Blockdit Logo (Mobile)
TechHero
•
19 ธ.ค. 2019 เวลา 04:00 • วิทยาศาสตร์ & เทคโนโลยี
ความลับของ “ยานวอยเอจเจอร์ 1” กับภารกิจบนอวกาศกว่า 42 ปี
ศตวรรษที่ 19 ยุคสมัยที่เทคโนโลยีอวกาศก้าวกระโดดไปอย่างรวดเร็ว การศึกษา วิจัย
และสำรวจอวกาศ เป็นสิ่งที่ฮือฮามากๆในขณะนั้น ยานคู่แฝด “วอยเอจเจอร์ 1 และ 2”
ถูกส่งขึ้นจากพื้นโลก ค.ศ. 1977 โดย “วอยเอจเจอร์ 1” ถูกใช้ในภารกิจการสำรวจเรื่องของชั้นบรรยากาศ สนามแม่เหล็ก ดวงจันทร์ และวงแหวนของดาวพฤหัสบดีกับดาวเสาร์
ส่วนลำที่ 2 นั้น ถูกส่งไปในระยะที่ไกลกว่า โดยการเพิ่มระยะการเดินทาง
เพื่อเก็บข้อมูลของดาวพฤหัสบดี ดาวเสาร์ ดาวยูเรนัส และดาวเนปจูนโดยเฉพาะ
ทั้งสอง คือยานที่ประสบความสำเร็จที่สุดในช่วงทศวรรษ 1979-1989
ภายใต้การปฏิบัติการของนาซ่า
ในวันนี้ เราจะมาพูดถึง “วอยเอจเจอร์” ที่ถูกส่งขึ้นไปลำแรกกัน
ว่ากันว่า เป็นยานสำรวจอวกาศไร้คนขับ ภายใต้ภารกิจที่ยาวนานถึง 42 ปี
ซึ่งยังคงสื่อสารกับโลกผ่านเครือข่าย “DSN” หรือ “เครือข่ายสื่อสารข้อมูลห้วงอวกาศ”
รับคำสั่งและส่งข้อมูลกลับมา เพื่อการศึกษาและวิจัยบนโลกต่อไป
ข้อมูลในวันที่ 7 มิถุนายน 2019 ที่ผ่านมา “วอยเอจเจอร์ 1”
มีระยะห่างที่ไกลจากโลกถึง 21.7 พันล้านกิโลเมตร
ถูกนับให้เป็น “วัตถุที่อยู่ไกลจากโลกมากที่สุด”
แรกเริ่ม มีหน้าที่ในการสำรวจบินเฉียดดาวพฤหัสบดี ดาวเสาร์ และพลูโต
ภายหลัง ถูกปรับเปลี่ยนให้บินเฉียด “ดวงจันทร์ไททัน”
ดวงจันทร์บริวารที่ใหญ่ที่สุดของดาวเสาร์ แทนการสำรวจดาวพลูโต
ดวงจันทร์ไททัน มีความน่าสนใจของนักวิทยาศาสตร์เป็นอย่างยิ่งในขณะนั้น
เนื่องจากมีชั้นบรรยากาศที่หนาแน่น อีกทั้งยังมีสภาพพื้นผิว “ใกล้เคียงกับโลกเราอีกด้วย
นอกจากนี้ ยังได้ทำการสำรวจสภาพอากาศ สภาพสนามแม่เหล็ก
ของดาวดาวพฤหัสบดี และดาวเสาร์ ซึ่งเป็นภารกิจหลักแต่เริ่มอยู่แล้ว
1
ภายหลังภารกิจในการบินเฉียดดาวเสาร์ เมื่อพฤศจิกายน 1980
ถือได้ว่า “วอยเอจเจอร์ 1” วัตถุที่มนุษย์สร้างขึ้นชิ้นที่ 3 จาก 5 ชิ้น ที่มาความเร็วมาก
ถึงระดับความเร็วหลุดพ้นจากความเร็วหลุดพ้นจากระบบสุริยะ นอกจากนั้น สิงหาคม 2012 ยังเป็นยานลำแรกที่ข้ามผ่านอวกาศชั้นเฮลิโอพอสและชั้นมวลสารระหว่างดาว
สิ่งที่สร้างความฮือฮาให้กับทีมวอยเอจเจอร์เป็นอย่างมากในปี 2017
คือความสำเร็จในการจุดเครื่องยนต์ไอพ่นบนยาน ซึ่งใช้ในการควบคุมแนวโคจร
เครื่องยนต์ที่ว่านี้ยังเป็นเครื่องยนต์ที่ไม่มีการใช้งานหลายสิบปี นับตั้งแต่ปี 1980
ทำให้การยืดระยะเวลาภารกิจของวอยเอจเจอร์ 1 นี้ เพิ่มออกไปอีก 2-3 ปี
สิ่งที่หลายคนอาจจะสงสัยกันอยู่ในตอนนี้ นั่นก็คือ ยานนี้มีแหล่งพลังงานมาจากไหน?
คำตอบก็คือ พลังงานไฟฟ้าจาก “เครื่องกำเนิดไฟฟ้าด้วยความร้อนจากไอโซโทปรังสี”
หรือที่เรียกกันว่า “Radioisotope Thermoelectric Generator” จำนวน 3 เครื่อง
แต่ละเครื่องนั้น จะประกอบไปด้วยลูกบอลอัดเชื้อเพลิงพลูโตเนียม-238
ในรูปพลูโตเนียมออกไซด์ 24 ลูก ให้กำลังไฟฟ้าซึ่งวัดรวมกันได้ประมาณ 470 วัตต์
ในวันที่ปล่อยยาน แต่พลังงานไฟฟ้าดังกล่าวนี้ จะลดลงไปเมื่อผ่านการใช้งาน
อันเป็นผลมาจากการสลายตัวของพลูโตเนียม รวมถึงการเสื่อมสภาพต่างๆ
การประมาณการของ “วอยเอจเจอร์ 1” จะสามารถทำภารกิจต่อไปได้จนถึงปี 2025
หรือจนกว่า เครื่องกำเนิดพลังงานดังกล่าวจะไม่สามารถจ่ายพลังงานได้เพียงพอ
หลังจากนั้น “วอยเอจเจอร์ หมายเลข 1 ในตำนาน” จะกลายเป็นวัตถุเร่ร่อนอยู่บนอวกาศ
และจะกลายเป็นสิ่งที่มนุษยชาติทุกคน นำข้อมูลจากภารกิจที่ยิ่งใหญ่นี้ มาศึกษากันต่อไป
ชื่นชอบ บล็อกของ Swivel อย่าลืมกดแชร์ กดติดตามและกดไลค์กันเยอะๆนะ ที่สำคัญ ติชม และให้กำลังใจผ่านคอมเมนท์ข้างล่างนี้ได้เลย
สำคัญไปกว่านั้น ทุกคนสามารถรับคอนเทนท์ดีๆ บวกกับความบันเทิงอย่างมีสาระผ่านช่องทางนี้เลย http://nav.cx/2z8bFq6
"Infinite Development Drive By Swivel" "Everything Are Swiveling"
โฆษณา