8 พ.ย. เวลา 12:06 • ปรัชญา
บทความนี้เหมือนเป็นปัญหา คำถามสำหรับคนที่มีเกินพอแล้ว
จึงมีเวลา มีโอกาสตั้งคำถามแบบนี้ได้
เหมือนคนที่สามารถปีนเขาสู่จุดที่สูงมากพอ จุดที่รู้สึกได้ว่าผ่านเป้าหมายที่เคยไว้ในใจ
จนใจผ่อนคลายลงที่จะมัวแต่มุ่งมั่นกับสิ่งที่เคย จนมีเวลาคิดทบทวนตัวเองว่า
มาทำอะไรที่นี่ ตัวเองต้องการอะไรกันแน่"อีกครั้ง"
หลังจากที่ก่อนหน้านี้ที่เคยสร้างยึดถือบางสิ่งบางอย่างว่าเป็นความต้องการตัวเองที่ทำให้หลงไปอยู่กับสิ่งที่ยึดถือ ผลักดันให้ตัวเองดิ้นรนใช้ความมพยายามเพื่อบรรลุเป้าหมายที่ยึดถือไว้
คำถามนี้มันคือการที่ได้โอกาสทางใจที่จะตั้งคำถามตัวเองอีกครั้งหนึ่งว่าต้องการอะไรกันแน่
1
ไม่ว่าเราเข้าใจว่าต้องการอะไรก็ตาม ทรัพย์สินเงินทอง ชื่อเสียง การยอมรับ ฯลฯ
ถ้าพิจารณาให้ดีแล้วมันมีปลายทางเหมือนกันหมดเลยที่ความสุขความพึงพอใจ
แต่คนเรามักไปไม่ถึงที่จะเข้าใจถึงปลายทางจึงไปหลงอยู่กับวิธีการที่ไปสู่ปลายทาง
เช่นเมื่อหลงว่าการสามารถหาทรัพย์สินเงินทองได้มากคือความสุข ก็จะวุ่นวายดิ้นรนกับการแสวงหาทรัพย์สินเงินทองไปเหมือนไม่จบสิ้น จนกว่าจะมีโอกาสทางใจที่จะตั้งคำถามกับตัวเองอีกครั้งหนึ่งว่าต้องการอะไรกันแน่
การตอบคำถามว่าเมื่อไหร่จะหยุด คำตอบแต่ละคนคงไม่เหมือนกันเพราะเงื่อนไขต่างกันไป
แต่มีวิธีการที่จะช่วยให้มีโอกาสที่จะให้ใจตั้งคำถามว่าเมื่อไหร่ควรหยุดที่จะมีโอกาสเห็นคำตอบของแต่ละคนว่าเมื่อไหร่จะหยุด คือการที่บุคคลเข้าใจถึงปลายทางที่แท้จริงว่าเราต้องการความสุขความพึงพอใจไม่ใช่แค่วิธีการ
ใจผู้นั้นก็ลดโอกาสหลงเพลินไปแบบไม่รู้จุดสิ้นสุด ไปสู่การมองเห็นจุดที่พึงหยุดได้
2
โฆษณา