เรื่องสั้นขนาดยาว
EP4.
นิรันดร infinity
ตอนที่3..ทบทวน
.
สวัสดีเจ้าค่ะ อิฉันชื่อน้ำตก ทุกคนที่เคยอ่านคงจำอิฉันได้ อิฉันถูกลูกชายตัวดีแอบไปเมาท์มอยให้ฟังแล้วใช่มั้ยเจ้าคะ
ดิฉันขอแนะนำตัวอย่างเป็นทางการ อิฉันชื่อนางธารารินทร์ เทพพิทักษ์กุล มีลูกชายสองคน คนแรกชื่อริวจิ หรือนายจิระธารา และเจ้าตัวป่วนนายอิสริยะ ที่ชอบเรียกตัวเองว่าหนูต่อหน้าแม่ ก็อิยะตัวดีนั่นไงเจ้าคะ ตอนนี้คงแอบไปผจญภัยที่ไหนในโลกใบนี้ ลำบากอิฉันต้องมาเก็บห้อง ทำห้องรกเหลือเกินเจ้าเด็กคนนี้
.
.
ชีวิตของคนเป็นแม่ก็สมบุกสมบันพอสมควร ทั้งที่เป็นอาจารย์แม่ของเหล่าลูกๆนิสิตแพทย์ แม้ตอนนี้อิฉันจะเกษียณมาหลายปีมากแล้วแต่ทางมหาวิทยาลัยก็ยังเชิญอิฉันไปให้ความรู้ลูกๆหลานๆนิสิตแพทย์
.
เด็กๆเหล่านั้นยังแวะเวียนมาเยี่ยมเยียนคนแก่อย่างอิฉันตลอดมา และจากแม่หมอก็เป็นคุณยายหมอของเด็กๆมูลนิธิใจใสที่ดูแลเด็กๆที่มีอาการทางจิตเวชเพื่อสืบต่อความรักของสามีผู้ก่อตั้งมูลนิธินี้ อย่างน้อยมันทำให้คนแก่อย่างอิฉันมีความรู้สึกอุ่นใจที่มีหมอซกสามีฉันอยู่ใกล้ๆ
และยังเป็นแม่สุดที่รักของลิงสองตัวก็ลูกชายอิฉันนั่นแหละเจ้าค่ะ
.
วันนี้อิฉันได้รับเชิญมาบรรยายที่มหาวิทยาลัยเกียวโต เลยถือโอกาสกลับไปเยี่ยมใครบางคนที่ยังอยู่ในความทรงจำของอิฉันเสมอ ที่เกาะชิโกกุ Iya valley
ตั้งแต่เหตุการณ์ครั้งนั้นเมื่อหลายสิบปีที่แล้ว อิฉัน และพี่หมอซกก็ได้พาเด็กๆไปเยี่ยมอยู่เพียงครั้งเดียว คุณลุงเห็นหน้าอิยะครั้งแรกถึงกับน้ำตาไหลพรากทีเดียว ด้วยหน้าที่คล้ายอิยะลูกของคุณลุงในวัยเด็ก ยิ่งตำหนิที่หัวเข่าข้างซ้ายมีรอยบุ๋ม ทำให้ท่านเชื่อว่าอิยะมาเกิดใหม่ เป็นลูกของอิฉัน
.
แถมเอาหมวกไหมพรมที่มีอัษรตัวNมาไต่ถาม มันย่อมาจากน้ำตกชื่ออิฉันเอง อิฉันจำได้ทันทีมันคือหมวกของอิฉันที่ให้สวมให้เจ้าเด็กหน้าทะเล้นคนนั้น สอบถามได้ความว่ามันถูกวางไว้ที่หน้าหลุมศพของอิยะ ทุกคนต่างอึ้ง แต่คนที่ไม่น่าอึ้งคืออิยะลูกชายของอิฉันที่กอดหมวกไหมพรหมหลับคาอกของคุณตาอย่างมีความสุข
.
และฉันก็ไม่ได้กลับไปที่นั่นอีกเลย มีเพียงการติดต่อทางเมลล์เป็นครั้งคราว กับมิยะแฝดผู้พี่ของอิยะได้ยินข่าวช่วงนี้ผู้เป็นพ่อของเขาทั้งสองสุขภาพไม่ค่อยดี
.
ก็เป็นโอกาสที่ดีอิฉันจึงไปกลับไปเยี่ยมอีกครา ทุกอย่างยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนธรรมชาติ
ที่นี่ยังคงเดิมมันทำให้อิฉันย้อนไปวันวาน หญิงสาวร่างบาง เดินแบกเป้และกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ มวยผมเผ้ากระเซอะกระเซิงเหมือนยายเพิ้งเดินข้างถนนเล็กๆ หุหุ…อิฉันอดยิ้มไม่ได้
.
.
ไหนจะขึ้นรถไฟล้มหัวคะมำบนตักเด็กหนุ่ม คนๆที่ทำให้อิฉันคิดว่าเป็นอิยะแต่คือมิยะแฝดผู้พี่ อิยะเด็กหนุ่มที่ร่างเริงสดใส รอยยิ้มฟันเรียงสวย ตัวสูงและขายาวมากแต่ชอบคลำหัวเข่าซ้ายบ่อยๆ คงเป็นรอยแผลของความเจ็บปวดสินะ
.
ภาพเด็กฉี่ก็แล่นเข้ามาในสมอง เป็นทัวร์ที่เหลือร้ายจริงๆ แต่ก็มีความทรงจำดีๆที่ได้ถ่ายรูปคู่กับเด็กหน้าทะเล้นตาตี่คนนั้น ถึงตอนนี้ไม่มีตัวเขาอยู่ในภาพแล้ว ฉันว่าเธอยังอยู่นะในหัวใจฉัน
นั่นไงท่าน้ำอิฉันคงไม่มีแรงที่จะลงเรือแล้วหล่ะ คนสูงอายุอย่างอิฉัน ไม่สิ..คนมากประสบการณ์อย่างอิฉัน คงเลยวัยแล้ว ขอดูเรือที่กำลังล่องไปจะดีกว่า
.
.
ภาพหญิงสาวและเด็กหนุ่มก็ผุดมาอีกครา หยอกเอินกันอย่างมีความสุข หญิงชราอดยิ้มไม่ได้
ที่สุดท้ายที่เราได้เจอกัน สะพานเถาวัลย์…..ยังถูกดูแลเป็นอย่างดี ภาพหญิงสาวร่างบางมัดผมมวยเดินนำหน้า มีชายหนุ่มจับไหล่แล้วเดินตาม อิฉันคงข้ามไม่ได้แล้ว ขอเดินอ้อมไปฝั่งตรงข้ามเลยแล้วกัน
ที่นี่เราทั้งสองได้แก้ปมโซ่ตรวนแห่งความคิด ที่ๆเธอบอกว่าเราเจอกันช้าไป แต่ไม่หรอก นี่เธอเกิดมาเป็นลูกชายฉันแล้วไง ยิ่งโตยิ่งเหมือนเธอ ฉันจะดูแลเขาให้ดีที่สุด ไม่มีคำว่าช้าไปสำหรับฉัน
Iya ในภาษาญี่ปุ่นเขียนว่า"いや" แปลว่า ไม่,หรือเกลียด แต่มันไม่สำคัญหรอกว่าชื่อนี้จะแปลว่าอะไร เพราะตอนนี้เธอคงมีความสุขสลัดเอาความทุกข์ที่ปิดตายออกจากใจ หญิงวัยชราหยิบผ้าเช็ดหน้าซับน้ำตาที่ล้นเอ่อ และยิ้มให้กับตัวเอง ก่อนจากลา
.
เช้าวันนี้อิฉันค่อยๆเดินจากที่พักเพื่อไปเยี่ยมคุณลุงพ่อของอิยะที่อายุร่วมร้อยปี คนที่นี่อายุยืนเสียจริง อิฉันเห็นรถคันใหญ่ และคนกำลังขนของ4-5คน
. เมื่ออิฉันไปใกล้ มิยะก็เดินเข้ามาทักทายอย่างดีใจเนื่องจากจำอิฉันได้ อิฉันไต่ถามหาคุณลุงผู้เป็นบิดา ได้ความว่าท่านเสียไปเมื่อ6เดือนที่แล้ว ไม่ได้ติดต่อกลับเนื่องจากมัววุ่นกับงานศพ และเดินเรื่องเพื่อยกสถานที่นี้ให้เป็นพิพิธภัณฑ์ของหมู่บ้านIya valley หลังจากนั้นมิยะได้พาอิฉันไปที่สุสานหมู่บ้าน เพื่อไปเยี่ยมหลุมศพอิยะและผู้เป็นพ่อ ที่ฝังเคียงข้างกัน
อิฉันว่าอิฉันได้เคลียร์ใจระหว่างเขาทั้งสองให้เข้าใจกัน คุณลุงคงมีความสุขแล้วสินะ ขอให้คุณลุงมีความสุขในที่ๆคุณลุงอยู่ ส่วนอิยะ หนูเลี้ยงดูเขาอย่างดีตามที่หนูเคยสัญญา หญิงชรายืนนิ่งต่อหน้าป้ายหลุมศพ
ก่อนโค้งตัวเคารพหลุมศพเขาทั้งสอง และหันไปเคารพหลุมฝังศพผู้เป็นแม่อิยะอีกครั้ง
หลังจากนั้นหญิงสูงวัยจึงขอตัวกลับ
เหม่อมองสายน้ำเลียบภูเขาเบื้องล่าง…
สายน้ำไม่หวนกลับ...
นี่คงเป็นครั้งสุดท้ายที่อิฉันจะมา
ยังมีอีกหลายที่ที่อิฉันจะไปทบทวน..
อาจเป็นครั้งสุดท้าย
คอยได้มั้ย..
คุณท่านผู้อ่าน..
คอยอ่านเรื่องราวของอิฉันอีกนิด..
อิฉันอยากทิ้งความรู้สึกดีๆ
และความทรงจำดีๆ
ไว้กับผู้อ่านที่ฉันรักตลอดไป
อีก20วัน..
ฉันมีสถานที่2แห่งที่อยากพาไป อิฉันเว้าวอนลูกๆตัวดีจะไปกันให้ครบกันเลยทีเดียว
ทั้งอิยะและพี่ริวจิรวมถึงครอบครัว หลานแฝดตัวน้อยๆก็จะยกกันไปหมดบ้าน
อ้อ..พี่หมอซก อิฉันก็จะพกไปด้วยเจ้าค่ะ เขาอยู่ในหัวใจของอิฉัน..
ตอนนี้สงสัยหลับปุ๋ยอยู่ห้องใดห้องหนึ่งของหัวใจอิฉันกระมัง
ช่วยเป็นกำลังใจให้อิฉันด้วยนะเจ้าคะ
อิฉันลาเจ้าค่ะ...จุ๊บจุ๊บ😊❤
.
.
.
ภาพของหญิงชรา วางปากกาและสมุดบันทึกวางไว้ข้างๆกับต้นฉบับปึกใหญ่ ที่ลูกชายของเธอเขียนและเตรียมรวบรวมไว้เพื่อตีพิมพ์ บนหน้าปกเขียนว่า "อิยะ...กับความหมายที่หายไป"
เธอเดินไปปิดหน้าต่าง
และหันมามองต้นฉบับปึกนั้นอีกครั้ง
ก่อนที่จะเดินออกจากห้อง
บานประตูค่อยๆปิดตัวลง..
เหมือนแสงแห่งชีวิตจะมอดลงในไม่ช้า
จากใจผู้เขียน..กระผมขอเวลาอีก20วัน เพื่อสื่อสารความรู้สึกระหว่างผู้เขียนและน้ำตก แล้วจะกลับมาเขียนในตอนสุดท้าย...ของเรื่องราวอันเป็นนิรันดร์..ขอบคุณที่ติดตามขอรับ🙏😊
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
