บทที่ 4 .... พยาบาลกับคนไข้.....
หลังจากวันนั้น เวลาผ่านไป 1 อาทิตย์แล้ว อมัญญาและอัลเฟรโด้ ไม่ได้เจอหน้ากันอีกเลย อมัญญายุ่งกับการดูแลซินญอร่ามาลินีที่บ้านอย่างเช่นทุกวัน ส่วนอัลเฟรโด้ ก็ยุ่งอยู่กับงานในไร่มะกอก และกิจการแถบอันดาลูเซีย เขาจะแวะเข้ามาหาคุณยายของเขาในช่วงเย็นเพื่อทานข้าวเย็นเกือบจะทุกวัน ซึ่งเขาและเธอจะเจอหน้ากันบ้าง แต่ไม่มีเวลาคุยกันเป็นส่วนตัวมากนัก จนวันนี้ขณะที่อมัญญากำลังจัดอาหารกลางวันให้ผู้เป็นนาย ซินญอร่ามาลินี แจ้งว่า เย็นนี้ให้นำอาหารเย็นไปให้อัลเฟรโด้ที่บ้านพักด้วย เนื่องจากหลานชายตัวดีไม่ค่อยสบายจากการหักโหมงานในไร่ เพราะใกล้หมดฤดูเก็บเกี่ยวแล้วต้องเร่งมือในการเก็บผลผลิตเพื่อส่งเข้าโรงงาน อีกทั้งอัลเฟรโด้ยังต้องเข้าไปประชุมที่บริษัทในเมืองทุกอาทิตย์ ทำให้เวลาพักผ่อนค่อนข้างน้อย เขาจะเป็นอะไรมากหรือเปล่า วันก่อนเธอไม่น่าพูดตัดรอนเขาไปแบบนั้นเลย หญิงสาวคิดในใจ นึกเป็นห่วงอาการป่วยของเขาขึ้นมาทันที
Decoracion la pared casa de Granada
“หนูอมัญญา เดี๋ยวเย็นนี้ ฉันวานให้หนูเอาอาหารไปให้อัลเฟรโด้ที่บ้านหน่อยนะ เห็นลูกน้องมาบอกว่าไม่สบาย พอดีว่าฉันใช้ให้อิเนสออกไปในเมืองกับเอนริเก้น่ะ ไปซื้ออุปกรณ์ปักผ้ามาเพิ่ม” ซินญอร่ามาลินีแจ้งกับหล่อน
“ได้ค่ะ ซินญอร่า เอ้อออ.....ดอนอัลเฟรโด้ ไม่สบายมากหรือคะ สองวันก่อนเห็นเข้ามาหาซินญอร่า ยังดีอยู่เลยนะคะ” หญิงสาวถาม
“เพิ่งป่วยเมื่อวานตอนเย็น เจ้าเอนริเก้มันวิ่งมาบอก เห็นว่าเมื่อเช้านี้หมอเอดูอาโด้มาดูอาการแล้ว ให้ยาไว้ แล้วรีบกลับไป คงมีเคสด่วน แต่จะมาอีกพรุ่งนี้ ยังงัยหนูไปดูอาการหลานฉันหน่อยก็แล้วกัน ทางนี้ไม่ต้องห่วง ฉันอยู่ได้ เดี๋ยวอิเนสก็กลับมา ”
เย็นวันนั้น หลังจากที่เธอและอิเนสเตรียมอาหารเย็นเสร็จแล้ว ก็จัดแจงนำอาหารใส่กล่องเพื่อนำไปให้อัลเฟรโด้ที่บ้าน หญิงสาวเดินออกจากบ้านซินญอร่า ไปตามทางเดินเล็กๆ ที่เชื่อมระหว่างบ้านเขาและบ้านซินญอร่า จริงๆ ถ้ามาทางถนนใหญ่ ทางหน้าบ้านก็จะเร็วกว่ามาก แต่เธอไม่อยากรบกวนคนงานคนอื่น เธอจึงเลือกใช้วิธีเดิน ซึ่งเวลานี้ในสเปนก็ยังไม่มืดมากนักยังสามารถมองเห็น วิว ทิวทัศน์ ของไร่มะกอกได้อีกด้วย บ้านหลังนี้ อยู่บนเนินเขาเตี้ยๆ ห่างจากบ้านของซินญอร่า ไม่ไกลมากนัก ใช้เวลาเดินประมาณ 10 นาที บรรยากาศยามเย็นนี้ ถือว่าโรแมนติกมาก เพราะแสงอาทิตย์ทาบอยู่กับขอบฟ้า ถ้าเป็นคู่ฮันนี่มูนมาเที่ยว ก็คงจะโรแมนติกไม่น้อย หญิงสาวคิดในใจ
เมื่อมาถึงตัวบ้าน หญิงสาวพยายามเรียกคนในบ้าน แต่ไม่มีเสียงตอบ เอนริเก้ เด็กที่ดูแลบ้านของเขา คงออกไปบ้านซินญอร่าเพื่อเตรียมรอรับอิเนสเข้าไปในเมือง หญิงสาวเดินเข้าไปในตัวบ้าน นำตะกร้าอาหารวางไว้ที่โต๊ะอาหารในครัว และพยายามมองหาคน แต่ก็เงียบ หญิงสาวเดินสำรวจภายในบ้าน ทุกห้องตกแต่งอย่างสวยงาม สไตล์โมเดิร์น แต่ก็ยังมีกลิ่นอายของความเป็นอันดาลูเซีย หญิงสาวชอบบริเวณห้องพักผ่อนส่วนตัวของบ้านมาก เป็นห้องกระจก ปลูกต้นไม้ ดอกไม้ไว้ค่อนข้างเยอะ แต่ไม่รกรุงรัง แสดงให้เห็นว่ามีคนคอยดูแลเอาใจใส่เป็นอย่างดี มีน้ำพุ ตั้งเด่นอยู่ตรงกลางห้องซึ่งหันหน้าออกไปเจอวิวด้านนอก เป็นไร่มะกอกสุดลูกหู ลูกตา เห็นเทือกเขาอยู่ไกลๆ อีกมุม มีชิงช้าสีขาวตั้งไว้ หลังคาเป็นกระจกใส เหมาะแก่การออกมานั่งดูดาวในเวลากลางคืน คงจะมีผู้หญิงหลายคนที่ชอบบรรยากาศแบบนี้เช่นกัน
La ruta en Granada
Arbol de Olivo
“ชอบไหม อมัญญา” เสียงชายหนุ่มถามจากด้านหลัง เขายืนอยู่ตรงประตูห้องกระจก หญิงสาวสะดุ้ง หันกลับมามองอย่างรวดเร็ว วันนี้เขาใส่เสื้อผ้าสบายตามสไตล์อยู่ที่บ้าน กางเกงแสลคสีดำ เบาๆ สบายๆ ไม่อึดอัด และเสื้อเชิ๊ตสีขาว ปล่อยชาย ติดกระดุมแค่อก พับแขนขึ้นมาถึงข้อศอก เขาคงเพิ่งฟื้นไข้ หน้าตาบ่งบอกว่าไม่ได้ดูแล โกนหนวด โกนเครา มาหลายวัน เขาลุกออกมาจากห้องนอน คงจะหิวล่ะสิ
“ชอบค่ะ เอ้อ....คุณไม่สบาย เป็นอะไรมากหรือเปล่าคะ ซินญอร่าให้นำอาหารมาให้ เดี๋ยวฉันจัดใส่จานให้นะคะ คุณจะได้ทาน ” หญิงสาวรีบบอก พร้อมกับละสายตาจากวิวเบื้องหน้า เดินไปที่ห้องอาหารเพื่อเตรียมอาหารให้เขา
เขาเดินตามเธอมาที่ห้องอาหาร “ดีขึ้นแล้วล่ะ เมื่อเช้าไอ้หมอมาดูอาการแล้ว ให้ยาไว้น่ะ” เขาบอกขณะที่หญิงสาวกำลังจัดอาหารใส่จาน และยื่นช้อนและส้อมให้เขา
“ยาอยู่ไหนคะ ฉันจะเตรียมให้ เดี๋ยวทานข้าวเสร็จ คุณทานยาแล้วฉันจะได้กลับไปรายงานซินญอร่าว่าคุณทานข้าว ทานยาเรียบร้อยแล้วนะคะ” หญิงสาวพูด
“อยู่ในห้องนอน บนโต๊ะแน่ะ” เขาบอกพร้อมลงมือกินอาหาร ขณะที่หญิงสาว รีบเดินเข้าไปในห้องนอนเพื่อหยิบยาที่คุณหมอเอดูอาโด้ให้ไว้ นำมาเตรียมไว้ให้ หลังเขาทานอาหารเสร็จ
“ทานด้วยกันไหม คุณกินข้าวมาหรือยัง” จู่ๆ เขาก็ถามขึ้น ขณะที่หญิงสาวนั่งอยู่ตรงหน้า ระหว่างรอส่งน้ำ ส่งกระดาษให้เขา
“ฉันทานเรียบร้อยแล้วค่ะ คุณไม่ต้องห่วง ” เมื่อเขาทานอาหารเสร็จหญิงสาวก็ส่งถ้วยยาและน้ำให้เขา เขารับไปดื่มจนหมดแก้ว
“คุณทานเรียบร้อยแล้ว ฉันกลับนะคะ คุณจะได้พักผ่อน” หญิงสาวพูดขึ้น
“อย่าเพิ่งรีบกลับสิ ผมอยู่คนเดียวไม่มีเพื่อน เจ้าเอนริเก้ ก็หายไปไหนก็ไม่รู้ เผื่อเป็นอะไรไปใครจะดูแล” เขาพยายามชวนหญิงสาวให้อยู่เป็นเพื่อนคุย พร้อมทั้งทำหน้าเศร้า
“เอ้ออ เอนริเก้ ไปส่งอิเนส กว่าจะกลับคงดึก ซินญอร่าใช้ให้อิเนสไปทำธุระในเมืองค่ะ คุณอยากกลับไปนอนพักไหมคะ ฉันจะพยุงไปที่ห้อง” หญิงสาวถาม
เขาส่ายหน้า พร้อมทั้งเดินไปที่ห้องนั่งเล่นกระจก “ผมอยากนั่งคุยกับคุณมากกว่า” เขาพูดพร้อมกับเดินไปนั่งตรงโซฟาตรงข้ามชิงช้าสีขาว หญิงสาวได้แต่เดินตามเขาไป แล้วนั่งตรงโซฟาใกล้ๆ
เมื่อสนทนากันไปได้สักพัก อยู่ๆ หญิงสาวก็กลั้นใจถาม “คุณโกรธฉันหรือคะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะให้คุณโกรธเลยนะคะ วันก่อน”
“เปล่า ผมไม่ได้โกรธ ผมแค่อยากบอกว่า ผมรู้สึกยังงัยกับคุณ แล้วผมจะพิสูจน์ให้ได้ว่า คุณก็รักผมเหมือนกัน ” เขาบอก
“คือฉัน ไม่อยากทำให้คุณผิดหวังน่ะค่ะ แล้วฉันก็ยังกลัวเรื่องราวที่ผ่านเข้ามาในชีวิตจะซ้ำรอย ฉันคงยังรักใครไม่ได้หรอกค่ะ” หญิงสาวเอ่ยลอยๆ
“อมัญญา คุณฟังผมนะ ผู้ชายแต่ละคนไม่เหมือนกัน ผมไม่ใช่คนนั้น ผมไม่เคยคิดทำให้คุณเสียใจ หรือผิดหวัง ผมรู้ในสายตาคุณ ผมอาจเป็นเพลย์บอย แต่นั่นมันเมื่อก่อน ก่อนที่ผมจะเจอคุณ” ชายหนุ่มพูดพร้อมกับก้าวเข้ามาประชิดตัว
“อมัญญา เชื่อใจผม ผมไม่รักใครง่ายๆ” เขาจับมือหล่อนขึ้นมาพร้อมกระชับไว้ในอุ้งมือ พร้อมทั้งมองลึกลงไปในดวงตาของหญิงสาว
หญิงสาวหลบสายตา เลี่ยงออกไปมองวิวด้านนอก ชายหนุ่มประคองใบหน้าเธอให้หันกลับมามองเขา
“ผมรักคุณ” พร้อมกันนั้นชายหนุ่มก้มลงมาประทับริมฝีปากของเขาลงบนริมฝีปากของหญิงสาว เขาจูบหญิงสาวอย่างโหยหา เขาหยอกเย้าอยู่กับลิ้นของหล่อนอย่างดูดดื่ม หญิงสาวคิดอะไรไม่ออก หัวสมองมันเบลอไปหมด
“อัลเฟรโด้คะ...คือว่า” หญิงสาวร้องห้ามไม่ทันจบประโยค แต่ชายหนุ่มก็ยังไม่หยุด จนหญิงสาวเคลิบเคลิ้มจนเสียการควบคุม เธอตั้งใจจะไม่ตามใจเขาในตอนแรก แต่ก็ทำไม่ได้ แม้หญิงสาวจะเคยผ่านการมีครอบครัวมาแล้ว แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนกัน อัลเฟรโด้ทะนุถนอมหญิงสาวราวกับเป็นแก้วที่สามารถแตกได้ จนเวลาล่วงเลยเข้าวันใหม่ไปหลายชั่วโมง
หญิงสาวสะดุ้งตื่นขึ้นมาในอ้อมกอดของเขา หันไปมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยหนวดเครา ก็หล่อไปอีกแบบนะ หญิงสาวคิดพร้อมอมยิ้ม ดูไม่เหมือนชายหนุ่มที่มีเขี้ยวเล็บ เขายังหลับอยู่ ลมหายใจเข้าออกเบาๆ หญิงสาวนอนลืมตาโพลงในความมืด เธอจะไม่ยอมให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นอีก เธอพยายามสัญญากับตัวเองอย่างมั่นเหมาะอีกครั้ง แต่ใจเจ้ากรรมก็ยังแอบหวังว่าเขาจะมีความพยายามทำได้อย่างที่พูด หญิงสาวก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเธอจะรักเขาได้สนิทใจเมื่อไร เมื่อไรที่เธอจะไม่หวาดระแวงในตัวเขา..... เอาน่ะ เมื่อไรก็เมื่อนั้น
หญิงสาวค่อยๆเลื่อนตัวออกจากอ้อมกอดของเขา โดยไม่ให้เขารู้สึกตัว ก้มเก็บเสื้อผ้าและแต่งตัวเพื่อกลับห้อง ก่อนกลับหญิงสาวเดินกลับมามองเขาอีกครั้ง ‘ฉันรักคุณเหมือนกันค่ะแต่เรื่องของเราคงเป็นไปไม่ได้ คุณไม่ได้รักฉันหรอกค่ะ คุณแค่อยากเอาชนะ’ หญิงสาวคิดในใจ
เมื่อกลับมาถึงห้อง นาฬิกาบอกเวลาตี 4.00 น. อีกไม่กี่ชม.ก็จะเช้าแล้ว พรุ่งนี้เธอต้องทำงานแต่เช้า หญิงสาวนอนคิดโน่น คิดนี่ไปต่างๆนานา จนผล็อยหลับไป
Paisaje de Granada
Granja arbol de olivo
อัลเฟรโด้ตื่นนอนตั้งแต่เช้าตรู่ เขาควานหาตัวหญิงสาวที่นอนกกกอดทั้งคืน แต่ก็ไม่พบ อมัญญาคงกลับไปบ้านใหญ่แล้วเธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่ไม่ตามใจเขาซะทุกเรื่อง มีขัดขืนเล็กๆน้อยๆอยู่ตลอดเวลา เขาชอบที่จะแกล้งเธอ ก็เธอมันน่าแกล้งซะด้วยสิ เขานอนคิด เขาจะไม่ปล่อยเธอไปไหนอีก เขารักเธอ เขาจะต้องได้เธอมาเป็นของเขา เขาจะต้องชนะใจเธอให้ได้
วันนี้อาการป่วยของอัลเฟรโด้ดีขึ้นมาก จนเรียกได้ว่าเป็นปกติก็ว่าได้ อันที่จริงเขาก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก แค่ปวดหัวมีไข้นิดหน่อยเท่านั้น อีกอย่างเขายังหนุ่มแน่น เป็นไข้แค่นี้เดี๋ยวก็หาย... เขาเข้ามาพบคุณยายแต่เช้า รับประทานอาหารเช้าด้วยกัน โดยมีหญิงสาวคอยปรนนิบัติเจ้านายอยู่ไม่ห่าง ระหว่างรับประทานอาหารเช้านั้น เขาบอกกำหนดการณ์เดินทางไปริโอฆา เพื่อไปประชุมผู้ถือหุ้นกิจการที่พ่อและพี่ชายดูแลอยู่
“คุณยายครับ ผมจะไปริโอฆาหลายวัน ไปประชุมกับคุณพ่อที่โน่น” เขาบอกพร้อมทั้งเหลือบตาไปมองหญิงสาวเพื่อดูอากัปกิริยา เขาทราบดีว่าหญิงสาวพยายามหลบสายตาเขาตลอดเวลา
“ที่โน่นมีปัญหาอะไรเหรอ” หญิงชราถามด้วยความเป็นห่วง
“ไม่มีอะไรหรอกครับ แค่ประชุมผู้ถือหุ้นธรรมดา แต่เห็นว่ามีเปิดตัวโครงการใหม่อยากให้ผมไปร่วมฟังด้วย” เขาบอกผู้เป็นยาย
“อืมม ไปเถอะจ้ะ อยู่ทางนี้ไม่ต้องเป็นห่วงยาย ยายมีหนูอมัญญาคอยดูแลอยู่แล้ว”
หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมาพอดี ชายหนุ่มสบตาหญิงสาว และยิ้มมุมปากเล็กน้อย “ผมจะรีบไป รีบกลับครับ”
ปากเขาบอกคุณยาย แต่สายตากลับมองไปที่หญิงสาว อมัญญาได้แต่นั่งก้มหน้าทานอาหารไปอย่างเงียบๆ เค้าคงมีผู้หญิงอื่นรอเขาอยู่ทางโน้นเยอะแยะ อย่าไปใส่ใจเขาเลย หญิงสาวรีบปรามตัวเอง
เมื่อรับประทานอาหารเช้าเสร็จ ซินญอร่าเข้าห้องสมุดแล้ว หญิงสาวช่วยอิเนส เก็บล้างจานชาม อยู่ในครัว ชายหนุ่มเดิมมาหยุดอยู่หน้าประตู
“อิเนส ช่วยไปเก็บปิ่นโตอาหารเมื่อวานให้ด้วย เมื่อเช้าก่อนออกมาเอนริเก้ยังไม่ได้เข้าไปที่บ้านเลย เดี๋ยวนี้” เขาสั่งเสียงเข้ม
“ได้ค่ะ ดอนอัลเฟรโด้ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้” อิเนสพูดพลางวางผ้าที่ใช้เช็ดจานลงเดินออกไปจากห้องครัวพร้อมรอยยิ้ม
อัลเฟรโด้เดินเข้าไปโอบกอดอมัญญาจากทางด้านหลัง พร้อมทั้งก้มลงกดคางไว้กับศีรษะของเธอ พร้อมทั้งจูบเธอที่ขมับ
“คุณหนีผมมาเมื่อเช้า” เขาตัดพ้อ “ฉันไม่ได้หนีนะคะ ฉันต้องรีบมาเตรียมอาหารเช้าให้ซินญอร่าค่ะ เห็นคุณหลับอยู่เลยไม่อยากจะปลุก” หญิงสาวรีบบอกเหตุผล
“ผมคิดถึงคุณ” เขาบอกพร้อมกับคลอเคลียอยู่ไม่ห่างจากใบหน้าของหญิงสาว
“อัลเฟรโด้คะ อย่าสิคะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้าจะไม่ดี” หญิงสาวติง
“ใครจะเห็นล่ะ ไปกันหมดแล้ว” เขาพูดเอาแต่ใจ
“อัลเฟรโด้คะ คุณแค่อยากเอาชนะฉันค่ะ คุณก็ได้แล้ว เราหยุดตรงนี้นะคะ” หญิงสาวพยายามพูดตัดรอนเขา
ชายหนุ่มรู้สึกเหมือนโดนตบหน้าอย่างจัง ไม่เคยมีใครปฏิเสธเขาสักคน ผู้หญิงทุกคนมีแต่จะวิ่งตาม และจับตัวเขามานอนด้วย แล้วนี่เธอเป็นใครทำไมถึงคอยแต่จะผลักไสเขาอยู่ตลอด เขาไม่เข้าใจเธอเลย ทั้งๆที่เขาก็บอกเธอว่าเขารักเธอตลอดเวลา
“ผมรักคุณ คุณจะต้องเป็นของผมคนเดียว อมัญญา ผมไม่ปล่อยคุณไปไหนอีก จำไว้” เขาพูดพร้อมกับถอดสร้อยคอที่สลักคำว่า มิ อามอร์ ที่เขาใส่ติดตัวเป็นประจำ มาสวมให้เธอ
“ห้ามถอด เด็ดขาด ถ้าผมไม่เห็นสร้อยคอนี่ ผมจะทำให้ทุกคนรู้ว่า คุณกับผมเป็นอะไรกัน” เขาขู่
หญิงสาวได้แต่ยืนอึ้งทำอะไรไม่ถูกกับคำพูดของเขา
“ผมจะไม่อยู่สิบวัน หวังว่าคุณคงไม่ไปหว่านสเน่ห์ที่ไหน ผมสั่งห้ามเด็ดขาด เข้าใจนะ” เขาสั่งเสียงเข้ม
“ฉันมีสิทธิ์ทำอะไรก็ได้ ฉันเป็นลูกจ้างของคุณ ไม่ใช่ทาสนะคะ” หญิงสาวเถียงอีก
“หรือจะให้ผมป่าวประกาศว่า คุณกับผมเราเป็นมากกว่านายจ้างลูกจ้าง เมื่อคืนนี้” เขาขู่อีก
“เอ้อออ อย่านะคะ ฉัน ฉันไม่อยากให้ซินญอร่าต้องไม่สบายใจ ท่านดีกับฉันมาก” หญิงสาวเสียงอ่อนลง
“เอาล่ะ เราอย่ามาเถียงกันเลย ผมจะไม่อยู่ตั้งสิบวัน คุณจะคิดถึงผมบ้างได้ไหม ” เขาพยายามง้องอน
หญิงสาวรับไม่ทันกับอารมณ์ขึ้นลงของเขาจริงๆ
“ค่ะ ได้ค่ะคุณเจ้านาย” เขาหงายหน้ามองเพดานพร้อมทั้งหัวเราะ “ก็น่ารักอย่างงี้ จะให้ผมไม่ติดใจได้ยังงัย”
“เดี๋ยวผมต้องไปขึ้นเครื่องบ่ายนี้ แล้วผมจะโทรหานะ” เขาบอก
ก่อนเดินจากไปเขาหันกลับมากระซิบ “อย่าลืมฝันถึงผมนะ คนดี แล้วผมจะรีบกลับ” เขาพูดพร้อมแกล้งขบติ่งหูเล่น
“บ้าจริง คุณนี่ รีบไปเถอะค่ะ ป่านนี้ดิเอโก้รออยู่ที่รถแล้ว” เธอไล่เขากลายๆ
เธอเดินไปส่งเขาหน้าบ้าน รอจนเขาและลูกน้องคนสนิทขับรถออกไปจากไร่จนลับตา
.............................................................................................
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
