อาชีพหมอที่ฉันเกือบเกลียด
อาชีพหมอที่ฉันเกือบเกลียด
ความฝันที่ฉันเคยจับ…แต่ถูกบีบให้ปล่อย
มีบางอาชีพที่สังคมชูขึ้นสูงจนคนธรรมดาอย่างฉันต้องก้มหน้าเดิน
และหนึ่งในนั้นคือ “หมอ”
อาชีพที่ฉันเคยรัก…จนเกือบกลายเป็นอาชีพที่ฉันเกลียดที่สุดในชีวิต
ทั้งที่จริง ฉันไม่ได้เกลียดคนเป็นหมอ
ฉันเกลียดความรู้สึกบางอย่างที่โลกใบนี้โยนใส่ฉันต่างหาก
ตอนเด็ก ๆ ฉันฝันอยากเป็นหมอ
มันไม่ใช่ความฝันสวยงามแบบในหนัง
แต่เป็นภาพเด็กคนหนึ่งที่อยากมีค่าพอจะยกครอบครัวออกจากคำว่า “ไร้การศึกษา”
อยากใส่เสื้อกาวน์
อยากเป็นคนที่ไม่กลัวเลือด ไม่ตกใจง่าย ไม่สั่น
คุณสมบัติที่คนมักชมว่า “เหมาะจะเป็นหมอ”
และฉันก็เชื่อแบบนั้น
จนกระทั่งฉันโตขึ้น
ฉันโตมากับพรสวรรค์ที่คนอื่นยัดใส่มือให้
ศิลปะ การแข่งขัน การประกวด
ชนะมาตลอดจนฉันลืมไปว่า…
ฉันเองก็มีความฝันของตัวเองเหมือนกัน
แล้ววันหนึ่ง มีเพื่อนคนหนึ่งเดินเข้ามาในชีวิตฉัน
เขาเหมือนเป็นเงาที่เดินตามมาตลอด
ในห้องเรียน เขาเข้าติว เข้าค่าย เข้าสอบ สอวน.
อาจารย์วิทย์รักเขา
ยกย่องเขา
และมองฉันเหมือนอากาศบาง ๆ
ความรู้สึกพวกนั้นมันกัดกินหัวใจช้า ๆ
จนทำให้ฉันเริ่ม “หมดศรัทธา”
ไม่ใช่ศรัทธาในหมอ
แต่ศรัทธาในเส้นทางที่ฉันเคยอยากเดิน
---
ฉันเริ่มถอยจากวิทยาศาสตร์
เริ่มเลิกอ่านประวัตินักวิทย์
เลิกฝันกลางวันว่าจะเป็นหมอ
เลิกมองอนาคตแบบที่เคยมอง
ฉันหันไปหาวรรณกรรมแทน
ไปหาภาษา
ไปหางานเขียน
ไปหาความหมายของชีวิตในโลกที่ไม่ได้ต้องใช้เสื้อกาวน์
ไม่ใช่เพราะฉันแพ้
แต่เพราะฉัน “เหนื่อย” กับสังคมที่ยกย่องอาชีพหนึ่งจนทำให้อาชีพอื่นดูไร้ค่า
ทุกครั้งที่มีคนในโรงเรียนติดหมอ
ชื่อเขาจะถูกประกาศ
ถูกขึ้นเพจ
ถูกเฉลิมฉลอง
แต่ถ้าใครติดคณะอื่น—เงียบ
ทุกอย่างมันบอกฉันว่า
“ถ้าไม่เป็นหมอ ก็ไม่มีค่า”
ทั้งที่ฉันรู้ดีว่าโลกไม่ได้หมุนด้วยอาชีพเดียว
ฉันเลยเริ่มรู้สึกว่า…
ฉันไม่ได้เกลียดหมอ
ฉันเกลียด “ความหมาย” ที่สังคมยัดให้คำว่าหมอ
มันทำให้ฉันรู้สึกด้อย ทั้งที่ฉันก็เคยเป็นคนที่เก่งในแบบของฉัน
สุดท้าย ฉันเลือกเดินออกมา
ออกจากโรงเรียน
ออกจากเส้นทางที่คนคาดหวัง
ออกมาหายใจในพื้นที่ของตัวเอง
ฉันไม่ได้รู้อนาคต
ฉันยังมองไม่เห็นทางข้างหน้า
แต่ฉันรู้สิ่งหนึ่ง—
ฉันอยากเป็นคนที่ได้ลอง
ไม่ใช่คนที่ต้องเกลียดอะไรเพราะสังคมผลักให้เกลียด
และวันนี้
ฉันเริ่มเขียนอีกครั้ง
เริ่มหาตัวเองแบบช้า ๆ
เริ่มมองดูความฝันเก่าๆ โดยไม่รู้สึกทำร้ายตัวเอง
อาชีพหมอไม่ใช่ศัตรูของฉัน
อคติของฉันก็ไม่ใช่ตัวร้าย
มันเป็นเพียงแผลเล็ก ๆ ที่บอกว่า…
ฉันอยากมีค่าพอ
อยากเป็นที่มองเห็น
อยากให้ความฝันของฉันมีน้ำหนักเท่าฝันของใครคนอื่น
บางทีฉันไม่ได้เกลียดหมอเลย
ฉันแค่เกลียดความรู้สึก “ไม่ใช่คนสำคัญ”
ในที่ที่ควรจะเห็นค่าของความแตกต่าง
และนี่คือเรื่องราวของฉัน
เด็กคนหนึ่งที่เกือบเกลียดอาชีพหมอ
ทั้งที่จริง…
ฉันแค่โคตรอยากเป็นตัวเองเท่านั้นเอง
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
