ขอตอบด้วยประสบการณ์ส่วนตัวค่ะ วิชาปรัชญาเบื้องต้นเป็นวิชาพื้นฐานที่คนเรียนระดับมหาวิทยาลัย ตอนนั้นฟังการสอนตลอดเทอมด้วยความงุนงงว่า มันเป็นวิชาที่*subject matter*ของมันคืออะไร เรียนวิชาอื่นเราเข้าใจเนื้อหาของวิชา แต่วิชานี้มันสอนอะไรเรา เวลาสอบยิ่งแล้วใหญ่ สมองว่างเปล่าไม่รู้จะเตรียมตัวเรื่องอะไรเพื่อไปสอบ แม้แต่เพื่อนที่เรียนเก่งกว่า ก็ส่ายหน้าไม่รู้จะช่วยติวให้เพื่อนอย่างไร ปรัชญาเนี่ยช่างยากเสียจริงๆ
ด้วยความสุดทึ่ง เลือกเรียนวิชาปรัชญาเป็นวิชาเอกเลย ด้วยความอยากเอาชนะ
และก็เข้าใจแล้วว่า มันคือวิชาที่เต็มไปด้วยคำถาม และเป็นคำถามที่เกิดมาจากท้องแม่ก็ไม่เคยคิดจะถาม นั่นแปลว่าเราไม่เคยสงสัยอะไรเลย และไม่เคยรู้ว่าคำถามเดียวกันมีได้หลายคำตอบ การเรียนก็คือจับให้ได้ว่าวิชานี้ นักปรัชญาเขาสงสัยอะไร และคำตอบมีอย่างไรบ้าง
เรียนจบก็ไปสอนปรัชญา ก็บรรยายปัญหาและคำตอบตามที่เรียนมา แต่ปรากฏว่าเจอคำถามจากผู้เรียนที่กลั่นจากเลือดเนื้อของเขา ประสบการณ์ของความเจ็บปวด ประสบการณ์ของการต่อสู้กับชีวิต ความอึ้งมาหนักมาก ความรู้ที่เรียนมาคือไม่พอ แล้วไง ยืนหน้าชั้นและจากคนสอน เป็นคนฟัง จึงเริ่มถักทอองค์ความรู้ทางปรัชญาสู่ชีวิต ลงจากหอคอยและลุยชีวิต นั่นแหละเวลาของปรัชญาเป็นเรื่องง่ายก็ค่อยๆก่อตัวอย่างเงียบๆ อย่าบอกว่าตัวเองรู้จักความหิว จนกว่าจะสัมผัสความหิวจริงๆ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
