ประเด็นที่ว่าด้วยการพัฒนาการศึกษา
โรงเรียนต่างจังหวัดอยากพัฒนาแบบโรงเรียนในเมือง
"แต่กลับเผลอสร้างการแข่งขันที่ไม่จำเป็นขึ้นมาเอง"
นี่คือปัญหาโครงสร้างที่หลายคนไม่กล้าแตะ
แต่ในความจริงมันเกิดขึ้นทุกปี และมันสะท้อนว่าเรา
“ยังเข้าใจความหมายของการพัฒนาแบบผิดจุด”
โรงเรียนนอกเมืองอยากพัฒนา แต่ดันพัฒนาแบบที่ผิดโมเดล
การพัฒนา “การศึกษา” ไม่ใช่การสร้าง
การคัดเลือก
การแบ่งห้องเก่ง–ไม่เก่ง
ระบบแข่งขัน
ระบบสอบคัด
ระบบโปรไฟล์
สิ่งพวกนี้มันคือ การลอกแบบโรงเรียนในเมืองโดยไม่ดูบริบท
ซึ่งเป็นการ “ทำซ้ำปัญหา” มากกว่าแก้ปัญหา
เพราะโรงเรียนในเมืองเองก็ไม่สมบูรณ์
เพียงแต่มันมีทรัพยากรและชื่อเสียงมากกว่า
ผลคือโรงเรียนนอกเมืองพยายาม “เอาโมเดลที่ไม่เหมาะกับตัวเอง” มาใช้ จนมันกลายเป็น การค้าการศึกษาอีกรูปแบบหนึ่งจริง ๆ
การคัดเด็กตั้งแต่มัธยม = ทำลายความหลากหลายทางสมอง
นี่คือปัญหาใหญ่ที่สุดในระบบไทยตอนนี้
เด็กมัธยมอายุแค่ 12–15
เขายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่า
ถนัดอะไร
ไม่ถนัดอะไร
สนใจอะไร
โลกกว้างแค่ไหน
ตัวเองมีศักยภาพด้านไหน
แต่ระบบกลับ “บังคับให้เลือกทาง” ตั้งแต่ยังไม่พร้อม
ผลที่เกิดขึ้นคือ:
เด็กที่ถูกคัดออก รู้สึกตัวเองไร้ค่า
เด็กที่ถูกคัดเข้า แบกความคาดหวังเกินวัย
โรงเรียน เอาความเก่งไปโชว์เป็นภาพลักษณ์
สังคม ได้แต่เห็นสถิติสวย ๆ แต่ไม่ได้พัฒนาจริง
นี่ไม่ใช่ “การพัฒนาเด็ก” แต่เป็น “การคัดสินค้า”
โรงเรียนที่อยากพัฒนาเด็กจริง ๆ = ไม่จำเป็นต้องแข่งเลย
เพราะการพัฒนาเด็กจริง ๆ คือ…เปิดโอกาสให้เด็กได้ลองหลายอย่างสร้างพื้นที่ให้เด็กค้นหาตัวเองให้สิทธิ์เลือกวิชา–สาขาอย่างแท้จริง
ปรับระบบให้ยืดหยุ่น ไม่ใช่แข่ง
มองเด็กเป็นมนุษย์ ไม่ใช่ผลิตภัณฑ์
ไม่ใช้เด็กไปสร้างเครดิตให้โรงเรียน
ให้ความสำคัญกับ “การเรียนรู้” มากกว่า “ผลลัพธ์”
ความถนัดของเด็กต่างพื้นที่ก็ต่างกัน
บางพื้นที่ถนัดเกษตร
บางพื้นที่ถนัดงานช่าง
บางพื้นที่ถนัดศิลปะ
บางพื้นที่ถนัดภาษา
บางพื้นที่เด็กเป็นผู้นำเก่งเพราะมีประสบการณ์ชุมชน
แต่ระบบ “ลอกแบบการศึกษาเดียว” ทำให้ความหลากหลายทั้งหมดถูกกดทับหายไป
แล้วเด็กถูกบังคับให้ “เก่งแบบที่ระบบต้องการ” แทนที่จะ “เก่งแบบที่ตัวเองเป็น”
โรงเรียนต่างจังหวัดอยากพัฒนา แต่ไปพัฒนาแบบที่ไม่ได้แก้ปัญหาจริง
การคัดเลือกเด็ก = การค้าการศึกษาแบบหนึ่ง
เด็กไทยถูกเร่งให้เลือกทางเร็วเกินไป ระบบที่ดีต้องให้เด็กค้นหาตัวเอง ไม่ใช่แข่งขันกัน
ความถนัดของคนผูกกับพื้นที่ วัฒนธรรม และบริบท
การศึกษาไทยยังไม่ยอมรับ “ความหลากหลายของสมองมนุษย์”
"และนี่แหละคือการศึกษาไทยที่ยังไม่ก้าวไปไหน"
ผมหวังว่าบทความของผมจะเป็นจุดสะท้อนเล็กๆที่สามารถสร้างให้เกิดแนวคิดใหม่ๆทางสังคมได้ ขอบคุณครับ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
