เรื่องสั้นคั่นเรื่องผี ( ห้องนั่งเล่นในความมืด )
"เพราะเธอไม่ได้อยู่คนเดียวบนโลกใบนี้"
( ท่านใดยังไม่ได้อ่านตอนที่1และ2
ตามลิงก์นี้เลยครับ👇)
ณ บ้านของ"เบล"ในค่ำคืนที่ไร้ซึ่งดวงดาวส่องแสงราวกับกำลังตอกย้ำความรู้สึกของใครบางคน...
"Messenger"
เบล:กิ๊บ ว่างไหม ฉันมีอะไรจะถามหน่อย
กิ๊บ:ว่างเสมอ ถ้าเป็นเธอ อิอิ ว่าไงจ๊ะเบล
เบล:ฉันจะพูดตรงๆนะ
เบล:เธอทำอะไรกับซินรึเปล่า?
กิ๊บ:เปล่านะ ไม่เลยสักนิด
เบล:แน่ใจนะ?
กิ๊บ:แน่สิจ๊ะ
เบลอ่านแต่ไม่ตอบข้อความใดๆกลับไปแม้แต่น้อย เพราะเขาก็รู้อยู่แก่ใจแล้วว่ากิ๊บโกหก
ส่วนซินบล็อคข้อความและเบอร์ของเบลเอาไว้ จึงทำให้เบลไม่สามารถติดต่ออะไรกับซินได้เลย
"เฮ้อ ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้นะ..."
เบลถามตัวเองพร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่
ณ ที่โรงเรียน เวลานี้เป็นเวลาเย็นที่ท้องฟ้ามืด
ท่ามกลางบรรยากาศฝนตกเบาๆ
เสียงฝนพรำๆชวนให้ใจเหงา
และด้วยความเหงานี้เองจึงทำให้คนๆหนึ่งไม่ยอมกลับบ้านเหมือนคนอื่นเขา คนๆนั้นก็คือเบลเอง
"เธอจะรู้ไหมนะว่าฉันเหงาแค่ไหน
ในเวลาที่ไม่มี.." ขณะที่เบลกำลังพูดคนเดียว
จู่ๆก็มีการแจ้งเตือนจากโทรศัพท์จนเบลหยุดพูด
เบลหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูก็พบว่าเป็นข้อความจากซิน
"ซินปลดบล็อคฉันแล้ว" เขาพูดขึ้นด้วยความดีใจ
”Messenger”
ซิน:ฉันมีเรื่องจะคุยกับนายนิดหน่อย
นายยังอยู่โรงเรียนใช่ไหม
เบล:ใช่ๆ ฉันยังอยู่ แล้วเธอมีอะไรเหรอซิน
เธอจะคุยกับฉันเหมือนเดิมแล้วใช่ไหม
ซิน:เอาเป็นว่า นายมีร่มรึเปล่า ถ้ามีก็ช่วยมาที่ใต้ต้นไม้ที่เราเคยเจอกันประจำหน่อยนะ
เบล:มีๆ เมื่อเช้าฝนตกฉันเลยพกมาด้วย
จะรีบไปเดี๋ยวนี้แหละ
เบลกางร่มวิ่งไปหาซินอย่างรวดเร็ว
ถ้าหากแม้ว่าตอนนี้จะไม่มีร่ม เขาก็ไปหาซินอย่างแน่นอน
"ในที่สุดเธอก็ยอมคุยกับฉันสักที" เบลคิดในใจ
เบลวิ่งมาจนถึงที่ใต้ต้นไม้และพบซินกำลังนั่งถือร่มอยู่ตรงโต๊ะแถวนั้นอยู่
"นายไปถามกิ๊บใช่ไหมว่ากิ๊บทำอะไรฉัน"
ซินเปิดประเด็นขึ้นมา
"ช..ใช่ เธอรู้ได้ไง?"
เบลถามกลับไปด้วยความสงสัย
"นายอย่ามายุ่งกับฉันจะได้ไหม?!"
"การที่นายมาสงสาร มาเห็นใจฉัน มันยิ่งทำร้ายตัวฉัน ไม่ใช่ว่าฉันเกลียดนายหรอกนะ
แต่ขอร้องล่ะ อย่ามายุ่งกับฉันเลยนะ"
ซินพูดทั้งน้ำตา
"เธอบอกฉันได้ไหมว่ามันเกิดอะไรขึ้น แค่บอกกันก็ยังดี ถึงแม้เธอจะไม่คุยกับฉันอีกแล้ว ก็ไม่เป็นไร ขอแค่ให้ฉันได้รับรู้ถึงความทุกข์ของเธอจะได้ไหม"
"เธอรู้ไหม ฉันคิดถึงรอยยิ้มของเธอ
คิดถึงตอนที่เราพูดคุยเล่นด้วยกันมากๆเลยนะ"
เบลพูดออกมาทั้งน้ำตา
ในตอนนี้สายฝนและเหงาในใจ คงได้นำพาให้ใจของเบล เผลอพูดความรู้สึกบางอย่างออกมา
"ทำไมนายต้องคิดถึงฉันด้วยล่ะ
ฉันไม่เคยแม้แต่จะเรียกชื่อนายเลยนะ"
"นายอยากรู้ใช่ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น ฉันจะบอกให้"
"หลังจากที่เรากลับด้วยกันตอนนั้น
กิ๊บกับเพื่อนของกิ๊บมาดักรอฉันตรงซอยเข้าบ้าน พร้อมกับขู่ฉันว่า ไม่ให้ยุ่งกับนาย ถ้าฉันยุ่งกับนายล่ะก็ ฉันจะโดนบี๊บจนต้องออกจากโรงเรียนแน่นอน"
"และวันนั้นเอง ฉันก็โดนพวกนั้นรุมตบ และล่าสุดกิ๊บก็มาโวยวายกับฉันว่านายมาถามเรื่องนี้"
ถ้าหากฉันหืออือล่ะก็ นายก็รู้ใช่ไหมว่าพวกนั้นก็ไม่ต่างจากเด็กเส้นดีๆเลย มีแต่คนรอช่วยกิ๊บซ้ำฉัน ถึงแม้ฉันจะไม่ได้ทำอะไรผิด ฉันสู้คนไม่เป็นถ้าฉันมีเรื่องด้วย ฉันคงไม่ได้อยู่โรงเรียนนี้อย่างสงบแน่"
"ฉันต้องทนเรียนไปให้จบให้ได้
ฉันต้องมีพ่อแม่ที่ต้องดูแล ฉัน...."
ซินเริ่มสะอึกสะอื้น
"ฉันไม่ใช่ว่าจะอยากหนีนาย แต่มันจำเป็น
ไม่ใช่ว่าฉันจะเกลียดนาย ฉันรู้สึกดีกับนายด้วยซ้ำ แต่ฉันไม่อาจ..." ซินร้องไห้ออกมา
"ขอโทษนะเบล
ฉันไม่อาจจะอยู่ใกล้นายได้อีกแล้วล่ะ
ขอโทษจริงๆ" ซินร้องไห้พร้อมกับวิ่งหนีออกจากจุดนั้นโดยไม่ได้กางร่มออกไป
"เป็นครั้งแรกเลยนะที่เธอเรียกชื่อฉัน ดีใจจัง
ถึงแม้เธอจะไม่อยากใกล้ฉันอีกแล้วก็ตาม อย่างน้อยตอนนี้เธอก็เรียกชื่อฉันแล้ว"
"แต่ก็นะ เธอยังจำมันได้ไหม
สิ่งดีๆที่เราเคยผ่านมาด้วยกัน เธอยังจำได้รึเปล่า" เบลถามซิน
"จำได้สิ ฉันแค่ไม่อยู่ใกล้นายอีก
ไม่ได้แปลว่าฉันจะลืมนายไปเลยสักหน่อย"
ซินตอบกลับด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
"งั้นเหรอ ดีใจจังเลยนะ
แต่เธอจะหนีทุกอย่างแบบนี้ไปตลอดเลยเหรอ ความทรงจำดีๆเหล่านั้นไม่มีค่าพอให้เธอลุกขึ้นสู้หน่อยเหรอ" เบลถามซินพร้อมกับจับมือของซิน
"ไม่ต้องการเป็นแบบนี้ แต่ตัวฉันไม่ได้มีใครมาคอยปกป้องเรื่องแบบนี้ ถ้าฉันโดนแกล้งหนักหรือทำร้ายร่างกายอีก ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไง”
"เรื่องดีๆที่นายทำให้ฉัน ทำให้ฉันรับรู้ถึงความจริงใจจากนายและมันคอยตอกย้ำเสมอว่าฉันต้องการนาย แต่ฉันไม่อาจอยู่ใกล้นายได้จริงๆ"
ซินตอบพร้อมกับสะอื้นอีกครั้งหนึ่ง
"พวกนั้นเป็นใคร พ่อแม่ ผู้มีพระคุณก็ไม่ใช่นะ
ไม่เห็นต้องยอมเลยนี่นา"
"แล้วก็ทำไมเธอต้องแบกรับทุกอย่างไว้คนเดียวล่ะ เธอไม่ได้อยู่คนเดียวบนโลกใบนี้นะ อย่างน้อยให้ฉันอยู่ข้างเธอก็ได้ คนที่จะปกป้องเธอ..."
"คือฉันเอง" เบลตอบพร้อมกับส่งรอยยิ้มเล็กๆให้
"เธอก็แค่กลัว กลัวที่จะก้าวข้าม กลัวที่จะผ่านมันไป อย่าให้ความกลัวนั้นทำให้เธอต้องเป็นแบบนี้เลยนะ"
ซินเงียบก้มหน้าราวกับคิดอะไรบางอย่างอยู่ในใจ
"อ...อื้อ..ฉันจะเลิกกลัว...
ฉันจะ...ก้าวข้ามมันไปให้ได้"
ซินเงยหน้าขึ้นมาตอบเบล
"ถ้าเป็นเธอละก็...ต้องทำได้แน่"
"แต่ว่าตอนนี้ เราไม่ควรมายืนตากฝนกันแบบนี้นะ" เบลพูดพร้อมกับยิ้มน้อยๆ
"นั่นสิ555" ซินตอบพร้อมกับหัวเราะออกมาเบาๆ
"และก็ ฉันว่าฉันชอบเวลาเธอยิ้มมากกว่าที่เธอเศร้าหลายเท่าเลยนะ"
"หลังจากวันนี้ไป กลับบ้านด้วยกันนะ..."
"เอาล่ะ กลับบ้านเถอะ ถึงจะเปียกไปแล้ว
แต่ไม่เปียกอีกจะดีกว่า"
เบลหยิบร่มของตัวเองขึ้นมา
"เดี๋ยวฉันจะถือของเธอเอง
เดินไปด้วยกันนี่แหละ กลับบ้านกันนะ"
วันต่อมา...เวลาเที่ยงที่หลังอาคารเรียน
"ซิน ฉันบอกเธอไปแล้วนะว่าอย่ายุ่งกับเบล
อยากโดนตบนักรึไง ห๊ะ!?"
กิ๊บถามซินเสียงแข็ง
"เธอเป็นใครมาสั่งฉันเหรอ
แล้วทำไมฉันต้องหนีไปตลอดด้วย?"
ซินถามกลับด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
"แก...ยัยซิน วันจันทร์แกโดนดีแน่
พวกฉันจะรุมตบแกให้ร้องไห้กลับบ้านเลย"
กิ๊บขู่ซินพร้อมกับหัวเราะต่อ
"ตามใจ" ซินเดินหนีออกมา
"ช่างมันเถอะกิ๊บ ยังไงวันจันทร์เราก็ได้สนุกกันแน่นอน ตอนนี้ปล่อยมันไปก่อน" เพื่อนคนหนึ่งของกิ๊บพูดขึ้นมา
ช่วงเวลาเย็นหลังเลิกเรียน
ท่ามกลางบรรยากาศแสงอาทิตย์อ่อนๆ
ขณะที่ซินกับเบลกำลังจะกลับบ้านด้วยกันเหมือนเคย ทั้งคู่ก็ได้สวนทางกับกลุ่มของกิ๊บ
"เสาร์อาทิตย์อย่าลืมเตรียมตัวเตรียมใจไว้สำหรับวันจันทร์ด้วยนะ" กิ๊บพูดเบาๆใส่ซินก่อนจะหันมาทักทายเบล
"กลับบ้านดีๆนะเบล"
กิ๊บพูดพร้อมโบกไม้โบกมือให้เบล
แต่เบลก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร เพราะตอนนี้กิ๊บก็ไม่ได้ต่างจากนางมารร้ายที่ไม่น่าคบหาเอาสะเสียเลย
และในเย็นวันนั้นเองก่อนที่ซินจะเดินเข้าบ้าน
ซินกดเบอร์โทรศัพท์โทรไปหาคนๆหนึ่ง...
"ฮัลโหล พี่แว่น หนูมีอะไรจะรบกวนหน่อย"
วันจันทร์หลังเลิกเรียน...
"สวัสดีนะคะคุณซิน กลับบ้านดีๆนะ"
กิ๊บพูดพร้อมกับยิ้มให้ซิน
"ไม่เห็นต้องพูดเพราะขนาดนั้นเลยนี่นา
เธอก็กลับบ้านดีๆเหมือนกันนะ"
ซินตอบพร้อมกับส่งยิ้มให้กิ๊บ
"เอ๋...นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมกิ๊บทำดีกับเธอจัง
เธอบอกว่ากิ๊บจะตบเธอนี่ ไปทำอะไรมาอะซินซิน" เบลถามซินด้วยความประหลาดใจ
"จะว่าไงดีล่ะ ไม่บอกดีกว่า อิอิ"
ซินตอบพร้อมกับยิ้มร่า
"ยังไงก็ขอบคุณนายมากเลยนะ รู้สึกโชคดีมากเลยที่ได้รู้จักกับนาย ได้เป็นเพื่อนกับนาย ฉันได้รับอะไรมากมายเลย ขอบคุณนะ"
"นายเป็นเพื่อนคนสำคัญและคนเดียวของฉันเลย ถ้าวันหนึ่งเราต้องจากกัน ฉันคงเสียใจมากๆเลย" ซินพูดขึ้นพร้อมสีหน้าที่เซื่องซึม
"งั้นเราก็ไม่ต้องเป็นเพื่อนกันอีกแล้วสิ"
"เธอเคยนี่ว่าเธอรู้สึกดีกับฉัน"
เบลยิ้มอ่อนๆพร้อมหันมาถามซิน
"อื้อ...แล้วมันทำไมเหรอ"
ซินถามพร้อมกับหน้าแดงออกมาอย่างเห็นได้ชัด
"เธอคิดยังไง ฉันก็คิดแบบเธอนั่นแหละ
ยัยหัวใจของฉัน" เบลตอบพร้อมกับส่งยิ้มให้
"นึกถึงอะไรอยู่น่ะ เห็นนั่งยิ้มอยู่คนเดียว"
เบลถามซินด้วยความสงสัย
"ก็...ฉันกำลังนึกถึงตอนที่เรารู้จักกันครั้งแรกและยังเป็นเพื่อนกันน่ะ รู้สึกโชคดีจริงๆที่เราได้พบกัน ขอบคุณนายที่เข้ามาในชีวิตฉันนะ"
"อะไรกันๆ มาขอบคุณกันแบบนี้
เค้าก็เขินเป็นนะตัวเอง อิอิ"
"แต่ก็นะ จากวันนั้นก็ผ่านมา1ปีกว่าๆแล้วสิน๊า
เราต่างก็ผ่านเรื่องดีและร้ายมาด้วยกัน"
เบลพูดพร้อมกับยิ้มร่าออกมา
"และนั่นก็ทำให้ฉันรู้ว่านายสำคัญ"
ซินพูดพร้อมกับยิ้มหวานให้เบล
"ให้ตายเถอะ ฉันก็ยังคงหลงรักรอยยิ้มของเธอเหมือนเดิมเลย" เบลตอบซินพร้อมกับสีหน้าที่แสดงถึงความเขิน
"งั้นเรา2คนมาระลึกเรื่องเก่าๆของเราพร้อมกับฟังเพลงไปด้วยละกันนะ" เบลนั่งลงข้างๆซิน
🎶ฉันไม่ต้องการใครอีก
ดวงดาวทั้งฟ้าต้องเสียใจและ
ไม่มีสิ่งไหนสวยงามต่อไป
ตราบที่โลกนี้มีคนอย่างเธอ🎶
"เรื่องสั้น...
เพราะเธอไม่ได้อยู่คนเดียวบนโลกใบนี้ จบ..."
โอเคฮะทุกคน ก็จบไปแล้วนะครับกับเรื่องสั้นที่มีชื่อว่า "เพราะเธอไม่ได้อยู่คนเดียวบนโลกใบนี้" เนื้อเรื่องอาจจะไม่ได้ดีเป๊ะๆ เพราะผมแต่งเรื่องสั้นไม่เก่ง แต่ผมก็เขียนออกมาจากใจเลยนะฮะ
ขอฝากติชมกันด้วยนะครับ ถ้าหากกระแสตอบรับค่อนข้างดี ผมจะแยกซีรีย์ออกมาจากห้องนั่งเล่นในความมืดครับ
และเรื่องนี้ผมได้แรงบันดาลมาจากการที่ผมไปย้อนดูหนังโทคุ(หนังแปลงร่างของญี่ปุ่น)เรื่องหนึ่งซึ่งมีธีมเป็นโรงเรียนและเพื่อน และบวกกับที่ผมเคยอยากลองเขียนเรื่องสั้นดูบ้าง ก็เลยลองนึกดูว่าผมจะเขียนอะไรที่เกี่ยวกับเพื่อนหรือโรงเรียนได้บ้าง เลยลองย้อนมองประสบการณ์ชีวิตสักนิดหน่อย จนเกิดเป็นเรื่องสั้นนี้
ผมเคยมีเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งชื่อ"ฟ้า" นางก็เหมือนซินเลย โดนแกล้ง ไม่ค่อยพูดกับใคร ผมเห็นนางร้องไห้ อยากฆ่าตัวตายก็เลยบอกกับนางไปว่า
"บนท้องฟ้าในบางคืนก็ดูมืด แต่ในเวลาที่ดวงดาวส่องแสง ท้องฟ้าก็จะสว่างไปด้วยดวงดาว เหมือนคนเรานั่นแหละ ไม่มีใครเจอเรื่องร้ายๆไปตลอดหรอก ต้องมีสักวันที่ชีวิตจะสว่างขึ้นมาบ้างแน่นอน" คำพูดผมก็ทำให้เขาหายเศร้าได้ ถึงแม้จะไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นมาก แต่ก็ทำให้เขามองโลกในแง่ดีขึ้นมาบ้าง
ปัจจุบันก็แยกย้ายกันไปตามกาลเวลา
ผมก็หวังแหละครับว่าเขาจะส่องแสงของตัวเองออกมาได้แล้ว
เอ้อ มีใครสงสัยกันไหมเอ่ยว่า
ทำไมกิ๊บถึงทำดีกับซิน แล้วซินไปทำอะไรมา
ถ้าสงสัยล่ะก็ ผมขอฝากติดตามด้วยนะครับ เดี๋ยวจะมีเฉลยออกมาทีหลังครับ อิอิ
และก็ถ้าใครกำลังท้อหรือชีวิตมืดมนอยู่
อย่าพึ่งหมดความหวังนะครับ ผมเชื่อว่าเราทุกคนต้องไม่เจอความมืดไปตลอดแน่นอน ขนาดท้องฟ้าและดวงดาวยังมีมืดและสว่างเลย
ในวันที่ล้มลง เราอาจจะพบแสงที่เรียกว่าความหวังเล็กๆในใจ ขอแค่ไม่ท้อถอยครับ✌
เอาล่ะครับ ก็ขอขอบคุณทุกคนที่ติดตามให้กำลังใจกันมานะครับ ขอบคุณจริงๆครับ
และถ้าชอบก็อย่าลืมกดไลค์ กดว้าว กดเลิฟ
ถ้าใช่กดแชร์ไปที่หน้าฟีดของท่าน
ติดตามเพจเรื่องเล่าในความมืดกันด้วยนะครับ
จะได้เจอกันบ่อยๆนะ
สำหรับวันนี้ สวัสดีครับ🙏😄
- 3
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
