I. เปาโลชมเชยชาวเธซะโลนิเกโดยการบอกพวกเขาว่า “ความเชื่อของท่านจำเริญมากยิ่งนัก และความรักที่พวกท่านทุกคนมีต่อกันและกันก็เพิ่มทวีขึ้นด้วย” — 2ธซ.1:3: 1. การเชื่อในองค์พระผู้เป็นเจ้าคือการต้อนรับพระองค

II. การฟื้นฟูขององค์พระผู้เป็นเจ้าคือการฟื้นฟูการรักองค์พระเยซูเจ้าด้วยความรักดั้งเดิม ซึ่งก็คือความรักที่ดีที่สุด และการฟื้นฟูการรักซึ่งกันและกันเพื่อการก่อสร้างพระกายอินทรีย์ของพระคริสต์ ซึ่งก็คือกา

III. ความรักจะต้องแพร่หลายอยู่ท่ามกลางเหล่าผู้ร่วมงาน, เหล่าผู้อาวุโส, บรรดาผู้รับผิดชอบ, และทุกคนที่อยู่ในหมู่พลังชีวิต — 1กธ.12:31ข; 13:4–8, 13: 1. เราได้บังเกิดใหม่แล้ว จึงเป็นสปีชีส์ของพระเจ้า เป

IV. ความรักคือหนทางที่ล้ำเลิศที่สุดในการที่เราจะเป็นทุกสิ่งและทำทุกสิ่งเพื่อการก่อสร้างคริสตจักรในฐานะพระกายอินทรีย์ของพระคริสต์ — 12:31ข–13:8ก: 1. ความรักที่เปาโลบรรยายไว้ใน 1 โกรินโธบทที่ 13 คือการ

V. โยฮันบทที่ 21 ซึ่งกล่าวถึงการเลี้ยงดู เป็นความครบถ้วนและการสำเร็จสุดยอดแห่งกิตติคุณโยฮัน; หลังจากที่องค์พระผู้เป็นเจ้าทรงเป็นขึ้น พระองค์ทรงเลี้ยงดูเปโตรและมอบหมายให้เขาไปป้อนเลี้ยงลูกแกะของพระองค์

VI. บทเพลงสรรเสริญบทที่ 22–24 เป็นกลุ่มของบทเพลงสรรเสริญที่เปิดเผยถึงพระคริสต์โดยเริ่มจากการตรึงกางเขนของพระองค์ไปสู่การเป็นกษัตริย์ของพระองค์ในยุคหน้า; ในบทเพลงสรรเสริญบทที่ 22 เราจะเห็นการตายของพระค

I. หัวข้อของหนังสือบทเพลงไพเราะซึ่งเป็นบทกวี คือประวัติศาสตร์แห่งความรักที่อยู่ในการสมรสที่ล้ำเลิศ โดยเปิดเผยถึงประสบการณ์ที่ก้าวหน้าไปเรื่อยๆ ในการสามัคคีธรรมแห่งความรักระหว่างผู้เชื่อที่เป็นปัจเจกชน

2. ในระยะที่สองของหนังสือบทเพลงไพเราะ คนรักของพระคริสต์ถูกเรียกให้หลุดพ้นจากตัวเองผ่านการที่เธอเป็นหนึ่งกับกางเขนของพระคริสต์ — 2:8—3:5: (1) บทเพลงไพเราะ 2:8–9 กล่าวถึงพลังชีวิตแห่งการเป็นขึ้น; ในข้อ

3. ในระยะที่สามของหนังสือบทเพลงไพเราะ คนรักของพระคริสต์ถูกเรียกให้ดำเนินชีวิตอยู่ในการเสด็จสู่สวรรค์ในฐานะสิ่งทรงสร้างใหม่ที่อยู่ในการเป็นขึ้น — 3:6—5:1: (1) การดำเนินชีวิตอยู่ในการเสด็จสู่สวรรค์คือก