เรื่องเล่าจากทุ่งข้าวหลังบ้าน ** พอรุ่งแจ้ง แสงส่องฟ้า สุริยาแย้ม แดดแต่งแต้ม ทุ่งข้าว เช้าสดใส โน่นปักษิณ บินถลา ออกฟ้าไกล เริ่มวันใหม่ เริ่มเวลา ออกหากิน...

ดอกรักเข้าตา ตื่นเช้ามา เดินเล่น ลมเย็นทัก เจอะต้นรัก เดียวดาย ใต้ฟ้าใส ผีเสื้อน้อย เกาะดอกขาว อยู่ราวใบ เหมือนห่วงใย ดอกรัก จักเบ่งบาน...

คิดถึงทุ่ง... ยินเสียงฝน ตกกระทบ กลบร้อนสิ้น สูดไอดิน กลิ่นหญ้า ป่าข้าวพลิ้ว ใบไผ่โยก โบกล้อ ขอปลิดปลิว ลอยละลิ่ว ล่องตามลม ลงจมดิน

"มะลิลาที่หน้าบ้าน" มะลิลา ที่หน้าบ้าน ดอกขาวบาน ละลานตา ยั่วเย้า เจ้าภุมรา แวะเวียนมา ถลาลง

อย่าไว้ใจทาง อย่าวางใจชาย (บทกลอน) เดินไปเจอ เธอคนหล่อ หน้าหอพัก สะดุดรัก อยากทักเธอ ฉันเผลอไผล หนุ่มกล้ามโต โก้ขรึม ฉันครึ้มใจ โดนแล้วไง ใจระทวย ใครช่วยที (ช่วยยยยด้วยยย)

“ ขนมไทย..ในความทรงจำ” (บทกลอน) ขนมไทย ใครอ้าง ต่างก็รู้ สุดสวยหรู ดูประณีต คิดถึงไหม แต่เดี๋ยวนี้ ผู้คน ลืมเลือนไป ขนมไทย ไม่รู้จัก ไม่อยากกิน (ทำไมล่ะ?)

ชีวิตอย่าติดเปลือก!! (บทกลอน) บัวจากตม ดูต่ำ แต่ล้ำค่า นำบูชา บนหิ้ง สูงดิ่งได้ คนในตม เกิดต่ำ มีถมไป จะอย่างไร สูงได้ เพราะทำตัว

ฤดูเปลี่ยนเวียนวนฝนและหนาว หมอกพร่างพราวร้าวหนีสุรีย์แย้ม จินตนาลุกนั่งยังรอนแรม อยากแต่งแต้มกลอนกานต์ผ่านท้องนา โตกับทุ่งโคลนดำจำแน่แท้ ทั้งพ่อแม่แค่ตาสีและตาสา วัยเยาว์พ้นด้นดั้นวันเวลา กาลนำพาเติบ

ปลายฝนต้นเหมันต์ (โคลงสี่สุภาพ) ปลายตุลาห่างสิ้น ฝนพรำ ลมแผ่วเริงระบำ อ่อนช้อย ฤดูหนาวล่องลมนำ พัดแผ่ว เย็นใจ เหมันต์มาฝนก็คล้อย ห่างฟ้าเจือจาง