คิดถึงสุดหัวใจ💛.....Ep 2...
ครูเดินมาลูบหัวแล้วพูดประโยคๆหนึ่งที่ผู้เขียนเองจำจนถึงทุกวันนี้ว่า
......เพลงนี้เป็นเพลงที่พระเจ้าอยู่หัวแต่ง ไม่ใช่ว่าทุกคนจะมีโอกาสได้ร้องเพลงนี้บนเวทีแบบหนู...ครูรู้ว่าหนูทำได้...ไม่เป็นไรนะ..เอาใหม่
ตอนนั้นบอกตามตรงค่ะว่ายังไม่ได้รู้สึกอะไรมากมายเหมือนตอนนี้เลย.....จำได้ว่าถามครูกลับไปว่า " พระเจ้าอยู่หัวเป็นคนแต่งจริงๆเหรอคะ " ตอนนั้นเพียงแค่คิดว่า อ๋อ..พระเจ้าอยู่หัวแต่งครูก็เลยอยากให้เราเอาไปประกวดเผื่อจะได้ชนะ ก็แค่นั้น...
google
เอาจริงๆตอนนั้นก็ไม่ได้มีกำลังใจขึ้นอะไรมากมาย
ค่ะ ก็ด้วยความเป็นเด็กอ่ะเนาะ
หลังจากฝึกซ้อมมาสองสามอาทิตย์ก็ถึงวันที่ต้องไปร้องให้ท่านผู้อำนวยการโรงเรียนฟังก่อนจะถึงวันประกวด นึกถึงทีไรก็ตลกไม่หายเพราะเหมือนว่าท่าน ผอ.ไม่มีงานทำวันนั้นจึงว่ามานั่งฟังเด็กน้อยร้องเพลงครึ่งค่อนวัน แต่ก็นะไม่ใช่แค่ผู้เขียนคนเดียวที่ไปร้องให้ท่านฟังวันนั้น ยังมีคนอื่นที่ถูกส่งไปร้องเพลงลูกทุ่งอีก
ในวันนั้นไม่ว่าผู้เขียนจะร้องยังไง แก้ไขแล้วยังไง ก็ดูเหมือนว่าจะยังไม่ถูกใจท่านผู้อำนวยการโรงเรียนเลยแม้แต่น้อย คำพูดที่ก้องอยู่ในหูตลอดก็คือ ร้องใหม่สิ ตรงนี้ต้องเสียงสูงนะ ตรงนี้
ต้องเสียงต่ำนะ ไม่ๆ เอาใหม่ๆ
ความรู้สึกตอนนั้นบอกเลยว่าโคตรจะสงสารตัวเอง
และหลังจากกลับบ้านก็ต้องไปซ้อมที่บ้านของครูต่อ
หลายครั้งที่หนีซ้อม...แต่สุดท้ายก็ถูกตามจนเจอ
ชีวิตหลังเลิกเรียนของเด็กน้อยหายไปเป็นเดือนกว่าๆเลยล่ะค่ะ
และแล้ววันนั้นก็มาถึง...วันที่ต้องเดินขาสั่นขึ้นเวที
ตัวคนเดียว...สภาพวันนั้นคือดูไม่ค่อยได้เพราะนอนไม่หลับทั้งคืน ชุดนักเรียนเเตรียมไว้ตั้งแต่สามวันก่อนนู้นแหนะ......
..แต่อีกอย่างที่จำได้แม่นคือ วันนั้นแม่ถักผมเปียให้ครั้งแรก (ปกติจะปล่อยผมฟูๆไปโรงเรียนค่ะ) และคนแถวบ้านไม่เชื่อว่าผู้เขียนจะกล้าขึ้นไปร้องเพลง พากันมาถามไถ่ว่าคนอย่างผู้เขียนจะทำได้จริงๆ เหรอ แค่พูดกับคนมันยังไม่พูดเลยแล้วมันจะไปร้องเพลงแข่งกับใครเค้าได้...
วันนั้นพ่อไปส่งขึ้นรถที่บ้านครูและบอกว่า ..." พ่อจะไปรอที่โรงเรียนนะ" โรงเรียนที่หมายถึงคือโรงเรียนประจำจังหวัดที่ใช้เป็นที่จัดงานวิชาการด้านการศึกษา พ่อบอกว่าจะไปรอให้กำลังใจที่นู้น
...เมื่อรถตู้จอดเด็กๆก็พากันลงรถและแยกย้ายไปแข่งตามสาขาวิชาและอาคารแข่งขันที่กำหนด
ผู้เขียนเองก็เช่นกัน และลำดับที่จับได้คือลำดับที่ 2 หัวใจของเด็กน้อยตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่มทันที ครูบอกว่าร้องก่อนแหละดี เพราะถ้าร้องทีหลังจะกดดันกว่านี้
Sanook.com
...ถึงเวลาอันดับที่หนึ่งร้อง....สองมือของผู้เขียนเปียกไปหมด ขาสั่น หายใจไม่ทั่วท้อง คอแห้ง วันนี้มาแข่งทั้งๆที่ยังไม่พร้อมเลย......
...ถึงเวลาแล้ว..ครูพาไปข้างเวทีแล้วทวนความจำอีกทีว่าต้องทำอะไรบ้าง เสียงปรบมือหยุดลง และดังขึ้นอีกครั้ง ตอนนั้นผู้เขียนจำได้ดีว่าหัวใจเหมือนจะหยุดเต้น ก่อนก้าวขาขึ้นเวทีครูบอกว่า " วันนี้เรามาร้องเพลงของพ่ออยู่หัว ทำให้ดีที่สุดเท่าที่ทำได้นะลูก "
คำของครูในวันนั้นที่ฟังแล้วไม่ได้ช่วยให้หายตื่นเต้น
แต่วันนี้ที่นึกถึงกลับดังก้องอยู่ในหัวใจของผู้เขียนเสมอ
...สวัสดีค่ะหนูชื่อ...มาจากโรงเรียน.....วันนี้จะมาขับร้องเพลงลาวดวงเดือน..เชิญรับชมรับฟังได้เลยค่ะ
....ฉิ่ง...ฉับ...ฉิ่ง...ฉับ โอ้ละหนอ ดวงเดือนเอ๋ย..ฉิ่ง..
ฉับ..พี่มาเว้ารักเจ้าสาวคำดวง...ฯลฯ
เมื่อเสียงฉิ่งดังขึ้นเสียงทุกๆคนในอาคารก็เงียบลง
ทุกสายตาต่างจับจ้องมาทีผู้เขียน ความรู้สึกตอนนั้น
คือจำไม่ได้ว่าตัวเองร้องถูกรึป่าว รู้ตัวอีกทีก็จบเพลงแล้ว และได้ยินเสียงปรบมือจากคนในอาคาร เด็กน้อยในวันนั้นน้ำตาจะไหล ดีใจที่มีคนปรบมือให้
หลังจากลงเวทีมาแขนขาก็ยังสั่นไม่หายครูเดินมารับ
แล้วพูดแค่ว่าเก่งมาก ส่วนพ่อไม่ได้พูดอะไรมีแต่ยิ้มให้เท่านั้น
(อันที่จริงผู้เขียนเป็นคนพูดน้อยเหมือนพ่อค่ะ)
หลังจากพักเที่ยงกินข้าวเสร็จ ก็ถึงเวลาที่ผู้เขียนตอนนั้นหนักใจที่สุด ตัวแทนจากโรงเรียนแรกร้องเพลงใกล้รุ่งเหมือนกันกับผู้เขียนและร้องเพราะมาก และแล้วเสียงปรบมือก็ดังขึ้นอีกครั้งเมื่อพิธีกรประกาศเชิญตัวแทนจากโรงเรียนที่สอง...ครั้งนี้ขาของผู้เขียนหนักกว่าตอนเข้าซะอีก เกร็งไปทั้งตัว มือสั่นและเปียกโชก....เมื่อเดินขึ้นไปสิ่งที่คิดคือ ขึ้นต้นเพลงว่าอะไรนะจำไม่ได้ และเมื่อกล่าวแนะนำตัวเสร็จเสียงดนตรีก็ดังขึ้น ...
มือถือไมค์แต่ไฟไม่ส่องหน้า มีแค่คณะกรรมการเท่านั้นที่กำลังมองมายังเด็กน้อย
ตลกสิ้นดีค่ะ วันนั้นผู้เขียนขึ้นต้นเพลงผิด จำไม่ได้ว่าร้องว่าอะไรออกมา แต่จำได้ว่าร้องผิด น่าอายมากเลยค่ะ แต่ในความโชคร้ายก็มีความโชคดีเมือนในนิยายเลยค่ะ คนคุมเครื่องเสียงเค้าสงสารเลยปิดเพลงแล้วให้ร้องใหม่ แต่นี่คือสิ่งที่ผู้เขียนคิดเองมาโดยตลอดเพื่อปลอบใจตัวเอง เพราะจริงๆแล้วไม่รู้เลยค่ะว่าทำไมวันนั้นเครื่องเสียงถึงดับได้
หลังจากวันแข่งผู้เขียนไม่กล้าถามครูว่าผลเป็นยังไง
จนวันรับใบเกียรติบัตรออก เด็กน้อยในวันนั้นโคตรดีใจเมื่อได้เห็น ข้อความในใบเกียรติบัตรที่ระบุว่า
.... รางวัลเหรียญเงินในการประกวดขับร้องเพลงพระราชนิพนธ์....
(เสียดายค่ะใบเกียรติบัตรนั้นหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ เสียดายทุกครั้งที่นึกถึงถ้าย้อนเวลากลับไปได้จะเก็บรักษาเป็นอย่างดี)
...ใช่แล้วค่ะ .. เด็กน้อยในวันนั้นได้เหรียญเงินมาซึ่งมันก็ดูมีค่ามากๆสำหรับครั้งแรกของการร้องเพลง
....ครั้งแรกที่ได้ร้องเพลงของพ่อ...เพลงที่พ่อร้อยเรียงมันออกมาจากหัวใจ
ตอนนั้นไม่รู้ว่าอะไรคือความภูมิใจที่ได้ร้องเพลงของพ่อ แต่ตอนนี้...เวลานี้....รู้แล้ว....
...หากย้อนเวลากลับไปได้ จะทำให้ดีกว่านี้....
ระยะทางของเด็กน้อยยังไม่จบนะคะ...
ขอบพระคุณทุกท่านที่ติดตามอ่าน...ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ....
คิดถึงสุดหัวใจ💛...
- 5
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
