คนรากหญ้า ถูกเรียกว่า “ชนชั้นล่าง”
เหมือนวัชพืชที่ไม่มีใครอยากให้ขึ้นในสวนสวย
แต่ลึกๆแล้วเราคือชีวิตที่แท้จริงของผืนดิน
เรางอกในที่ที่ไม่มีใครอยากอยู่
เรามีศักดิ์ศรีในความธรรมดา และยังหายใจต่อแม้ไม่มีใครรดน้ำ
พวกเรามีคุณสมบัติที่แทรกตัวขึ้นจากรอยแตกของซีเมนต์ ไม่มีใครร้องขอ ไม่มีคำชม ไม่ต้องการแสงที่สมบูรณ์
เราเพียงแค่ “อยากอยู่รอด”
ในพื้นที่เล็กๆ ที่ไม่มีใครเหลียวแล
ไม่มีใครรดน้ำ ไม่มีใครใส่ปุ๋ย
บางวันได้ของเหลือจากเศษอาหาร บางวันโดนเหยียบซ้ำจากรองเท้า แต่ก็ยังงอกขึ้นมาใหม่เหมือนไม่รู้จักคำว่าแพ้ ในขณะที่บางต้นใหญ่ ยืนบังแดด บังฝน รับคำสรรเสริญอยู่กลางสนาม มีคนคอยตัดแต่งรดน้ำอย่างประณีต ราวกับชีวิตมันมีค่ากว่าใคร
พวกเราคือ รากหญ้า ไม่เคยถูกเชิญให้ขึ้นเวที
แต่มันคือสิ่งที่คอยรักษาหน้าดินไม่ให้พัง
คอยดูดควันพิษ คายออกซิเจนให้คนที่ไม่เคยมองมันเลยสักครั้ง มันคือสิ่งที่อยู่เงียบๆ ท่ามกลางความเย่อหยิ่งของต้นไม้ใหญ่ ที่อวดลำต้นสูงสง่า แต่ไม่รู้เลยว่ารากตัวเองกินแรงจากดินเดียวกับเรานี่แหละ
เพราะต้นไม้ใหญ่จะยืนได้ไม่นาน
ถ้าวันหนึ่งรากหญ้าหยุดยึดดินไว้ให้
และบางทีนะ...
ในสังคมที่ชอบสรรเสริญความสูง ความสวย และความเรียบร้อย
แต่... สิ่งที่ต่ำติดดินนี่แหละ
คือสิ่งเดียวที่ “ยังมีชีวิตจริงๆ”
- 3
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
