ถ้าวันนึงคุณมารู้เอาทีหลัง ถึงชีวิตของคุณที่กำลังดำเนินมาเรื่อยๆตั้งแต่แรกเริ่ม จนเข้าสู่วัยเป็นสาวเต็มตัวนั้น มีสิ่งหนึ่งที่คุณมองไม่เห็นติดตามคุณมา คุณ....จะทำยังไง! ☆บทนำ☆ หมอกหนาทึบ ทึบมาก ชนิดแทบมองอะไรไม่เห็น เบื้องหน้าไม่สามารถบอกได้นั่นคือที่ไหน มีเพียงบรรยากาศเย็นยะเยือกยามกระทบเท่านั้น ซึ่งทำให้ลุ้น เสียงพร่ำบ่นพึมพำของชายคนหนึ่งฟังไม่ได้ศัพท์วนเวียนกระทบหู ...มันคือคำพูดของใครกัน “ ชมนาด...” เธอได้ยินแค่นั้น สองพยางค์ราวกับมันคือชื่อของคน ทว่าไม่เคยได้ยินมาก่อน เสียงเขาช่างแผ่วเบาเหลือเกิน หากไม่จับใจความตั้งใจฟังให้ดี ก็คงไม่ต่างกับสายลมกระทบพื้นไม้ สองเท้ายังคงก้าวต่อเนื่องไปเรื่อยๆ ทั้งๆที่ไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าทางข้างหน้ามันเป็นยังไง รอบตัวหล่อนเงียบกริบ เงียบเสียจนได้ยินแม้กระทั่งเสียงลมหายใจของตัวเอง มองไปข้างหน้าไร้แสงสว่าง ความหนาวซาบซ่านเจาะลึกเข้าเนื้อหนัง ร่างบางถึงกับต้องกอดตัวเองไว้ ในขณะความกลัวเริ่มคืบคลานเข้ามา พลางสับสนปนงงต่อสิ่งที่ตัวเองพบเจอไปด้วย แต่แล้วไม่นาน สิ่งที่ว่านั้นเหมือนค่อยๆเปิดเผย ถึงยังเป็นปริศนาต่อดวงตายามเพ่งเล็ง แต่ด้วยสัญชาตญาณก็พอจะเดาออก ใช่ นั่นแหละ..เจ้าของเสียง ทว่า..ครั้นจังหวะที่หล่อนจะก้าวเข้าไปหา ใคร่เห็นหน้าให้ชัด กลับถูกร่างสูงใหญ่ตะเพิดกลับมา เสียงตะโกนพร้อมชี้หน้า เฉกคนโกรธจัดนั้นปลุกหล่อนสะดุ้งตื่น ซึ่งดังขึ้นพร้อมกันกับคำตำหนิของอาจารย์ บวกเสียงฮาลั่นห้องเรียนของเพื่อน “ เขมจิรา !!! ผมบอกคุณกี่ครั้งแล้วว่าอย่าหลับในคาบเรียน!!” “ ฮ่าๆๆๆ “ แต่เหมือนหล่อนไม่ได้สนใจมัน เท่ากับประโยคในความฝันเมื่อครู่นี้ ที่มีอิทธิพลถึงขั้นทำม่านตาเบิกออก เหงื่อแตกพลั่กเต็มหน้า และเสียงลมหายใจหอบหืด “ ชาติที่แล้ว..สัญญาไว้เยี่ยงไร ใยภพนี้ถึงมิทำตาม ..”
