"ต้นไม้ที่แสนโดดเดี่ยว" ตอน 2 ในที่สุดก็ได้พบกัน
ย้อนอ่าน ตอน 1 คลิก
ต้นไม้ที่แสนโดดเดี่ยว ตอน 1 ที่เก่าเวลาเดิม
........ สายลมพัดแผ่วเบา ผ่านยอดหญ้าจนเอนลู่ไหว และพัดมาปะทะใบหน้าของหญิงชรา ทำให้หญิงชราที่กำลังนั่งหลับตานึกถึงวันสุดท้ายก่อนจากกัน ที่ได้ให้คำสัญญากับชายหนุ่มคนหนึ่งที่โคนต้นไม้ใหญ่นี้ วันนี้เธอได้กลับมายังที่เก่าเวลาเดิมแล้ว หญิงชราค่อย ๆ ลืมตาขึ้น สายตาที่แดงก่ำทอดมองออกไปข้างหน้ายังต้นไม้ใหญ่ต้นนั้น
เรื่องสั้น โดย พิปป้าสมายล์ PippaSmile
........ ภาพที่หญิงชราเห็นคือ ภาพชายคนหนึ่งเอื้อมสองมือไปโอบกอดลำต้นไม้ เธอเห็นเขาคนนั้นก้มหน้าและแนบหน้ากับลำต้นไม้ ต้นไม้แก่มากแล้วคงมีคนมาสร้างอดีตไว้กับที่นี่เหมือนเธอ
........ โอ! ขอให้ชายคนนี้สมหวังในชีวิตด้วยเถิด ขออย่าให้เป็นเหมือนคู่ของเธอเลย
........ "คุณคนที่อยู่โคนต้นไม้เดินมาทางนี้แล้ว คุณกับลูกไปที่ต้นไม้แล้วกัน ผมจะนั่งรออยู่ที่นี่ อยู่ให้นานเท่าที่คุณมีความสุขนะ ผมรอได้"
........ เสียงของสามี ทำให้หญิงชราตื่นจากภวังค์ สามียิ้มให้กำลังใจเธอ สามีเธอช่างเป็นคนรักที่ใส่ใจและดูแลความรู้สึกของเธอเสมอ เขาเป็นทั้งสามี พี่ และเพื่อน ที่แสนดี จนทำให้ความรักที่เธอเคยมีให้กับชายคนหนึ่ง ณ ต้นไม้นี้ เปลี่ยนแปลงไปกลายเป็นแค่ "มิตรภาพ" ของเพื่อน ซึ่งเป็นมิตรภาพที่เธอมิอาจลืมเลือนได้เช่นกัน
........ หญิงชราเดินตรงไปที่ต้นไม้พลันน้ำตาก็ไหลลงอาบแก้ม เธอรีบก้มหน้าเมื่อสวนทางกับชายคนที่เพิ่งจากต้นไม้มา เธอรู้สึกใจหายอย่างประหลาดเมื่อเดินผ่านชายคนนั้น เขามีความทุกข์ใดมากมายขนาดนั้น แม้เขาก้มหน้าจนเธอมองไม่เห็นใบหน้าได้ แต่เธอก็มองเห็นเขาจากหางตา ท่าเดินแบบคนที่ไร้หัวใจ ก้มหน้า ไหล่ตก ช่างน่าสงสารเขาเหลือเกิน
........ "อย่าเพิ่งนั่งค่ะคุณแม่หนูจะปัดฝุ่นให้ คุณแม่นั่งระลึกถึงอดีตตามสบายนะคะ หนูไปนั่งรอกับคุณพ่อค่ะ"
........ ลูกสาวพูดพร้อมกับสายตาก็เหลือบไปเห็นแหวนวงหนึ่งที่โคนต้นไม้ เธอหยิบมันขึ้นมาดู เป็นแหวนเชือก มันไม่มีค่า ไม่มีราคา แต่มันต้องมีคุณค่าทางจิตใจมาก คุณลุงเมื่อกี้คงจะเอาออกมารำลึกความหลัง แล้วคงลืมเก็บไป
........ สาวน้อยมองไปที่ชายชราที่เดินเกือบถึงเก้าอี้ที่คุณพ่อนั่งอยู่ ลุงคนนั้นคงมานั่งคิดถึงคนรัก แล้วคงลืมแหวนไว้แน่นอน ต้องรีบเอาไปให้คุณลุง แหวนวงนี้มันคงมีค่าทางจิตใจกับคุณลุงมาก และมันคงทำให้คุณลุงมีความสุขแน่นอน สาวน้อยรีบเดินไปจนทันชายชราตรงเก้าอี้ที่คุณพ่อนั่งพอดี
........ "คุณลุงคะ หยุดก่อนค่ะ"
........ เสียงผู้หญิงช่างเพราะเหลือเกิน ชายชราหยุดเดิน มือกำไม้เท้ามั่น ค่อย ๆ หันกลับไปด้านหลัง พอเงยหน้าขึ้นมองถึงกับเซไปหนึ่งก้าว แข้งขาหมดแรงที่จะยืน ทำท่าว่าจะทรุดลงไปกองบนพื้น ดีที่มีคนรับเอาไว้ข้างหลัง
........ "เป็นอะไรหรือเปล่าครับ ผมว่าไปนั่งที่เก้าอี้นั่นก่อนดีกว่าครับ"
........ คนพูดเป็นชายชราอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเขา แต่ดูว่ายังแข็งแรงอยู่ ได้ช่วยพยุงชายชราไปนั่งที่เก้าอี้ตัวที่เขาเพิ่งลุกมา และเลยยืนอยู่ตรงหน้าชายชรา ส่วนเด็กสาวมานั่งข้างชายชรา พร้อมกับยื่นแหวนเชือกให้ตรงหน้า
........ "หนูเห็นคุณลุงนั่งอยู่ที่ใต้ต้นไม้ และหนูก็พบแหวนเชือกนี้ที่นั่นเช่นกัน ไม่ทราบว่าเป็นแหวนของคุณลุงหรือเปล่าค่ะ หนูเอามาคืนให้ค่ะ"
........ สาวน้อยพูดไปก็มองหน้าชายชราไป ทำไมคุณลุงจ้องหน้าเธอตาไม่กระพริบ ดวงตาของคุณลุงมีน้ำใส ๆ คลอเบ้า เธอมองหน้าคุณพ่อก็เห็นคุณพ่อจ้องแหวนเชือกตาไม่กระพริบเช่นกัน คุณพ่อคิ้วขมวดเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่
........ "แม่หนู เป็นลูกเต้าเหล่าใคร ทำไมลุงไม่เคยเห็นหนูมาก่อนหน้านี้ หนูเหมือนคนที่ลุงรู้จักเมื่อสามสิบห้าปีก่อนมาก เหมือนจนลุงคิดว่าเป็นเขา" ชายชราพูดเสร็จก็ก้มหน้า
........ สาวน้อยเห็นน้ำตาของคุณลงหยดลงบนใบหญ้า เธอจับมือชายชราหงายออกแล้ววางแหวนเชือกไว้กลางฝ่ามือ พร้อมกับรวบนิ้วมือให้กำแหวนไว้ พลางบอกว่า
........ "เก็บไว้นะคะ มันคงเป็นอดีตที่น่าจดจำของคุณลุง คุณพ่อสอนหนูเสมอว่า อย่าลืมอดีตที่น่าจดจำ แต่ต้องทำตัวให้มีความสุขอยู่กับปัจจุบันค่ะ"
........ ชายชราเงยหน้าขึ้นมองสาวน้อย เขาทำกับสาวน้อยแบบที่เธอทำกับเขา คือ แบมือสาวน้อยออกวางแหวนไว้กลางฝ่ามือ พร้อมกับรวบนิ้วมือให้กำแหวนไว้ พร้อมกับพูดว่า
........ "ลุงฝากแหวนวงนี้ไว้ ฝากไว้ให้เธอคนหนึ่ง ซึ่งเขาเห็นแหวนวงนี้เขาคงจำได้"
........ ชายชรายิ้มทั้งน้ำตาให้สาวน้อย และก็เงยหน้ายิ้มให้คุณพ่อที่ยืนคิ้วขมวดอยู่ แล้วชายชราก็พูดกับคุณพ่อของเธอว่า
........ "คุณสอนลูกสาวได้ดีมาก เป็นคำสอนที่ดี และผมเพิ่งคิดได้เดี๋ยวนี้เองว่า อย่าจมอยู่กับอดีตที่เศร้าโศกนัก และอย่าลืมอดีตที่น่าจดจำ แต่ต้องมีความสุขอยู่กับปัจจุบัน"
........ "ผมอยากถามคุณนะครับ ว่ามาระลึกอดีตในวันนี้ทุกปีใช่ไหมครับ คุณคงมีความหลังกับต้นไม้ต้นนี้ พอจะเล่าอดีตที่น่าจดจำนี้ให้กับผมและลูกสาวฟังได้ไหมครับ ขอโทษด้วยที่ขอร้องคุณมากเกินไป"
........ คุณพ่อของสาวน้อยพูดออกมา สายตาจับจ้องที่ชายชราไม่กระพริบ
........ แล้วชายชราก็เล่าอดีตของเขาให้สองพ่อลูกฟัง อย่างละเอียด ขณะเล่าบางตอนใบหน้าชายชราก็เปี่ยมสุข บางตอนก็เศร้ามาก และในที่สุดเมื่อเล่าจบ เขาก็มองหน้าคุณพ่อแล้วพูดว่า
........ "ที่ผมเล่าให้ฟังอย่างละเอียด เพราะอยากจะฝากให้คุณและลูกสาว ถ้าพบเจอเธอคนนั้น ช่วยบอกเธอด้วยว่า ผมยังระลึกถึงเธอเสมอ เป็นห่วง และอยากทราบข่าวคราวว่า เธอและครอบครัวมีความสุขดีอย่างไร"
........ สาวน้อยมองหน้าคุณพ่อ เห็นท่านมองชายชราด้วยสายตาอบอุ่น อ่อนโยน เอ! หรือว่าชายชราจะเป็นเขาคนนั้นของคุณแม่ จริงด้วยต้องใช่แน่นอน ดูคุณพ่อน่าจะคิดแบบเดียวกับเธอ เธอมองสบตาคุณพ่อท่านยิ้มและยักคิ้วให้เธอ คุณพระช่วย ใช่แน่นอน
........ "ที่จริง แล้วผมอยากจะเห็นหน้าเธออีกสักครั้งเท่านั้นเอง ผมอาจจะไม่มีโอกาสมาที่นี่อีก เพราะไม่รู้ว่าจะจากโลกนี้ไปวันไหน และผมว่าเธอก็คงจะระลึกถึงผมบ้างเช่นกัน ฝากเรื่องราวของผมไว้เผื่อเจอเธอคนนั้นนะครับ" ชายชราก็มองหน้าคุณพ่อ สายตาเหมือนคาดคั้นให้คุณพ่อรับปาก
........ "ผมไม่รับฝากครับ" คุณพ่อพูดเสียงดังฟังชัด ด้วยสีหน้าเรียบเฉย สาวน้อยตกใจ เอ๊ะคุณพ่อหึงชายชราเข้าแล้วหรือไง ชายชรามองหน้าคุณพ่อมีแววตาเสียใจอย่างเห็นได้ชัด
........ "ที่ผมไม่รับฝาก เพราะว่าคุณไปบอกเธอเองแล้วกัน เธอรอคุณอยู่ที่โคนต้นไม้นั่น เชิญเลยครับ" คุณพ่อพูดเสร็จก็ยิ้มกว้างให้ชายชรา
........ "ขอบคุณมากครับ ผมเห็นหน้าแม่หนูผมก็รู้แล้วว่าเธอเป็นลูกสาวใคร เพราะแม่หนูเหมือนเธอมาก"
........ ชายชราก็มองหน้าคุณพ่อ สายตาแสดงความขอบคุณเป็นที่สุด คุณพ่อกับชายชราจับมือกันต่างมีรอยยิ้มบนใบหน้า คุณพ่อกล่าวว่า
........ "คุณ ผม และลูกสาวผม ต่างก็รักผู้หญิงคนเดียวกัน อะไรที่ทำให้เธอมีความสุข เราจะทำให้เธอครับ เราไปหาเธอที่ต้นไม้ดีกว่า ผมจะพาคุณไปส่งมอบให้เธอ เธอคงดีใจมาก"
........ สาวน้อยรีบวิ่งไปหาคุณแม่ก่อน เธอเอาแหวนเชือกของชายชราส่งให้คุณแม่ แล้วบอกว่า
........ "แหวนนี้เป็นแหวนของชายชราคนที่เพิ่งจากต้นไม้นี้ไปค่ะ"
........ หญิงชรามองแหวนเธอจำได้ แล้วรีบพูดว่า
........ "เขาไปทางไหนลูก เขาคือคนที่ให้คำสัญญากับแม่ไว้ ณ ที่นี้"
........ หญิงชราเงยหน้ามองหาเจ้าของแหวน และก็เห็นชายคนหนึ่งเดินคู่มากับสามีของเธอ
........ "ชายชราที่นั่งอยู่กับต้นไม้นี้ก่อนหน้าที่เราจะมา เขาน่าจะเป็นคนที่สัญญากับคุณแม่ใต้ต้นไม้ คนที่เดินมากับคุณพ่อนั่นไงคะ"
........ สาวน้อยรีบบอกกับคุณแม่ หญิงชราดีใจมาก เมื่อสองชายชราเดินใกล้เข้ามา เธอก็กล่าวกับลูกสาวว่า "ใช่เขาจริง ๆ ด้วยลูก แม่ดีใจมากที่สุดเลยลูก"
........ ชายชราและหญิงชรา ต่างมองหน้ากันและหัวเราะทั้งน้ำตา ชายชรายื่นมือสองข้างออกไปข้างหน้าหงายฝ่ามือขึ้น หญิงชราก็ยื่นมือออกไปข้างหน้า คว่ำมือทั้งคู่แล้ววางลงไปในมือของชายชรา ทั้งสองกุมมือกันไว้มั่น
........ สาวน้อยวิ่งไปกอดคุณพ่อ น้ำตาไหลพราก ตื้นตันใจไปกับทั้งคู่ คุณพ่อกอดลูกสาวใบหน้าระบายไปด้วยรอยยิ้ม พร้อมกับพูดว่า
........ "ในที่สุดความหลังของหญิงชราที่มีความทุกข์อยู่ลึก ๆ ก็กลายมาเป็นความสุขในปัจจุบันซะที"
........ ตั้งแต่นั้นมา ครอบครัวของหญิงชรา ก็มาเยี่ยมเยียนชายชราอย่างต่อเนื่อง ความรักสมัยหนุ่มสาว แปรเปลี่ยนมาเป็น "มิตรภาพ" อันแสนอบอุ่น ชายชราไม่มีเรี่ยวแรงที่จะไปเยี่ยมต้นไม้แล้ว เขาได้แต่ฝากหญิงชราให้แวะเยี่ยมต้นไม้ให้เขาด้วย
........ เข็มนาฬิกายังคงหมุนไปไม่หยุดนิ่ง วันคืนช่างผ่านไปอย่างรวดเร็ว วันแล้ววันเล่า ตั้งแต่วันที่ทั้งสองคนได้มาพบกันอีกครั้งที่โคนต้นไม้ ก็ไม่มีใครพบเจอชายชราคนนั้นอีกเลย คงมีแต่คนเห็นหญิงชรากับสามีและลูกสาว ที่มาเยี่ยมต้นไม้ต้นนี้แทน
........ อีกไม่นานก็คงไม่มีใครมาเยี่ยมต้นไม้อีก มันคงต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวเช่นนี้ตลอดไป 'ต้นไม้ที่แสนโดดเดี่ยว'
........ เขียนโดย : PippaSmile พิปป้าสมายล์
........ จบบริบูรณ์
ฝากติดตามอีก 2 เพจค่ะ คลิก
เพจ จับเข่าคุยกัน กับ พิปป้าสมายล์ PippaSmile
เพจ กลอนและคำคม โดย พิปป้าสมายล์ PippaSmile
อ่านแล้วชอบ กดติดตาม กดไลก์ กดแชร์ เป็นกำลังใจผู้เขียนนะคะ
เรื่องสั้น โดย พิปป้าสมายล์ PippaSmile
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
