# อีกด้านหนึ่งของพิซซ่า
มีคนมากมายมักใช้เงินที่พวกเขาไม่ได้หาเอง ซื้อสิ่งที่พวกเขาไม่ได้ต้องการเพื่อไปอวดคนที่พวกเขาไม่ได้ชอบ อ่านเรื่องราวต่อไปนี้แล้วคุณจะเข้าใจ
คำเตือน
ในขณะที่ เมล่า เกรซ เดินทางกลับมาถึงที่บ้าน เธอก็รีบลงจากรถเพื่อจะเข้าไปบอกกับสามีของเธอว่า “ ที่รักค่ะ ช่วงนี้ใส่เสื้อผ้าน้อย ๆ หน่อยนะคะ เพราะแม่บ้านของเรา เธอจะขอลากลับบ้าน ในช่วงเทศกาลนี้ สักสองสามวันค่ะ”
“ได้ งั้นผมจะใส่เสื้อผ้าให้น้อยลงหน่อยแล้วกันนะ” สามีของเธอ พูดพร้อมทั้งเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า เมล่า จึงพูดต่อไปอีกว่า “อ้อ ที่รักค่ะ ฉันคิดว่าฉันจะให้เงินพิเศษ กับเธอดีไหมค่ะ สัก 500 รูปี ถือซ่ะว่าเป็น โบนัส หรือไม่ก็เป็นรางวัลให้กับเธอไป” เธอพูดขณะ เดินลงบันไดเพื่อจะไปเตรียมอาหาร
ข้อตกลงภายในบ้าน
เมื่อได้ฟังเช่นนั้น สามีของเมล่า จึงรีบตอบกลับภรรยาของเขาไปว่า “แต่อีกไม่กี่วัน ก็จะเป็นวันคริสมาสแล้วนะ ทำไมเราไม่ให้เธอในวันนั้นทีเดียวล่ะ” ทันทีที่สามีของเธอพูดจบ
เมล่า ก็พูดขัดขึ้นมาว่า “ทำแบบนั้นมันไม่น่ารักกับเธอเลยนะคะ เพราะเธอยากจน แล้วนาน ๆ ที เธอถึงจะได้กลับไปพบลูกหลานของเธอ อีกอย่าง ราคาข้าวของเครื่องใช้ ในทุกวันนี้ก็แพงมากขึ้น ฉันเพียงแค่เป็นห่วงว่า หากได้เงินนี้ไป
เธออาจจะได้จัดงานฉลองเล็ก ๆ กับครอบครัวของเธอ ได้อย่างมีความสุขมากขึ้นไงค่ะ เพราะแบบนี้ฉันเลยคิดว่า มันคงจะดีกว่าถ้าเราจะให้เธอในครั้งเลย”
ความขัดแย้ง
“ผมไม่รู้ว่าทำไม คุณถึงใจอ่อนได้ขนาดนี้นะ” สามีตอบกลับพร้อมด้วยสีหน้าที่แอบหงุดหงิดเล็กน้อย เมื่อ เมล่า ได้เห็นเช่นนั้น เธอจึงรีบตอบสามีของเธอไปเพื่อคลีคลายบรรยากาศที่แสนตึงเครียดนี้ว่า
“งั้นไว้ครั้งหน้าก็ได้ค่ะ เอาเป็นว่าเราจะสั่งพิซซ่ามาเลี้ยงฉลองให้เธอ เมื่อเธอกลับมาแล้วกันนะคะ” ทันทีที่ เมล่า พูดจบ สามีของเธอก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “ว้าว งั้นก็ดีเลย เมื่อถึงวันนั้นเดี๋ยวผมจะจัดการซื้อพิซซ่าถาดใหญ่ 8 ชิ้นให้นะ”
คลีคลาย
สามวันต่อมา แม่บ้าน ของ เมล่า ก็กลับมาทำงานตามปกติ ซึ่งในระหว่างที่เธอกำลัง ปัดกวาด เช็ดถู อยู่นั้นเอง สามีของเมล่า ก็เดินเข้าไปถาม แม่บ้านของเขาว่า “วันหยุดที่ผ่านมาเป็นยังไงบ้าง”
แม่บ้าน จึงรีบหยุดงานที่ทำอยู่ แล้วตอบ เจ้านายของเธอไปว่า “มันช่วงวันหยุดที่แสนวิเศษมากจริง ๆ ค่ะ ฉันใช้จ่ายเงินไม่น้อยกว่า 500 รูปี ภายในสองวัน”
เธอพูดพร้อมทั้งแอบขำขันกับตัวเอง อย่างมีความสุข สามีของ เมล่า จึงพูดเสริมขึ้นมาในทันทีว่า “ถ้าอย่างนั้น ก็หมายความว่า คุณคงจะได้พบกับลูกสาว และหลาน ๆ ของคุณด้วยสินะ แล้วคุณทำอะไรกับเงิน 500 รูปี นั้นไปบ้างล่ะ” ทันทีที่ เสียงสิ้นสุดลง
หยุดฟัง
แม่บ้านจึงรีบตอบเจ้านายของเธอไปว่า “ใช่ค่ะ ได้พบกับลูกหลานครบทุกคนเลย ฉันใช้ไปกับเสื้อผ้าของลูกสาว 150 รูปี ซื้อตุ๊กตาให้หลานตัวน้อย 40 รูปี และขนมอีก 50 รูปี
ทำการกุศลที่โบสถ์อีก 60 รูปี ค่ารถโดยสาร 25 รูปี ซื้อเข็มขัดดี ๆ และกำไลให้ลูกสาวได้ใส่ในราคา 50 รูปี และซื้อสมุด ดินสอ สำหรับทำบัญชีให้หลานสาวคนโต อีก 75 รูปีค่ะ”
คำตอบของแม่บ้าน
ทันทีที่ แม่บ้านพูดจบ สามีของเมล่า ก็ได้แต่ ยืนทึ่งว่า 500 รูปี มันทำอะไรได้มากขนาดนั้นเลยหรอ เพราะสำหรับเขา มันซื้อได้เพียงพิซซ่าถาดใหญ่ขนาด 8 ชิ้นเท่านั้น แต่เมื่อเปรียบเทียบกับ แม่บ้าน ในราคาพิซซ่าแปดชิ้นนี้ เธอกับใช้ได้อย่างน่าอัศจรรย์โดย
พิซซ่าชิ้นที่หนึ่งสำหรับเธอใช้ไปกับเสื้อผ้าของลูก
พิซซ่าชิ้นที่สอง คือ ขนมให้หลาน
พิซซ่าชิ้นที่สาม คือ เงินบริจาคให้โบสถ์
พิซซ่าชิ้นที่สี่ คือ ค่ารถโดยสาร
พิซซ่าชิ้นที่ห้า คือ ตุ๊กตา
พิซซ่าชิ้นที่หก คือ เข็มขัด
พิซซ่าชิ้นที่เจ็ด คือ กำไล
และสุดท้ายพิซซ่าชิ้นที่แปด คือ สมุด ดินสอสำหรับทำบัญชี
เมื่อคิดได้เช่นนั้น เขาก็ตระหนักได้ในทันทีเลยว่า ตลอดเวลาที่ผ่านมา เขาได้เห็นพิซซ่าเพียงแค่ด้านเดียวเท่านั้น แต่ในวันนี้ แม่บ้านของเขาได้แสดงให้เขาได้เห็นแล้วว่า แท้จริงแล้วคุณค่าของเงินอยู่ที่คนถือครองมันนั้นเอง
ดังคำที่กล่าวไว้ว่า “ความหมายที่แท้จริงของการใช้จ่ายก็มีเพียงแค่สองข้อเท่านั้น คือ ใช้จ่ายเพื่อชีวิต หรือ มีชีวิตเพื่อใช้จ่าย”
แปลและเรียบเรียงโดยเรื่องเล่าจากดาวนี้
ที่มา:
อ่านบทความเรื่องเล่าจากดาวนี้เพิ่มเติมได้ที่
หากชื่นชอบก็อย่าลืมกด Like กด Share เพื่อเป็นกำลังใจให้กันด้วยนะคะ สามารถแชร์แนวคิด มุมมองดีๆได้ใน Comments นี้เลย 😄
- 20
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
