คิดถึงสุดหัวใจ💛....Ep 1.
เริ่มจากไม่รู้....วันนี้กลายมาเป็นความคิดถึงที่ยากเกินจะบรรยาย
สวัสดีค่ะท่านผู้อ่านที่น่ารักทุกท่าน วันนี้ผู้เขียนมีเรื่องราวความคิดถึงของผู้เขียนเองมาฝากค่ะ
แรกเริ่มของเรื่องราวนี้เกิดขึ้นเมื่อผู้เขียนอายุเพียง 10 ขวบค่ะ ก็น่าจะประมาณชั้นประถมศึกษาปีที่ 4 นั้นแหละค่ะ ตอนนั้นยังขี้หูขี้ตาเลอะอยู่เลย ฮ่าๆ😂
สมัยนั้นผู้เขียนเองเป็นคนพูดน้อยถึงน้อยมากค่ะ ร้อยจนคนแถวบ้านบอกว่าเกิดมาไม่เอาปากออกมาจากท้องแม่ด้วย....
...และนั่นแหละค่ะคือที่มาของเรื่องราวความคิดถึงนี้
👉สมัยเด็กๆทุกคนคงเคยออกไปร้องเพลงหน้าห้องเรียนใช่ไหมคะ ผู้เขียนก็เช่นกัน เพลงที่ออกไปร้องตอนนั้นก็เป็นเพลงลูกทุ่งอีสานทั่วไป (จำไม่ได้แล้วว่าเพลงอะไร) เพราะผู้เขียนเองเป็นคนพื้นที่ราบสูงค่ะจึงชอบบทเพลงลูกทุ่งอีสานเป็นพิเศษ
👉 พอมาถึงวันนึง วันที่ดูเหมือนจะไม่มีอะไรมากมายสำหรับคนอื่นแต่เป็นวันที่เปลี่ยนแปลงเด็กน้อยตาดำๆไม่มีปากคนนี้ค่ะ
...วันนั้นจำได้ว่าคุณครูมาที่บ้านหลังเลิกเรียน มาบอกกับแม่ว่า จะส่งลูกสาวคนนี้ไปประกวดร้องเพลงในงานวิชาการของเขตการศึกษา แม่เคยบอกว่าเอาจริงๆวันนั้นพ่อกับแม่ก็ตกใจมากเพราะลูกก็ร้องเพลงได้แค่พอไปวัดไปวา หมาไม่เห่าก็ดีแค่ไหนแล้ว แล้วตัวของผู้เขียนเองก็ตกใจมากๆ บอกกับครูว่าไม่ไป ไม่กล้า กลัว
google sites
จำได้ขึ้นใจเลยค่ะความรู้สึกวันนั้นเพราะกลัวมาก
กลัวการร้องเพลงให้คนเยอะๆฟัง กลัวเวที กลัวกรรมการ กลัวคู่แข่ง และที่สำคัญอาย อายมากๆ
หลายคนคงคิดว่าจะกลัวทำไมก็แค่ไปประกวดร้องเพลงใครๆเค้าก็อยากไปทั้งนั้นไม่เห็นจะต้องกลัว
ควรจะดีใจซะด้วยซ้ำ แต่ก็อย่างที่เล่ามาต้องแต่ต้นนั่นแหละค่ะผู้เขียนในตอนนั้นเป็นเด็กเงียบๆพูดน้อย
ขี้อาย และขี้กลัว การออกไปยืนบนเวทีจึงเป็นอะไรที่ยากมากๆสำหรับผู้เขียน ถามว่าทำไมถึงจำความรู้สึกตอนนั้นได้ ลองอ่านต่อไปเรื่อยๆนะคะ ผู้เขียนจะค่อยๆเล่าให้ฟัง
...วันนั้นแม่ตอบตกลงกับครูไปและบอกว่า "ถ้าครูคิดว่ามันทำได้ก็ลองดูนะคะ" ผู้เขียนในตอนนั้นนั่งฟังและไม่ได้พูดอะไรออกไปมีเพียงความรู้สึกตัดพ้อแม่ในใจว่าตกลงกับครูทำไม...
เช้าวันต่อมาวันที่เริ่มซ้อมร้องเพลงวันแรกก็มาถึง
คุณครูยื่นกระดาษ A4 ให้สองแผ่น แผ่นแรกเขียนว่า
...เพลง ลาวดวงเดือน....และแผ่นที่สองเขียนว่า...
เพลง ใกล้รุ่ง... มาถึงตรงนี้หลายท่านคงจะพอเข้าใจแล้วว่าทำไมผู้เขียนถึงขึ้นปกเป็นภาพของในหลวงรัชการที่ 9
ถามว่าผู้เขียนในตอนนั้รู้จักเพลงสองเพลงนี้รึป่าว บอกเลยค่ะว่าไม่รู้ ไม่เคยฟังไม่เคยได้ยิน แต่ก็ด้วยความที่ตอนนั้นยังเด็กมากคุณครูให้ร้องเพลงไหนก็ต้องร้องเพลงนั้นนั่นแหละค่ะ คุณครูเริ่มร้องเพลงแรกให้ฟัง และต่อด้วยเพลงที่สอง ฟังตอนนั้นครูก็ร้องเพาะดีค่ะ แต่ไม่เข้าใจความหมายเพลง
google sites
ความรู้สึกตอนนั้นจำได้ว่าบอกกับตัวเองว่ามันยาก
ยากมาก....ที่คิดไว้มันไม่ใช่แบบนี้...ที่คิดไว้มันคือการร้องเพลงที่เราชอบ เพลงที่เป็นเพลงลูกทุ่งที่เราร้องได้...ไม่ใช่แบบนี้
ความคิดของเด็กน้อยตีกันไปมาในใจไม่อยากร้องแล้วเพลงอะไรก็ไม่รู้....แล้ววันนั้นก็กลับบ้านไปพร้อมกับความอึดอัด กลับไปบอกแม่ว่าไม่อยากร้องเพลงแล้ว แม่บอกคุณครูให้หน่อยให้คุณครูหาคนใหม่ ตลกมากเลยค่ะทุกครั้งที่นึกถึงตอนที่ตัวเองพูดกับแม่แล้วน้ำตาคลอ แต่แม่ก็บอกว่า" ลองดูหนูทำได้อยู่แล้ว
เพลงอื่นหนูยังร้องได้เลย ทำไมเพลงนี้จะร้องไม่ได้"
ตอนนั้นแม่ก็บอกว่าต้องทำ พ่อเองก็บอกว่าทำได้
ผู้เขียนเองบอกกับตัวเองว่าทำไม่ได้ บอกตามตรงเลยค่ะว่าวันนั้นแอบร้องไห้คนเดียว เหมือนไม่มีใครเข้าใจ ก็หนูทำไม่ได้ หนูร้องไม่ได้ มันร้องยาก ทำไมไม่มีใครเข้าใจหนูเลย
อารมณ์ของเด็กน้อยที่ไม่รู้ประสาในวันนั้นทำให้ผู้เขียนในวันนี้อดขำตัวเองไม่ได้ว่าทำไมถึงได้โง่ขนาดนี้....
.....ผ่านมาประมาณอาทิตย์กว่าๆ เพลงที่มีชื่อว่า
ลาวดวงเดือนดูเหมือนจะไปได้ดีกว่าเพลงใกล้รุ่ง
เพราะจำเนื้อร้องได้แล้ว และก็ร้องแค่กับฉิ่งที่ตัวเองก็เป็นคนตี ฉิ่ง....ฉับ....ฉิ่ง....ฉับ....โอ้ละหน้อ....
ดวงเดือนเอ๋ย...พี่มาเว้ารักเจ้าสาวคำดวง.....
เพลงนี้มีลูกเอื้อนพอประมาณครูบอกว่าไม่ต้องรีบแค่หายใจให้ลงจังหวะกับเสียงฉิ่งก็พอ
ฟังดูง่ายใช่ไหมคะ...แต่มันไม่ง่ายเลยสำหรับเด็กน้อยในตอนนั้น แค่คำว่า..โอ้ละหน้อ...ผู้เขียนร้องเป็นร้อยรอบกว่าจะถูกใจคุณครู อย่าว่าไปถึงจบเพลงเลยแค่คำขึ้นต้นยังจะไม่รอด
บทเพลงนี้ถูกแต่งขึ้นในสมัยรัชการที่ 5
โดย พระเจ้าบรมวงศ์เธอ พระองค์เจ้าเพ็ญพัฒนพงศ์ กรมหมื่นพิไชยมหินทโรดม
ซึ่งถ้าถามว่าตอนนั้นผู้เขียนรู้ไหมว่าใครแต่ง...หึ..ไม่รู้ค่ะ .......
....ถ้าตอนนั้นรู้สักนิดก็คงจะดีนะคะ
...มาถึงเพลงที่สองกันค่ะ เพลงที่เป็นแรงคิดถึงที่ทำให้ผู้เขียนนำมาเขียนในวันนี้...เพลงใกล้รุ่ง.....
บทเพลงพระราชนิพนธ์ลำดับที่ 4 ของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวภูมิพลอดุลยเดช รัชกาลที่ 9
คำร้อง : ศาสตราจารย์ ดร. ประเสริฐ ณ นคร
ขับร้อง : คริสตี้ กริ๋ปสัน HM blues
เพลงนี้แหละค่ะที่ทำให้ผู้เขียนในวันนี้หวนกลับไปคิดถึงจุดเริ่มต้นๆนี้
ในวันนั้นเพลงใกล้รุ่งที่ครูร้องให้ฟังเด็กน้อยไม่รู้จักเลย ไม่ได้สนใจว่าใครเป็นคนแต่ง ใครเป็นคนร้อง และที่สำคัญไม่รู้เลยว่าใครคือคนที่แต่งท้วงทำนองนี้ขึ้นมา (เด็กโง่...)
ผู้เขียนเองไม่รู้นะคะว่าสำหรับคนอื่นเพลงนี้ร้องยากรึป่าว แต่สำหรับผู้เขียนเองบอกได้เลยว่าร้องยากค่ะ ยากกว่าเพลงลาวดวงเดือนมากๆค่ะ ทำนองที่เปี่ยมไปด้วยคุณค่า เนื้อเพลงที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความหมายที่สวยงาม เด็กน้อยตาดำๆไม่เคยรู้เลย
ในวันนั้น..แค่เพียงคำขึ้นต้นที่ว่า...
ได้ยินเสียงแว่วดังแผ่วมาแต่ไกล..... ทำให้เด็กน้อยคนนี้ถึงกับต้องร้องให้เพราะขึ้นเสียงยังไงๆก็ไม่ถูกซะที เพลงลาวดวงเดือนที่ว่าขึ้นต้นเป็นร้อยรอบสู้เพลงใกล้รุ่งที่ขึ้นเสียงเป็นพันรอบไม่ได้เลย
หนูร้องไม่ได้ ตาแดงๆที่กำลังจะร้องไห้สบตาคุณครูและพูดคำๆนี้ออกมา เพราะคิดว่าตอนนั้นตัวเองถูกบังคับให้ร้องเพลง
ครูเดินมาลูบหัวแล้วพูดประโยคๆหนึ่งที่ผู้เขียนเองจำจนถึงทุกวันนี้ว่า
......เพลงนี้เป็นเพลงที่พระเจ้าอยู่หัวแต่ง ไม่ใช่ว่าทุกคนจะมีโอกาสได้ร้องเพลงนี้บนเวทีแบบหนู...ครูรู้ว่าหนูทำได้...ไม่เป็นไรนะ..เอาใหม่
....
ขอบพระคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านความคิดถึงสุดหัวใจของเด็กน้อยคนนี้......
แล้วพบกันใหม่ในตอนต่อไปนะคะ
- 2
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
