🖌เรื่องสั้นขนาดยาว ชุดนทีแห่งชีวิต
Line..."พี่ชาย"
📌ตอนที่6 ... หายนะ
.
ณ.Batad rice terrace,เมืองBanaue,เกาะลูซอน ประเทศฟิลิปปินส์
.
เช้านี้ เราสองคนพี่น้องมีแปลนที่จะเดินขึ้นยอดเขาไปอีกหมู่บ้านหนึ่งใช้เวลา3ชม. จากนั้นช่วงบ่ายแก่ๆ จะวกกลับมา เพื่อข้ามเขาอีกลูกไปยังน้ำตก ราว1ชม. เหนื่อยแทบขาลาก รู้สึกการมีอยู่ของหัวใจที่แทบจะกระเด็นกระดอนออกจากอก
.
Tappia waterfall,Photgraph by little walk_.
.
ส่วนใหญ่ที่นี่จะจ้างไกด์พาเดิน แต่เราต้องการซึมซับอย่างเต็มที่ในการถ่ายรูปมากกว่าฟังบรรยาย เราเดินลัดเลาะไปตามทางไหล่เขา ยิ่งสูงมองลงมายิ่งสบายตาและ..และขาสั่น
.
.
ยิ่งเดินยิ่งรู้สึกไกล มาก เราไปไม่ถึงหมู่บ้าน หยุดที่ยอดสูงของภูเขาลูกหนึ่งแลเห็นที่เราจะไปหมู่บ้านลิบๆ อากาศที่นี่เย็นสบาย เสื้อตัวเดียวก็เอาอยู่ แต่เหงื่อนี่สิเอาไม่อยู่ ถ่ายรูปสักพัก
.
จึงตัดสินใจเดินกลับ เพื่อย้อนไปน้ำตก ฝรั่งคงชอบที่นี่กัน บางทีถ้าเจริญถึงที่สุดก็คงต้องวกกลับมาหาความดั้งเดิม มาดูไก่ตัวเป็นๆ มาดูข้าวที่ยังไม่เข้าซุเปอร์มาเก็ต
ดูพวกเขาเหล่านั้นคงจะอินน่าดู เห็นทุ่งนาสีเขียว ตื่นเต้นเหมือนได้เจอทอง
.
.
เราเดินเรียบลำธารมาราวชั่วโมง
ที่หมายเป็นน้ำตกขนาดใหญ่มาก(Tappia waterfall)สายน้ำตกพลิ้วเหมือนเส้นผม
สวยมากจนต้องถ่ายซ้ำๆในมุมเดิมๆ ชายหนุ่มมัวแต่เพลิดเพลินกับการถ่ายรูปจนเหลือนักท่องเที่ยว2กับไกด์1
.
.
ระหว่างถ่ายเขาก็เหลือบมองไอ่เจียวพี่ชายตลอด มันก็นั่งเป็นตุ๊กตาไม่ไหวติง ไอ้นี่ท่าจะเข้าฌาณ ชายหนุ่มยิ้มมุมปาก สองนักท่องเที่ยวพากันกลับ ก็มีเวลาเล็กน้อยที่จะได้ถ่ายโดยไม่มีบุคคลเข้ามาขวางความงามของตัวน้ำตก โอว..4โมงกว่าแล้วที่นี่5โมงก็เริ่มมืด สองหนุ่มจึงเร่งฝีเท้าก่อนจะมืด
.
ระหว่างทางชายหนุ่มหยิบกล้องมาเช็คภาพ
พลั้ก…!!!💢
กล้องปลิวตกยังไปเบื้องล่าง ถึงไม่ชันแต่ก็รก ชิบหายกล้องพี่แสบ!
.
“มรึงงทำไรของมรึง " ชายหนุ่มผลักอกพี่ชาย อย่างแรง
.
"มรึงเดินดีๆเหมือนคนอื่นไม่เป็นรึไง"
.
ผู้เป็นพี่ชายตัวสั่นเทิ้มก้มหน้าตากรอกไปมา มือสองข้างบิดชายเสื้อแน่น
"ผีเข้ามรึงเรอะ!!
ทุกวันนี้มรึงยังหาเรื่องให้กรูไม่พอรึไงวะ” ชายหนุ่มตวาดด้วยความโมโห
.
พรุ่งนี้ค่อยหาชายหนุ่มคิด เชี่ยแม่งฝนก็เสือกตก ชายหนุ่มเร่งฝีเท้า
“ มรึงจะยืนหัวโด่ทำไม กลับที่พัก” ชายหนุ่มกระตุ้นพี่ชายให้รีบเดิน กว่าจะถึงที่พักตัวก็เปียกปอน
.
.
พี่ชายเข้าไปนั่งชันเข่าหลบมุมในกระท่อมแบบดั้งเดิมที่ชายชราจัดไว้ให้ เป็นกระท่อมยกสูงด้วยเสาต้นเดียว ข้างบนเป็นทั้งที่นอนที่กินที่เล่นและห้องครัวในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ ใช้บันไดไม้ไผ่ในการปีนขึ้น
.
.
ชายหนุ่มคว้าเสื้อผ้ามาผลัดในห้องน้ำด้านล่างของบ้านหลังใหญ่ โดยไม่สนใจชายหนุ่มอีกคนที่นั่งสั่นเป็นเจ้าเข้าอยู่มุมห้อง
.
“ เจียว มรึงจะนอนหนาวตายบนนั้นรึไง ไอ่เจียว หูหนวกรึไงวะ” ชายหนุ่มปีนบันไดขึ้นไปดู แต่….
.
.
.
.
.
.
.
.
" คุณลุงทางนั้นเห็นมั้ยครับ "ชายชราได้แต่ส่ายหน้า ระดมนำทีมชายฉกรรจ์ทั่วทั่งหมู่บ้าน ออกค้นหาทั้งปากทางเข้าออกหมู่บ้าน ทางน้ำตก ค่อนคืนท่ามกลางสายฝน ส่วนผมก็เดินหารอบหมู่บ้าน ก็ไม่พบ
.
.
ไอ้นี่เวลามันตกใจมักจะหลบที่ใดที่หนึ่ง ไอ่พี่บ้าเมิงนี่หาเรื่องจริงๆ ชายหนุ่มสบถเดินไปมาอย่างร้อนรน
.
.
แล้วกล้อง ชายหนุ่มยิ่งคิดยิ่งโมโห ราคาไม่น้อยเลย ถ้าหายข้อมูล จะเอาที่ไหนไปส่ง กรูได้ตกงานก็งานนี้แหละ แล้วกรูจะหาตังค์ไปใช้พี่เขายังไง ยิ่งคิดยิ่งนอนไม่หลับ ภาวนาให้เช้าเร็วๆ
.
.
ก้อกๆ...
ก้อกๆ...
.
.
ชายหนุ่มสะดุ้งทั้งที่ก็ตื่นๆหลับๆ ด้วยความกังวล ชายหนุ่มรีบเปิดประตู
” เมิงไปไหนมา” ชายหนุ่มตะโกนถามแข่งกับสายฝนที่ตกไม่หยุด ใจหนึ่งก็ดีใจ ใจหนึ่งก็อยากกระโดดถีบให้สลบจะได้ไม่ไปใหน
.
.
“เราเอง พี่ชายหนุ่มยังไม่มาอีกรึ” ชายชรานามว่าดาตูถาม
“ยังเลยครับ” ชายหนุ่มตอบด้วยความผิดหวัง
“เดี๋ยวก็คงมาที่นี่ก็ไม่ได้อันตราย พักก่อน ถ้ามีอะไรชาวบ้านแถบนี้เขาจะมาบอก เราแจ้งไว้อยู่”
.
“ครับ " แล้วกรูจะหลับได้ไง จริงๆแล้วมันก็ไม่ใช่ความผิดมันซักที่เดียว ก้อนหินที่
เหยียบคงลื่นจากเม็ดฝนที่ตกมาปรอยๆ ทำให้เสียหลักมาชน กรูไม่น่าไปว่ามันเลย เขาโทษตัวเอง ชายหนุ่มนั่งชันเขาสายตาจับจ้องที่ประตู ตี3แล้วเขาก้มมองดูนาฬิกา
.
ติ๊ก..
ติ๊ก..
ติ๊ก..
.
ชายหนุ่มตัดสินใจเดินหาอีกครั้ง หรือมันจะไปหากล้องที่ตก... เวรแล้ว แถวนั้นก้อนหินเยอะ พลาดนี่ได้เรื่อง ชายหนุ่มคว้าเสื้อกันฝน ไต่ไปตามคันนาที่ยอดยาวไปสุดยอดเขา เพื่อข้ามลงไปอีกฝั่ง
.
.
ไม่มีวี่แวว ชายหนุ่มใจคอไม่ดี เสียงน้ำจากน้ำตกในลำธารเริ่มไหล เชี่ยว ชายหนุ่มตะโกนนานสองนาน.
.
.
ไร้การตอบรับ...
.
เขาเดินคอตกมาที่พักอย่างหมดเรี่ยวแรง
เชี่ยสเอ้ย..ไปไหนวะ ชายหนุ่มสบถในใจ
ชายหนุ่มนั่งชันเข่าก้มหน้า
.
.
น้ำตาน้ำฝนไหลลงหยดเป็นทางลงพื้น
.
.
.
.
.
.
" นาย..
นาย..
นาย…ของนาย
นาย..ของนาย"
ชายนิรนามยื่นซากกล้องให้กับชายหนุ่ม
ชายหนุ่มเงยหน้า
“ไอ่เหี้ย..เมิงไปไหนมา "ชายหนุ่มโผเข้ากอดพี่ชาย
.
" มรึงอย่าทำอย่างนี้ ..
มรึงอย่าทำอย่านี้อีก ..
กรูเอามรึงตายแน่.. ”
ชายหนุ่มกอดรัดแน่น นี่เป็นกอดพี่ชายครั้งแรกตั้งแต่จำความได้
.
“นาย..นายเราหายใจไม่ออก”
ชายหนุ่มได้สติ “ทำไมมรึงทำอย่างนี้“
“นายนี่กล้อง…นี่กล้อง..นี่กล้อง "
ชายหนุ่มผู้เป็นพี่ชายพูดซ้ำไปซ้ำมา เนื้อตัวสั่นเทาจากเนื้อตัวที่เลอะทั้งโคลนและฝน รอยขีดข่วนจากกิ่งไม้ทั่วตัว
.
.
.
.
.
.
ผู้เป็นพี่ชายหลับไปแล้ว สำหรับชายหนุ่มจะข่มตาลงก็ยังยาก ได้แต่นั่งพิงหน้าต่าง หันมาทางพี่ชาย ที่นอนหลับ
แล้วพูดเบาๆว่า “ผมขอโทษ ”
โดยหารู้มั้ยว่า หนังตาที่ปิดแต่ใจพี่ชายไม่ปิดเลย
รอยยิ้มเล็กๆปรากฎท่ามกลางความมืดในกระท่อม…
ก่อนแสงวันใหม่เข้ามาเยือน😊
เบื้องแรก กระผมว่าจะลงวันพฤหัส,ศุกร์,เสาร์แต่ก็ยังคาใจ เลยต้องลงเลย เผื่อพรุ่งนี้จะได้รู้ว่า..เหตุการณ์จะมีอะไรต่อ...เพราะกระผมก็อยากรู้...เช่นกัน..สวัสดีขอรับ😊
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
