรูปรอยนิ้วมือ...ลากช้า ๆ
เขียนเป็นคำว่า
“ฉันยังอยู่ตรงนี้...”
และกลิ่นนั้น...ก็ยังอยู่
อยู่ที่ปลายจมูกของผมจนถึงตอนนี้
…
ผมก็ไม่รู้จะทำยังไงต่อ
และก็ไม่รู้ว่ามันจะหายไปเมื่อไหร่
รู้แค่ว่าตอนนี้มันยังอยู่กับผม
และผมก็ต้องคอยประคองสติตัวเองไว้
ไม่ให้หลอนจนเป็นบ้าก่อนที่มันจะหายไป
...จบ...
เรื่องโดย ลานฝึกผี
ภาพโดย Copilot
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
