รวมเรื่องรักที่เขียน
เมื่อวานนี้เล่าเรื่องฉากรักในนิยายที่ผมแต่ง ผู้อ่านคนหนึ่งพูดถึงฉากรักในเรื่อง น้ำเงินแท้ ตอนพระยาศราภัยฯที่ถูกจำคุกลาภรรยาที่มาเยี่ยมเขาที่คุก ก่อนเธอจะกลับไปตายที่บ้านด้วยโรคร้าย
เรื่องนี้จริงๆ แล้วไม่ใช่เรื่องแต่ง เป็นเรื่องจริงร้อยเปอร์เซ็นต์
บางครั้งเรื่องจริงก็เศร้ากว่าเรื่องที่จินตนาการขึ้น
เรื่องรักที่ผมเขียนซึ่งมีคนอ่านจำได้ ก็มีอยู่ไม่กี่เรื่อง เรื่องหนึ่งคือ รักกันหนึ่งร้อยปี รักแบบเศร้าๆ รักไม่สมหวัง
เขาจากผู้หญิงคนหนึ่งไปเพราะโรคร้าย ทว่าเป็นโรคร้ายเดียวกันนี้ที่ลากพาสังขารที่ไม่น่าจะอยู่รอดอีกนานกลับมาหาเธออีกครั้ง เพื่อหวังเห็นใบหน้านั้นเป็นครั้งสุดท้าย
แต่การอยู่ใกล้เงาของผู้หญิงที่เขารักกลับทำให้เขามีชีวิตยืนยาวกว่าที่คาด
ใกล้แสนใกล้ ไกลแสนไกล...
ใน บุหงาปารี ก็มีเรื่องรักแบบไม่สมหวังอยู่หลายเรื่อง
"นั่นคือเชือกที่โจรสลัดพันธนาการพระองค์..."
"ใช่"
"แต่เชือกเส้นนี้ยังคงพันธนาการพระองค์"
"ใช่"
"ชีวิตของเราทั้งสองต่างมิเป็นของตัวเอง เราต่างมีเชือกเส้นหนึ่งพันธนาการ"
เรื่องรักใน ปีกแดง ก็เป็นแบบรันทดเช่นกัน
รุจน์วางร่างนั้นในหลุมนั้นอย่างทะนุถนอม จูบแก้มนั้นเป็นครั้งสุดท้าย กลบหลุมศพ และจากคนที่เขารักมา
ฝนพรำทั่วทุ่งกว้างที่ร้างผู้คน ไกลออกไปเป็นเงาราง ๆ ของเทือกเขา ท้องฟ้าเบื้องบนซีดราวผ้าขาวที่ถูกซักมานานปี เหนือเส้นขอบฟ้าปรากฏร่างชายคนหนึ่งเดินผ่านไปอย่างเชื่องช้า
เขาก้าวผ่านเศษซากของสงคราม เขามาดิ้นรนไขว่คว้าสิ่งที่เขามองไม่เห็น ณ ที่นี่เพื่ออะไร หากมิใช่เพราะคำว่า ความรัก!
เรื่องรักใน ผู้ชายคนที่ตามรักเธอทุกชาติฯ ก็มีแบบเศร้าๆ เช่นกัน
"เล่ากันว่า หากคนที่มีความรักกินเมล็ดของมัน จะไม่เป็นไร หากผิดหวังในรักหรือชอกช้ำด้วยสูญเสียคนรัก กินมันเพียงคำเดียวก็ถึงตาย มันจึงเรียกว่า ต้นแสลงใจ"
"ข้าจักไม่ทำให้เจ้าแสลงใจเป็นอันขาด"
"ที่ใดมีรัก ที่นั่นมีทุกข์..." นางพึมพำ
แล้วนางก็โผเข้ามากอดข้า
ม้าของนางหายไปในหมอกขาว พาหัวใจของข้าไปด้วย
เราทั้งสองต่างเป็นคนทรยศต่อแผ่นดินของเรา เพราะคำคำเดียว 'ความรัก'
นางอยู่ต่อมาอีกสองวัน กุมมือของข้าตลอดเวลา ก่อนสิ้นใจ นางชี้ไปที่กลุ่มดาวธนู เอ่ยว่า "สวยเหลือเกิน..."
ข้าเหม่อมองดูจุดไฟบนฟ้าเนิ่นนาน ดาวสุกสว่าง แต่ใจของข้าดับไปแล้ว
แสงอาทิตย์ยามเช้าชำแรกผ่านช่องหลืบแอบอาบโลมร่างไร้วิญญาณของนาง
ในเรื่องสั้น ก้อนเนื้อในน้ำ (ชุด น้ำแข็งยูนิตตราควายบิน) ตัวละครสองคนที่แต่งงานแล้วพบกัน และเกิดความรักความพิศวาสแบบฉับพลัน
"ลืมน้ำฝนเถอะค่ะ และน้ำฝนก็จะลืมคุณด้วย"
"ผมอิจฉาเขา ผมหึงหวงเขา"
"คุณเพิ่งรู้จักน้ำฝนแค่ยี่สิบสี่ชั่วโมงเท่านั้น"
"คุณก็เพิ่งรู้จักตัวเองแค่ยี่สิบสี่ชั่วโมงเหมือนกัน"
ดูเหมือนเรื่องรักที่ผมเขียนมีแต่รักแบบรันทด
เรื่องรักแบบสดชื่นมีเหมือนกัน แต่น้อย เช่น ความรักของโทนกับหนูแดงใน บางกะโพ้ง
เรื่องรักของคุณบริสุทธิ์ฯไม่ค่อยเข้าข่ายเรื่องรัก ออกไปในแนวทะลึ่งมากกว่า
พรุ่งนี้จะเล่าเรื่องรักในนิยายจีนกำลังภายในที่ผมเขียนว่ามีที่มาอย่างไร
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
