นิทานสอนใจ: “ดวงดาวที่รอคอย”
บนท้องฟ้ายามค่ำคืน มีดวงดาวดวงเล็ก ๆ ดวงหนึ่ง ที่ส่องแสงน้อยกว่าเพื่อนดวงอื่น มันชื่อว่า ดาวพลอย ดาวพลอยเฝ้ามองมนุษย์บนโลกด้วยความหลงใหล โดยเฉพาะเด็กหนุ่มคนหนึ่งชื่อว่า กานต์ ซึ่งชอบนั่งริมระเบียงมองท้องฟ้าทุกคืน
กานต์เองก็ชอบดาวพลอย แม้จะเป็นดวงดาวเล็กที่สุด แต่กลับเป็นดวงเดียวที่เขารู้สึกผูกพัน เขามักจะพูดเบา ๆ ทุกคืน
“คืนนี้ก็เห็นเธอนะ เจ้าดาวน้อย”
คืนแล้วคืนเล่า ความผูกพันระหว่างคนกับดวงดาวค่อย ๆ เติบโต แม้ระยะทางจะไกลจนไม่มีวันก้าวข้าม แต่ใจของทั้งคู่กลับใกล้กันกว่าใครทั้งหมด
วันหนึ่ง กานต์ล้มป่วยอย่างกะทันหัน เขาไม่มีแรงออกมามองท้องฟ้าเหมือนเคย ดาวพลอยสังเกตว่าเด็กหนุ่มที่เคยมองตนหายไปแล้วหลายคืน มันเริ่มกระพริบแสงแรงขึ้น ราวกับจะเรียกเขา แต่แสงของมันก็อ่อนแรงเกินไป
คืนสุดท้ายก่อนที่กานต์จะจากโลกนี้ไป เขาลืมตาขึ้นเล็กน้อย เห็นเพียงแสงสลัวลอดม่านหน้าต่าง
เขากระซิบแผ่วเบา
“ดาวน้อย… คืนนี้ก็อยู่ใช่ไหม”
บนท้องฟ้า ดาวพลอยส่องแสงสว่างที่สุดในชีวิตของมัน ทั้งที่รู้ว่ากานต์คงมองไม่เห็นอีกแล้ว
หลังจากคืนนั้น ดาวพลอยไม่เปล่งแสงเจิดจ้าเหมือนก่อน มันส่องแสงเพียงพอให้ตัวเองรู้ว่า
กานต์จะไม่มีวันกลับมานั่งมองมันอีก
แต่ก็ยังส่องแสงอ่อน ๆ อยู่เสมอ ราวกับกำลังบอกว่า
แม้คนที่เรารักจะจากไป ความรักที่เคยมี… ไม่เคยหายจากหัวใจเลย
ข้อคิดจากนิทาน
บางครั้งความรักก็ไม่อาจครอบครอง แต่ความผูกพันที่เกิดขึ้นจริง ไม่เคยเลือนหายแม้วันต้องพราก
ความรักแท้ไม่จำเป็นต้อง “อยู่ด้วยกัน” ตลอดไป เพียงแค่ครั้งหนึ่งเคยได้รัก ก็เพียงพอให้หัวใจจำไปตลอดชีวิต
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
