ดอกจำปีหนึ่งดอก กับการเดินทางของศรัทธา
“สิ่งเล็ก ๆ ที่มอบด้วยใจ…มักเดินทางได้ไกลกว่าที่เราคิดเสมอ”
.....วันที่ 22 พฤศจิกายน
เพื่อนนัดกินข้าวด้วยกัน
ผมเลือกไปรอที่โรงเรียน—สถานที่ที่เงียบเรียบง่าย แต่มีบางอย่างที่ผมรักอยู่ตรงนั้น
ต้นจำปี....
ทันทีที่จอดรถ ลมบ่ายพาดผ่านเบา ๆ
มันพากลิ่นหอมจาง ๆ ของจำปีลอยมาแตะจมูกแบบไม่ต้องเห็นดอก
กลิ่นที่ทั้งสะอาด อ่อนโยน และทำให้ใจนิ่งลงได้ในเสี้ยววินาที
เหมือนมันกำลังบอกเบา ๆ ว่า
“มาเถอะ…วันนี้ฉันรอเธออยู่”
ผมเดินไปที่ต้นจำปีหลังอาคาร 5
ต้นสูงโปร่ง ใบไหวตามแรงลมราวกับกำลังทักทาย
ดอกที่บานอยู่บนยอดส่งกลิ่นหอมอ่อน ๆ ลงมาถึงพื้น
สวย…แต่สูงเกินคว้า
หรืออาจเพราะผมตัวเตี้ยเกินคว้าก็เป็นได้
ผมได้แต่ยืนมอง นุ่ม ๆ ในใจว่า “ไว้เจอกันคราวหน้า”
เลยเดินไปอีกต้นที่หน้าเรือนพยาบาล
ต้นนี้ทรงพุ่มสวย ผ่านการดูแลอย่างดี
แสงแดดลอดผ่านใบสีเขียวให้ความรู้สึกอบอุ่นราวกับผืนผ้าที่ทอด้วยแสง
ผมเดินวนรอบต้นช้า ๆ
จนพบ “หนึ่งดอก” ที่บานเต็มที่—สวย เรียบร้อย เหมือนดอกไม้ที่กำลังรอให้ใครสักคนเห็นคุณค่าของมัน
ผมลังเล
เพราะดอกที่บานแล้วมักจะร่วงง่าย
แต่ก็เหมือนดอกนั้นกำลังบอกว่า
“ลองสิ…ฉันยังไหว”
ผมยืดตัว เอื้อมมือขึ้น—สูงนิดหนึ่ง เกือบไม่ถึงนิดหนึ่ง
ท้ายที่สุด…ผมก็เด็ดมันมาได้
ทันทีที่ได้สัมผัส ผมยกดอกขึ้นมาใกล้จมูก
และกลิ่นแรกที่เข้ามา
หอมอ่อน ๆ
สดชื่นจนใจคลายเหมือนมีใครวางมือเบา ๆ บนไหล่
เป็นความหอมที่เหมือนปลอบ
เหมือนโอบ
และเหมือนให้กำลังใจในคราวเดียวกัน
ผมนั่งรอเพื่อน พร้อมคิดหาวิธีเก็บมันให้ยังไม่โรย
เลยเดินกลับไปเด็ดใบหนึ่งใบ มาห่อไว้
ทำด้วยใจ…เหมือนดูแลสิ่งสำคัญชิ้นเล็ก ๆ ที่อยากให้มีลมหายใจยาวขึ้นอีกหน่อย
ห่อได้เพียงเท่านี้
เพื่อนโทรมาบอกว่า “ถึงแล้ว”
เรานัดไปกินร้านแถวหนองพระแล
ก่อนลงจากรถ ผมวางดอกจำปีไว้เบา ๆ เหมือนของรัก
หาที่จอดที่มีเงาไม้—แม้จะเป็นเพียงร่มเล็ก ๆ ก็ยังรู้สึกดีที่ได้กันมันจากแดด
เวลาผ่านไปเกือบสองชั่วโมง
เมื่อเดินกลับมาที่รถ เห็นแดดส่องจนคิดในใจว่า…
“คงโรยแล้วล่ะ”
แต่พอเปิดประตู
กลิ่นหอมอ่อน ๆ ก็ลอยมาแตะหน้า
สดเหมือนไม่เคยผ่านแดดใด ๆ มาก่อน
ดอกจำปีดอกนี้…ยังสู้ไหว
คืนนั้น 20.00 น.
ผมนั่งเปิดไลฟ์สดของหลวงตาและหลวงพี่ธาดา ตั้งใจจะสวดมหาจักรพรรดิ
พอเปิดตู้เย็น—กลิ่นหอมอ่อน ๆ ลอยออกมาอีกครั้ง
เหมือนกลิ่นที่คอยปลุกใจให้ตั้งมั่นขึ้น
ผมนำดอกจำปีออกมาวางถวายหลวงปู่ หลวงตา และหลวงพี่ธาดา
เริ่มต้นสวด…
แสงไฟอุ่น ๆ ทำให้ดอกจำปีดูเหมือนกำลังส่องแสงจากภายใน
กลิ่นของมันลอยเบา ๆ ผสมกับเสียงสวด
เป็นบรรยากาศที่ทำให้ใจสงบลงอย่างลึกมาก
ลึกจนเหมือนได้กลับบ้านของจิตใจตัวเอง
วางใจพร้อมกับเจ้าดอกจำปี
หลังสวดเสร็จ ผมหยิบดอกขึ้นมาดม—ยังหอม
เลยแช่ตู้เย็นต่อ พร้อมคิดในใจว่า
“บางดอกไม่ได้หอมเพราะไม่เคยเจออะไร
แต่มันหอมเพราะผ่านร้อน ผ่านเย็น…แล้วก็ยังเป็นตัวเองได้”
วันอาทิตย์ 12.30 น.
ผมนำดอกจำปีดอกเดิมไปที่วัดท้องโพรง เพื่อสวดมหาจักรพรรดิหนึ่งชั่วโมง
ในห้องสวด แสงอุ่นสะท้อนองค์พระอย่างสง่างาม
ผมวางดอกจำปีไว้เบื้องหน้า
ทำหน้าที่จนวินาทีสุดท้าย
ระหว่างสวด กลิ่นของมันค่อย ๆ ลอยขึ้นอย่างนุ่มนวล
เหมือนลมหายใจที่คอยพยุงใจ
กลิ่นแบบจำปีแท้ ๆ ที่ไม่ฉุน ไม่ดัง แต่ลึก
ลึกจนเหมือนซึมเข้าไปในใจ
ครบหนึ่งชั่วโมง
ผมหยิบมันขึ้นมา—ยังหอม
เลยตั้งใจจะไปถวายสมเด็จองค์ปฐม
เมื่อเดินออกจากห้องสวดไปถึงหน้าองค์ปฐม
ผมมองดอกจำปีในมือ—ดอกเดิม ดอกเดียว ที่เดินทางผ่านทั้งแดด ความเย็น การสวดมนต์ และการตั้งใจของผม
มันยังคงงดงาม
เหมือนกำลังบอกว่า
“ฉันยังอยู่…และฉันพร้อมจะไปถึงที่สุดในหน้าที่ของฉัน”
ส่งเจ้าให้ดีที่สุด
ผมวางมันลงเบื้องหน้าองค์ปฐม
แล้วน้ำตาก็ไหลออกมาอย่างไม่ทันตั้งตัว
เป็นน้ำตาของปีติ
ของความตั้งใจที่ได้ถูกส่งไปจนสุดทาง
ของบางอย่างที่เล็กแต่ลึก
เรียบง่ายแต่กินใจ
ธรรมดาแต่มีความหมายที่สุดในวันนั้น
“สิ่งพิเศษ…ไม่จำเป็นต้องยิ่งใหญ่
บางครั้งก็เป็นแค่ดอกไม้หนึ่งดอก
ที่เราตั้งใจมอบมันด้วยใจที่ดีที่สุดเท่าที่เรามี”
“ความงดงามของการให้
ไม่ได้อยู่ที่สิ่งที่มอบ
แต่อยู่ที่หัวใจที่วางลงไปพร้อมกับมัน
- 7
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
