🌿 EP9 — ชุมชนที่ฟื้นคลองได้ด้วยมือเปล่า
เย็นวันหนึ่งหลังแดดร่ม
พ่อบอกน้ำใจว่า
“วันนี้พ่อจะพาไปดู ‘ปาฏิหาริย์ที่ไม่เกี่ยวกับเวทมนตร์’
แต่เกี่ยวกับมือของคนธรรมดานี่แหละลูก”
พ่อขับรถพาน้ำใจไปยังชุมชนริมคลองสายเล็ก
ชื่อว่า “บ้านคลองลำมะเขือ”
คลองสายนี้เคยตื้นเขินจนแทบไม่ไหล
น้ำดำ เสียงเหม็น
ปลาหาย นกไม่มา
เรือผ่านไม่ได้
จนเกือบถูกเทศบาลประกาศให้ถมปิดและทำเป็นแนวถนน
แต่วันนี้…
น้ำใจแทบจำไม่ได้เลยว่า
นี่คือคลองเดียวกับในรูปถ่ายเก่า
💧 คลองขุ่นกลายเป็นคลองใส โดยไม่ใช้งบหลวงแม้แต่บาทเดียว
น้ำใจยืนริมตลิ่ง
เห็นปลาตะเพียนตัวเล็ก ๆ ว่ายวน
เห็นผักตบชวากลายเป็นงานศิลปะธรรมชาติ ไม่ใช่ปัญหา
เห็นเด็ก ๆ กระโดดน้ำเล่น
เห็นเรือพายของลุง ๆ ป้า ๆ ลอยอย่างสบายใจ
น้ำใจถามหัวใจเต้นแรงว่า
“เขาทำได้ยังไงคะพ่อ?”
พ่อยิ้ม ก่อนชี้ไปที่กลุ่มคนห้าหกคน
ที่กำลังถือไม้กวาดทางมะพร้าว–ช้อนขยะ–ตะกร้าเก่า ๆ
“นี่แหละลูก…พลังที่ฟื้นคลองทั้งสาย
คนธรรมดา ที่ไม่รอใคร”
👵 แม่ๆ กลุ่มซักผ้าริมคลอง = ทีมฟื้นคลองโดยไม่ตั้งใจ
แม่ต่าย เจ้าของร้านขายข้าวเหนียวหมูปิ้ง
เดินเข้ามาบอกน้ำใจว่า
“พวกเราเริ่มจากการเลิกทิ้งน้ำมันลงคลอง
แค่เรื่องเล็ก ๆ เท่านี้เอง
แต่คลองมันตอบสนองเร็วมาก”
ทุกคนหัวเราะ
เพราะจุดเริ่มต้นของคลองสายนี้
มาจากกลุ่มแม่บ้านที่…
อยากให้ลูกเล่นน้ำได้เหมือนเมื่อก่อน
ไม่มีแผน
ไม่มีงบ
ไม่มีคำว่า “โครงการ”
มีแต่ ความรักคลอง
และความอยากให้น้ำกลับมามีชีวิต
🧒 เด็ก ๆ คือผู้รักษาคลองรุ่นใหม่โดยธรรมชาติ
เด็กในชุมชนเอากระป๋องนมมาทำเป็นเรือ
เอาไม้ไผ่มาแทนพาย
และเป็นคนที่คอยบอกผู้ใหญ่ด้วยเสียงสดใสว่า
“แม่ๆ อย่าทิ้งขยะตรงนั้นนะ เดี๋ยวตะเพียนตาย!”
เสียงเล็ก ๆ นี้
กลายเป็นระบบกำกับดูแลคลองที่มีประสิทธิภาพที่สุด
เพราะไม่มีผู้ใหญ่คนไหนกล้าทำให้เด็กผิดหวัง
น้ำใจยิ้มกว้าง
เพราะเห็นภาพตรง ๆ ว่า
ประเทศที่ไม่เคยเสียกรุง
จึงไม่เคยเสีย “เด็กที่รู้จักคลอง” ไปเลยแม้แต่รุ่นเดียว
🧓 ลุงเพาะไผ่ + ลุงทำประตูน้ำ = ทีมวิศวกรบ้าน ๆ
หนึ่งในสิ่งที่ทำให้น้ำใจยกมือทาบอกด้วยความทึ่ง
คือ “ประตูน้ำไม้ไผ่แนวธรรมชาติ”
ที่ช่วยชะลอน้ำ–ลดตะกอน–ไล่น้ำเสีย
โดยไม่ต้องใช้ระบบกลไกใด ๆ
มันคือ bioengineering แบบบ้าน ๆ
ที่ลุงชัยกับลุงถวิลช่วยกันทำ
ด้วยไผ่จากหลังบ้าน
เชือกจากอู่ซ่อมรถ
และปัญญาล้วน ๆ
ลุงถวิลหัวเราะแล้วพูดว่า
“บอกตรง ๆ ลูก
เราไม่ได้ ‘ฟื้นคลอง’ หรอก
คลองมันฟื้นตัวเอง
แค่เราเลิกไปรังแกมันเท่านั้นเอง”
น้ำใจเงียบไปเลย
เพราะมันเป็นความจริงที่เรียบง่ายที่สุด
แต่ถูกลืมในหลายจักรวาล
🌊 หนึ่งปีผ่านไป: คลองตายกลายเป็นคลองที่มีชีวิตที่สุดของเมือง
ผักตบชวาที่เคยเป็นศัตรู
ตอนนี้ถูกจัดการเป็นแพนิเวศ
ให้ปลา–ปู–นกน้ำมาอาศัย
คล้ายป่าลอยน้ำขนาดเล็ก
ตลิ่งที่เคยพัง
ถูกปลูกเสริมด้วยกก–ธูปฤาษี–พุทธรักษา
แทนที่จะเทคอนกรีตลงไปปิดชีวิต
และ “ลานกิจกรรมกลางคลอง”
กลายเป็นพื้นที่เด็กเล่นน้ำ–ผู้ใหญ่ล้างผัก–ลุงเรือมัดเรือ
เป็นทั้งตลาด–สวนสาธารณะ–ศูนย์เรียนรู้
น้ำใจยืนมองแล้วพูดเบา ๆ ว่า
“นี่มัน…ความงามแบบที่ไม่มีโครงการไหนซื้อได้เลยนะคะพ่อ”
พ่อพยักหน้า
แล้วยิ้มด้วยความภูมิใจ
💙 ท้าย EP9 — ประเทศรอดเพราะใคร? คำตอบชัดขึ้นเรื่อย ๆ
ขณะเดินกลับ
น้ำใจพูดกับพ่อด้วยเสียงที่นิ่ง แต่หนักแน่นที่สุดเท่าที่เคยพูดในซีซั่นนี้
“พ่อคะ…
ประเทศนี้รอดมา 500 ปี
ไม่ใช่เพราะกษัตริย์เก่ง
ไม่ใช่เพราะวิศวกรเก่ง
แต่เพราะประชาชนเก่งที่สุด”
พ่อหยุดเดิน หันไปมองลูกสาว
แล้วแตะไหล่เธอเบา ๆ
“ถูกต้องที่สุดลูก…
และในจักรวาลของลูก
ถ้าคนธรรมดากลับมารักคลองอีกครั้ง
ทั้งประเทศก็ฟื้นได้แบบนี้เหมือนกัน
โดยไม่ต้องรอใครเลย”
น้ำใจยิ้มทั้งตา
เพราะเธอรู้แล้วว่า
ความหวังไม่ใช่สิ่งที่ต้องรอ
แต่เป็นสิ่งที่ลงมือปลูกเหมือนคลองหนึ่งสาย
— EP9 จบ —
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
