ใจซ่อนรัก🌸ตอนที่ 15 ...ตอนจบ...💝
" แล้วถ้ามายด์เป็นล่ะ 😡 ห๊ะ⁉️ ถ้ามายด์เป็นล่ะ 😢 ภพจะทำยังไง "
เอกภพที่กำลังเดินหนี จู่ๆก็หันมาตอบด้วยน้ำตาและเสียงสั่นคลือแต่ดังก้องบ้าน วินาทีนั้นเหมือนโลกทั้งโลกกำลังหยุดหมุน ผู้ชายที่ยิ้มแฉ่งให้เธอในวันที่เธอฟื้นขึ้นมา ผู้ชายที่พูดจาตลกขบขันตลอดการเฝ้าคนป่วย ผู้ชายคนที่กอดเธอในวันนั้นเก็บอะไรใว้ในใจบ้าง วันนี้เอง วันนี้เองที่เธอได้รับรู้🥺
" ภพ😟 "
" 😒ไปอาบน้ำก่อนนะ"
คืนนี้สถานะการตรึงเครียดจนหายใจหายคอไม่ออก คนที่อาบน้ำเสร็จก็ไม่ยอมกินข้าวกินน้ำ ขึ้นเตียงไปนอนไม่พูดไม่จา มายด์ได้แต่มองตามโดยที่ทำอะไรไม่ได้ เพราะแค่จะอ้าปากเอกภพก็เบือนหน้าหนีแล้ว
...เช้าวันรุ่งขึ้นอารยาพาลูกสาวมาบ้านแต่เช้า ก็มาเจอกับมายด์ที่กำลังจัดโต็ะอาหารอยู่พอดี มายด์ยกมือไหว้อารยาและกล่าวทักทายด้วยความสุภาพ ภาวีตรีเอาแต่หลบสายตาและเดินตามหลังแม่ มายด์เชิญทั้งสองไปนั่งที่ห้องรับแขกแล้วหาน้ำให้ดื่ม แม่บ้านไปตามเอกสิทธิ์และเอกภพแล้วเธอจึงนั่งลงรับแขกรอ
อารยาที่นั่งยิ้มหวานหันไปสกิดลูกสาวที่นั่งนิ่งอยู่ข้างๆ เพราะเธอไม่ได้พาภาวิตรีมาบ้านนี้เพื่อที่จะมานั่งสบตากันเฉยๆ ถึงภาวิตรีจะกล้าๆกลัวๆแต่ก็เอ่ยถามมายด์ออกมา
" คุณมายด์หายแล้วเหรอคะ"
" หายแล้วค่ะ🙂 สบายใจได้นะคะ"
ภาวิตรีเอ่ยถามมายด์ที่นั่งยิ้มอยู่ตรงหน้าด้วยท่าทางที่บ่งบอกว่ารู้ากผิดแล้ว มายด์ส่งยิ้มกลับด้วยความเป็นมิตรให้เธอ เพราะที่มาวันนี้เธอคงสำนึกผิดแล้วจริงๆ
" ภาขอโทษนะคะ😔 จริงๆแล้วภาไม่ได้ตั้งใจจะให้คุณมายด์จมน้ำ ขอโทษจริงๆค่ะ"
" ไม่เป็นไรค่ะ มันผ่านไปแล้วมายด์ไม่ติดใจอะไรค่ะ😄 คุณภาไม่ต้องคิดมากนะคะ"
" แต่ผมคิด😠"
" ภพ😦😧😖 "
เอกภพเดินมาได้ยินภาวิตรีขอโทษมายด์พอดี แต่ถ้าแค่ขอโทษคำเดียวแล้วจะให้อภัยโดยไม่ติดใจเลยก็คงไม่ได้ เอกภพนั่งลงข้างๆมายด์ด้วยสีหน้ามึนตึงและดูไม่ค่อยอยากจะต้อนรับแขกสักเท่าไหร่ เอกสิทธิ์ที่เดินตามมาติดๆ ก็รับไหว้อารยาและภาวีตรีแล้วนั่งลงรอฟังคำอธิบายเช่นกัน
อารยาและลูกสาวกล่าวขอโทษทั้งสามคนด้วยความจริงใจและสัญญาเป็นหมั้นเหมาะว่าจะไม่ทำเรื่องไม่ดีแบบนี้อีก ขอให้ทุกอย่างกลับมาเป็นดั่งเดิม ขอให้เอกภพเป็นแบ็คที่ดีของบริษัทต่อไปเพื่อความอยู่รอดของบริษัททุนน้อยของอารยา
" 🙂เอาล่ะคุณยา ผมในฐานะพ่อและประทานบริษัทตัดสินใจแล้วว่า ถ้าจะให้เป็นแบบเดิมนั้นคงไม่ได้แต่ผมก็จะยังคงช่วยเหลือเรื่อยๆไม่ทิ้งเพื่อนรักของภรรยาผมแน่นอน ส่วนเรื่องหุ้นเอกภพจะทยอยเพิ่มให้ทุกๆปีตามความเหมาะสม เพราะถึงเราจะยกโทษให้แล้วแต่ความสนิทใจมันก็ยังไม่เต็มร้อยเหมือนเดิม ค่อยๆเป็นค่อยๆกันนะคุณยา"
" ค่ะคุณพี่🥺 แค่คุณพี่กับลูกไม่ทิ้งยา ยาก็ขอบคุณมากแล้วค่ะ "
เอกสิทธิ์รู้เรื่องราวทั้งหมดจากเอกภพแล้ว ถึงจะโกรธที่ภาวิตรีทำแบบนี้ แต่ก็ถือว่าเอกภพนั้นก็ได้ลงโทษเธอไปแล้วจึงไม่ติดใจเอาความอะไรอีก
สองพ่อลูกคุยกันก่อนที่จะเดินเข้ามา เอกภพยืนยันว่าจะทำแบบนี้ ทุกอย่างที่เอกภพตัดสินใจไปผู้เป็นพ่อก็จะปล่อยให้เป็นไปตามนั้น เพราะพ่อคนนี้รู้ดีว่าเอกภพรักมายด์มากขนาดไหน
" 🙂งั้นก็ไปทานข้าวเช้าด้วยกันนะ เชิญ"
อารยาและภาวิตรีร่วมทานอาหารเช้ากับทุกคนแล้วค่อยกลับไป จะเหลือก็แต่คนในบ้านที่ยังนั่งจ้องหน้ากันโดยที่ไม่ได้สนใจพ่อที่นั่งหัวโด่อยู่ตรงกลางเลย จนเอกสิทธิ์ต้องสายหัวให้ลูกชายแล้วเดินหนีขึ้นบ้านไป
" มองทำไม☹"
" มองไม่ได้เหรอ😄 หวงมากรึไง"
เอกภพทนไม่ไหวที่มายด์นั่งจ้องหน้าเค้าเป็นนานสองนานโดยไม่พูดอะไร จึงถามออกไปด้วยท่าทียียวนแต่ก็ถูกตอกกลับด้วยคำพูดและสีหน้าที่กวนไม่แพ้กัน วันนี้ทั้งวันมายด์เอาแต่เดินตามเอกภพ ไม่ว่าเค้าจะไปที่ไหนเธอก็จะเดินตามไปจ้องหน้าเค้าทุกที่ ทั้งที่ปากบอกว่าให้อภัยภาวิตรีแล้ว แต่อาการของเอกภพยังคงความขุ่นมัวไม่หาย
" นี่เลิกเดินตามได้แล้วนะ☹ รำคาญ"
" แน่ใจนะว่ารำคาญ🤭 "
" 😤แน่ใจมาก"
" งั้นก็ได้😄 จะได้กลับไปอยู่บ้านตัวเองซะทีรำคาญคนที่นี่เหมือนกัน คนอะไรไม่รู้ใจดำขี้โมโหคนเค้ามาขอโทษแล้วยังไม่ยอมให้อภัยเค้าอีก ไอ้เราก็อุตส่าหวังดีว่าจะช่วยให้ใจเย็นซะหน่อย
เฮ้ออออ 😏🤭 แต่ถ้าเรามันไม่สำคัญแถมน่ารำคาญก็คงต้องไปจริงๆแล้วแหละ"
เมื่อได้ยินมายด์พูดแบบนั้นเอกภพที่กำลังเดินหนีก็รีบวิ่งมาอุ้มมายด์แล้วพาเธอขึ้นห้องทันที ถึงจะรู้ว่ามายด์พูดประชดแต่ถ้าไม่เอามายด์มาขังไว้บนห้องกับเค้าแบบนี้มายด์คงจะหนีกลับบ้านตัวเองจริงๆแน่ๆ
พอถึงห้องเอกภพก็เริ่มเผด็จศึกคนขี้ประชดทันที ก็ทั้งน่ารักน่าหมั่นใส้ขนาดนี้แล้วจะอดใจไหวได้ยังไง
" ปล่อยนะ😊 ปล่อย ☺ ภพ"
" ปล่อยก็โง่ดิ😛 มาให้ลงโทษซะดีๆ"
...แสงสว่างยามพระอาทิตย์ลับขอบฟ้าส่องเล็ดลอดผ่านม่านผืนใหญ่ผลัดกับสายลมยามเย็นโปกโบยพัดโชยกลิ่นหอมดอกไม้จางๆเข้ามากระทบกับร่างบอบบางเย็นสบาย แสงแดดยามเย็นสาดส่องเข้ามากระทบกับวัตถุสะท้อนแสงแวววาว
มายด์ตื่นขึ้นมาเพราะแสงแวววับนั้นแยงตา ยกมือขึ้นพินิจพิจารณาดูด้วยความสงสัย แหวนทองคำขาวบริสุทธิ์ประดับด้วยเพชรเม็ดงามล้ำค่าถูกสวมอยู่บนนิ้วนางข้างซ้ายตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
ดวงตาเรียวยาวเปิดกว้างร้อนผ่าวราวกับอยู่ในน้ำพุร้อน น้ำใสๆไหลรินอาบสองแก้มลงมา หัวใจถูกบีบอัดด้วยบางอย่างที่อัดแน่นเกินกำลัง ไม่รู้จะร้องไห้หรือหัวเราะก่อนถึงจะดี
" แต่งงานกันนะ💘 "
วงแขนร้อนผ่าวโอบกอดไว้แน่นพร้อมกับคำหนึ่งคำที่ถูกยิงเข้ามาที่ตรงกลางหัวใจ มายด์พยักหน้ารับคำแล้วกอดชายผู้นั้นไว้แนบแน่น มายด์หัวเราะออกมาทั้งน้ำตา มีเพียงเค้าเท่านั้นที่ทำให้เธอทั้งร้องไห้และหัวเราะแบบนี้ได้หลายต่อหลายครั้ง
" ใครเค้าขอแต่งงานกันแบบนี้☺ "
" เอ้า 😘ทำไมล่ะ "
" แทนที่จะเป็นที่ๆมันโรแมนติกๆ แล้วก็แต่งตัวสวยๆ แต่นี่อะไร บนเตียง เสื้อผ้าสักตัวก็ไม่ได้ใส่อีกด้วย ไอ้บ้า☺"
" ก็แหละที่ๆโรแมนติก 🤤แถมชุดนี้ก็สวยมากด้วย"
" ชุดวันเกิดละสิไม่ว่า☺"
ค่ำคืนนี้ที่ยาวนานคงจะไม่พอสำหรับว่าที่เจ้าบ่าวเจ้าสาว หรือบางคนอาจจะอยากให้มีเจ้าตัวเล็กเป็นของแถมในงานวิวาด้วยละมั้ง ก็ใจร้อนชิงสุกก่อนห่ามซะหลายครั้งแบบนี้ไง
...งานแต่งถูกจัดขึ้นแบบน่ารักเรียบง่ายตามความต้องการของเจ้าสาว แต่แขกในงานจ้าวบ่าวยังคงจัดเต็มตามฐานะและตามสมควร ทั้งผู้ใหญ่และนักธุระกิจมากหน้าหลายตาเต็มงานไปหมด แต่ก็ไม่ได้เป็นปัญหาเลยแม้แต่น้อย
เจ้าสาวผู้เลอโฉมนั่งอยู่ท่างกลางเพื่อนรักสามสาว เมย์ มะปราง และน้ำหวาน ชุดเจ้าสาวสีขาวสะอาดตาฟูฟ่องพองจนเกือบจะลอยได้ ผมยาวดัดลอนถูกตกแต่งด้วยดอกไม้สดหอมละมุนน่าหลงไหล สองชายกระโปรงมีหนุ่มน้อยฝาแฝดค่อยถือให้ไม่ห่าง ผู้เป็นมารดานั่งมองลูกสาวด้วยความสุขที่ล้นอกออกมาจนเห็นได้ชัด (นี่ไม่ใช่ความฝันใช่ไหม)
ประตูห้องถูกเปิดออกพร้อมกับหนุ่มใหญ่ใจดีที่ยื่นแขนรอรับอยู่หน้าประตู จะติดก็ตรงที่มืออีกข้างกำลังปาดน้ำตาที่ถ้วมท้นออกมาเท่านั้น
" ขอบคุณนะคะพ่อ🤗 อย่าร้องไห้สิ"
" พ่อดีใจ😂 ฮ่าๆๆ"
ผู้เป็นพ่อพาลูกสาวไปส่งให้เจ้าบ่าวที่ยืนรออยู่ที่หน้าประตูงานด้วยน้ำตาแห่งความสุข เจ้าบ่าวที่ยืนรออยู่ผ่ายมือรับเจ้าหญิงของเค้าด้วยความรักที่ร้นปริ่ม เสียงเพลงดังขึ้นพร้อมกับเสียงปรบมือและคำอวยพรดังอื้ออึงทั่วทั้งงาน นี่สินะความสุขที่รอคอยมานานแสนนาน
ถ้าวันนั้นไม่มัวแต่เก็บความรู้สึกไว้ ถ้าวันนั้นพูดมันออกมาว่ารักเธอมากขนาดไหนวันนี้คงจะมาถึงเร็วกว่าที่เป็น
ถ้าวันนั้นเปิดใจมองสักนิด ว่ามีคนๆนึงรักมากขนาดนี้ ถ้าวันนั้นรู้ใจตัวเองว่าตัวเองรู้สึกอย่างไรกับผู้ชายคนนี้ วันนี้ก็คงจะมาถึงเร็วกว่านี้
รักมักเกิดขึ้นทุกเมื่อ ทุกเวลา บางที่อาจเป็นเพราะเราลืมตาเพียงข้างเดียว หรือบางที่เราก็มองไกลเกินไปจนไม่รู้ว่าอะไรที่มีคุณค่าอยู่แค่เอื้อม...
...แค่เอื้อมเท่านั้น💖
🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸
🌸🌸🌸🌸🌸🌸...จบบริบูรณ์...🌸🌸🌸🌸🌸🌸
🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸
🙏ขอบพระคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านจนจบ🙏 ขอบคุณทุกๆกำลังใจที่มอบให้นักเขียนมือใหม่
🙏ขอบพระคุณมากๆค่ะ🙏
👉นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายเรื่องแรก☝️ในชีวิตของ in a dream ฝากผู้อ่านติชมและแนะนำด้วยนะคะ เพื่อเป็นแนวทางสำหรับเรื่องต่อๆไป
🍃🍂🍃🍂🍃🍂🍃🍂🍃🍁🍂🍃🍂🍃🍂🍃🍂
☘แล้วพบกันใหม่ กับนิยายรักข้ามภพข้ามชาติ
เรื่อง ...อธิฐาน🙏....
สวัสดีค่ะ💋...
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
