สวัสดีครับ โพสต์แรกก็คงหนีไม่พ้นที่มาที่ไปของชื่อเพจ อ่านปุ๊บรู้ปั๊บว่าอายุเท่าไหร่ นอกจากคิดอะไรไม่ออกเอาอายุมาตั้งชื่อเพจแล้ว

มีความลังเลว่าควรจะเล่าเรื่องอย่างไรเพื่อให้ผู้อ่านและผู้ติดตามเข้าใจระหว่างการเขียนโดยยึดช่วงเวลาแล้วเรียงลำดับจากช่วงแรกแล้วค่อยไล่ย้อนมาสู่ยุคปัจจุบัน แต่แล้วความคิดถัดมาคือเราควรเลือกทางง่ายไว้ก่อ

ตอนที่ยังเป็นเด็กราวประถมหก ป๋าจากเราไปด้วยโรคมะเร็งต่อมน้ำเหลือง ซึ่งต่อมาอีกหลายปีหลังจากพิจารณาต่อสิ่งที่ต้องเผชิญกับความยากลำบากโดยไม่มีหัวหน้าครอบครัวทำให้ผมเลิกสูบบุหรี่ได้ในที่สุด

ผมได้เงินไปโรงเรียนวันละสิบบาทตอนอยู่ ม.ต้น มันคงไม่ได้แปลกหรือแตกต่างกับคนอื่นในสมัยนั้นมาก แต่บางวันผมก็ได้ไม่ถึง ขึ้นอยู่กับรายรับของแม่จากการขายน้ำแข็ง (ไอ้เครื่องบดน้ำแข็งนี้เกือบทำผมนิ้วขาดมาแล้

เพื่อนรักวัยเรียน ผมคิดว่าเพื่อนผู้ชายด้วยกันคงไม่มานั่งมองตาและบอกกันและกันว่านายเป็นเพื่อนรักเรานะ อะไรทำนองนั้น

เคยวิ่งตามความฝันกันบ้างมั้ยครับ วัยประถม เมื่อวันเด็กใกล้จะมาถึงคุณครูมักจะถามว่า "โตขึ้นอยากเป็นอะไร?" ผมมักจะตอบว่า "อยากเป็นทหารครับ" เพราะว่าถนนหน้าบ้านเป็นเส้นทางไปค่ายทหารในจังหวัด

เกมในเครื่องคิดเลข มันเป็นเกมวัยเด็กซึ่งสมัยนั้นเครื่องคิดเลขก็ถือว่าเป็นของที่ทันสมัยพอสมควร ใครเอาไปโรงเรียนนี่เท่ห์มากเลย

ผมเลิกสูบบุหรี่มา 18 ปีแล้ว เลิกยากมั้ยเหรอ? มีคำตอบ สวัสดีครับ กลับมาต่อซีรีส์ "การเดินทางย้อนเวลา" ตอนใหม่กันดีกว่า

เด็กอัลเทอเนทีฟรุ่นแรกแย้ม การได้ทำซีรีส์การเดินทางย้อนเวลา ทำให้ผมนึกเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นในอดีตได้อีกหลายเรื่อง หนึ่งในนั้นก็คือการฟังเพลงที่เปิดโดยดีเจชื่อป้าวาสนาวีระชาติพลี