มาค่ะ จะเล่านิทานให้ฟัง
ลองอ่านดูนะคะ แล้วพิ'ณาเอาเองว่าเป็นพรหรือเป็นคำสาป
มีเรื่องเล่ากันมาว่า..
ในสมัยดึกดำบรรพ์ โลกเริ่มจะมีสรรพสัตว์และสิ่งมีชีวิตเกิดขึ้นนั้น พระอิศวรผู้เป็นเจ้าโลกได้ทรงบัญญัติให้สัตว์บางชนิดมีอายุเท่าๆกันคือ ให้มนุษย์ วัว หมา ลิง มีอายุขัยเพียง ๔๐ ปีเท่านั้น
แต่มนุษย์ซึ่งมีความโลภอยู่ในสันดาน กลับรู้สึกว่าอายุของตนนั้นน้อยเกินไป จึงได้กราบทูลพระอิศวรว่า มนุษย์นั้นน่าจะมีอายุมากกว่านี้ เพราะจะได้ทำประโยชน์ให้โลกได้นานๆ
พระอิศวรตรัสตอบว่า เมื่อได้บัญญัติไปแล้วจะขอเพิ่มอีกไม่ได้ แต่ถ้าขอลดลงนั้นได้ หรือให้ทั้งสี่ถัวเฉลี่ยอายุกันเอาเอง
ฝ่ายวัวเห็นว่า ๔o นั้นนานเกินไปสำหรับตน แก่เกินไปที่จะลากเกวียนลากไถให้มนุษย์ จึงกราบทูลขอให้ลดอายุลงมาเหลือเพียง ๒๐ ปี
ส่วนหมาก็ได้ขอลดอายุลงเหลือเพียง ๒๐ ปีด้วยเช่นกัน เพราะเห็นว่า ๔๐ ปีนั้นแก่เกินไป อยู่ไปก็คงจะหากินลำบาก ขนก็จะร่วงหมดตัวทนหนาวทนร้อนไม่ได้
ฝ่ายลิง เมื่อเห็นว่าวัวและหมาขอลดอายุลงเช่นนั้น ตนจึงขอลดอายุเหลือ ๒๐ ปีกะเค้ามั่ง โดยอ้างว่าถ้าตนอายุ ๔๐ ปีแล้ว ร่างกายสังขารก็จะแก่เกินไป คงจะหาลูกไม้กินไม่ได้แน่นอน อยู่ไปก็ทรมานร่างกายโดยใช่เหตุ
พระอิศวรก็ได้ทรงยินยอมตามที่วัว-หมา-ลิงขอไว้
ส่วนอายุที่เหลือ ๒๐ ปีของสัตว์ทั้งสาม มนุษย์จึงได้ขอรับไว้เอง มนุษย์จึงมีอายุถึง ๑๐๐ ปี
ด้วยเหตุนี้จึงปรากฏว่า..
สังขารของมนุษย์เมื่อมีอายุอยู่ระหว่าง ๒๐-๔๐ ปี นั้น มนุษย์จะมีความรู้สึกนึกคิด ร่างกายแข็งแรงว่องไว กระฉับกระเฉง เพราะอยู่ในระหว่างอายุของมนุษย์เอง
ครั้นพออายุย่างเข้า ๕๐-๖๐ ปี ซึ่งอยู่ในอายุของวัว มนุษย์วัยนี้จึงต้องทำงานหนัก ขวิดงานเหมือนวัวเหมือนควาย
และเมื่ออายุผ่านไปจนมาอยู่ในระหว่าง ๗๐-๘๐ ปีอันอยู่ในอายุของหมา มนุษย์ส่วนใหญ่มีชีวิตไม่ต่างจากหมาเฝ้าบ้าน แต่หากแรง(กรรม)ไปยังไม่แผ่ว ก็มักชอบดุด่าพร่ำบ่นจนลูกหลานเอือมระอาไปตามๆกัน
แต่พอมีอายุย่างเข้า ๙๐-๑๐๐ ปี ซึ่งอยู่ในอายุของลิง มนุษย์ในวัยนี้มักวุ่นวายงานการก็ทำเองไม่ได้ กินเองก็ไม่ได้ต้องให้คนอื่นป้อน ด้านจิตใจก็หลงๆลืมๆขี้เยี่ยวก็ไม่เป็นที่เป็นทาง เหมือนพฤติกรรมของลิงนั่นเอง
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
