ทุกวันนี้ โลกเต็มไปด้วย สี แสง และเสียง และหมุนเร็ว แต่ที่เป็นอันตรายที่สุดคือ การไม่ตระหนักรู้ว่า โลกนี้ไม่จีรัง คำถามนี้แม้จะสมมติว่า*ถ้า*วันหนึ่งมันดับ เราจะเป็นอย่างไร บทกวีเซ็นของญี่ปุ่นจะพูดถึงความไม่จีรังของโลก แต่ยังงดงาม ที่เรียกว่า *mono no aware* อย่างตรงไปตรงมา ดังนั้น ขอตอบคำถามว่า เราคงยิ้มได้ แม้จะเศร้าถ้าเราตระหนักรู้เสียตั้งแต่วันนี้ว่า โลกไม่จีรัง ความคิดนี้มาจากบทกวีของอิคคิว
> The world is but a fleeting dream,
so why be alarmed
at its evanescence?
— Ikkyu (1394–1481)
> โลกนี้ก็เพียงฝันหนึ่งบท
แล้วเหตุใดต้องสะทกสะท้าน
เมื่อมันค่อย ๆ เลือนหายไป
เมื่อเราเข้าใจว่า “โลกนี้คือฝันที่จาง”
ความเศร้าจะไม่หายไป
แต่มันจะนุ่มลง
เรายังรักโลกนี้ได้ — แม้รู้ว่ามันจะหายไป
ยังคิดถึงใครบางคนได้ — แม้รู้ว่าไม่อาจกลับมา
ยังร้องไห้ได้ — โดยไม่รู้สึกว่าตัวเองอ่อนแอ
เพราะในที่สุด
เราไม่ได้มีชีวิตอยู่เพราะมันไม่เศร้า
แต่เรามีชีวิตอยู่ แม้มันจะเศร้า
โลกมันดับอยู่ทุกวันอยู่แล้ว เพราะมันไม่จีรังอยู่แล้วเป็นธรรมชาติ เราควรตื่นรู้ ไม่ใช่ว่าวันหนึ่งมันจะดับ เราควรเศร้า แต่อยู่อย่างเติบโตทุกวัน ขอให้กวีบทนี้เป็นดังผ้าที่นุ่ม โอบอุ้มความเศร้าแต่ตระหนักถึงความจริง และเห็นว่าชีวิตยังคงงดงาม
“เศร้าอย่างรู้แจ้ง ดีกว่าสุขอย่างหลงลืม.”
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
