เจาะเวลาหาอดีต
อดีตสามีและอดีตภรรยาบังเอิญเจอกันบนรถไฟ
เธอนั่งอยู่ก่อนแล้วตอนที่เขาก้าวขึ้นมาในขบวน ทั้งคู่ไม่ได้พยายามหลบหน้า พวกเขาไม่ใช่วัยรุ่นอีกต่อไป และการเลิกรากันก็เป็นเรื่องเงียบ ๆ ไม่มีดราม่าหรือคดีความใด ๆ พวกเขามองสำรวจกันแวบหนึ่ง แล้วยิ้มบาง ๆ ให้กัน เรื่องราวในอดีตผ่านไปนานแล้ว อะไรจะเกิดก็เกิดไปแล้ว ถึงอย่างไร พวกเขาก็เคยใช้ชีวิตร่วมกันถึงสองปี
เขาคิดว่าเธอยังดูดีอยู่ แม้กาลเวลาจะทิ้งร่องรอยไว้ แต่เธอยังมีความสง่างามแบบเดิม แต่งตัวเรียบร้อยอย่างที่เคย
ส่วนเธอเองก็สังเกตว่าผมของเขาบางลงกว่าเดิม จุดเถิกขยายใหญ่ขึ้น ใบหน้าแทบไม่เปลี่ยน ยกเว้นดวงตาที่ดูเหนื่อยและมีอะไรลึก ๆ อยู่ข้างใน
“เป็นยังไงบ้าง?” เขาถาม
“ก็ดีค่ะ” เธอตอบ คำตอบทั่วไปตามมารยาท
เขาอดถามต่อไม่ได้ “มีใครหรือยัง?”
เธอบอกว่าแต่งงานใหม่มาได้สามปีแล้ว สามีเป็น อัยการ เป็นชายจริงจัง รับผิดชอบ และยุ่งตลอดเวลา เธอเป็นแม่บ้าน ดูแลอพาร์ตเมนต์ให้เรียบร้อย ทำอาหารเย็น เธอขายคอนโดเล็ก ๆ ที่เคยอยู่กับเขา แล้วซื้อบ้านพักฤดูร้อนหลังเล็ก ๆ ชานเมืองกับสามีใหม่ ไว้ไปพักผ่อนเสาร์อาทิตย์
เมื่อเล่าจบ เธอก็ยิ้มสุภาพให้เขา “ทีนี้ก็ของคุณบ้าง”
เขาบอกว่าแต่งงานใหม่แล้วเหมือนกัน ภรรยาเป็นผู้จัดการร้านของชำ มักจะหอบอาหารกลับมาจนล้นตู้เย็น เขาไม่ได้เหยียบซูเปอร์มาร์เก็ตมานาน เธอเป็นคนเข้มงวดแต่ใจดี เหนื่อยจากงานตลอด พวกเขาไม่ได้ซื้อบ้านพักตากอากาศ เพราะมีภาระมากเกินไป เดินทางไปเที่ยวประเทศใหม่ ๆ ทุกซัมเมอร์ง่ายกว่า
ความเงียบปกคลุมสั้น ๆ
จากนั้นเธอถามเบา ๆ “คุณแม่ของคุณสบายดีไหม?
ท่านเป็นผู้หญิงที่น่ารักมาก”
เขาก้มหน้า “ท่านเสียไปสองปีแล้ว”
เธอถอนหายใจเบา ๆ เขาก็เช่นกัน บทสนทนาเริ่มสะดุด
“หลังจากเราเลิกกัน คุณใช้ชีวิตยังไงบ้าง?” เขาถามกะทันหัน “เคยเสียใจบ้างไหม?”
เธอหัวเราะเบา ๆ เงยหน้าขึ้น “ไม่ค่อยนะ” เธอตอบอย่างมั่นใจ ก่อนจะหยุดไปครู่หนึ่งแล้วพูดเบาลง “แต่ตอนแรกมันก็ยาก…”
เธอไม่ได้อธิบายว่า “ยาก” แปลว่าอะไร เพียงมองเขาอีกครั้ง “แล้วคุณล่ะ?”
เขายกมือเกาหลังคอเหมือนอยากปัดเรื่องออกไป แต่ความจริงก็หลุดออกมา
“ผมแทบพังเป็นชิ้น ๆ” เขายอมรับ “แต่ภรรยาใหม่ช่วยให้ผมสงบลง ตอนนี้ก็ดีแล้ว ใช้ชีวิตโอเค ไม่มีลูก… ช้าเกินไปแล้ว”
เธอพยักหน้า
รถไฟชะลอและหยุด ทั้งคู่ลงจากขบวน มองกันครั้งสุดท้าย พยักหน้าสั้น ๆ ไม่มีรอยยิ้มแต่ดูเหมือนมีอะไรรั้งทั้งคู่เอาไว้ แล้วทั้งสองก็แยกย้ายกันไป
เขากลับไปยังห้องเช่าขนาดเล็กในบ้านรวม เพื่อนบ้านเสียงดัง ห้องครัวมีกลิ่นหอมทอดฉุน เขาเปิดเตาไฟฟ้าใบเดียวเพื่อต้มเกี๊ยวแช่แข็งจากตู้เย็น เขาไม่อยากคุยกับใคร แค่นั่งเงียบ ๆ
หลังหย่าร้าง หัวใจเขาแตกสลาย เขาตกต่ำ ดื่มหนัก เป็นหนี้ เกือบสูญเสียทุกอย่าง ไม่นานแม่เขาก็หัวใจวาย เขาต้องขายอพาร์ตเมนต์ของแม่เพื่อใช้หนี้ ตอนนี้เขาอยู่ห้องเล็ก ๆ ห้องเดียว พอสำหรับคนคนหนึ่ง ไม่มากไปกว่านั้น
เขาไม่สามารถรักใครได้อีก เหมือนบางคนที่หัวใจปิดตายถาวร และของเขาก็เช่นกัน แต่ในหัวใจที่ปิดตายนั้น เธอยังอยู่เสมอ
รักแรกและรักเดียวของเขา
เขานั่งคิดอยู่เงียบ ๆ ทำไมเขาต้องโกหก?
บางทีเพราะศักดิ์ศรี บางทีเพราะในวัยนี้ การอยู่คนเดียวดูน่าอาย
ขณะเดียวกัน เธอกลับถึงอพาร์ตเมนต์ของตัวเอง แมวหน้าดุที่เธอตั้งชื่อว่า “อัยการ” เดินมารับ เธอยิ้มเศร้า ๆ ทำไมเธอต้องโกหกเหมือนกัน?
มนุษย์มีบางอย่างในใจที่ทำให้เราซ่อนตัวหลังหน้ากาก ทำเหมือนทุกอย่างปกติดี
อะไรบางอย่าง ความกลัว ความเคยชิน หรือศักดิ์ศรี สร้างกำแพงที่มองไม่เห็น
กำแพงที่ทำให้เราไม่สามารถย้อนเวลากลับไปแก้สิ่งที่เคยทำพัง
เธออยู่ลำพังในอพาร์ตเมนต์เล็ก ๆ เขาอยู่ลำพังในห้องเช่าเก่าๆ
สองหัวใจเดียวดาย
ต่างกันเพียงแค่เธอมีแมวส้มที่ชื่อ “อัยการ”
แต่เขา… ไม่มีใครเลย.
cr. Lullaby for the Soul
เจาะเวลาหาอดีต ถอดความ
- 4
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
