ในค่ำคืนที่แฟร็ชแบล็ก เรานั่งมองท้องฟ้าที่หากมีคุณอยู่ตรงนี้ก็คงดี ^^
ลูปเดิมๆของหนึ่งวันก็จบไปพร้อมกับอะไรๆก็ไม่รู้ที่ต่างรุมกันเข้ามา
วันนี้ก็เป็นอีกหนึ่งวันที่ใช้หัวใจเปลืองโคตรๆ ตั้งแต่ตอนเช้าละฝื่นตัวเองไปทำงานทั้งที่สภาพจิตใจย้ำแย่ (คือนอนไม่หลับจนเช้าตอนแรกว่าจะลาแต่ก็ไป ด้วยเหตุที่ว่าถ้าป่วยต้องไปหาหมอ นี้คือกฎ) แต่เอาเถอะการฝืนจิตใจครั้งนี้อาจจะยังพอรับได้ แต่กับอีกเรื่องที่ทำให้เราถึงกับเป็นคนกลัวเฟซบุ๊กขึ้นมาในช่วงนี้มากๆก็คือ
เฟซบุ๊คมันแฟร็ชแบล็ก ฮือๆๆๆๆ เอาความทรงจำเก่าๆ คนเก่าๆกลับขึ้นมา ยิ่งช่วงนี้น่าจะขึ้นมาทุกวันเลยมั่ง จนเราไม่กล้าแตะไปที่เฟสบุ๊คอีกเลย ทำไมเฟซบุ๊กแกไม่รู้ใจเราเลย อะไรที่ทำให้เราเสี่ยงต่อการมีน้ำตาทำไมชอบทำจัง ฮือๆๆๆ
ถามตัวเองหลายครั้งในรอบ2-3ปีนี้อะ ทำไมไม่ลบออกว่ะ ทำไมยังเก็บไว้ แล้วทำไมยังรู้สึก ทั้งที่เค้าเคยรู้สึกหรือเปล่าก็ไม่รู้ เฮ้ยยย ได้แต่อ้างเหตุผลเดิมๆซ้ำๆกากๆ " เก็บไว้เป็นความรู้สึกดีๆ " ดีมากเลยเราต้องมานั่งจ้องโลโก้เฟซบุ๊กแต่ไม่กล้ากดเข้าไปไม่ใช่เพราะความรู้สึกดีๆบ้าบอนี้หรอ?
................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................
ว่าแล้วก็.......ทักไปดีไหม แต่คงไม่ดีกว่า 5555 จริงๆเราก็รู้สึกดีน่ะ พอลองปล่อยให้ใจได้โลดแล่นไปตามจินตภาพของตัวเราเองอีกสักครั้ง แม้ว่ามันจะจบและผ่านมาไกลแล้วก็ตาม ฉัน คิด ถึง เธอ จังเลย !
เราจะหยุดคิดถึงเธอเมื่อไหร่นะ แต่ชั่งเถอะเธอคือความรู้สึกที่แสนดีถึงแม้มันจะทำให้เราเจ็บปวดทรมารบ้างก็ตาม ไม่เป็นไรเราทนได้
คืนนี้ไม่เห็นดาวเลยสักดวง นั่งตบยุงคนเดียว ถ้าเป็นแต่ก่อนตอนนี้คงทานข้าวเย็นตรงร้านก๋วยเตี๋ยวร้านเดิมนั้นแน่ๆ เรากินเส้นเล็ก เธอชอบเส้นหมี่ เราไม่ใช้ตะเกียบ เธอชอบล้อเราใช้ตะเกียบไม่เป็น ( มันใช้ยากจริงๆ แต่ตอนนี้เราหัดทุกอย่างที่เธอล้อเราตอนนั้นเป็นหมดละนะ ยกเว้นทุเรียน พยามละ )
หวังว่าเราอาจจะได้เจอกันอีก.......แม้ในปัจจุบันเราก็รู้ดี เรายังไม่พร้อม ไม่พร้อมทั้งร่างกาย วิญญาณ และหัวใจ แต่เราสัญญาจะเข้มแข็งให้จงได้ เพื่อให้เธอสบายใจกับเส้นทางที่เธอเลือกในวันนั้น
และหวังว่าเธอจะยังจำได้บ้างว่าเราคือความทรงจำที่ดีของกันและกัน ในครั้งนึง ครั้งนั้น ที่ตรงนั้น ^^
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
