ความมั่นคงอยู่ที่ไหน ความไม่มั่นคงอยู่ที่นั่น ตลอด 20 กว่าปีที่ทำอาชีพนักแสดงละครใบ้มา เราเจอกับมรสุมคำถามมากมาย บางคำถามก็เป็นคลื่นลูกเล็กๆ กระแทกใจให้หวั่นไหวสั่นระรัว

เอาน่า... ​ยอมปล่อยให้ตัวเอง​ขี้เกียจ​ บ้าง ว่างๆโหวงๆ​ บ้าง หม่นๆ​ เทาๆ​ บ้าง ตามใจปาก​ บ้าง ขี้แง​ บ้าง บ่น​ บ่น​ แล้วก็บ่น​ บ้าง คิดวนๆซ้ำๆ​ไปมา บ้าง งี่เง่า​ บ้าง ทำตัวไม่น่ารัก​ บ้าง อ่ะ... ทำซะใ

ความฝันก็เหมือนเด็กน้อย... พาเค้าออกมาโลดแล่น​ วิ่งเล่นบ้าง คุยจอแจกับสายลมบ้าง หัวเราะคิกคักกับผืนหญ้าบ้าง กระโดดโลดเต้นกับแสงแดดบ้าง นอนกอดก่ายกับพระจันทร์บ้าง แหวกว่ายบนคลื่นก้อนเมฆบ้าง ร้องประสานเ

จุดหมายไม่ถึงไม่สำคัญ เท่า​เรา​ยัง​เดิน​อยู่​ด้วยกัน​ บางครั้งชีวิต... ก็เหมือนการขับรถทางไกล

แอบฟังตัวเองแต่ละช่วงวัยคุยกัน ทา​ทาอายุ42​ คุยกับ​ ทาทาอายุ35

ชีวิตเป็นนักแสดงที่ยอดเยี่ยมที่สุด เท่าที่ผมเคยดูการแสดงของเธอมา เธอควรได้รับรางวัลออสการ์​ แต่เธอก็ปฏิเสธมัน เธอสามารถเล่นได้ทุกบทบาท ดราม่าเธอก็เล่นจนคนดูอินน้ำตาท่วมจอ คอมมาดี้เธอก็ขยี้จนคนดูฮาน้ำต

ขอให้เป็นสงครามครั้งสุดท้าย ผมได้แต่ภาวนา แต่มันไม่ใช่เลย สงครามเพิ่งเริ่มต้นขึ้นเท่านั้น บรึ้ม!

"สวัสดี" ผมเอ่ยทักทายความทรงจำดีๆ แต่เธอเดินเมินผ่านผมไป "พักนี้ไม่ค่อยได้เจอกันเลยนะ" ผมชวนคุยต่อ

ยังมาไม่ถึง ริมหน้าต่างห้องรับแขกสีขาว มีแสงแดดรำไรส่องตกกระทบเข้ามา เผยให้เห็นใบหน้าชายวัยกลางคนอายุประมาณสี่สิบกว่าที่กำลังนั่งจิบน้ำชา