[Sloth Holmes] เรื่องสั้น คั่นเวลา ลำดับที่ 6 Sweet November : The Parallax ต้นไม้ริมทาง วิ่งผ่านสายตา รวดเร็วแทบเลือนลาง มีแต่เพียงดวงตะวันสีส้มที่ใกล้ลับขอบฟ้าในยามเย็นเท่านั้นที่ดูนิ่ง และมั่นคง

สำรวจ
ลงทุน
คำถาม

มีบัญชีอยู่แล้ว?หรือ

Sloth Holmes

•

9 พ.ย. 2019 เวลา 23:00 • ไลฟ์สไตล์

เรื่องสั้น คั่นเวลา ลำดับที่ 6

Sweet November : The Parallax

Cr: https://topicofdday.blogspot.com/2015/10/why-do-window-seats-of-train-or-bus.html?m=1

ต้นไม้ริมทาง วิ่งผ่านสายตา รวดเร็วแทบเลือนลาง

มีแต่เพียงดวงตะวันสีส้มที่ใกล้ลับขอบฟ้าในยามเย็นเท่านั้นที่ดูนิ่ง และมั่นคง

สิ่งที่อยู่ใกล้ กลับหายลับไปกับตา แต่สิ่งที่อยู่ไกลถึงปลายฟ้า กลับเห็น...ชัดเจน

สายตาของผม กำลังจับจ้องภาพนั้น ผ่านต่างหน้าของขบวนรถไฟที่กำลังมุ่งสู่สถานีปลายทาง

หัวหิน...

🎵แอบรักเธอ อยู่ในใจ

เก็บหัวใจ ไว้ที่เธอ

วันทั้งวัน ฉันมองเหม่อ

คิดถึงเธอ ทุกเวลา🎶

"นี่ หนุ่ย ฉันไม่คิดเลยว่า แกร้องเพลงพอฟังได้เหมือนกันนะเนี่ย"

เสียงของน้ำตาล แซวจนผมสะดุด หลังจากที่ผมเริ่มร้องเพลงแค่ท่อนแรกไปเอง

"ตาล แกจะแซวฉัน ก็ส่งสัญญาณบอกนิดนึง นี่ฉันสำลักน้ำลายตัวเองเลยเนี่ย เสียเซลฟ์เลย โธ่ ๆ ๆ"

ผมบ่นพร้อมแอบอมยิ้มนิด ๆ

"เอ้า ไม่ร้องต่อแล้วเหรอ อยากฟังอีก ๆ นะ นะ"

เสียงออดอ้อนจากคุณเธอช่าง..ทำให้ผมหวั่นไหวเสียจริง ๆ

🎵เธอเหมือนฉัน หรือเปล่า

รักครั้งแรก แปลกหนักหนา

สุขสุขซึ้งซึ้ง ตรึงอุรา

สองสายตา

ประสาน หวานเสียจริง🎶

มือผมกำลังดีดกีต้าร์ ปากผมก็กำลังร้องเพลงไป ส่วนตาผมนะหรือ เหมือนถูกมนต์สะกดให้จดจ่ออยู่ที่ใบหน้าที่มีแก้มเจือสีชมพูระเรื่อของน้ำตาล

หัวใจของผมตอนนี้ รู้สึกจะเต้นแปลกๆ เหมือนคนเป็นโรคหัวใจ...กำเริบเสิบสาน...ความสัมพันธ์ที่มันเกินคำว่า 'เพื่อนสนิท'

น้ำตาลกับผมเราเคยเรียนด้วยกัน สมัยมัธยมต้น สมัยนั้น เราก็เคยได้คุยกันบ้าง แต่ไม่ค่อยสนิทกันเท่าไหร่ แล้วพอผมจบ มอ.ต้น ทางบ้านก็ส่งผมไปเรียนต่อที่สิงคโปร์ จนจบปริญญาตรีที่มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีหนานยาง ก็กลับมาทำงานเป็นโปรแกรมเมอร์พัฒนาแอปพลิเคชั่นที่เมืองไทย

จนวันหนึ่ง เพื่อนๆ สมัยเรียนตอนมัธยมต้นก็ทักผ่านแอปโซเชียลมา บอกว่าจะจัดงานเลี้ยงรุ่นกัน

แน่นอน ผมก็คิดถึงเพื่อน ๆ สมัยเด็ก ก็เลยตอบตกลงทันที

และผมก็ได้เจอเธออีกครั้งในงานนี้ และก็ไม่รู้ว่าอะไรทำให้เรามาสนิทกันได้ขนาดนี้

"น้ำตาล พรุ่งนี้วันศุกร์แล้ว เราไปหาที่นั่งดื่มเคล้าบรรยากาศชิล ๆ กันไหม"

ผมส่งข้อความผ่านแอปแชทไปนัดน้ำตาลมาเจอกันอย่างที่เคยทำกันเป็นประจำ

"พรุ่งนี้เรามีนัดทำฟันช่วงเย็น ๆ"

น้ำตาลแชทตอบกลับมา

"เรารอได้ แกทำฟันเสร็จกี่โมงล่ะ"

สำหรับเธอ จะให้ผมรอนานขนาดไหน ได้หมด

"งั้นขอเป็น 6 โมงเย็นแล้วกันนะแก"

"ร้านนี้บรรยากาศดูชิล ๆ ดีสมคำโว้เลยนะแก "

คำชมที่ไม่เคยหวานเหมือนชื่อ ดูช่างขัดกับรอยยิ้มบนใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสุขของจริงๆ

"ตาล จะดื่มอะไรเย็น ๆ อร่อยไหมๆ เรารู้ว่าแกไม่ดื่มน้ำหมักข้าวอย่างเราหรอก"

ผมถามน้ำตาล หลังจากที่เธอเดินมาเข้านั่งไม่นาน แล้วหยอดคำชมผสมหม่าล่าให้ผม

"เราเพิ่งไปอุดฟันมา ไม่อยากกินอะไรเย็น ๆ อะ กลัวเสียวฟัน"

"งั้นเอาน้ำร้อนแล้วกันนะ"

"นี่ ๆ ๆ นิด เจ๊เขาจะดื่มน้ำร้อน จัดน้ำร้อนมากระติกหนึ่ง"

ผมตะโกนสั่งแกมหยอกน้ำตาล เห็นหน้านิดที่คอยวิ่งเสริฟ์อาหารกับเครื่องดื่ม ทำหน้างง ๆ

"เอาจริงหรือ เพ่"

นิด แหย่กลับมา

"ไอ้บ้าา แกนัดฉันมากินน้ำร้อน เคล้าบรรยากาศชิล ๆ นี่เหรอ... ฟินจริง ๆ เลยยย"

สิ้นเสียงตัดพ้อ แขนผมก็เจ็บจี๊ดขึ้นมา...

พลังหยิกของเธอ ทำให้แขนผมเขียวเป็นสัปดาห์มาหลายครั้งแล้ว

"ผมขอเชิญ เพื่อนสนิทที่ผมรู้จักสมัยเรียนอยู่ที่สิงคโปร์ ให้เกียรติขึ้นมาร้องเพลงขับไล่แขกที่มีพระคุณต่อร้านนี้ด้วยครับ....รบกวนทุกคน ช่วยกันปรบมือ พร้อมฉุดกระชากลากถู ให้คุณหนุ่ยผู้มีหน้าตาอันหลอกหลอน และเสียงอันทรมานหูผู้ฟังกันครับ...."

"เฮ้ยยย หนุ่ยรีบขึ้นมาสิวะ กูประกาศขายขี้หน้าไปแล้วนะโว้ยย"

เสียงไอ้คุณป้อม เป็นทั้งเพื่อนสนิทและเป็นทั้งเจ้าของร้านแห่งนี้ แผดคลื่นเสียงระดับสิบหลอดผ่านไมค์ ให้ผมขึ้นไปร้องเพลง เพื่อเป็นคนให้ทุกคนเกลียด...ไอ้บ้าคุณป้อมเอ้ย

ตอนนี้ผมอยู่กลางเวทีเล็ก ๆ ที่ตั้งอยู่ฝั่งในสุดของร้าน ขณะที่ผมใช้มือจับไมค์ แต่ใจและสายตาของผม ยังคงจับจ้องไปที่เธอ...

🎵ในแววตาทั้งคู่

ไม่รับรู้อะไร

เธอคงยังไม่เข้าใจ

ว่าฉันไม่ใช่คนเก่า🎶

🎵เรายังคงเหมือนเพื่อน

หยอกล้อเหมือนวันวาน

แต่ฉันคือคนใจสั่น

แต่ฉันคือคนหวั่นไหว🎶

🎵ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย

ในความคุ้นเคยกันอยู่

มันแฝงอะไรบางอย่าง

ที่มากกว่านั้น

ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย

ว่าเพื่อนคนหนึ่ง

มันแอบไปคิดอะไรไปไกล

กว่าเป็นเพื่อนกัน🎶

"ฉันชอบเพลงนี้นะ หนุ่ย..."

"แกร้องอิ้น อินจริง ๆ"

น้ำตาลบอกกับผมเหมือนจะชม(หรือเปล่า) ว่าผมร้องเพราะมั๊ง

ผมพยายามรวบรวมพลังทั้งหมดเท่าที่มีพูดออกมา

"เราร้องให้แกไง ตาล"

"จริงดิ... แกจะจีบฉันเหรอ"

ผมเจอคำพูดนี้เข้า ความกล้าก็บังเกิดสิครับ

"ช่า.."

"ฉันว่าแกเมาแล้วล่ะ 5555"

ใช่ครับ ผมโดนเธอพูดตัดคำสารภาพที่กำลังจะออกมาจากใจของผม จนต้องชะงัก แล้วความกล้าที่มีเมื่อวินาทีที่แล้วก็พลันมลายหายไปหมดสิ้น เหลือเพียงแต่เสียงหัวเราะอย่างมีความสุขของน้ำตาล

ผมว่าเธอคงรู้แล้วล่ะว่า ผมกำลังเปลี่ยนสถานะจากเพื่อนสนิทเป็นเพื่อนสนิทที่คิดไม่ซื่อไปซะแล้ว

"ศุกร์นี้ เราไม่ว่างอะ มีนัดทำฟัน กะว่าทำฟันเสร็จแล้ว จะกลับบ้านเลย วันนี้เรารู้สึกเหนื่อยๆ ยังไงไม่รู้"

"เดี๋ยววันศุกร์หน้า มาเจอกันก็ได้นี่ เป็นวันเกิดเราไง แกจำไม่ได้หรือ"

เป็นข้อความที่น้ำตาลส่งมาให้ผม หลังจากที่ผมส่งข้อความนัดเธอเหมือนอย่างที่เคยทำประจำ

"ปอ ปลา ว่ายในแก้มลิง ถ้าฟ้าไม่ถล่ม แผ่นดินไม่ทลาย อย่าลืมมางานวันเกิดฉันนะแก อย่างเคยนะ ของขวัญไม่ต้อง แกมาแต่ตัวกับหัวใจเหี่ยว ๆ ของแกพอ รู้ไหม แก คือ ของขวัญที่มีค่าที่สุดสำหรับฉันแล้วนะ"

ข้อความปิดท้าย ทำให้ผมไม่รู้จะส่งข้อความอะไรตอบกลับไปเลยจริงๆ

"ราดหน้าอะไร ชามใหญ่กว่าหน้า หนุ่ย ถ้าแกว่าง ให้รีบมาช่วยสงเคราะห์คนที่เพิ่งอุดฟันคนนี้หน่อยสิจ้ะ"

ข้อความถูกส่งมาพร้อมโลเคชั่น ผมอ่านเสร็จก็รีบออกจากที่ทำงาน ตรงดิ่งไปตามโลเคชั่นที่ได้รับมาทันที

"ขอปฏิเสธ... ฉันว่า ปล่อยให้แกกินพุงกาง จนพุงกองอยู่แถวนั้นแหล่ะ 5555"

ผมเขียนตอบกวนทีนเธอ เหมือนจะไม่ไป แต่ใจของผมไปถึงก่อนตัวแล้ว

"ไอ้เพื่อนบร้าาา จำไว้เลย เราสั่งปอเปี๊ยะร้านโปรดแกมาด้วย อดกินเลย สม ๆ ๆ"

ผมได้รับข้อความนี้ คือตอนที่ผมได้มายืนอยู่ทางเข้าของห้างนี้แล้วล่ะ กะว่าจะแกล้งเดินเข้าร้านแบบบังเอิญ กะว่าจะไปเซอร์ไพรส์เธอ...

ภาพตรงหน้าผม...ผ่านกระจกหน้าร้านอาหารที่น้ำตาลนั่งอยู่ในนั้น...กับใครคนหนึ่ง ซึ่งผมไม่เคยรู้จักมาก่อน

อะไรกัน มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมผมถึงได้รู้สึกเศร้าขนาดนี้ ภาพที่ปรากฏในสายตาของผม ภาพใบหน้าของเธอ ที่มีความสุขตลอดเวลาที่เธอคุยกับเขา ใบหน้าแห่งความสุขที่ผมเคยเห็นมาก่อนหน้านี้...

เมื่อศุกร์ที่แล้ว... ไม่ใช่ใบหน้าที่แสดงความรู้สึกแบบนี้ที่เกิดขึ้นหลังจากผมร้องเพลงให้เธอ แต่เป็นใบหน้าที่มีมาก่อนหน้านั้นแล้ว

น่าจะก่อนที่เธอจะเดินเข้ามาร้านแล้วด้วยซ้ำ...

🎵กลายเป็นคนฝันใฝ่ อยู่ใกล้ๆเธอ

กลายเป็นคนที่รอเก้อ

เหมือนหนังสือที่เธอไม่อ่าน

ตาคอยมองจ้องอยู่ อยากให้รู้ใจกัน

และแล้วเธอยังมองผ่าน

และฉันก็ยังหวั่นไหว🎶

"พี่หนุ่ยขาาาา"

เสียงนนนี่ หรือนนทวัฒน์ ลูกน้องคนสนิทของน้ำตาล ทักผมตั้งแต่ผมก้าวเท้าเข้ามาถึงร้าน rooftop bars

"พี่หนุ่ย หนุ่มผู้มีหน้าตาอันหลอกหลอน นนนี่ยินดีต้อนรับขับไล่ค่ะ ชิ้ว ๆ"

"ตกลงนี่งานวันเกิดแกหรือ นนนี่"

"เดี๋ยวปั๊ด ตบจูบซะหรอก 555"

ผมแซวตอบ ตามประสาคนสนิท

"พี่น้ำตาล พี่หนุ่ย หนุ่มคนสำคัญของพี่มาแล้วคร้าา"

นนนี่ตะโกนบอกน้ำตาล เธอหันมองที่ผม และยิ้ม..ใบหน้าที่มีความสุขเหมือนสองวันศุกร์ที่ผ่านมา

"หนุ่ย เดี๋ยวฉันจะมานั่งคุยด้วยนะ หาอะไรมากินมาดื่มแป๊บนึงก่อนนะ"

น้ำตาลเดินมาบอกผม หลังจากเห็นผมยืนโง่ๆ อยู่ด้านหลังนนนี่ที่กำลังยืนต้อนรับแขกที่กำลังเดินเข้ามาร่วมงานวันเกิดของน้ำตาล

"พี่น้ำตาลมีแขกมาจ้าาาา"

เสียงนนนี่เรียกน้ำตาลด้วยเสียงสูง ขณะที่ผมกำลังกระดกเบียร์เข้าปาก เพื่อเพิ่มความกล้าที่จะตัดสินใจสารภาพความในใจกับเธอ วันนี้

ชายแปลกหน้าที่เห็นในร้านอาหาร ที่นั่งร่วมโต๊ะกับน้ำตาลในวันศุกร์ที่แล้ว เดินเข้างานมาพร้อมกับช่อดอกไม้ผูกติดกับตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลอ่อน

เขาเป็นใครกันนะ?

ตอนนี้ สายตาทั้งคู่ของผมกำลังโฟกัสไปที่น้ำตาลที่กำลังเดินเข้าไปทักทายชายแปลกหน้าคนนั้น พร้อมกับรับของขวัญจากมือของเขา แล้วหันไปพูดกับนนนี่ แล้วเธอก็เดินไปจัดการสิ่งที่กำลังทำค้างไว้

ผมสังเกตเห็นใบหน้าอันเปี่ยมล้นไปด้วยความสุขของเธอ ยิ่งทำให้ผมรู้สึกเศร้าลง สิ่งที่ผมตั้งใจจะทำในวันนี้ กลับต้องแปรเปลี่ยนไป กลายเป็นสิ่งที่ตรงกันข้ามไปแล้ว

เวลาช่างผ่านไปเร็วยิ่งนัก แขกเหรื่อก็ทยอยกลับกันแล้ว ผมนั่งซดเบียร์ไปจำนวนนับไม่ถ้วน พร้อม ๆ กับนั่งมองท้องฟ้าที่ไร้ดาว แถมเมฆก็เยอะพอที่จะบดบังความสวยงามของดวงจันทร์ไปจนหมดสิ้น...

อึมครึมไม่ต่างจากสภาพจิตใจของผมในตอนนี้เลย

คนที่เฝ้ารอเธอ เธอคนนั้นที่บอกกับผมว่า จะมานั่งคุยด้วย

จนเวลานี้ เธอคงลืมผมไปแล้วล่ะมั๊ง ตั้งแต่ชายแปลกหน้าคนนั้นเดินเข้ามาในงาน

เหมือนผมไม่ได้อยู่ในงานนี้ ในสถานที่นี้

ไม่ต่างกับ สภาพที่ไร้ตัวตน...

"อะแอ้ม.. ขอโทษ ขอขัดจังหวะนิดนึงนะ"

"เราจะมาลาแล้วนะ"

ผมเดินมาบอกลา...น้ำตาล

"แกไหวหรือเปล่า ท่าทางจะเมาหนักนะเนี่ย ให้นนนี่ไปส่งเปล่า หนุ่ย"

น้ำตาลหันมาถามผม ขณะที่กำลังยืนอยู่ข้าง ๆ กับชายแปลกหน้าคนนั้น

"ไม่เป็นไร เรากลับเองไหว ขอบใจนะ งานวันนี้สนุกจริงๆ"

สนุกมากครับ สนุกกับการมานั่งทรมานใจตัวเองดีชิบเป๋ง

"หนุ่ย วันนี้เรายุ่ง ๆ เลยไม่ได้ไปนั่งคุยกับแกเลย เดี๋ยวพรุ่งนี้ เราโทรหาแกนะ"

นี่คือคำลาจากเธอ ผู้เป็นเจ้าของงานวันเกิด สำหรับคนที่มีสภาพไร้ตัวตนแบบผม

ผมเดินเข้าลิฟต์ พร้อมกับเบ้าตาที่เต็มไปด้วย

น้ำตา...

🎵เจ้าไม้ขีดไฟก้านน้อยเดียวดาย

แอบรักดอกทานตะวัน

แรกแย้มยามบานอวดแสงตะวัน

ช่างงดงามเกินจะเอ่ย

ดอกเหลืองอำพัน

ไม่หันมามอง

แม้เหลียวมายังไม่เคย

ไม้ขีดเจ้าเอ๋ย

เลยได้แต่ฝันข้างเดียว

ดอกไม้จะบานและหันไปตาม

แต่แสงจากดวงอาทิตย์🎶

ผมจับขบวนรถไฟสายใต้ เพื่อที่จะมุ่งไปสถานีปลายทาง หัวหิน...

ที่นี่จะเป็นจุดเริ่มต้นเพื่อค้นหาตัวเอง ทิ้งความรู้สึกที่ไร้ตัวตน ไร้การติดต่อจากใคร ไร้เธอ คนที่เคยเป็นเพื่อนสนิท แต่ผมกลับเผลอใจไปรักเธอเกินเพื่อน

🎵จุดตัวเองก็ยอมทันใด

ให้ลุกเป็นไฟขึ้นมา

เพียงปรารถนา

ให้มีลำแสงสีทอง🎶

🎵จุดตัวเองก็ยอมทันใด

ให้ลุกเป็นไฟขึ้นมา

เพียงปรารถนา

ดอกทานตะวันหันมองสักครั้ง🎶

🎵เจ้าไม้ขีดไฟก้านน้อยเดียวดาย

สาดแสงในใจไม่นาน

ดอกเหลืองอำพัน

จึงหันมามอง

และพบเพียงกองเถ้าถ่าน🎶

🎵เจ้าไม้ขีดไฟก้านน้อยเดียวดาย

เพราะรักจริงใจอย่างนั้น

เพียงแค่เธอหัน

เพียงแค่เธอมองก็พอ🎶

🎵ดอกไม้จะบานและหันไปตาม

แต่แสงจากดวงอาทิตย์🎶

ผมยอมรับว่า ความรักมันเป็นสิ่งสวยงามและยิ่งใหญ่ แต่ผมคงไม่ยอมเอาตัวเองไปเป็นเพียงแค่ไม้ขีดก้านเดียวที่จุดตัวเองเรียกร้องให้เธอที่เปรียบดั่งดอกทานตะวันหันมามองผมขณะที่ผมค่อย ๆ ไหม้จนเหลือไว้แต่เพียงซากเถ้าถ่าน

ตอนนี้ผมจะพยายามทำทุกอย่าง เพื่อที่จะไม่ทำให้ผมเป็นแค่ต้นไม้ริมทางที่อยู่ใกล้ตัวเธอ จนถูกเคลื่อนด้วยความเร็วของกาลเวลา ทำให้ลับหายจากสายตาของเธอไปอย่างรวดเร็ว

ผมจะทำให้ตัวเองเป็นดั่งดวงอาทิตย์ ที่อยู่ไกลจนสุดขอบฟ้า พร้อมกับแสงที่ส่องสว่างมากพอที่ทำเพื่อให้เธอหันมามองที่ผมและเห็นผมในทุก ๆ มุมของชีวิตเธออีกครั้ง

ขอบคุณครับที่อ่านมาถึงบรรทัดสุดท้ายนี้ครับ🙏

ขอขอบคุณ

แอดกู้ด แห่งเพจ "Good Stories | ทุกอย่างมีเวลาของมัน" ที่ไว้ใจให้ผมเอาเรื่องหวาน ๆ แบบ Sweet November มาเขียนเรื่องราวซะจนบอระเพ็ดเรียกพี่ครับ

เรื่องต้นทาง

เรื่องสั้น Sweet November Ep.1