คืนเลี้ยงรุ่น – The Reunion
บทนำ – เสียงฝนกับภาพเก่า
(เสียงฝนตกพรำ)
กล้องเคลื่อนผ่านหน้าต่างกระจกฝ้า ละอองน้ำไหลช้า ๆ ตามรอยนิ้วของใครบางคนที่เพิ่งลากผ่านไว้
ในห้องเงียบ ๆ มีเพียงเสียงนาฬิกาเดิน กับเสียงหายใจสม่ำเสมอของชายคนหนึ่ง
วิน – ชายวัยสามสิบต้น ๆ สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวเก่า ๆ นั่งอยู่หน้ากรอบรูปไม้
ในกรอบนั้น เป็นภาพคู่ระหว่างเขากับหญิงสาวในชุดนักเรียนมัธยม — ปิ่นแก้ว
เธอยิ้มสดใส รอยยิ้มที่ครั้งหนึ่งเคยทำให้เขาเชื่อว่ารักนั้นไม่มีวันจาง
วินเอื้อมมือแตะกรอบรูป แววตาแฝงทั้งความอบอุ่นและเจ็บปวด
เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา พลิกดูข้อความเก่า ๆ ในเครื่อง
ข้อความสุดท้ายที่บันทึกไว้เมื่อสิบปีก่อน:
“อย่าโกรธเลยนะ... ฉันขอโทษ”
ยังไม่ทันจะได้ถอนหายใจ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นจริง ๆ
ชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอ — ปิ่นแก้ว
วิน (พูดในลำคอ)
“…สิบปีแล้วนะ เธอจะโทรมาทำไม”
เขากดรับสาย ทั้งที่มือยังสั่นเล็กน้อย
ปิ่นแก้ว (ปลายสาย):
“วิน… เธอยังจำงานเลี้ยงรุ่นพรุ่งนี้ได้ไหม? ทุกคนถามถึงเธอหมดเลยนะ”
เสียงนั้นอ่อนโยน นุ่ม และคุ้นเคยเหลือเกิน
แต่แฝงความสั่นไหวบางอย่างที่คนฟังรู้ดีว่าไม่ใช่แค่ความคิดถึง
วิน:
(นิ่งไปชั่วขณะ) “จำได้… แล้ว?”
ปิ่นแก้ว:
“เราไปด้วยกันไหม เหมือนเมื่อก่อน... เพื่อน ๆ จะได้ไม่สงสัย”
เขาหลับตาลง ภาพความหลังผุดขึ้น —
FLASHBACK:
วันที่ฝนตกหน้าตึกมหาวิทยาลัย
น้ำฝน รุ่นน้องปีหนึ่ง ยื่นจดหมายให้วิน
“พี่วิน... พี่แก้วฝากบอกว่า ขอเลิกนะคะ เธอมีคนใหม่แล้วค่ะ...”
เสียงฝนซัดจดหมายนั้นจนหมึกเลือน แต่คำว่า “เลิก” ยังชัดเจน
กลับมาปัจจุบัน
วินยังนิ่งอยู่พักใหญ่ ก่อนตอบด้วยเสียงเบา ๆ
“ก็ได้... ฉันจะไป”
เขาวางสายช้า ๆ
ภาพบนโต๊ะเปลี่ยนเป็นรูปหญิงสาวอีกคน — น้ำฝน
เธอกำลังหัวเราะกับลูกชายสองคนในห้องเล็ก ๆ
รอยยิ้มของเธอคือความสงบที่เขาได้หลังผ่านพายุ
เสียงฝนยังตกเหมือนเดิม แต่ในหัววินกลับมีแต่คำถามว่า —
ทำไมปิ่นแก้วถึงอยากให้เขาไป “เหมือนเมื่อก่อน”
องก์ที่ 1 – ถนนสายเก่า
EXT. ถนนต่างจังหวัด – ตอนเย็น
รถเก่าของวินแล่นไปตามถนนสายเดิมที่เขาเคยขี่จักรยานไปโรงเรียน
ข้างทางเต็มไปด้วยทุ่งหญ้าที่เปลี่ยนไป บ้านไม้กลายเป็นตึกพาณิชย์
เสียงบรรยายของวิน (V.O.):
“สิบปีแล้ว… ถนนเส้นนี้ยังอยู่ แต่คนเดินบนมันไม่เหมือนเดิม”
INT. รถของวิน
เขามองกระจกหลัง เห็นกระเป๋าเสื้อผ้าเล็ก ๆ กับกล่องของขวัญที่ห่อกระดาษเรียบง่าย
ข้างในคือรูปถ่ายรุ่นมัธยมที่เขาเคยถ่ายไว้กับเพื่อน ๆ
และรูปหนึ่งที่ซ่อนไว้ลึกสุด — เขากับปิ่นแก้ว ยืนกอดกันใต้ต้นหูกวาง
เสียงโทรศัพท์สั่นอีกครั้ง
เป็นข้อความจาก น้ำฝน
“ถึงบ้านแม่หรือยังคะ พรุ่งนี้อย่าลืมโทรหาลูกก่อนนอนนะ เขารอเสียงพ่อ”
วินพิมพ์ตอบ
“ได้จ้ะ รักนะ”
เขาไม่รู้เลยว่าข้อความนั้นคือเส้นแบ่งบาง ๆ ระหว่าง ปัจจุบัน กับ อดีต ที่กำลังรอเขาอยู่ข้างหน้า
องก์ที่ 2 – งานเลี้ยงรุ่น
INT. ห้องจัดเลี้ยง – โรงแรมชานเมือง – กลางคืน
ไฟระยิบระยับจากโคมไฟคริสตัลสะท้อนลงบนพื้นกระจก
เสียงเพลงยุค 2000 ดังคลอเบา ๆ
โต๊ะอาหารเรียงราย ผู้คนแต่งตัวหรูหรา แต่แววตาเต็มไปด้วยความคุ้นเคย
เมื่อประตูเปิดออก — วินและปิ่นแก้ว เดินเข้ามาพร้อมกัน
เสียงเฮดังขึ้นทั่วห้อง
“คู่รักตำนานของรุ่นมาแล้ว!”
ปิ่นแก้วหัวเราะเบา ๆ จับแขนวินไว้แน่น
“อย่าทำหน้าเครียดสิ เดี๋ยวคนจับได้”
วินฝืนยิ้ม
เพื่อนเก่าห้อมล้อม พูดคุย ถ่ายรูป ชนแก้ว
บางคนถามถึงชีวิต บางคนพูดถึงความทรงจำ
แต่ทุกคำถามที่เกี่ยวกับ “ความสัมพันธ์ของวินและปิ่นแก้ว” เธอจะตอบก่อนเสมอ
“ยังดีอยู่ค่ะ แค่คนละจังหวัดเฉย ๆ”
วินเพียงพยักหน้า ไม่พูดอะไร
เขามองเธอแล้วเห็น ความพยายามจะรักษาภาพในอดีตไว้ให้เหมือนเดิม
เหมือนเด็กที่กลัวของเล่นชิ้นโปรดแตก
ภาพตัดสลับ:
– ปิ่นแก้วเดินควงเขาไปตามโต๊ะ
– แววตาเพื่อนบางคนจับจ้องอย่างสงสัย
– และเสียงในหัววินที่พูดกับตัวเอง
“นี่เรากำลังโกหกคนอื่น... หรือโกหกตัวเองกันแน่”
องก์ที่ 3 – ระเบียงของคำสารภาพ
EXT. ระเบียงชั้นสองของโรงแรม – กลางคืน
ลมพัดม่านลูกไม้สะบัดเบา ๆ
เสียงดนตรีจากห้องข้างในแว่วมาเป็นระยะ
ปิ่นแก้วยืนพิงราว มองแสงไฟเมืองที่ไกลออกไป
วินเดินตามมา ยืนข้างเธอโดยไม่พูดอะไร
ปิ่นแก้ว:
“เธอยังเกลียดฉันอยู่ไหม”
วิน:
(นิ่ง) “ฉันไม่รู้จะเรียกมันว่าเกลียดหรือเปล่า... แต่ฉันไม่ลืม”
ปิ่นแก้วสูดลมหายใจลึก
“ตอนนั้นฉันแค่กลัว... กลัวจะพลาดโอกาส... กลัวว่าความฝันของฉันจะหายไปถ้าอยู่กับเธอ”
“รุ่นพี่คนนั้นบอกว่าโลกมันกว้าง ฉันเลยเชื่อว่าเธอคงอยู่แค่ตรงนี้
แต่สุดท้าย เขาทิ้งฉันไว้ที่สนามบิน”
เสียงลมดังขึ้นราวกับเน้นความเงียบ
วิน:
“แล้วเธอคิดว่าฉันอยู่เฉย ๆ ไหมตอนนั้น ฉันวิ่งไปทุกที่เพื่อจะหาคำตอบ
แต่มันไม่มีใครบอกเลยว่าเธอหายไปไหน”
เธอหันมามองเขา ดวงตาเริ่มแดง
“ฉันรู้... ฉันเห็นข่าวว่าเธอเรียนไม่จบเพราะต้องทำงานพิเศษ ฉันรู้ทุกอย่าง... แต่ไม่มีหน้าจะกลับมา”
เสียงเพลงจากในห้องเปลี่ยนเป็นเพลง “รักแรกพบ”
แสงไฟจากเวทีสะท้อนบนใบหน้าทั้งคู่
ปิ่นแก้วยื่นมือมา
“ขอเต้นด้วยได้ไหม เหมือนตอนนั้น”
วินลังเล ก่อนจะจับมือเธอไว้
พวกเขาเริ่มขยับช้า ๆ ตามจังหวะ
กล้องหมุนรอบตัวทั้งคู่ แสงไฟสีทองส่องผ่านละอองฝุ่นในอากาศเหมือนฝัน
แต่ฝันนั้นสะดุดเมื่อเสียงโทรศัพท์ของวินดังขึ้น
ชื่อบนหน้าจอ: น้ำฝน
ปิ่นแก้มองเห็นพอดี —
เธอชะงัก รอยยิ้มค้างอยู่ตรงนั้น
“น้ำฝน... รุ่นน้องคนนั้นเหรอ”
วินเงียบ เขากดปิดเสียง แต่สายตาของเธอเปลี่ยนไปในทันที
ปิ่นแก้ว:
“เธอยังติดต่อกันอยู่เหรอ...”
วิน:
(เบา) “เรามีลูกด้วยกันแล้ว”
แสงไฟรอบตัวเหมือนดับลง เหลือเพียงเสียงหัวใจที่เต้นแรงของคนหนึ่ง
ปิ่นแก้วถอยออกเล็กน้อย เหมือนยืนอยู่บนขอบผา
“ลูก... กับน้ำฝน?”
วินพยักหน้า
“เธออยู่กับฉันมาตลอดหลังวันนั้น... วันที่เธอฝากให้เธอมาบอกเลิกแทน”
ปิ่นแก้วน้ำตาไหล รอยยิ้มของเธอสั่นไหว
“ฉันควรดีใจไหม ที่อย่างน้อยก็มีใครดูแลเธอได้ดี... หรือควรเสียใจที่ไม่ใช่ฉันอีกแล้ว”
วินไม่พูดอะไร เขาเพียงยื่นผ้าเช็ดหน้าให้
แต่เธอส่ายหน้า “ไม่ต้อง... บางน้ำตามันควรไหลออกมาเพื่อจบสักที”
เธอเงยหน้ามองท้องฟ้ามืดสนิท
“ฉันพยายามจะโกหกตัวเอง ว่ายังเป็นคนเดิม
แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้ว ว่าเราทั้งคู่ต่างไปจากวันนั้น... แม้จะยืนที่เดิมก็ตาม”
องก์ที่ 4 – เงาของเช้าวันใหม่
INT. ห้องพักโรงแรม – เช้า
แสงอาทิตย์ลอดผ่านผ้าม่าน
ปิ่นแก้วนั่งอยู่บนเตียง มองชุดราตรีเมื่อคืนที่แขวนอยู่ข้างประตู
เธอยกโทรศัพท์ขึ้นมากดเปิดภาพถ่ายเมื่อคืน —
ภาพเธอกับวินยืนคู่กันในกรอบเดียว
เขายิ้มบาง ๆ ส่วนเธอ... น้ำตาคลอโดยที่ไม่มีใครสังเกต
เธอลบภาพนั้นทิ้ง
ก่อนจะพิมพ์ข้อความหนึ่งส่งให้วิน
“ขอบคุณที่ยังไปงานนั้นกับฉัน... ฉันเข้าใจทุกอย่างแล้ว”
INT. รถของวิน – ตอนเช้า
วินอ่านข้อความนั้น ยิ้มบาง ๆ
เขาขับรถผ่านทุ่งนาเดิม ลมเช้าอ่อนโยนพัดเข้ามาในรถ
โทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง — น้ำฝน
เสียงของเธอสดใส
“เด็ก ๆ ถามถึงพ่อนะ วันนี้จะกลับกี่โมง”
วิน:
“เย็นนี้ถึงแน่ ฉันมีของฝากด้วย”
“แล้วงานเลี้ยงเป็นไงบ้างคะ เจอปิ่นแก้วไหม?”
วินเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนตอบด้วยเสียงเรียบ
“เจอสิ... แต่ไม่ใช่คนเดิมแล้ว”
องก์สุดท้าย – ภาพถ่ายที่มีรอยร้าว
EXT. ถนนชนบท – กลางวัน
กล้องแพนตามรถของวินที่วิ่งไปบนถนนสายยาว ท้องฟ้าใส
เสียงเพลงเก่ายุคมัธยมเปิดคลอจากวิทยุ
วินเปิดกล่องของขวัญในเบาะข้าง
ข้างในมีรูปถ่ายรุ่นเก่าที่เพื่อน ๆ ส่งให้
และภาพหนึ่งที่เขาลืมไปแล้ว —
รูปของเขากับปิ่นแก้วในวันจบการศึกษา
มุมล่างของภาพแตก รอยร้าวพาดผ่านใบหน้าทั้งคู่
แต่รอยยิ้มยังอยู่
วินแตะรูปนั้นเบา ๆ ก่อนวางกลับลงในกล่อง
เสียงบรรยาย (ของวิน):
“บางที... รักเก่าก็ไม่ได้ต้องการให้เรากลับไป
แค่มันอยากให้เราจำได้ ว่าเราเคยเป็นใครก่อนจะเปลี่ยนไปเท่านั้น”
กล้องค่อย ๆ ถอยออก เห็นรถคันเล็กวิ่งหายไปบนถนนกลางทุ่ง
แสงแดดยามบ่ายส่องลงบนภาพถ่ายเก่าที่วางอยู่ข้างคนขับ
FADE OUT
ข้อความสุดท้ายบนจอ:
“คืนเลี้ยงรุ่นไม่ได้มีไว้ให้เราเจอเพื่อนเก่า
แต่อาจมีไว้ให้เราได้อำลาอดีตที่เรายังรักอยู่… อย่างอ่อนโยนที่สุด”
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
