5 ส.ค. 2019 เวลา 13:49 • บันเทิง
ตอนที่ 2 When I'm sixty-four
ชีวิตผมล่องตามกระแสเวลาผ่านร้อนหนาวหลายหนจนผมขี้เกียจนับ
กระทั่งวันนี้
ผมกำลังนั่งจิบโกโก้ร้อนที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่ง ที่ที่ผมมานั่งปล่อยอารมณ์ ปล่อยความคิดล่องลอย สัปดาห์ละ 2 ครั้ง เลยพอจะรู้จักพนักงานร้านนี้อยู่บ้าง
ทีแรกผมตั้งใจว่าจะรีบเดินกลับบ้าน แต่เมฆฝนเริ่มตั้งเค้า แข้งขาก็ไม่ค่อยดี ผมเลยถือโอกาสใช้เป็นข้ออ้างเถลไถล
ขณะที่ผมดื่มด่ำกับความเข้มข้นของโกโก้ 2 ช้อนโต๊ะไม่ใส่น้ำตาล
Let it be, let it be, let it be, let it be
Whisper words of wisdom, let it be 🎵
เพลง Let it be ดังเข้าหูเบา ๆ
ผมคิดว่าทางร้านเค้าก็คงเปิดดังอยู่หรอก แต่หูผมมันกรองความดังให้อีกทอด
ทุกอย่างในร่างกายยานหมดแล้วมีหูนี่แหละที่ตึง
ไม่ได้ฟังเพลงนี้นานมาก เพลงต่อไปก็คงวงเดียวกัน อัลบั้มรวมฮิตสี่เต่าทองแน่ ๆ แล้วก็จริงอย่างที่คิด
If I'd been out till quarter to three
Would you lock the door
Will you still need me, will you still feed me
When I'm sixty-four 🎶
เอ๊ะ ผมอายุเท่าไหร่แล้วนะ ผมหยิบบัตรประชาชนขึ้นมาดูว่าผมเกิดปีไหน
ผมนับนิ้วมือนิ้วเท้าวนไปมาหลายรอบ ถ้าได้นิ้วของสาวโต๊ะข้าง ๆ มาด้วยคงจะนับเร็วขึ้น
64 ผมนับนิ้วย่น ๆ อีกหลายรอบ 64 จริง ๆ
ผมซดโกโก้หมดถ้วยแล้วลุกขึ้น เดินช้า ๆ ไปดูปฏิทินที่ตั้งไว้ตรงโต๊ะคิดตังค์
วันอาทิตย์นี้แล้ว วันอาทิตย์นี้แล้ว ผมย้ำกับตัวเอง 2 รอบ พลางหยิบสมุดโน้ตที่พกติดตัวประจำมาจดไว้
“คิดตังค์เลย เจ้าเคน”
ผมไม่เห็นเจ้าพลอย เลยเรียกเจ้าเคนที่อยู่ใกล้ ๆ แทน
“ทั้งหมด 8 พัน ลดให้ลุงเป็นพิเศษเหลือ 80 ครับ”
มุกเดิม ๆ ของเจ้าเคนมัน คงทึกทักว่าผมเป็นเด็ก ชอบมุกซ้ำ ๆ อย่างจ๊ะเอ๋
“ลดให้เยอะขนาดนี้เดี๋ยวลุงรวยแย่” ผมหยอดกลับ
นี่ก็เป็นอีกเหตุผลที่ผมมาดื่มด่ำได้ไม่บ่อยครั้ง โกโก้ 2 ช้อน 80 บาท ปล้นกันเลยดีกว่าไม๊ไอ้หนุ่ม ผมคิดในใจ ถ้าผมคิดนอกใจคงไม่อยู่จนอายุจะ 64 ร้อก
“เจ้าเคนช่วยลุงหน่อยสิ ลุงอยากได้เพลงที่กำลังเปิดอยู่นี่ว่ะ”
“ครับลุง ส่งมือถือมาเลย จัดให้” เจ้าเคนยื่นมือมาขอมือถือผม
“เสร็จแล้วช่วยสอนวิธีเปิดให้ลุงด้วยนะ”
“คร้าบ เดี๋ยวผมแถมจดใส่กระดาษให้ลุงแบบละเอียดเลย”
“เอาสมุดโน้ตลุงนี่ กลับด้านเขียนจากข้างหลังนะ”
ผมวางสมุดโน้ตบนโต๊ะแล้วนั่งรอ
หายใจเข้าไม่ถึง 10 ครั้ง เจ้าเคนก็มานั่งใกล้ ๆ
“นี่ครับลุง เปิดแอพรูปกรวยสีส้ม ๆ รอแป๊บนึงมันจะแสดงชื่อเพลงขึ้นมา ลุงกดที่ชื่อเพลงแล้วปล่อยแค่นี้เอง”
เจ้าเคนเอานิ้วกดกดรูดรูดหน้าจอมือถือให้ผมดู
“ผมจดวิธีเปิดให้ลุงแล้ว นี่ครับ”
เจ้าเคนพูดพร้อมส่งมือถือกับสมุดโน้ตคืนผม
ผมลองกดตามที่เจ้าเคนสอนไม่นาน ผมก็เปิดเพลงนี้ด้วยตัวเองได้แล้ว
“ขอบใจนะ หลานชาย รูปก็หล่อ หุ่นก็ล่ำ น้ำใจงามเหลือเกิน” ผมพูดขอบคุณเจ้าเคน
“ให้ผมเดินสะดวกเถอะครับลุง” เจ้าเคนหัวเราะเบา ๆ หยอดมุกแสบสนิทที่ผมชอบเล่นกับมันบ่อย ๆ
“เดินกลับบ้านดีดีนะครับ” เจ้าเคนพูดยิ้ม ๆ แล้วหันไปถามเพื่อน
“บาส วันนี้พลอยยังไม่มาอีกเหรอ ยังไม่ได้ยิน...”
ผมออกจากร้านโดยที่ผมก็ลืมแล้วว่าเข้าไปทำไม เมฆฝนดำทะมึนยังคงลอยปกคลุมท้องฟ้า
ผมเดินก้มหน้ากดมือถือทบทวนวิธีเปิดเพลง ไม่รู้ตัวเลยว่าเดินมาไกลแค่ไหน
เอี๊ยดดดดด โครม!!! แคร่ก แคร่ก ครึ่ก ครึ่ก ครึ่ก ผมตกใจเข่าอ่อนทรุดตัวลงกับพื้น ตาที่หลับปี๋ค่อย ๆ เปิดออก
คุณพระ หลอดไฟรถอยู่ห่างจากหัวผมไม่ถึงคืบ ใต้ท้องรถมีมอเตอร์ไซด์เก่า ๆ ติดกับล้อหน้ารถ
ผมรวบรวมกำลังยันกายขึ้น กวาดสายตามองหาเจ้าของรถ หัวใจเต้นโครมคราม
“รถกระบะชนมอเตอร์ไซด์ โทร 1669 เร็ว”
“ใครปฐมพยาบาลเป็นบ้าง”
“ว้าย เลือด”
“ลุงบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า”
เสียงถามไถ่ปนกับเสียงตกใจจากผู้คนที่มารายล้อม
“ลุงไม่เป็นไร” ผมตอบเสียงสั่น
ผมเห็นเจ้าเคนนอนนิ่งบนพื้นถนน ของเหลวสีแดงไหลปะปนกับน้ำฝนที่รอระบาย
หวออออ หวออออ ปี๊ป่อ ปี๊ป่อ ปิ๊ว ปิ๊วปิ๊วปิ๊ว รถกู้ภัยมาถึงเร็วมาก ทุกคนทำงานแข่งกับเวลาในวินาทีชี้เป็นชี้ตาย
ผมรู้สึกตัวอีกทีก็เดินมาถึงตึกแถวเก่า ๆ ที่ผมอาศัยมานานกว่า 30 ปี
“ชั้นกลับมาแล้วแก”
ผมทักทายภรรยาทุกครั้งที่เข้าบ้าน
“วันนี้เจอเรื่องเศร้าว่ะ เจ้าเคนที่อยู่ร้านกาแฟสวย ๆ โดนกระบะชนต่อหน้าต่อตาชั้นเลย ไม่รู้จะเป็นตายร้ายดียังไง ขอให้มันปลอดภัยเถอะ”
ผมมักจะเล่าเรื่องที่ผมเจอในแต่ละวันให้เธอฟังก่อนที่จะทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำนานจนภรรยาผมระอา พื้นที่ผิวมันเยอะก็ต้องใช้เวลาถูสบู่นานหน่อย ทำไมไม่เข้าใจกันบ้างฮึ
หลังจากสวดมนต์เสร็จ ผมมานั่งที่ขอบเตียง ทำกิจวัตรประจำวัน คือ เปิดสมุดโน้ตดูว่ามีอะไรในนั้นบ้าง
หน้าแรกเป็นชื่อ-นามสกุล ที่อยู่ เบอร์มือถือของผม เผื่อผมทำหล่นหายจะมีคนใจดีส่งคืนให้
หน้าที่ 2 เป็นรูปภรรยาผม มันเริ่มเลือนรางไปบ้างแล้ว แต่เธอก็ยังสวยอยู่
หน้าถัด ๆ ไปเป็นข้อความที่เธอพูดกับผมบ่อย ๆ เมื่อไหร่ที่ผมนึกได้ผมต้องจดไว้เสมอ
พลิกกลับด้านเป็นบันทึกช่วยจำของผมที่เจอในแต่ละวัน หน้าที่เขียนล่าสุดเป็นลายมือเจ้าเคน
“เจ้าเคนเป็นคนมีน้ำใจ ไม่น่าเลย” ผมพูดกับตัวเองเบา ๆ
ผมปิดสมุดโน้ตแล้วเอื้อมมือไปวางที่โต๊ะเล็กข้างเตียง ค่อย ๆ เอนกายลงช้า ๆ กระทั่งหัวสัมผัสความแข็งของหมอน
ภาพอุบัติเหตุวันนี้ยังวนเวียนในหัว บางภาพก็เลือนไปแล้ว บางภาพก็ยังชัด และภาพสุดท้ายก่อนที่ผมจะหลับสนิท
เจ้าหนุ่มกู้ภัยก้มลงหยิบเสื้อกันฝนสีชมพูที่ขาดเป็นริ้ว ๆ ยัดเข้าไปในกระเป๋าสะพาย
.
.
ผมกำลังนั่งจิบโกโก้ร้อนที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่ง
เพลง Let it be ดังเข้าหูเบา ๆ
ไม่ได้ฟังเพลงนี้นานมาก เพลงต่อไปก็คงวงเดียวกัน
Will you still need me, will you still feed me
When I'm sixty-four 🎵
เอ๊ะ ผมคุ้น ๆ กับเหตุการณ์แบบนี้ ผมหยิบสมุดโน้ตขึ้นมา พลิกกลับด้านค่อย ๆ เปิดช้า ๆ
วันอาทิตย์นี้อายุ 64 แล้ว ผมพลิกไปหน้าถัดไป วิธีเปิดเพลงในมือถือ นี่มันไม่ใช่ลายมือผม
ผมหยิบมือถือขึ้นมา กดเปิด รูดขึ้น แอพกรวยสีส้ม ๆ อยู่ไหนกันนะ เหงื่อเริ่มซึมที่มือ
นั่นไง กดกรวย รอแป๊บนึง ชื่อเพลงขึ้นมาแล้ว กดที่ชื่อเพลงแล้วปล่อย
When I get older losing my hair
Many years from now 🎶
ไม่รู้ทำไม ผมพลิกสมุดโน้ตไปด้านหน้า ค่อย ๆ เปิดตั้งแต่หน้าที่ 2 ไปเรื่อย ๆ
ผมอ่านพลางจิบโกโก้ร้อนจนหมด ถึงข้อความ ชั้นรักแกนะ
ผมเก็บสมุดโน้ตกับมือถือใส่กระเป๋าแล้วเดินไปที่โต๊ะคิดตังค์
“เจ้าบาส คิดตังค์ด้วย”
ผมไม่เห็นเจ้าพลอย หันไปมองเจ้าเคนกำลังยุ่งต้มน้ำร้อน 95 อะไรของมันนี่แหละ มันเคยบอกผมหลายครั้งผมก็จำได้แต่น้ำร้อน 95
‘ทั้งหมด 8 ร้อย ลดให้ลุงเป็นพิเศษเหลือ 80 ครับ’
ผมเดาว่าเจ้าบาสจะเล่นมุกเดิม ๆ มันเห็นเจ้าเคนเล่นกับผม 8 พันมันเลยลดให้เหลือ 8 ร้อย
“80 ครับลุง”
วันนี้ดูมันเครียด ๆ ไม่เล่นมุกเหมือนทุกที
ผมยื่นแบงค์ยี่สิบ 4 ใบให้เจ้าบาส
“ขอบคุณครับ” เจ้าบาสพูด
“บาส วันนี้พลอยยังไม่มาอีกเหรอ ยังไม่ได้ยิน...”
เสียงเจ้าเคนตามหลัง ขณะที่ผมกำลังก้าวออกจากร้านซึ่งผมก็ลืมแล้วว่าเข้าไปทำไม
“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันวะ”
ผมได้ยินเสียงตะโกนจากในร้านหลังจากที่เดินมาได้พักนึง
ผมหันไปดู เจ้าเคนกำลังเปิดเบาะรถมอเตอร์ไซด์คันเก่า หยิบเสื้อกันฝนสีชมพูมาสวม แล้วขี่ผ่านผมไปอย่างรวดเร็ว
ผมเดินก้มหน้ากดมือถือทบทวนวิธีเปิดเพลง ไม่รู้ตัวเลยว่าเดินมาไกลแค่ไหน
“ชั้นรักแกนะ”
เสียงกระซิบอ่อนหวานที่ผมไม่ได้ยินมานานมาก ผมยิ้มตอบรับเสียงนั้น
“ชั้นก็รัก ”
เอี๊ยดดดดด “แ ก เ ห มื อ ...” โครม!!! “กัน”
.
.
Give me your answer, fill in a form
Mine for evermore
Will you still need me, will you still feed me
When I'm sixty-four 🎶
เสียงเพลงยังคงดังจากมือถือที่กระเด็นไปตกบนพื้นถนน น้ำฝนยังคงไหลหล่นจากฟากฟ้าประปราย
ท่ามกลางความวุ่นวายและเสียงผู้คนที่ฟังไม่ได้ศัพท์
หนุ่มกู้ภัยก้มลงหยิบมือถือเครื่องนั้น ยัดเข้าไปในกระเป๋าสะพาย
.
.
อ้างอิง :
เรื่องสั้น ๆ : เสื้อกันฝนใต้เบาะของชายที่เปียกปอน และคอมเม้นต์ของ lifedust ที่ถือวิสาสะแต่งต่อด้วยความคะนอง ขอบคุณพี่เรื่องสั้น ๆ ที่เป็นแรงบันดาลใจและสนับสนุนครับ 🙏
เรื่องสั้น ๆ : ชายผู้สะสมความโดดเดี่ยว
โกโก้ 2 ช้อนโต๊ะ ช่วยบำรุงสมองครับ แต่ถ้าผสมนมจะลดประโยชน์ไปเยอะ

ดูเพิ่มเติมในซีรีส์

โฆษณา