คิดถึงวันวาน... ม.รามฯ ที่คึกคัก สู่วันนี้ที่เงียบเหงา🍀
ฉันคือเด็กต่างจังหวัดคนหนึ่ง ที่เข้ามาเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยรามคำแหง
ในยุคที่คำว่า “นักศึกษาราม” หมายถึงคนที่มีความมุ่งมั่น ไม่ยอมแพ้
และพร้อมจะเรียนรู้ด้วยแรงใจมากกว่าโชคช่วย
ฉันเรียนจบปริญญาตรีที่นี่... และกลับมาต่อปริญญาโทที่นี่อีกเช่นกัน
คิดถึง... รามคำแหง
มหาวิทยาลัยรามคำแหงก่อตั้งขึ้นเมื่อปี พ.ศ. 2514 ในฐานะ “มหาวิทยาลัยเปิด” แห่งแรกของประเทศไทย...
เป็นที่พึ่งของคนทำงาน คนต่างจังหวัด
และคนที่เชื่อว่า “โอกาสทางการศึกษา” ควรเปิดกว้างให้ทุกคน...
ไม่ว่าจะเป็นใคร มาจากไหน หรือมีเวลาเรียนแค่ตอนไหนของวัน
ลานพ่อขุนฯ
ยุคนั้น... หน้ารามฯ ไม่เคยหลับ
ตั้งแต่ฟ้าสางจนฟ้ามืด
ร้านข้าวแกง ร้านก๋วยเตี๋ยว ร้านผัดไทย ร้านน้ำปั่น และร้านถ่ายเอกสาร
ต่างเปิดไฟสว่างไสวตลอดทั้งวัน
เสียงรถเมล์ “รามหนึ่ง รามสอง” ดังเข้ามาไม่ขาดสาย
แผงหนังสือเรียงรายริมทางเท้า
ตั้งแต่ตำราเรียนมือสองราคาย่อมเยา ชีทสรุปข้อสอบเก่า... ไปจนถึงนิตยสารวัยรุ่นและหนังสือการเมือง
.
ยามค่ำ... หน้ารามฯ มีเสน่ห์อีกแบบหนึ่ง
แผงร้านค้าริมทางเปิดขายกันคึกคัก เต็มไปด้วยเสื้อผ้า กระเป๋า รองเท้า เครื่องสำอาง
และร้านขายของกินหลากหลาย
.
แสงไฟจากร้านค้าและป้ายรถเมล์ส่องสะท้อนบนพื้นถนนเปียกชื้นหลังฝนตก
กลิ่นข้าวไข่เจียวจากร้านริมทางลอยคลุ้งมากับเสียงพูดคุยของนักศึกษาที่เพิ่งสอบเสร็จ
บางคนนั่งติวอยู่ตรงม้านั่งใต้ตึก
บางคนเดินหิ้วถุงตำราเข้าหอพัก
ในอากาศมีทั้งกลิ่นเหงื่อ ความฝัน และรอยยิ้มเล็ก ๆ ของคนที่ยังไม่ยอมแพ้
คิดถึงวันวานที่คึกคัก
ฉันจำได้ดี...
ทุกครั้งที่เดินผ่านสนามหญ้าในรามฯ ยามค่ำ
ไฟจากเสาไฟสนามจะทอดเงาเรียงยาวบนพื้นหญ้า
เงียบแต่ไม่เดียวดาย — เพราะรามฯ มีเสียงของ “ความพยายาม” อยู่ทุกมุม
.
แต่เมื่อเวลาผ่านไป...
รามคำแหงในวันนี้... ไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว
ถนนหน้ารามฯ ที่เคยแน่นขนัดด้วยนักศึกษาและร้านค้า กลับเงียบลงอย่างน่าใจหาย
ร้านข้าวแกงบางร้านปิดตัวลง
แผงหนังสือเก่าหายไปทีละเจ้า
แทนที่ด้วยคาเฟ่ หรือร้านสะดวกซื้อที่เปิดตลอด 24 ชั่วโมง
.
สาเหตุอาจไม่ใช่เพียงเพราะ “คนเรียนน้อยลง”
แต่เพราะโลกเปลี่ยนไป...
เทคโนโลยีทำให้การเรียนออนไลน์กลายเป็นทางเลือกใหม่
.
นักศึกษารามจำนวนไม่น้อยเรียนจากที่บ้าน จากต่างจังหวัด หรือแม้แต่จากต่างประเทศ
รามฯ ยังอยู่... แต่ผู้คนไม่ต้องมา “อยู่ที่รามฯ” อีกต่อไป
.
แม้บรรยากาศจะเงียบลง
แต่ฉันยังเชื่อว่า “จิตวิญญาณของรามฯ” ไม่เคยหายไปไหน
เพียงแต่ย้ายจากถนนหน้ามหาวิทยาลัย... ไปอยู่ในใจของศิษย์รามทั่วประเทศ
ครั้งหนึ่ง... ฉันเคยใช้ชีวิตที่ย่านนี้
และในวันที่ฉันได้กลับไปเดินหน้ารามฯ อีกครั้ง
แม้รอบตัวจะไม่คึกคักเหมือนวันเก่า
แต่เมื่อสายลมพัดผ่านสนามหญ้า
ฉันยังได้ยินเสียงหนึ่งดังแผ่วเบาอยู่ในใจ —
เสียงที่เตือนให้จำว่า...
“เปลวเทียนให้แสง รามคำแหงให้ทาง”
ทางซึ่งเคยพาฉันก้าวเดินออกจากวันวาน...
และยังคงส่องแสงให้ฉันก้าวต่อไป...
จนถึงวันนี้⭐
.
— ราตรีไม่เคยลืม
Again Girl 🌿
#AgainAndChic #ReStyleYourStory
#สะดุดคิดสะกิดใจ #มหาวิทยาลัยรามคำแหง
- 3
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
