ลุงขอพูดแบบคนแก่ที่ผ่านงานมาหลายที่นะ ที่เขาชอบพูดกันว่าอยู่ที่ไหนก็เหมือนกัน มันไม่ได้หมายความว่างานหรือระบบจะเหมือนกันไปหมด เพราะโครงสร้าง เงินเดือน ตำแหน่ง หัวหน้า พวกนั้นมันต่างกันได้ แต่สิ่งที่แทบไม่ต่างเลยคือมนุษย์ คนทำงานไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน สุดท้ายก็จะเจอคนแบบเดิมๆ วนซ้ำไปมา
จะมีคนที่ชอบวงการ ชอบรวมกลุ่ม ตั้งเขตอำนาจเล็ก ๆ ให้ตัวเองรู้สึกว่ามีที่ยืน จะมีคนที่ชอบเล่า เล่าเก่งกว่าทำ เรื่องตัวเองบ้าง เรื่องคนอื่นบ้าง จะมีคนนินทา ใช้ปากประคองชีวิตเพราะไม่มีผลงานให้ยืน จะมีคนทำดีเอาหน้า ทำไม่มากแต่รู้จังหวะยิ้ม รู้ว่าควรอยู่ตรงไหนเวลาใครมอง และก็จะมีคนที่ทำดีจริงๆเงียบๆทำจนเหนื่อยแต่ไม่ค่อยมีใครจำชื่อได้
ความจริงที่เจ็บคือที่ทำงานจำนวนมากไม่ได้ขับเคลื่อนด้วยความสามารถอย่างเดียว แต่มันขับเคลื่อนด้วยอารมณ์ ความสัมพันธ์ และภาพลวงตา คนเสียงดังมักอยู่ได้นานกว่าคนตั้งใจ คนที่รู้เกมมักอยู่เหนือคนที่เชื่อในความถูกต้อง ลุงเห็นคนดีๆ ค่อยๆเหนื่อย ค่อยๆเงียบ แล้วเริ่มโทษตัวเอง ทั้งที่สิ่งเดียวที่เขาทำพลาดคือไม่ถนัดการเมือง
อีกอย่างที่คนแก่ไม่ค่อยพูดตรงๆ คือ ทุกความรู้สึกที่เราเคยเจอในที่ทำงานเก่า มันจะกลับมาอีก ถ้าเราไม่จัดการใจตัวเอง ความอึดอัด ความน้อยใจ ความรู้สึกว่าเราไม่เป็นส่วนหนึ่ง มันไม่ได้ย้ายที่ทำงานไปกับเรา แต่มันรออยู่แล้วในรูปแบบใหม่ เพราะมนุษย์มันเหมือนเดิม และเราก็ยังเป็นเราคนเดิม
ลุงไม่ได้พูดให้หมดหวัง แค่พูดตามความจริง โลกการทำงานไม่ใช่สนามคุณธรรม มันคือพื้นที่เอาตัวรอดแบบสุภาพ ใครเข้าใจมนุษย์ เข้าใจใจตัวเอง จะเจ็บน้อยลง ไม่ใช่เพราะโลกดีขึ้น แต่เพราะไม่หลงคิดว่าโลกมันควรยุติธรรม
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
