ประสบการณ์ 101 : นี่หรือ!?! เชียงใหม่ การเดินทางแบบที่พระเจ้าสั่งไว้ไม่ให้ขึ้นเขา
ตอนที่ 7 พระเจ้าไม่ได้สั่งห้ามให้ขึ้นเขา เราเองนี่แหละ (ตอนจบ)
ยามบ่ายแก่ ๆ เดินทางมาถึงแล้ว ยิ่งเวลาเข้าสู่ช่วงก่อนกลับมากเท่าไหร่ ใจก็เริ่มหล่นหายไปมากเท่านั้นเลย มอเตอร์ไซค์กำลังขับไป ลมแรงพัดผ่านใบหน้าให้ได้หนาวเย็นพอประมาณ ก่อนจะค่อย ๆ เย็นขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อเรากำลังขับขึ้นไปบนเขาขึ้นเรื่อย ๆ สองข้างทางเป็นป่าไม้สีเชียวชะอุ่มตา หอมกลิ่นใบไม้ หวนอวลอากาศอันแสนบริสุทธิ์ แสงยามบ่ายที่เคยแรงกล้า ค่อย ๆ อ่อนกำลังลงเป็นแสงสีเข้มสอดแซมแทรกลอดโครงไม้เป็นเส้นลงมาดูน่ามอง ข้างหน้านั่น ผู้คนสัญจรและรถรากำลังมุ่งไปในจุดเดียวกัน “วัดพระธาตุดอยคำ” ตระหง่านตาอยู่ตรงหน้าของพวกเราแล้ว
วัดพระธาตุดอยคำครับ
พระพุทธรูปที่ตั้งหง่านอยู๋ด้านหน้าครับ
ผู้คนมากมายแห่แหนกันมายังที่แห่งนี้เพราะหวังทั้งโชคลาภ ความสุขสงบในใจ หรือมาท่องเที่ยวชมวิวทิวทัศน์ของเมืองเชียงใหม่กันครับ มีพระตั้งตระหง่านรอให้เราเข้าไปกราบไหว้กันอยู่ ขณะที่ด้านในนั้นก็เป็นที่ตั้งของพระอีกองค์หนึ่งที่ดูเหมือนจะมีความศักดิ์สิทธิ์อยู่พอตัว เพราะคนผ่านเข้ามาจนแน่นขนัดไปหมด ผมไหว้พระเพียงหน่อยหนึ่งก็ขอตัวเดินออกมาจากจุดจอแจแออัดนั้นอย่างรวดเร็ว ขณะที่เพื่อนอีกคนดูเหมือนจะมีเรื่องให้ขออีกมากมายทีเดียว
บรรยากาศดีเลยละครับ
ที่ด้านนอกเป็นระเบียงที่มองเห็นวิวสวย ๆ ของเมืองเชียงใหม่ครับ อากาศเย็นสบายกับบรรยากาศดีดีแบบนี้ มันช่างแสนวิเศษเหลือเกิน แดดค่อย ๆ ร่ม ลมค่อย ๆ พัดเอื่อย ๆ พอให้เราได้ซึมซับความสงบสุขจากผืนดินแห่งนี้ เวลาดูเหมือนจะเร่งร้อนรีบจนเราไม่ทันได้รู้ตัวว่า ต้องออกเดินทางไปยังจุดหมายสุดท้ายของการเดินทางในครั้งนี้แล้ว “อ่างแก้วที่รัก”
พานพบกับธรรมชาติ
เราพากันขับมอเตอร์ไซค์ผ่านหมู่แมกไม้เดิมลงมาตามทางครับ ตลอดหลายวันที่ผ่านมากับการเดินทางไปทั่วเมือง พอได้มาเห็นว่า ธรรมชาติต่างหากที่น่าสนใจก็ดูจะสายไปซะแล้ว แต่เอาน่า เดี๋ยวเราก็จะได้กลับมาอีกแน่ ๆ หล่ะ อย่างน้อย ๆ ดอยแม่โถต้องได้มาเหยียบสักครั้งหนึ่งนะ
ระหว่างทาง เราได้เจอกับ “ป่าในเมือง” พื้นที่ที่เค้าปลูกต้นไม้ขึ้นร่มรื่นมากเลยละครับ แต่ด้วยความที่มันกำลังจะมืดอยู่รอมร่อแล้ว เราเลยไม่ได้แวะดูอะไรให้ทั่วมากนัก อ่างแก้วสำคัญที่สุด ณ เวลานี้ครับ
ฉากที่ไข่ย้อยกับดากานดามาฝึกวาดรูปกันไง
เอาจริง ๆ ป่าในเมืองที่นี่ พอได้ย้อนดูรูปที่ถ่ายเก็บกลับมา ก็พบว่า มันละม้ายคล้ายคลึงกับฉากในหนังเรื่อง “เพื่อนสนิท” อยู๋ไม่หยอกเลยนะ ถึงแม้ว่า จริง ๆ แล้ว ฉากที่ว่าจะถูกถ่ายทำขึ้นใน “สวนรุกขชาติ” ที่อยู่แถวมอชอก็ตาม แต่มาเชียงใหม่ทุกที จะต้องคิดถึงเรื่องนี้ทุกครั้งไปจริง ๆ
อ่างแก้ว มากี่ครั้งก็หลงรักใหม่ทุกครั้ง
เจ้าหมามองอ่าง
ดวงอาทิตย์กำลังจะอับแสงรอแล้ว แต่ก็ดูเหมือนจะยื้อเอาไว้ให้เราได้เห็นความงามของอ่างแก้วเสียก่อนครับ ทุกครั้งที่มาเชียงใหม่ อ่างแก้ว คือสถานที่ที่ผมจะมาโดยไม่มีเงื่อนไขใด ๆ เลยครับ มันมีเสน่ห์บางอย่างที่ทำให้การมาที่นี่ทุกครั้ง แม้จะได้บรรยากาศเดิม ๆ ภาพอ่างเดิม ๆ แต่กลับเป็นสิ่งที่ผมมักจะดำดิ่งจนไม่อาจละสายตาไปจากมันได้เลยเสียทุกครั้ง มันไม่ใช่สถานที่ท่องเที่ยวด้วยซ้ำ แต่ผมก็ต้องมา ขอแค่มานั่งโง่ ๆ อยู่ริมอ่างแก้ว ขอแค่นั้นจริง ๆ และครั้งนี้ก็เป็นเหมือน ๆ กันครับ ผมได้มานั่งมองน้ำเอื่อย ๆ ในยามเย็นที่ผู้คนต่างออกมาที่นี่เพื่อหย่อนหัวใจแช่ลงในน้ำยะเยือกเบื้องล่าง
ผมอยากขนอ่างแก้วกลับบ้านจังเลย….
มันสวยจริง ๆ นะ
ดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปแล้ว ก็ได้เวลาบอกลาเมืองเชียงใหม่ที่อาวรณ์กันเสียที เรามุ่งหน้ากลับไปที่พักเพื่อนำกระเป๋าเตรียมตัวสำหรับการเดินทางไปสนามบินในค่ำนั้นกันครับ แต่ท้องก็ดูเหมือนจะเรียกร้องขอให้อยู่เชียงใหม่ต่ออีกสักหน่อยเถอะ ว่าแล้วเราก็เรียกรถมารับ แล้วพาเรามุ่งไปกินสุกี้ร้านดังกันแถวคูเมืองอีกครั้ง ร้านสุกี้ที่ว่าอยู่แถวประตูสวนดอกครับ หาไม่ยากเท่าไหร่ แต่เรื่องที่หักมุมที่สุดก็คือ ข้าง ๆ กันเป็นร้านขายข้าวหน้าเนื้อที่มีชื่อว่า “น่าเนื้อ” พอเห็นว่าเป็นเนื้อปุ๊บ เราก็พุ่งไปแทบจะในทันที ทิ้งร้านสุกี้ร้านข้าง ๆ เอาไว้กลางทางซะอย่างนั้นเลยนะ ขอกลับไปกินในครั้งหน้าละกันนะครับ ฮ่า ๆ
หน้าร้านเล็ก ๆ
ในร้านจ้อย ๆ
เจ้าร้าน “น่าเนื้อ” ที่ว่านี้ ตอนเรามาคนก็ไม่ค่อยจะมีหรอก แต่พอเราสั่งอาหารไปเท่านั้นหล่ะ คนมาจากไหนกันมากมายเต็มร้านเลยละครับ ตอนที่ไปร้านนี้เปิดได้ไม่ถึงเดือนดีเลย ทำให้เราไม่เจอร้านนี้ในแผนที่ ถือเป็นการเดินทางที่เรียกว่า บังเอิญมาเจออย่างแท้จริงเลยละครับ
ถ้วยเนื้อเบิ้ม ๆ
ไหน ๆ มาแล้วก็ขอจัดเต็มเลยแล้วกัน ผมสั่ง ข้าวหน้าเนื้อ Ribeye ที่ราดบนข้าวผัดมันเนื้อหอม ๆ โดยสั่งเนื้อแบบ Medium Rare ไปครับ ต้องบอกเลยว่า ข้าวผัดมันเนื้อเนี่ย อร่อยมาก หอม มัน คือถ้าน้ำหนักจะขึ้นเพราะถ้วยนี้ก็คงต้องขอบอกว่ายอมเลยละครับ เป็นการปิดฉากการท่องเที่ยวเชียงใหม่ในรอบนี้ของผมได้อย่างสวยงามที่สุดเลยหล่ะ
ว่าแล้วก็แปะช่วยผู้ประกอบการกันครับ ยิ่งร้านเปิดใหม่ ยิ่งต้องขอช่วยไปกินกันเยอะ ๆ เลยนะ
ถึงเวลาแล้วจริง ๆ ละครับ เราใช้ช่วงเวลานี้ในการดื่มด่ำบรรยากาศระหว่างทางอีกครั้งด้วย “รถแดง” ที่ค่อย ๆ พาเราห่างออกไปจากเชียงใหม่ทุกที ๆ พวกเราสามคนนั่งกันเงียบบนหลังรถแดง รับลมเย็นพอประมาณ สูดกลิ่นควันรถกันไปคนละหน่อย แล้วเรื่องราวในเชียงใหม่ก็กลายเป็นความทรงจำชิ้นใหม่ของผมและผองเพื่อน
เหลือเงินกองกลางทั้งหมด หลังจากหารกันเรียบร้อยแล้วที่ 24 บาท แต่ความทรงจำ บรรยากาศและความสุขที่เราได้รับนั้น เหนือจะเก็บไว้ในกระเป๋าใบเล็กเสียจริง ๆ
ลาก่อน เชียงใหม่ เมื่อลมหนาวหวนมาอีกครั้ง หวังว่าเราจะได้พบกันอีก….
- 2
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
