นิทานสอนใจ: “จดหมายที่ไม่เคยถูกเปิด”
ในหมู่บ้านเล็ก ๆ ริมทะเล มีหญิงสาวชื่อ ลิน อาศัยอยู่กับยาย เธอชอบเขียนจดหมายส่งให้คนรักของเธอชื่อ ภาค ชายหนุ่มที่ต้องเดินทางไปทำงานไกลบ้านนานหลายปี
ทุกเดือน ลินจะเขียนจดหมายฉบับหนึ่งอย่างตั้งใจ
เธอจะเล่าเรื่องทะเลที่เธอเฝ้าดูทุกเย็น เรื่องดอกไม้ที่ยายปลูก และเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่อยากให้ภาคได้ยิ้ม
ภาคเองก็สัญญาว่า “จะเขียนกลับทุกครั้งที่ได้รับนะ”
แต่วันเวลาผ่านไป
หนึ่งเดือน
สองเดือน
ครึ่งปี
เธอก็ไม่เคยได้รับจดหมายตอบแม้แต่ฉบับเดียว
ลินยังคงเขียน… เขียนอย่างไม่ลดละ
เพราะเธอเชื่อว่า
ความรักที่แท้จริงคือการรอ โดยไม่รู้ว่าปลายทางจะเป็นอย่างไร
หลายปีผ่านไป เด็ก ๆ ในหมู่บ้านเริ่มเติบโต ทะเลเปลี่ยนสีตามฤดูกาล แต่ลินยังคงเดินไปที่ไปรษณีย์เดิมทุกสัปดาห์ และถามคำเดิม ๆ
“มีจดหมายกลับมาบ้างไหมคะ”
และทุกครั้งคำตอบก็เหมือนเดิม
“ยังไม่มีนะหนูลิน”
จนกระทั่งคืนหนึ่ง ยายของเธอจากไปด้วยโรคชรา
ลินเหลือเพียงความเงียบ และกองจดหมายที่ส่งออกไปมากมายจนเธอจำไม่ได้ว่ากี่ฉบับ
หลายปีต่อมา เมื่ออายุลินเริ่มล่วงเลย เธอเริ่มป่วยและอ่อนแรงลง เธอจึงตัดสินใจจัดห้องของตัวเองครั้งสุดท้าย และในขณะที่เปิดลิ้นชักใบหนึ่ง เธอพบกล่องรองเท้าเก่า ๆ กล่องหนึ่ง
ภายในเต็มไปด้วย “จดหมายที่คืนกลับ” ทั้งหมด
ทุกฉบับ… ไม่เคยถูกส่งออกไป
ทุกฉบับ… มีตราประทับว่า “ผู้รับไม่อยู่ตามที่อยู่”
ลินค่อย ๆ นั่งลงกับพื้น ใช้มือสั่น ๆ หยิบซองแรกขึ้นมา
บนซองเขียนวันที่เมื่อสามปีก่อน
ข้างในเป็นตัวหนังสือของเธอเอง
ตัวหนังสือที่เธอเขียนด้วยหัวใจเต็มเปี่ยม
แต่ไม่เคยไปถึงเขาเลยสักครั้ง
เธอค่อย ๆ หลับตาลง ใช้นิ้วลูบชื่อ “ภาค” บนซอง
และพูดเบา ๆ ราวกับเขายังอยู่
“แม้เจ้าไม่เคยได้รับจดหมายของข้า… แต่ข้าก็รักเจ้าเสมอ”
ลินจากไปในคืนนั้น
อย่างสงบ
ในอ้อมกอดของจดหมายที่เธอเขียนเพื่อคนที่ไม่เคยได้อ่าน
หลายเดือนต่อมา ชายหนุ่มคนหนึ่งกลับมาที่หมู่บ้าน เขาชื่อภาค
เขามายืนหน้าบ้านหลังเก่าของลิน และถามชาวบ้านว่าเธออยู่ที่ไหน
เมื่อรู้ความจริง ภาคทรุดลงทันที น้ำตาไหลไม่ขาดสาย
เขาพึมพำกับตัวเอง
“เราย้ายงาน… เราเปลี่ยนที่อยู่… แล้วเราก็รอจดหมายจากเธอทุกปี ทำไมเธอไม่เขียนมาเลย…”
ชาวบ้านยื่นกล่องจดหมายของลินให้
ภาคเปิดมันออก ช้า ๆ
พบจดหมายกว่าร้อยฉบับ
ที่เขา… ไม่เคยได้รับเลยสักฉบับเดียว
ดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้า
เสียงคลื่นพัดมาตีฝั่งเบา ๆ
และภาคก็รู้ว่า
บางครั้ง…
ความรักไม่ได้จบเพราะหมดรัก แต่เพราะสองหัวใจเดินสวนกันคนละทาง โดยไม่มีใครตั้งใจ
ความรักอาจเจ็บที่สุดไม่ใช่เพราะการจากลา แต่เพราะ “ความพยายามของเราไม่เคยไปถึงอีกฝ่าย”
ก่อนจะสายเกินไป จงสื่อสารกับคนที่รักให้มากที่สุด
และจงรู้ว่า… คนที่รออย่างเงียบ ๆ คือคนที่รักมากที่สุดเสมอ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
