🇻🇳 เมื่อกระแสเปลี่ยนทิศ: เวียดนามเร่งเครื่อง ไทยจะไล่ทันไหม?
ในสนามเศรษฐกิจเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ที่เปลี่ยนอย่างรวดเร็ว ไทยเคยนั่งอยู่ใน TOP3 อย่างสบาย
แต่วันนี้ “เวียดนาม” กำลังไล่อันดับขึ้นมาอย่างน่าจับตามอง
เรื่องราวนี้ไม่ใช่เรื่องของ “ขนาดเศรษฐกิจ”
แต่คือเรื่องของ “ยุทธศาสตร์” และ “ความต่อเนื่อง”
🔻 ช่องว่างที่หดแคบลง
IMF คาดการณ์ว่า GDP ปี 2024
ไทย: 526.5 พันล้านดอลลาร์
เวียดนาม: 459.5 พันล้านดอลลาร์
ช่องว่างที่เคยกว้างกว่า 2 เท่าเมื่อ 10 ปีก่อน ตอนนี้เหลือไม่ถึง 70 พันล้านดอลลาร์
จุดต่าง คือ “โมเมนตัม” ไทยโต 2.5% แต่เวียดนามโต 7.1% เร็วที่สุดในอาเซียน
หากแนวโน้มนี้ไม่เปลี่ยน คาดว่าภายในปี 2030 ไทยอาจหล่นไปอันดับ 5
ถูกเวียดนามและฟิลิปปินส์แซงหน้า
🇻🇳 จุดแข็งของเวียดนาม “ชัดเจน–สม่ำเสมอ–คุ้มต้นทุน”
เบื้องหลังความสำเร็จคือ “ความต่อเนื่องเชิงนโยบาย”
นับจากการปฏิรูป “โด๋ยเหมย” ปี 1986 สู่เศรษฐกิจภายใต้การกำกับของรัฐ
แม้เปลี่ยนผู้นำมาหลายยุค แต่ทิศทางเศรษฐกิจไม่เคยสั่นคลอน
ผลลัพธ์ของความต่อเนื่องทางนโยบาย ปรากฏชัดในหลายมิติ เช่น
H1/2025 เวียดนามดึงดูด FDI ได้ 21.5 พันล้านดอลลาร์ ใกล้เคียงไทยที่ 20.5 พันล้านดอลลาร์
Samsung จ้างงานกว่า 160,000 คน และคิดเป็นกว่า 15% ของมูลค่าส่งออกทั้งประเทศ
มี FTA แล้ว 16 ฉบับ ครอบคลุม 60 ประเทศ รวมถึง EVFTA เปิดทางสู่ยุโรปแบบปลอดภาษี
(ไทยมี 14 ฉบับ ครอบคลุม 18 ประเทศ และ EFTA ยังไม่เริ่มใช้)
แม้มีค่าแรงเฉลี่ยเพียง 150–500 ดอลลาร์/เดือน (เทียบกับไทย 250–800 ดอลลาร์/เดือน)
แต่ความได้เปรียบของเวียดนามไม่ใช่แค่ “ค่าแรงถูก” แต่คือ “ความชัดเจนและความต่อเนื่องของนโยบาย”
🇹🇭 ไทยโตช้าไม่ใช่เพราะไม่พยายาม แต่ “ขาดแรงส่ง”
เศรษฐกิจไทยโตต่ำกว่า 3% มาหลายปี
ขณะที่หนี้ครัวเรือนใกล้ 90% ของ GDP กดทับการบริโภคและการลงทุน
โครงการยุทธศาสตร์อย่าง Thailand 4.0 และ EEC เดินหน้าอย่างเชื่องช้า
เพราะความไม่ต่อเนื่องของรัฐบาลและความไม่มีเสถียรภาพทางการเมือง
ด้านทุนมนุษย์ก็สะท้อนความท้าทาย คะแนน PISA (2022) เวียดนาม 1,403 vs ไทย 1,182
เวียดนามเร่งลงทุนการศึกษา–ภาษา–เทคโนโลยี
ขณะที่ไทยยังห่างจากการปั้นแรงงานยุคใหม่อย่างแท้จริง
🧠 ประชากรวัยหนุ่มสาว: “เครื่องยนต์ใหม่” ของเวียดนาม
กว่า 58% ของประชากรเวียดนามอายุต่ำกว่า 35 ปี
ผลิตวิศวกรซอฟต์แวร์ปีละ 55,000–60,000 คน มากกว่าไทย 10 เท่า
แม้ไทยยังได้เปรียบในโครงข่ายโทรคมนาคม
แต่เวียดนามกำลังไต่ขึ้นสู่ห่วงโซ่อุปทานเทคโนโลยีโลก
Apple, Intel และ LG ต่างขยายฐานการผลิตในเวียดนาม
อนาคตจึงอาจไม่ได้วัดกันด้วย “จำนวนโรงงาน”
แต่อยู่ที่ “จำนวนวิศวกร–นวัตกร” ที่ช่วยขับเคลื่อนเทคโนโลยี
⚖️ ความต่อเนื่องทางนโยบาย vs วัฏจักรการเมือง
ระบบพรรคเดียวของเวียดนามทำให้เกิด “เสถียรภาพเชิงนโยบาย”
กลับกันไทยต้องเผชิญ “การรีเซ็ตนโยบาย” ทุกครั้งที่เปลี่ยนรัฐบาล
แรงส่งของการปฏิรูปจึงมักหยุดอยู่ที่กลางทาง
อย่างไรก็ตาม เวียดนามก็ยังมีจุดเสี่ยง
ค่าจ้างที่เริ่มเพิ่มขึ้น, ปัญหาด้านพลังงาน, ตลาดทุนที่ยังไม่แข็งแกร่ง
ทำให้จัดเป็น “ตลาดชายขอบ (Frontier Market)” ในสายตานักลงทุนโลก
🌏นี่จึงไม่ใช่เกมแพ้–ชนะ แต่คือ “จังหวะที่ใครทันก่อน”
CEBR คาดว่าเวียดนามจะขึ้นจากอันดับ 34 สู่ 25 ภายในปี 2039
ขณะที่ไทยทรงตัวราวอันดับ 31
แต่การแข่งขันนี้ไม่จำเป็นต้องมี “ผู้แพ้” เพราะเวียดนามที่เติบโตขึ้น อาจช่วยเสริมห่วงโซ่คุณค่าอาเซียน
หากไทยรู้จักวางตำแหน่งเป็น “ตัวเชื่อม–ตัวเร่ง” ของภูมิภาค
เวียดนามพิสูจน์แล้วว่า “การเติบโตไม่ใช่เรื่องบังเอิญ”
แต่เป็นบทพิสูจน์สำหรับประเทศที่ “วางแผน อดทน และต่อเนื่อง”
ไทยยังมีจุดแข็งที่ได้เปรียบกว่ามาก ทั้งโครงสร้างพื้นฐาน ตลาดทุน และทำเลศูนย์กลางของภูมิภาค
💡คำถามจึงไม่ใช่แค่ “เวียดนามจะแซงไทยหรือไม่”
แต่ไทยจะ “เร่งเครื่อง” ได้ทันหรือไม่ ก่อนที่อาเซียนจะก้าวต่อไปโดยไม่รอเรา?
เรื่องและภาพ: อาชวี เอี่ยมสุนทรชัย Economist, Bnomics
════════════════
Bnomics - Bangkok Bank Economist, Bnomics
'Be an Economist for Everyone'
วิเคราะห์ เจาะทุกประเด็นเศรษฐกิจ ให้เป็นเรื่องง่ายสำหรับคุณ
════════════════
#VietnamEconomy #ThailandEconomy #ASEAN #ธนาคารกรุงเทพ #BBL #BangkokBank #Bnomics
- 3
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
