พระสูตรเว่ยหล่าง หมวดที่ 1 ว่าด้วยชีวประวัติ ครั้งหนึ่ง พระธรรมจารย์ได้มาที่วัดเป่าหลิน ผู้ตรวจการเหว่ย พร้อมด้วยเหล่าข้าราชการแห่งเมืองเสาโจวได้พากันขึ้นเขาเพื่อนิมนต์ท่านพระธรรมจารย์เทศนาธรรมแก่

พระสูตรเว่ยหล่าง หมวดที่ ๒ ว่าด้วยปรัชญา วันต่อมา ผู้ตรวจการเหว่ยได้มานิมนต์ให้ท่านพระธรรมจารย์ขึ้นแสดงธรรมอีกครั้ง ครั้นพระธรรมจารย์ได้ขึ้นสู่ธรรมาสน์แล้วจึงกล่าวแก่สาธุชนว่า “ทุกคนจงทำจิตใจให้ผ่อง

พระสูตรเว่ยหล่าง หมวดที่ 3 ว่าด้วยข้อปุจฉา-วิสัชนา วันหนึ่ง ผู้ตรวจการเหว่ยได้จัดเลี้ยงภัตตาหารเจถวายแด่พระธรรมจารย์ หลังฉันเสร็จ ผู้ตรวจการได้นิมนต์ท่านขึ้นสู่ธรรมมาสน์ จากนั้นได้ร่วมกับเหล่าข้า

พระสูตรเว่ยหล่าง หมวดที่ 4 ว่าด้วยสมาธิปัญญา ครั้งหนึ่ง พระธรรมจารย์ได้แสดงธรรมแก่สาธุชนว่า “ท่านผู้คงแก่เรียน ! ในธรรมวิถีของเรานั้น จะถือเอาสมาธิปัญญาเป็นหลัก ทุกท่านจงอย่าหลงคิดว่าสมาธิและปัญญ

พระสูตรเว่ยหล่าง หมวดที่ 5 ว่าด้วยการนั่งฌาน วันหนึ่ง พระธรรมจารย์ได้แสดงธรรมแก่สาธุชนว่า “ในวิธีการนั่งฌานนั้น ความจริงมิใช่กำหนดไปที่จิต อีกมิใช่กำหนดไปที่ความบริสุทธิ์ และยิ่งมิใช่หยุดนิ่งไม่เคล

พระสูตรเว่ยหล่าง หมวดที่ 6 ว่าด้วยการขอขมาสำนึก ครั้งหนึ่ง พระธรรมจารย์ได้เห็นสาธุชนจากเมืองกวางเจา เสาโจว และจากทุกสารทิศมาชุมนุมกันบนเขาเพื่อฟังธรรมกถาจากท่านพระธรรมจารย์ ท่านจึงได้ก้าวขึ้นสู่บั

พระสูตรเว่ยหล่าง หมวดที่ 7 ว่าด้วยโอกาสธรรมปัจจัยสอน พระธรรมจารย์ได้รับธรรมที่หวงเหมย จากนั้นได้เดินทางกลับเสาโจว หมู่บ้านเฉาโหว ซึ่งที่นั่นไม่มีคนรู้จักท่านเลย แต่เวลานั้นก็มีนักศึกษาของสำนักขงจื่

พระสูตรเว่ยหล่าง หมวดที่ 8 ว่าด้วยความฉับพลันและเชื่องช้า ในขณะที่พระธรรมจารย์พำนักอยู่ที่วัดเป่าหลินแห่งเมืองเฉาซีนั้น อาจารย์เสินซิ่วก็พำนักอยู่ที่วัดยวี่เฉวียนแห่งเมืองจิงหนาน ในช่วงเวลานั้นทั้งส

พระสูตรเว่ยหล่าง บทที่9 ว่าด้วยธรรมพิทักษ์ ในปีเสินหลงที่หนึ่ง ๑๕ ค่ำ เดือนอ้าย พระมหาจักรพรรดินีเจ๋อเทียน และพระมหาจักรพรรดิจงจงได้มีพระบรมราชโองการ พระราชทานแก่พระธรรมจารย์ดังนี้ว่า