(1) Day0 🛫TG 642 💺 เสียงจ้อกแจ้กและกลิ่นอาหารที่ลอยฟุ้งภายในห้องโดยสารทำให้ชายหนุ่มขยับตัวลุกนั่ง เขาเผลองีบหลับไปตั้งแต่เครื่องเหินฟ้าขึ้นจากสุวรรณภูมิ เป็นโชคดีหรือการปรับตัวก็ไม่รู้ได้ที่ทำให้เ

(2) Day0 ; TG 642 "คนโรคจิต"

(3) Day0 ; TG 642 "ผมเป็นหมอ" เขาย้ำ

(4) Day1 : Narita Airport เธอชื่อเอพริล ธันว์คิดขณะกระชับเสื้อแจ็คเก็ตบนตัว รูดซิปขึ้นมาถึงคอแล้วปิดกระดุมซ้ำ แม้จะมีเครื่องทำความร้อนแต่สนามบินที่กว้างใหญ่นี้ ก็ยังแพ้อุณหภูมิต้นเดือนธันวาคม ผู้โดยสา

(5) Day 1 : Narita Airport “คุณเป็นพนักงานร้านขายเป้ แน่นอน!” อีกฝ่ายค้อนก่อนรู้ตัวว่าไม่เหมาะ เปลี่ยนเป็นหน้ามุ่ย “แบ็คแพ็กเกอร์เก่าย่ะ”

(6) Day 1: Narita Airport “ฉันไม่ออกจากสนามบิน” “อ้าวววว ..” เสียงธันว์ไม่เบาเลย “ยังไงนะ มาถึงนี่แล้วทำไมไม่ออกไป” เสียงดังขึ้นอีก

(7)Day 1 : Narita Express “ชีวิตไม่ได้ต้องไปนั่งเสียดายกับสิ่งที่ผ่านไปแล้ว” ธันว์ยังคงเปรยประโยคนั้นเข้าหูเอพริล ขณะที่เจ้าตัวนั่งหน้าตูมอยู่ตรงที่นั่งริมทางเดิน

(8) Day1 : Narita Express “คุณเคยดูหนัง AV ญี่ปุ่นไหม” เอพริลกำลังจะหลุดปากไปว่า บ้า! แต่เดี๋ยวนะ เริ่มเลิ่กลั่ก “มีอะไรเหรอคะ” หนัง AV ญี่ปุ่นน่ะรู้จักแน่ เพื่อนวิดวะดูกันโจ๋งครึ่มมาตั้งแต่ปีแรกๆ

(9) Day 1 : Narita Express “อย่าใช้มุมโลโก้สีม่วงนั่นนะ มันเปื้อนกะเพราไก่” เอพริลย่นหน้า ขว้างกระดาษเช็ดหน้าชุ่มน้ำตานั้นกลับมาที่เขา เขาใช้สองนิ้วคีบขึ้นมา ทำหน้ารังเกียจอย่างเสแสร้ง มือเล็กฉกกลับไ