🎀 เพื่อนที่หายไป
สวัสดีค่ำคืนวันจันทร์⭐️🌙
...เป็นเวลานานกว่า 8 ปีแล้วที่เราสองคนไม่ได้เจอกันเลยและไม่รู้เลยว่าตอนนี้เธอจะเป็นตายร้ายดีอย่างไร...
ย้อนกลับไปตอนที่ฉันอายุ 11 ปี ฉันได้มาอาศัยอยู่กับคุณย่า ทำให้ต้องย้ายโรงเรียนเข้ามาเรียนในชั้น ป.5 เทอม 2 ณ โรงเรียนเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง
การย้ายโรงเรียนใหม่ ทำให้ได้เจอเพื่อนใหม่ ๆ
โรงเรียนแห่งนี้ พวกผู้ชายมักจะชอบอยู่ด้วยกัน
เป็นกลุ่มใหญ่ ส่วนผู้หญิงจะแบ่งเป็นกลุ่มย่อย ๆ
ตามแต่ต้องชะตากัน ฉันอยู่ในกลุ่มเด็กเรียน
มีเพื่อนเก่งก็สบาย จริงไหม?😁
ในขณะที่ทุกคนไปไหนกันเป็นกลุ่ม ๆ
มีผู้หญิงคนหนึ่ง เธออยู่ลำพังคนเดียวตลอด
ไม่มีใครอยากคบ ไม่มีใครอยากคุยกับเธอ
เธอเป็นผู้หญิงที่ฐานะทางบ้านยากจนมาก
เธอใส่เสื้อผ้าเก่า ๆ กลิ่นอับ ๆ เต็มไปด้วยคราบ
รอยเปื้อนอะไรซักอย่างที่ดูเหมือนจะซักไม่ออก
และเต็มไปด้วยเชื้อราจุดเล็ก ๆ ดำ ๆ ไปทั้งตัว
คนในโรงเรียนไม่ค่อยมีใครชอบเธอสักเท่าไหร่
หลายคนบอกว่าเธอนิสัยไม่ดี เธอจึงโดนแกล้ง
อยู่บ่อยครั้ง โดนเฉพาะพวกผู้ชายมักชอบด่า
ชอบล้อเลียน ชอบผลัก ชอบชนเธอให้ล้มบ้าง
บางทีก็แกล้งเอาของใช้เธอไปซ่อน
ฉันเคยเห็นเธอร้องไห้อยู่หลายครั้ง
เธอกลายเป็นคนขี้กลัว กลัวจนไม่กล้ามองหน้าใครเลย
ได้แต่ก้มหน้าก้มตาอยู่คนเดียว เธอนั่งหลบมุมหลังห้องกินข้าวคนเดียวเป็นข้าวกล่องที่เธอทำเองจากที่บ้าน
นอกจากเวลาเรียนในห้องเรียนแล้วเธอจึงไม่ได้คุยหรืออยู่ใกล้กับใครเลย
แม้แต่ฉันเองที่เรียนห้องเดียวกันมาปีกว่า ก็ยังไม่เคยคุยกับเธอเลยแม้แต่คำเดียว
จนกระทั่งวันแรกของการเปิดเทอม ขึ้น ม.1
ฉันได้ถูกจัดเวรทำความสะอาดห้องคู่กับเธอ
และนี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้อยู่ใกล้กับผู้หญิงคนนี้
เธอมาเรียนแต่เช้า พอฉันมาถึงห้องที่ต้องทำความสะอาด เธอก็ทำความสะอาดห้องแทบจะเสร็จหมดแล้ว
ฉันจึงแทบไม่ต้องทำอะไรเลย เธอก้มหน้าก้มตาทำงานไม่เคยสบตาหรือพูดอะไรเลย ฉันได้แต่ยืนดูแล้วก็ประเมินเอาเองว่า ยังมีอะไรที่ต้องทำอีกบ้าง
เจอกันทุกวัน ทำงานด้วยกันแต่กลับไม่ได้คุยกันเลย
ผ่านไปประมาณหนึ่งสัปดาห์ ฉันเริ่มชวนเธอคุย
ฉันถามว่าบ้านเธออยู่ไหน ถามนั่นถามนี่ไปเรื่อย
แรก ๆ เธอก็ตอบสั้น ๆ ถามคำตอบคำและตอบด้วยเสียงที่เบามาก ๆ เป็นแบบนี้ทุกวัน ๆ เราก็เริ่มรู้จักกันมากขึ้นและเริ่มสนิทกันมากขึ้น
ผู้หญิงที่ไม่มีใครคบ ผู้หญิงที่ใคร ๆ บอกว่านิสัยไม่ดี
ฐานะยากจน เรียนไม่เก่ง แต่งตัวก็ไม่ดี ไม่มีอะไรดีเลย
เมื่อฉันได้รู้จักเธอ เธอไม่ได้เป็นอย่างที่ใคร ๆ พูดเลย
เธอมีฐานะยากจน เรียนไม่เก่ง แต่งตัวไม่ดี
นั่นเป็นเรื่องจริง แต่เธอเป็นคนที่นิสัยดีมากคนหนึ่งเลย
อ่อนโยนและมีน้ำใจ งานหนักงานเบาเธอไม่เคยบ่น
เธอตั้งใจทำและช่วยอย่างเต็มที่ เธอไม่เคยนินทา
หรือด่าใคร เธอทำให้ฉันสบายใจเมื่ออยู่ใกล้
แต่ฉันก็ไม่ได้อยู่กับเธอทั้งวัน เราคุยกันในช่วงเช้า
ช่วงเรียนฉันยังคงอยู่กับเพื่อนคนอื่น ๆ ตามเดิม
ฉันเป็นเด็กกิจกรรม ช่วงพักกลางวันฉันจึงมักจะอยู่
ที่ห้องสมุดกับครูสอนภาษาไทยเป็นประจำ
เพื่อไปฝึกอ่านทำนองเสนาะ ฝึกแต่งกลอน
งานฝีมือต่างๆ หรือไม่ก็ไปอ่านหนังสือในห้องสมุด
ฉันได้เป็นตัวแทนโรงเรียนไปแข่งขันด้วยนะ
แต่ได้แค่รางวัลชมเชยเท่านั้น ไม่เคยติด 1 ใน 3
กับเขาสักที บางทีฉันก็คิดเล่น ๆ ว่า คุณครูอาจคิดผิดที่เลือกฉันไปแข่งขันแล้วล่ะ☺️☺️
บ่ายวันหนึ่ง ในขณะที่ฉันนั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะหินอ่อน
ฉันเห็นรุ่นพี่คนหนึ่ง และเพื่อนผู้ชาย 2-3 คน
กำลังเอารองเท้าของใครสักคนไปซ่อนทในกอไผ่
ซึ่งอยู่ใกล้ ๆ กับโต๊ะที่ฉันนั่งอยู่
หลังจากนั้นไม่นาน ฉันก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งเดินไป
เดินมา สายตากวาดมองไปรอบๆ ท่าท่างเหมือนหาบางสิ่งบางอย่าง พร้อมด้วยน้ำตาไหลนองหน้า
เธอโดนแกล้งอีกแล้ว..
แต่ครั้งนี้ฉันกลับไม่อยู่เฉยเช่นเคย ฉันพาเธอไปเอารองเท้าที่คนพวกนั้นเอาไปซ่อน
ฉันรู้สึกโกรธมาก ฉันจึงพูดต่อหน้าทุกคนว่า
ห้ามใครแกล้งผู้หญิงคนนี้อีกเด็ดขาด เธอเป็นเพื่อน
ของฉัน ถ้าใครทำฉันจะไม่เกรงใจ!
ทุกคนคงอาจจะงงว่า ทำไมคนอื่นต้องยอมเชื่อและทำตามคำพูดของฉัน ฉันไม่ใช่ลูกคนใหญ่คนโตหรืออะไรทั้งนั้น ฉันเป็นคนธรรมดานี่แหละ
แต่ฉันเป็นเด็กเรียนดีและเป็นเด็กกิจกรรม
จึงมีความสนิทกับครูเป็นพิเศษ ถ้าหากฉันฟ้องครู
คนเหล่านั้นอาจโดนเรียกผู้ปกครอง มันก็จะกลายเป็นเรื่องใหญ่ทันที
ในสมัยนั้น หากทำผิดแล้วโดนเรียกผู้ปกครอง
ถือว่าร้ายแรงมาก ถ้าโดนบ่อยครั้งอาจถึงขั้นโดนไล่ออกได้เลย ไม่มีเด็กคนไหนอยากโดนแบบนั้น
สรุป... ทุกคนกลัวฉัน ฟ้องครู 😂😂
ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว เล่าวีรกรรมให้ฟังเลยก็แล้วกัน
ตอนนั้นฉันเป็นเด็กเรียน เด็กเรียบร้อย แต่...
ต่อยเจ็บนะ 🥊🥊
...
ผู้ชายในห้องชอบแกล้งกันแบบเจ็บ ๆ
แบบนั่งเรียนอยู่ดี ๆ เดินผ่านก็ต่อยแขน ให้เจ็บบบบ
ฟ้องครูไหม? ไม่ฟ้องค่ะ เดี๋ยวหาว่าขี้ฟ้อง
แล้วทำยังไงน่ะหรือ?
เด็กเรียบร้อยยังฉันก็..ต่อยคืนสิจ๊ะ 😂😂
ก็บอกแล้วว่าต่อยเจ็บ ผู้ชายก็ผู้ชายเหอะ สู้นะ!
...
มีอีกอย่างที่ผู้ชายชอบทำกันมาก คือการเปิดกระโปรง
ผู้หญิง ช่วงนั้นฮอตฮิตมากจริง ๆ เชื่อไหมว่า..ไม่มีใครกล้าแกล้งฉันแบบนั้นเลยสักคน ภูมิใจในความร้ายกาจของตัวเองจริง ๆ 555555
...
ผู้ชายในห้องเรียกฉันว่า “หัวหน้าแก๊งค์ชุนหลี”
ทุกวันนี้ฉันยังไม่รู้เลยว่ามันแปลว่าอะไร
ใครรู้ช่วยบอกที ฮาาาาา~
กลัวทุกคนจะเครียด
เลยเผา🔥 ตัวเองให้ฟังซะเลย 55555
ต่อค่ะ..
ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ฉันก็ให้เธออยู่กับฉันตลอด
ไปไหนก็พาไปด้วยตลอด ใครแกล้งก็ต้องเจอฉันก่อน
แม้กระทั่งไปหาครู ฉันก็พาไปด้วย อยู่ด้วยกันทุกวัน
เธอก็ได้เป็นเด็กกิจกรรมช่วยงานครูและเรียนได้ดีขึ้น
จนได้ทุนการศึกษาเช่นเดียวกันกับฉัน เราทั้งคู่จึงกลายเป็นคู่หูดูโอ้ กันตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา
ผู้หญิงคนนี้เป็นคนที่มีจิตใจที่งดงามมาก
เป็นเพื่อนที่ดีกับฉันเสมอมา ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาหลายปี เราห่างกันตอนที่ฉันเรียนต่อมหาวิทยาลัย
เธอไม่ได้เรียนต่อ เพราะไม่มีเงินเรียน
จบ ม.6 เธอจึงทำงานและส่งน้อง ๆ เรียนแทน
เราติดต่อกันผ่านทางมือถือกันซะเป็นส่วนใหญ่
และเมื่อโทรศัพท์ฉันหายไป เบอร์โทรของเธอนั้นก็หายไปด้วย ฉันมั่นใจนะว่า ฉันจำเบอร์เธอได้
แต่โทรกลับไปไม่ติดแล้ว ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองจำผิดหรือเธอเปลี่ยนเบอร์ไปแล้ว
และช่วงนั้นก็เป็นช่วงที่เธอย้ายไปอยู่กับสามี
ที่ศรีสะเกษพอดี ซึ่งฉันยังไม่เคยไปบ้านหลังนั้น
จึงไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน ให้ตามหาจากไลน์จากเฟสบุ๊ค
เพื่อนฉันคนนี้ก็ไม่เล่น ได้แต่หวังว่าวันหนึ่งโชคชะตา
จะนำพาให้เราได้เจอกันอีกครั้ง
⭐️🌙 คิดถึงจัง.. 8 ปีแล้วที่เราไม่ได้เจอกันเลย
ไม่รู้ว่าเธอจะเป็นตายร้ายดีอย่างไร 😢😢
เพื่อนคนนี้เธอชื่อว่า.....🌙......
ทำให้ทุก ๆ ครั้งที่มองขึ้นไปบนฟ้าแล้วเห็น ......🌙......
ฉันจึงรู้สึกเหมือนได้เห็นเธอ มันชวนให้คิดถึงค่ะ
เมื่อเป็นเพื่อนกันแล้ว ก็ไม่อยากให้ใคร
ต้องเงียบหายไปอย่างไร้ร่องรอยติดต่อกันไม่ได้
“รู้จักกันแล้ว รู้จักกันเลย”
“เป็นเพื่อนกันแล้ว เป็นเพื่อนกันเลย”
รักและคิดถึงเสมอ❤️🌙
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ❤️💚
#กระเรียนน้อย
Photo : unsplash.com
- 3
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
