เมื่อประชาชนต้องลอยคอรอความช่วยเหลือ แต่ความล่าช้าของรัฐกลับเร่งกว่าระดับน้ำ
ในคลิปสั้น ๆ เพียงไม่กี่วินาที เราเห็นหญิงคนหนึ่งนั่งอยู่บนฟูกที่ลอยไปตามสายน้ำอันเชี่ยวกราก
ไม่ใช่เรือ ไม่ใช่แพ—แต่คือ “เครื่องนอน” ที่เธอมีติดบ้าน
คือสัญลักษณ์ที่ตรงที่สุดว่า เมื่อรัฐไม่พร้อม ประชาชนต้องเอาชีวิตรอดด้วยสิ่งที่มีอยู่ในมือ
ขณะที่ภาพของเธอลอยห่างออกไปอย่างไร้ปลายทาง
คำถามที่ควรจะดังก้องไม่ใช่แค่ “เธอจะไปไหน”
แต่ควรเป็น “แล้วรัฐไปไหนอยู่?”
เราเห็นน้ำท่วมเกิดซ้ำทุกปี
เราเห็นปัญหาเดิมวนซ้ำทุกครั้ง
แต่สิ่งที่ “ล่าช้าเป็นประจำ” กลับไม่ใช่แผนรองรับภัยพิบัติ
หากแต่เป็นการอนุมัติความช่วยเหลือที่ช้าเกินไป ช้าเกินแก้ ช้าเกินรับได้
ในยุคที่ข้อมูลเดินทางเร็วกว่าแสง
แต่ระบบช่วยเหลือยังเดินทางช้ากว่าน้ำขึ้น
มันสะท้อนชัดเจนว่าปัญหาไม่ใช่แค่ภัยธรรมชาติ
แต่คือ ภัยจากความไร้ประสิทธิภาพในการบริหารจัดการ
หญิงคนในคลิปไม่ควรต้องลอยอยู่คนเดียวแบบนั้น
ประชาชนไม่ควรถูกทิ้งไว้กลางน้ำ
และความช่วยเหลือไม่ควรเดินทางมาถึงหลังเหตุการณ์กลายเป็นไวรัลบนโซเชียล
นี่ไม่ใช่แค่ภาพเหตุการณ์น้ำท่วม
แต่คือภาพของความจริงที่สังคมไทยเผชิญมานานเกินไปแล้ว
ความจริงที่แสดงว่า ระบบที่ควรปกป้องเรา กลับเป็นระบบที่ปล่อยให้เราต้องดิ้นรนเองทุกครั้ง
ขอประณามการทำงานที่ล่าช้า การเตรียมการที่ไม่พร้อม และระบบที่ไม่เคยเรียนรู้อดีต
ไม่ใช่เพื่อจะด่า
แต่เพื่อย้ำเตือนว่า “ชีวิตคน” ไม่ควรถูกจัดการเหมือนเอกสารที่รอเซ็นอนุมัติ
ไม่ควรถูกทิ้งไว้กลางกระแสน้ำเพียงเพราะขั้นตอนล่าช้า
และไม่ควรถูกปล่อยให้ชะตากรรมลอยไปแบบฟูกในคลิปวิดีโอนั้น
ถ้าเรายังคิดว่าภัยธรรมชาติเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้
งั้นอย่างน้อยที่สุด…
การจัดการของรัฐควรเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงข้อผิดพลาดได้แล้ว
- 7
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
