เรามาต่อกันเรื่องที่ว่าด้วย "เด็กบางคนไม่มีความฝัน"
เด็กไทยที่ไม่มีความฝันเพราะโครงสร้างสังคมบีบให้เขาไม่มีสิทธิ์ฝัน ไม่ใช่เพราะเขา “ขี้เกียจ” หรือ “ไม่รู้จะฝันอะไร”
เด็กที่ไม่มีความฝัน = ผลผลิตของความเหลื่อมล้ำ ไม่ใช่ความผิดของเด็ก
ในพื้นที่นอกเมือง หรือต่างจังหวัดห่างไกล เด็กจำนวนมาก ไม่ได้เลือกที่จะไม่มีฝัน แต่เขา ไม่มีโอกาสสร้างมันตั้งแต่แรก
1) การศึกษาไม่เท่าเทียม ความฝันถูกจำกัดตั้งแต่เริ่มต้น
เด็กในเมืองได้เรียนพิเศษ
ได้เปิดโลก
ได้เจออาชีพหลากหลาย
แต่เด็กชนบทบางพื้นที่…
โรงเรียนขาดครู
อุปกรณ์ไม่พอ
การเรียนเน้นเอาตัวรอดมากกว่าสร้างฝัน
ไม่มีสภาพแวดล้อมให้จินตนาการว่า “ตัวเองจะเป็นอะไรได้บ้าง”
เด็กแบบนี้จะให้ไป “ฝันใหญ่” ได้ยังไง ในเมื่อแม้แต่ พื้นฐานยังไม่เท่ากัน
2) ครอบครัวต้องดิ้นรนทุกวัน ไม่มีเวลาฝัน
หลายบ้านหาเช้ากินค่ำ เด็กต้อง
ช่วยงานบ้าน
ช่วยทำไร่
ช่วยพ่อแม่ทำงาน
บางคนต้องทำงานตั้งแต่ ป.5 – ม.1
ชีวิตของเขาคือ เอาตัวรอดรายวัน
ไม่ใช่ “อยากเป็นหมอวิศวะ” หรือคิดเรื่องมหาลัย
เมื่อชีวิตไม่มีพื้นที่ให้ฝัน
ความฝันก็ไม่เกิด
3) ค่านิยมสังคมไทยบางส่วน “กดความฝัน”
หลาย region ยังมีค่านิยมว่า
เรียนสูงไปก็ไม่มีงาน
คนจนต้องทำงานหนัก ไม่ใช่เลือกงาน
อยู่บ้านช่วยพ่อแม่ดีกว่าไปเรียนต่อ
ถ้าฝันใหญ่ คนจะว่า “เว่อร์เกินตัว”
เด็กจำนวนมากจึง “ลดฝันตัวเองลง” เพื่อไม่ให้ถูกมองว่าเพ้อเจ้อ
4) โครงสร้างเศรษฐกิจไทยไม่เอื้อการเติบโต
เศรษฐกิจไทยไม่หลากหลายมากพอ งานคุณภาพสูงอยู่กระจุกในกทม.
เด็กนอกเมืองเลยคิดว่า…
“ฝันไปก็ไม่ได้ทำอยู่ดี”
"เขาจึงไม่ฝันตั้งแต่แรก"
- 3
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
