ความรู้สึกดีๆ ผมเสียมันไปมากมายกับผู้คนร้อยแปดพันเก้า ที่ได้พบเจอในชาตินี้ ผมแร่เนื้อแบ่งบุญช่วยเปรตผู้หิวโหยในชีวิตอยู่ตลอดเวลา ทำแบบมั่วซั่วจนผมแทบไม่เหลืออะไร
ผมอวดดีถือมานะทิฐิสูงลิ้ว(ก่อนอ่านพระไตรปิฎกและศึกษาธรรมะ) คิดว่าตัวเองวิเศษกว่าคนอื่น ทำความดีเยอะกว่าคนอื่น ฉลาดกว่าคนอื่นไม่ทำกรรมชั่ว ทำความดีไม่เลือกหน้า ทำตัวเป็นพระโพธิสัตว์ ทั้งที่ผมไม่ใช่
ไม่เชื่อฟังครูบาอาจารย์คำพระที่ผ่านโลกมาก่อน(เป็นพระก็อย่าเสือกไปอยู่นอกวัด🥲) ที่คอยสอนคอยเตือนสติ ผมอวดเก่งขอสัมผัสขอเจริญรอยตามท่านในแบบของตัวเอง ขอเห็นมนุษย์ทุกผู้ด้วยใจของผมเอง แน่นอนโดนคนไม่ดีมากมายหลอกมาสารพัด(หรอกใช้ความใจดีของเราแต่ไม่มีใครถึงกับเลว ในชีวิตผมไม่เคยเจอคนเลวจ๋าๆต่อหน้าเลยนะ)
สุดท้ายก็มาคร่ำครวญในภายหลัง ประชดชีวิตต่างๆนาๆ โทษฟ้าโทษดินโทษโชคชะตา โมโหถึงขั้นว่าถ้าทำแต่ความดีแล้วฟ้าดินจะลงโทษผมให้ผมไม่เจริญให้ผมทุกข์ทรมานตลอดชีวิตแน่จริงก็เอาเซ่!
นั้นแหละครับ ความหลงผิดของผมหลงมาเจอพระธรรมมาได้อ่านพระไตรปิฎก ได้ปรับฐานความคิดของตัวเองใหม่ ปมที่เคยขมวดแน่นในใจ ค่อยๆคลายๆออกตามลำดับ ทุกข์ต่างๆที่เคยยึดไว้ก็ค่อยๆเบาบางลง เริ่มยิ้มได้มากขึ้นในทุกวัน ได้คุยกับทุกคนใน BD อย่างน่ารักแค่นั้นก็พอสำหรับผมแล้ว
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
