Helena : สวยล่าดุ ตอนที่ 1 Don’t ya know I’m dangerous?
ณ ซานโซน่า ชนบทเล็กๆ กลางทุ่งทะเลทราย
(เสียงม้าสีดำทมิฬดังมาแต่ไกล) แอ๊ด...(เสียงเปิดประตูบาร์แห่งหนึ่ง) หญิงสาวใส่ชุดแบบ Edwardian Fashion สีดำ สีผมของเธอเป็นสี Soft Brown ใบหน้าที่สวยงาม ดวงตาที่ดุคมชวนเซ็กซี่กับสีของลิปสติกที่ริมฝีปากที่แดงสดเธอเดินเข้ามาภายในร้านพร้อมกับกลิ่นของดอกกุหลาบพัดโชยเข้ามากับเสียงรองเท้าส้นสูง กรึบ กรึบ กรึบ ทำให้บรรดาคนในร้านต่างเคลิ้มหลงไปกับหุ่นเสน่ห์ของนาง
ภาพประกอบการแต่งตัวแบบ Edwardian Fashion
“มึงว่าใช่นางรึป่าว...ข้าว่าใช่นาง....ซุบซิบๆ” เสียงของเหล่าหนุ่มสาวในร้านต่างพากันซุบซิบถึงผู้หญิงคนนี้ แต่เธอไม่สนใจกับเหล่าเสียงที่ฟังไม่เข้าหูเหล่านี้ เธอได้แต่ยิ้มยั่วยวนแล้วเดินตรงไปที่เคาน์เตอร์บาร์ “ไม่ทราบว่าเดินทางมาไกลคุณผู้หญิงจะรับอะไรดีครับ” เสียงของมาสเตอร์แก่ “แค่น้ำเปล่า” ทันทีที่นางดูดเสร็จเหล่าคนในร้านที่ต่างพากันเงียบฟังว่านางจะสั่งอะไรต่างพากันตะโกนหัวเราะดังลั่น “น้ำเปล่าวะ ฮ่าๆๆๆ” “ที่นี้ดูครึกครื้นแล้วยังดูทุกคนมีอันจะกินนะ” หญิงสาวพูดเสร็จก็มีเสียงชายวัยกลางคนพูดดังขึ้นมา “ก็ที่นี้มีเจ้าเมืองดีแจกเงินให้คนทุกสัปดาห์” สิ้นคำพูดเสียงตะโกนโห่ร้องพร้อมกับยกแก้วเบียร์ของเหล่าคนในร้านก็ดังลั่น หญิงสาวหันไปหาพร้อมกับโปรยยิ้มให้จนทำให้หนุ่มบางคนถึงกับทรุดลงไปกับพื้น “ว่าแต่แม่นางคือ แม่ชีนักล่าปีศาจที่กำลังเป็นเรื่องเฮฮากันในช่วงนี้หรือป่าว” พอมาสเตอร์ถามทุกคนในร้านต่างพากับเงียบฟังคำตอบของนาง หญิงสาวได้ยิ้มอีกครั้งแล้วพูด “ฉันก็เคยได้ยินนะ เรื่องของแม่ชีสาวสวยที่ไล่สังหารพวกปีศาจตามที่ต่างๆ ถ้าเป็นฉัน ฉันก็คงใส่ชุดของศาสนจักรเข้ามาสิ เสียใจด้วยนะ” เธอพูดจบพร้อมกับจิบน้ำ เสียงร้องโห่ด้วยความเสียดายก็ดังขึ้นอีกครั้ง โพร่ม!! แอ๊ด~ “นะนะนายอำเภอมา!!” เสียงตะโกนของหนุ่มวัยรุ่นดังลั่นเข้ามาในร้านทุกคนต่างพากันแตกตื่น เสียงของรองเท้าบูทดังเข้ามามนร้าน ทุกคนต่างพากันเงียบคอตก (เสียงพริ้วปาก) “ดูสิว่าแม่นางยาหยีสุดสวยผู้นี้เป็นใครมาจากที่ใดกันนะ ข้าอยากจะรู้จักแล้วละสิ” เสียงของนายอำเภอหนุ่มที่ฟังแล้วสะอิดสะเอียน พูดพร้อมกับเอามือจับผมของหญิงสาวขึ้นมาสูดดม ทันใดนั้นก็มีมือของชายหนุ่มหล่ออีกคนคว้ามาจับแขนนายอำเภอ “อย่ายุ่งกับนาง” “เหอะ!!” เสียงนายอำเภออุทานพร้อมกับพยักหน้าสั่งให้ลูกน้องจับชายหนุ่มตรึงไว้แล้วก็ฉกไปที่หน้าอย่างจังจนชายหนุ่มล่วงล้มไปกองกับพื้นพร้อมกับนั่งควบบนตัวชายหนุ่มแล้วกระหน่ำกำปั้นฉกด้วยความสะใจ “แกคิดว่าตัวเองเป็นใครหะ วิลสัน ไอ้กระจอก ถุ้ย!!” นายอำเภอพูดพร้อมกับฉกไปที่หน้าของชายหนุ่มอีกครั้ง แล้วถุ้ยน้ำลายไปใบหน้าชายหนุ่ม เสียงคนในร้านดังลั่นด้วยความมันส์ “แหม่...แหม่...แหม่ ชังสุภาพบุรุษ” หญิงสาวหันมาพร้อมกับหยิบแก้วน้ำขึ้นมาแล้วเดินไปหานายอำเภอพร้อมกับเอามือขวาจับไหล่นายอำเภอ แล้วใช้มือซ้ายที่ถือแก้วที่มีน้ำเปล่าอยู่สาดไปที่ใบหน้าของหนุ่มหล่ออย่างจังพร้อมกับพูด “แต่...ฉันอยากรู้จักนายอำเภอคนนี้สะแล้วสิ” พร้อมกับจูบไปที่แก้มนายอำเภอหนึ่งทีจนทำให้นายอำเภอรู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้นมา “งั้นข้าว่ายาหยีไปคุยกันต่อที่บ้านข้าดีกว่านะจะ” นายทำเภอพูดเสร็จก็พาหญิงสาวขึ้นรถม้าแล้วจากไป วิลสัน รีบวิ่งออกไปนอกบาร์
ภาพตัดมาตอนดึก ในบ้านคฤหาสน์หรูที่โต๊ะอาหาร
“ฮืม ท่าน มาฟรอย์ คงจะมีฐานะพอตัวเลยนะ” หญิงสาวพูดพร้อมกับกำลังหันเนื้อสเต๊กวัว “ก็ไม่ขนาดนั้น ที่แน่ๆข้ายังไม่รู้จักชื่อเจ้าเลยนะยาหยีที่รัก” นายอำเภอลุกจากที่นั่งแล้วเดินมาหาหญิงสาว “ชู่ววว...ยังก่อนไว้ข้าจะบอกหลังแล้วไปคุยกันที่เตียงนะ” หญิงสาวพูดพร้อมกับเอานิ้วมือชี้ทาบไปที่ริมฝีปากนายอำเภอ นายอำเภอค่อยๆเอามือทั้งสองข้างจับมือหญิงสาวแล้วสูดดมกลิ่นอีกครั้งแล้วพูด “ข้าชักอดใจไม่ไหวแล้วสิ” สิ้นคำพูดหญิงสาวเหลือบตาไปที่หน้าต่างภาพที่เห็นคือชายหนุ่ม วิลสัน ที่ปีนกำแพงจากชั้นล่างขึ้นมาแอบส่องอย่างลับๆล่อๆ หญิงสาวเห็นก็แอบส่งยิ้มให้จน วิลสัน ตกใจทำให้เกิดเสียงดังจากกระถางดอกไม้ขึ้น “นั้นใคร” นายอำเภอตะคอกดังลั่น “สงสัยคงเป็นแมวหรือไม่ก็คงเป็นพวกปีศาจมั่งนะ” หญิงสาวพูดเบียงเบนความสนใจจนทำให้นายอำเภอหัวเราะ “ที่นี้นะไม่มีหรอปีศาจเจ้าเนี่ยก็เป็นคนตลกนะ”
ภาพตัดมาที่ห้องอาบน้ำ
“ตายจริงเจ้าเนี่ยคงเป็นสุภาพบุรุษที่หื่นกามสินะ” หญิงสาวพูดพร้อมกับหยิบสบู่มาถูตัวตัว “ชะใช่ที่ไหนข้าแค่เป็นห่วงเจ้า พักหลังเนี่ยมีข่าวผู้หญิงหายบ่อยข้าก็เลยเป็นห่วงผู้หญิงสวยๆแบบเจ้าก็แค่นั้น” หนุ่มวิลสัน พูดด้วยน้ำเสียงเขินอาย “หรอ น่ากลัวจังนะฉันเริ่มกลัวแล้วละสิ สาวสวยพวกนั้นคงกำลังกลัวอยู่แน่ๆเลย” หญิงสาวพูดพร้อมกับเปิดฝักบัว “เหอะ แต่ข้าว่าคนอย่างเจ้าคงชินตัวแล้วละสิที่อ่อยเสน่ห์ไปทั่วแบบนั้น” วิลสันพูดพร้อมกับเอามือไขว้อก “สิ่งที่คนคิดว่าถูกหรือผิดใครเป็นคนกำหนดให้กันนะ เอาอย่างงี้ไหมฉันมาเกมให้หนุ่มน้อยเล่นด้วยละอยากเล่นไหมละ” “เดี๋ยวๆ หนุ่มน้อยข้า 23 แล้วนะจะบอกให้” วิลสันตอบกลับด้วยความเคืองเล็กน้อย “ก็เจ้าดูใสซื่อขนาดนั้น” “แล้วเกมที่เจ้าว่ามันเกมอะไรเวลาแบบนี้ยังจะมีอารมณ์เล่นอีกหรอก อีกเดี๋ยวเจ้าก็ได้ขึ้นเตียงกับเจ้านายอำเภอเหี้ยนั้นแล้ว เหอะๆ” “เกมหาของใต้คฤหาสน์” หญิงสาวเปิดหน้าต่างแล้วกอดหนุ่มวิลสันแบบไม่รู้ตัว จนทำให้หนุ่มวิลสันตกใจล่วงตกลงไปยังด้านล่าง ตุบ!! “นั้นใคร” เสียงยามคฤหาสน์ตะโกนพร้อมกับเสียงสุนัขเห่าดังลั่น หนุ่มวิลสัน รีบวิ่งหาที่ซ่อนอย่างลุกลี้ลุกลน ก๊อกๆๆ “เกิดอะไรขึ้นหรือป่าว” เสียงของนายอำเภอดังมาจากข้างนอกห้องน้ำ “พักนี้แมวเยอะนะแถวนี้” หญิงสาวพูดพร้อมกับหยิบผ้าเช็ดตัวขาวพันรอบตัว แล้วเดินออกไปนอกห้องน้ำ หญิงสาวค่อยๆเดินไปที่เตียงที่นายอำเภอนอนถอดเสื้อผ้าเหลือแค่ผ้าเช็ดตัวที่พันรอบเอวไว้อยู่
ภาพตัดมาที่ วิลสัน
“เกมหาของอะไรของนาง” หนุ่มวิลสันเดินหลบพวกยามและสุนัขจนหาทางเข้ามายังทางใต้ดินของคฤหาสน์ได้ “อะไรเนี่ยที่นี้อย่างกับคุก” หนุ่มวิลสัน เดินไปหยิบครบเพลิงที่กำแพง ทันใดนั้นเสียงร้องด้วยความทรมานก็ค่อยๆดังขึ้นอย่างเบาๆ หนุ่มวิลสันทันทีที่ได้ยินเสียงจึงรีบวิ่งไปดูภาพที่เห็นคือ หญิงสาวนับสิบที่ถูกมัดมือ มัดเท้า แล้วเอาผ้าปิดปาก สภาพทรุดโทรม วิลสันรีบช่วยแก้ผ้าปิดปากและแก้มัดให้หญิงสาวคนหนึ่ง “ช่วยพวกเราด้วย ที่นี้มันเป็นที่ของพวกยูเปียร์เชียร์ (แวมไพร์สายพันธุ์ที่สัมผัสแสงแดดได้)” หญิงสาวพูดพร้อมกับจับไหล่ของวิลสันแล้วเขย่าตัวแรงๆ “เดียว หะ อะไรนะ? เวรละ” วิลสันรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งออกไปข้างบน
ตัดภาพมาที่คู่หญิงสาวและนายอำเภอ
ทั้งคู่กำลังเล้าโลมกัน (แต่ยังไม่ได้ถอดชุดชั้นในออก) “สุดๆไปเลยยาหยี” นายอำเภอทั้งเล้าโลมเรือนร่างหญิงสาว พร้อมกับสูดดมที่ต้นคอทันใดนั้นเขี้ยวของนายอำเภอก็ค่อยๆยาวออกมาพร้อมที่จะแทงเข้าเส้นเลือดใหญ่ที่ต้นคอของหญิงสาว เพียงแค่ปลายเขี้ยวสัมผัสพื้นผิวเนื้อต้นคอหญิงสาวก็ได้ผลักตัวออกแล้วพูดขึ้นมาว่า “จริงสิลืมให้ของขวัญ” สิ้นคำพูดเธอล่วงมีดสั้นที่แกะสลักเป็นรูปไม้กางเขนทิ่มแทงไปที่ดวงตาซ้ายของนายอำเภอ ฉึก!! (เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดดังลั่น) นายอำเภอรีบกระโดดเพื่อพยายามจะบีบคอหญิงสาว แต่กลับไร้ผลเพราะเธอ หมุนตัวแล้วถีบไปที่กล้ามท้องนายอำเภออย่างจังจนกำแพงพังทะลุลงไปข้างล่างพร้อมนายอำเภอ “เกลียดจังพวกใช้ของมีคมเนี่ย” หญิงสาวพูดเสร็จก็หยิบผ้าเช็ดตัวแล้วก็กระโดดลงไปข้างล่าง
ทันทีที่หญิงสาวกระโดดลงมาที่พิ้น
“ไงจะนางตัวแสบ” เสียงนายอำเภอที่เบ้าตาซ้ายกลวงแล้วกำลังจับล๊อกตัวหนุ่มวิลสันอยู่ “อ้าวไงเล่นเกมสนุกไหมจะหนุ่มน้อย” หญิงสาวยิ้มหวานใส “สนุกกับผีนะสิ เนี่ยมันพวกยูเปียร์!!” หนุ่มวิลสันพูดด้วยสีหน้ากลัว “เสียงดายที่ไม่ใช่เลือดสาวสวย แต่ไม่เป็นไรอีกเดี๋ยวคิวต่อไปก็เป็นเธอแล้วนังตัวดี” นายอำเภอพูดพร้อมกับอ้าปากกว้างพร้อมจะแทงคมเขี้ยวลงที่ต้นคอหนุ่มวิลสัน “เดี๋ยวๆ ไม่ๆๆๆอย่า~~” หนุ่มวิลสันร้องตะโกนดังลั่น “ก็ถ้าอยากจะดื่มเลือดก็เชิญเลย” หญิงสาวพูดพร้อมกับยิ้มเย้ย “ห่าาา เดี๋ยวสิ ไม่ๆใช่อย่างนี้สิ เอ๋!!!” เสียงหนุ่มวิลสันตกตะลึงกับคำพูดของหญิงสาว “แต่มีข้อแลกเปลี่ยนนะ” สิ้นคำพูดของหญิงสาว ฉึก!!! เล่มมีดสั้นที่หญิงสาวปาผ่านแก้มหนุ่มหนุ่มสันจนเป็นแผลเฉือนเล็กน้อยพุ่งเข้าดวงตาขวาของนายอำเภออยากเร็ว (เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดดังขึ้นอีกครั้ง) นายอำเภอจับหนุ่มวิลสันบีบลำคอแล้วลงคมเขี้ยวไปยังเส้นเลือดอย่างรุนแรงจนทำให้หนุ่มวิลสันร้องออกมาด้วยความเจ็บและก็ผลักร่างของหนุ่มวิลสันลงไปกองกับพื้น ทันทีที่ได้ดูดเลือด เนื้อเหยื่อและดวงตาทั้งสองข้างก็ค่อยๆฟื้นตัวจนกลับมามองเห็น “อ๊าาาาา.... สะสด” ปัง!! แคร๊กๆ เสียงปืนลูกซองดังสนั่น จนทำให้ลำตัวของนายอำเภอกระจุยกระจายไปครึ่งตัว “ถ้าคิดว่าฉันมีเวลาว่างขนาดนั้นคิดผิดแล้วละ ไอ้เหี้ย” “นังตัว...” ปัง!! แคร๊กๆ สิ้นเสียงปืนหัวของผีดูดเลือดก็กระจุยพร้อมกับประกายไฟที่ลุกขึ้นจนร่างกลายเป็นผุยผง “อ้าว...สงสัยปาร์ตี้นี้จะมีคนเข้าร่วมเยอะน่าดู” ภาพของเหล่ายามนับสิบที่ค่อยๆเดินมาจากความมืดค่อยๆกลายร่างเป็นอสูรกลายสูงสองเมตรนั้นคือ วอร์โตส (แวมไพร์สายพันธุ์โทรล) “ได้เวลาขจัดพวกลูกแกะน้อยที่หลงทางแล้วสินะ” สิ้นคำพูดของหญิงสาว ขอบผ้าเช็ดตัวค่อยๆเกิดประกายเปลวไฟลุกโชนขึ้น ปกคลุมไปทั่วตัวและค่อยๆกลายเป็นชุดของแม่ชีที่เนื้อผ้ามันเงา ดวงตาที่แดงราวกับอัญมณี สีผมที่เปลี่ยนเป็นสีดำสนิท เพียงแค่พริบตาเธอพุ่งเข้าหาพวกวอน์โตส เธอฉีกขาแล้วใช้กล้ามขาอ่อนหนีบไปที่ต้นคอ แล้วหมุนตัวเวี่ยงจนทำให้หัวของวอร์โตสตัวหนึ่งหลุดออกจากบ่า แล้วก็ยิงกระหน่ำไปที่ตัวจากปืนลูกซองคู่ที่ติดหลังของเธอจนไฟลุกโชน เธอใช้เวลาเพียงเสียววิในก่อนเคลื่อนตัวจากวอร์โตสตัวหนึ่งไปอีกตัวอย่างรวดเร็วราวกับลอยกลางอากาศได้ เสียงร้องของพวกวอร์โตสมี่โดนฆ่าไปที่ละตัวดังลั่น บางตัวเพื่อแต่หล่อนเตะไปที่เป้าไข่ก็ทำให้เกิดเปลวไฟเผาครอบร่างวอร์โตสจนไหม้เกรียม บางก็โดน ปืนลูกซองยินจนไส้ทะลัก มันเป็นการไล่ฆ่าที่ได้เปรียบอยู่ฝ่ายเดียว
ภาพสุดท้ายคือ บรรดาร่างวอร์โตสที่นอนกองเพลิงอยู่เต็มไปหมด
ตัดภาพมาที่วิลสัน ที่กำลังนอนดิ้นชักด้วยความเจ็บปวดจากที่โดนกัน หญิงสาวค่อยๆเดินมาหาวิลสัน “ไง...ตายยัง” หญิงสาวถามด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย “ผมหนาวแล้วเจ็บไปทั่วตัว” หนุ่มวิลสันตอบกลับด้วยน้ำเสียงสั่นๆ สีตัวและริมฝีปากเริ่มซีดจนทำให้เห็นเส้นเลือดที่ดำชัดบนใบหน้าและลำคอ “ดูสภาพนายตอนนี้สิ” หญิงสาวพูดแล้วจับคอเสื้อหนุ่มวิลสันแล้วลากร่างที่ไร้แร็งไปยังที่ลับตาคน ทันทีที่ลากมาถึงตรอกสักที่ หญิงสาวก็ปล่อยหนุ่มวิลสันลงกองกับพื้น ทันใดนั้นหนุ่มวิลสันก็ลุกพรวดขึ้นมาแล้วจับหญิงสาวชนกำแพง แคร๊ก!! หญิงสาวคว้าปืนพกสั้นจ่อไปที่คอหอยของหนุ่มวิลสัน “ถ้าไม่อย่าหัวกระจุยก็ออกไปให้ห่างตัวฉัน” หญิงสาวพูดข่มขู่ “ผมไม่ไหวแล้วผมหิวมาก กลิ่น กลิ่นคุณหอมมาก” เสียงหนุ่มวิลสันที่กระหายเลือดสุดๆ “เห้อ พวกมือใหม่ก็เป็นงี้ทุกคนหรอ” สิ้นคำพูดเธอจึงใช้หัวเข่ากระแทกไปที่กล้ามท้องหนุ่มวิลสันจนจุกท้องล่วงไปกับพื้น จากนั้นเธอก็พุ่งเข้าหาแล้วชี้ปลายกระบอกปืนไปที่หน้าผากหนุ่มวิลสัน “ขอแค่คำตอบ 3 วิ นายอยากจะตายไหม” “ไม่...ผมอยากมีชีวิตอยู่!!” หนุ่มวิลสันตอบทันทีพร้อมกับกลั่นร้องไห้แต่น้ำลายไหลย้อย คือสภาพเขี้ยวยาวออกมาแล้วบวกกับหิว พอหญิงสาวได้คำตอบเธอก็ลุกขึ้นยืนทันทีที่ยืนเปลวไฟก็ลุกท่วมไปวงกว้างทำให้เห็นเป็นเหมือนปีกเพลิงขนาดใหญ่มันชังเป็นเปลวไฟที่ไม่ร้อนเลยสักนิด เธอค่อยๆก้าวออกห่างจากหนุ่มวิลสัน ปีกเปลวไฟค่อยๆพับคลุมตัวแล้วสลายกลายเป็นชุดกระโปรงยาวเหมือนสตรีสาวทั่วไป. ทันทีที่หญิงสาวเดินห่างออกไปเรื่อยๆ หนุ่มวิลสันก็ตะโกนขึ้นมาว่า “ผมขอตามคุณไปด้วยได้ไหม”
คุณ เฮเลน่า มอนด้า
หญิงสาวหยุดเดินแล้วหันไปเล็กน้อยจนสามารถเห็นรอบยิ้มของนาง
“ตามใจสิ”
หนุ่มวิลสันหุบเขี้ยวดีใจแล้ววิ่งตาม...เธอผู้นั้น
เฮเลน่า มอนด้า...
📌ติดตามตอนต่อไป
ขอบคุณสำหรับคนที่อ่านมาถึงจุดนี้ผมดีใจมากที่จู่เรื่องนี้แค่ตอนที่ 0 ก็มียอดอ่านเยอะมากข้ามคืน จนน่าจกใจ
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
