เพื่อนของผมคนหนึ่ง สูญเสียแม่ตั้งแต่ยังเด็ก ของสิ่งเดียวที่เขาเก็บไว้จากแม่ คือว่าวตัวเล็กๆ ที่แม่ทำให้ด้วยมือของเธอเอง เขารักมันมาก เขาเก็บมันไว้ในกล่องเก่า ไม่ยอมให้ใครแตะ ไม่กล้าแม้แต่จะเอาออกมาเล่น เพราะกลัวมันขาด กลัวมันพัง กลัวว่าหากว่าวตัวนี้เสียไป เขาจะไม่มีอะไรเหลือจากแม่อีกเลย
หลายปีผ่านไป เขาเติบโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่ แต่ในใจลึกๆ เขายังเป็นเด็กคนนั้น ที่ยังไม่อยากยอมรับว่าแม่ได้จากไปแล้ว ว่าวในกล่องจึงกลายเป็นทั้งของรัก และพันธนาการ ที่ผูกเขาไว้กับอดีต
จนวันหนึ่ง เขาเปิดกล่องใบนั้นออกอีกครั้ง กลิ่นกระดาษและด้ายเก่าทำให้เขาน้ำตาซึม เขาเดินออกไปกลางทุ่ง นำว่าวขึ้นสู่ฟ้าเหมือนเด็กในวันวาน สายลมพัดพาเสียงหัวเราะของแม่กลับมาในใจอีกครั้ง เขาวิ่งไปพร้อมกับน้ำตา
และในวินาทีนั้นเอง เขารู้ว่าแม่ไม่ได้หายไปไหนเลย แม่ยังอยู่ในความทรงจำ อยู่ในความรักที่ไม่เคยเสื่อมสูญ อยู่ในเลือดในเนื้อของเขาเอง เขาคือส่วนหนึ่งของผู้ให้กำเนิดและไม่เคยสูญเสียไปเลยตั้งแต่แรก
เมื่อว่าวลอยสูงสุดสายตา
เขาปล่อยมันให้หลุดมือออกไป
ไม่ใช่เพราะเขาไม่รัก แต่ว่าคราวนี้ เขารู้แล้วว่า ความรักที่แท้จริงไม่ได้อยู่ที่การยึดไว้ แต่อยู่ที่การปล่อยให้สิ่งนั้นเป็นอิสระ
เขาเล่าให้ผมฟังด้วยรอยยิ้มบางๆ ว่าตอนเห็นว่าวลอยไปไกล เขากลับรู้สึกโล่งเหมือนหัวใจได้วางของหนักลงเสียที เขาไม่ต้องกลัวอีกต่อไป เพราะความรักของแม่ ไม่ได้อยู่ในว่าว อยู่ในตัวเขา อยู่ในทุกลมหายใจที่เขายังมี
และนั่นทำให้ผมเข้าใจว่า เวลาที่เราสูญเสียคนรักไปตลอดกาล มันเจ็บปวดก็จริง แต่มันไม่ใช่จุดจบของความรัก ความทรงจำยังอยู่ สิ่งดีๆที่เขาเคยทำให้เรายังอยู่ และความรักนั้นจะกลายเป็นแรงผลักให้เรามีชีวิตต่อไปได้
แท้จริงแล้ว ชีวิตนี้ไม่มีใครเลยที่จะไม่พลัดพราก ไม่มีใครเลยที่จะไม่สูญเสีย ไม่ว่าจะเป็นพ่อแม่ พี่น้อง คนรัก หรือเพื่อน ไม่มีชีวิตใดบนโลกนี้ที่จะหนีจากกฎนี้พ้น มันไม่ใช่เพียงเราเท่านั้นที่ต้องพบเจอ แต่เป็นธรรมดาของทุกผู้คนที่ได้เกิดมาเป็นมนุษย์
จำไว้ว่าจักรวาลไม่เคยสูญเสียสิ่งใด
เพียงแค่สิ่งนั้นแปรเปลี่ยนไปเท่านั้นเอง
ไม่ว่าจะเป็นพ่อแม่พี่น้องญาติเรา
คนรักของเรา ที่เลิกหรือจากลากันไป
สิ่งที่เคยเกิดขึ้นก็เกิดขึ้นแล้ว ไม่ว่าวันนี้เขาจะลืมเราหรือกำเนิดใหม่เป็นใครคนอื่น เราก็ต้องปล่อยไปเพราะนี่คือธรรมชาติ เป็นเพียงสิ่งชั่วคราว เราต้องยอมรับและปล่อยไปตามธรรมชาติครับ
สิ่งที่เราต้องทำไม่ใช่การลืม แต่คือการเรียนรู้ที่จะอยู่กับการไม่มี ด้วยใจที่ยอมรับ เมื่อเข้าใจความจริงข้อนี้ เราจะพบว่าความสูญเสียไม่ได้พรากความรักไปจากเราเลย มันเพียงเปลี่ยนรูปจากการได้กอด เป็นการได้ระลึกถึงอย่างสงบ
สุดท้ายแล้ว การปล่อยว่าวให้ลอยไป ไม่ใช่การจากลา แต่มันคือการคืนชีวิตให้แก่ความทรงจำ ให้เขาได้อยู่ในฟ้าอย่างอิสระ และให้เรายังอยู่บนดินอย่างมีความหมายต่อไป
เพราะในที่สุด ความรักที่แท้จริง ไม่ได้ต้องการการครอบครอง แต่อยากให้เรายิ้มได้อีกครั้ง แม้จะไม่มีเขาอยู่ข้างกายแล้วก็ตาม
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
